Bij de eerste operatie ging alles heel goed. Op de E.H.B.O. werd ik meteen geholpen en toen uit de röntgenfoto bleek dat er iets vreemds zat, ging men in de versnelling.
Ik kon gelijk naar de echo en kwam de radioloog zelf het onderzoek doen. Ik was tegen half een in het ziekenhuis en lag om drie uur op de o.k.
Ook de verpleging op een 4 persoonskamer was goed.
Bij de tweede operatie was het een heel ander verhaal.
Door problemen met mijn medicijnen die ik normaal moet slikken, een invalverpleegster, een zaalarts die me niet snapte en niet in de gaten had hoe ik op de morfine reageerde is het heel naar geweest.
Ook mijn contact met de specialist verliep door de morfineproblemen slecht.
Toen ik een ander soort morfine kreeg, werd de misselijkheid minder. Echter de depressie-achtige gevoelens (die achteraf gezien puur door de morfine zijn veroorzaakt) zijn niet herkend.
Ik begreep maar niet wat er met me gebeurde, ik herkende mezelf niet. Heel verwarrend en de reuma speelde ook goed op.
Een deel van het probleem werd veroorzaakt doordat in het ziekenhuis waar ik lag de oncologische gynaecologische patiënten niet op de oncologische afdeling liggen, maar op de afdeling gynaecologie/verloskunde.
Dus was de verpleging minder ingespeeld op oncologische patiënten en kon ik bijv. de pasgeboren baby's horen huilen ...
Later heb ik het goed uitgepraat met de specialist.
Mijn slechte ervaring en mijn goede ervaring laten zien dat niets zwart of wit is.
Ik loop nog steeds in hetzelfde ziekenhuis.
23 december mag ik weer voor een bloeduitslag komen. Als de uitslag goed is, prima. Is de uitslag slecht, dan ook prima. Ik heb al 2x een foute uitslag gehad die bij hercontrole goed bleek te zijn.
Normaal komt dat niet voor. Wat dat betreft ben ik een hele uitdaging voor de artsen. Mijn lichaam reageert altijd heel verrassend.
Kortom ik ben een goede leerschool voor ze
![Wink ;)](./images/smilies/icon_wink.gif)