Berichtdoor flipje » Zo 21 Mar 2010 22:26
Hoi Loulou, ik reageer nu op jou, want een tijdje geleden heb jij op mij gereageerd, maar omdat ik mijn wachtwoord kwijt was kwam het er niet van. Ik zit in een gelijk soort situatie, mijn man heeft uitgezaaid slokdarmkanker met alleen maar chemo's voor levensverlenging. Mijn meisjes zijn net 5,7 en 9 jaar. Mijn wereld stortte in op 23 nov. Alle foto's van ons gezin krijgen een andere vreselijke lading, we hebben geen toekomst meer samen en dat is een vreselijke afschuwelijke gedachte en we moeten het er mee doen, net als jullie. Ik zou een boek kunnen schrijven over alle gevoelens/gedachtes die door mijn hoofd vliegen. Herken jij dit? Ieders leven gaat door en dat van jullie staat stil!
Wat is jullie perspectief? Hoe gaat het momenteel? Mijn man schrijft bijna elke dag in een mooi boek zijn eigen leven, zijn jongensdromen, waar die opgegroeid is, wat voor levensverwachtingen hij had en wat zijn meisjes voor hem betekent hebben, zodat ze later zich een beeld van hem kunnen krijgen, maar ook weten dat hun vader vreselijk veel van hen gehouden heeft! Want iedere tastbare herinnering is er 1!
Meid, ik weet hoe je je voelt, ook al is het via dit contact, ergens voel ik me lotgenoot met jou!!