Dag muis,
Heel herkenbaar dit! Soms kun je ineens zó teleurgesteld zijn in iemand. Soms is dit terecht, soms is het ook gewoon je eigen (onrealistische?) verwachting die niet uitkomt zoals jij dat had gehoopt of gedacht. Je hebt bij deze vriendin geinvesteerd in haar bruiloft, tijd met je moeder voor haar ingeleverd. Allemaal met een ongeschreven, onuitgesproken verwachting dat die investering zich ooit zou terugbetalen. En nu verwacht je een soortgelijke investering terug en die blijft uit. Je had van deze vriendin veel meer verwacht dan ze je nu geeft, en dat doet altijd pijn. Bedenk je overigens wel dat je vrijwillig hebt geinvesteerd, zonder garanties dat je ooit iets terug zou krijgen. Zij heeft jou nooit gezegd: omdat jij nu A hebt gedaan, zal ik B doen. Dat vertel je jezelf. En vaak werkt het ook zo, maar vaak ook niet. Omdat mensen niet zien wat jij hebt gedaan, of omdat ze anders in elkaar zitten, of omdat ze het gewoon niet kunnen of willen opbrengen om het voor jou terug te doen.
Als ik iets heb geleerd de laatste tijd (en ik ben er nog niet over uit of dit positief of negatief is), is dat het in vriendschappen helaas niet altijd zo werkt dat je evenveel ontvangt als je gegeven hebt. Sommige mensen heb je zoveel gegeven, en daar krijg je nu niets van terug. Anderen heb je een beetje links laten liggen, maar zij steunen je dan ineens wel. In beide gevallen voel je je rot: in het eerste geval omdat je je kennelijk in iemand vergist hebt en achteraf spijt hebt van de investering die je in die persoon hebt gedaan. In het tweede geval dat je die persoon al een beetje 'afgeschreven' had, op het 'B-vriendinnenbankje' had gezet, en nu ineens blijkt dat dan degene te zijn waar je wél iets van terugkrijgt, dat geeft misschien een wat schuldig gevoel.
De reden waarom je er zoveel over nadenkt (en waarom ik er zoveel over nadenk, haha
![Wink :wink:](./images/smilies/icon_wink.gif)
)is denk ik in ieder geval deels dat je voor jezelf een reden, een verklaring probeert te zoeken voor die vergissing die je maakte in die persoon en andere personen, je wil begrijpen waarom het misging, en waar. Je probeert je leven weer zo overzichtelijk te maken als je dacht dat ooit was. Ooit, toen die ene vriendin nog die vriendin was waarvan je precies wist wat je van haar kon verwachten, en de andere niet. De setting is ineens veranderd, en dat is gek. Iedereen moet ineens een nieuw plaatsje krijgen in het vertrouwde groepje om je heen. Dat geeft een onzeker en beangstigend gevoel, want op welk instinct of onderbuikgevoel moet je nu rekenen, nu is gebleken dat dit gevoel het blijkbaar niet bij het juiste eind had? Dat je blijkbaar je vrienden helemaal niet zo goed kunt inschatten als je dacht? Daarbij trek je jezelf in twijfel, ik herken dat ook heel erg: verwacht ik nu te veel? Zit iedereen gewoon anders in elkaar? Zeur ik nu of mag ik dit van iemand vragen? Waren we gewoon nooit zulke goede vrienden? Vragen die je gewoon niet allemaal kunt beantwoorden. Maar die wel je gevoel van zekerheid op zn kop zetten.
Ik weet zelf niet wat jij of ik hier mee moet. Ik zoek wel confrontaties op met vrienden, zoals ik al ergens zei, maar níet over dit onderwerp, gek genoeg. Dat durf ik niet, is te pijnlijk, te gevoelig, te dichtbij. Confrontaties die ik opzoek, zijn oppervlakkige confrontaties. Over iets in het nieuws of de politiek ofzo. Of een mening ergens over. Ergernissen over iemand of een situatie komen er dan via die weg uit. Ik durf vrienden gewoon niet goed te zeggen dat ze een 'slechte vriend' voor me zijn, ik vermijd ze gewoon. Maar misschien is een echte confrontatie zoals die jij die voorstelt, wel veel beter. Mensen moeten ook een kans krijgen om in te zien wat hun gedrag teweeg brengt bij jou. Voor hen is het ook allemaal nieuw en eng. Wat ik trouwens wel doe, is positief gedrag 'belonen' door mensen te vertellen hoe fijn ik het vind dat ze iets bepaalds hebben gedaan of gezegd. Ook al was het maar zo klein. En zelfs met deze positieve benadering kan ik al gekwetst raken als iemand het vervolgens een volgende keer gewoon niet weer doet. Dus ze op de man af vertellen wat ik níet fijn vind, durf ik (nog??) niet aan. Misschien als ze het echt te bont maken? Die grens moet je zelf ergens trekken. Maar ik zou er altijd wel een paar nachtjes over slapen!
Zo dat is wel een heel verhaal geworden! Maar ik zit er zelf ook gewoon zo mee, met dit soort dingen. Ik ben geneigd om met alles dankbaar te zijn wat iemand voor me over heeft, nergens wat van te zeggen, en als iemand tegenvalt, gewoon geen contact meer op te nemen. Maar zo hou je op den duur niemand meer over. Maar waar leg je de grens van wat je mag verwachten van iemand en wat je mag zeggen van iemand? Ik vind dat moeilijk. Hopelijk heb je toch iets aan mijn reactie, of herken je je er in ieder geval in. Succes ermee in ieder geval! En keep me posted als je een manier hebt gevonden om er mee om te gaan!!!
Liefs,
Lini