Kanker en gezin

[Meike]

Geen berichten

[verdrietig]

Hoe ga je met je vader om die een zeer kleine kans heeft dat hij zal genezen van kanker ?
Hoe begeleid je en steun je hem ? Dit is momenteel zeer moeilijk voor mij en ook voor mijn naasten, wat kan ik nu nog tegen hem zeggen ?

Hoi meike

Ik heb er zelf veel steun aan gehad om mijn schoonzus aan te laten geven waar we het over wouden hebben. Op het ene moment willen ze het graag over hun ziekte hebben en op het andere moment lekker over het weer en hun huisdieren. Het is moeilijk en ik wist ook niet altijd wat te zeggen maar de laatste tijd gaat het goed en hebben we het soms over haar werk of ander familie leden.

Blijf jezelf en doe waat je anders ook altijd deed.

sterkte knuffels verdrietig

[TaxiKees]

Ik ben een kankerpatiënt, nierkanker en ik zal proberen een antwoord te geven, maar ik ben zo laaaang van stof! excuus...

Doe gewoon dat wat je gewend ben te doen, dus je hoeft niets te spelen of te verzinnen, je praat over datgene waarover jij of een ander praten wil en de ziekte zelf heeft ook een plaats daarin als onderwerp, nét als eten en drinken gaat het praten over vanalles gewoon door,

zolang het kan...

maar als je ziet dat een van de aanwezigen, dat kan je vader zijn maar ook ieder ander, een emotie toont die niet in "gewone" omstandigheden zou gebeuren, dan kijk je of het gewenst is om b.v.

een arm om die persoon heen te slaan...,

maar is het nodig? dan is dat heel fijn, word je voorzichtige toenadering door afwerend handgebaar of met woorden kenbaar gemaakt:

"dat is niet nodig hoor..."

dan doe je het niet. Je ziet het gauw genoeg, er kan gerust door jou gevraagd worden:

"wil je dat ik even tegen je aan komt zitten...?"

Jij mag ook b.v. vragen:

"sla je arm 'ns om me heen en hou me even vast...?"

Maar zoals je weet, het leven gaat door, staat niet stil en jij ga óók door met wat je gewoon ben te doen, dat probeer je althans, tenzij je het (en daar let je op) duidelijk is dat je nuttig kan zijn voor hem, zo hoort óók je vader gewoon te doen wat hij gewent is, spoor hem daartoe zachtjes aan, want dat is altijd beter dan piekeren.

"Pa, kan je mij even helpen, hiermee (afwas of strijken, maak niet uit)...?"

Ikzelf pakte graag een (voor mij) mooi boek, het was een dik boek, dee ik lang over om uit te lezen, ik houd van SF, liet het mij boeien, want ik houd niet van strijken. Het was die eerste onzekere tijd, wist dat het een tumor was maar nog niet of het uitgezaaid was.

"Zullen we een stukje gaan wandelen samen, pa...?"

Hoe moeilijk het ook soms is, proberen op te vrolijken, positief denken! en moed houden!

Hij is er nog, en hij zal dat weten en jij wil dat ervaren, hij ook en dat zal jij weten ook! met alle "normale" dingen, ook de emoties ... zoals , soms lachen, soms verbaasd en verwonderd, soms verdrietig, soms blij...
enz. alles...