ik heb mijn partner verloren

Getrouwd of samenwonend en dan je partner verliezen door kanker. Hoe pak je je leven weer op? Hoe moet je verder?
sdebora
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Do 20 Nov 2008 19:06

ik heb mijn partner verloren

Berichtdoor sdebora » Do 27 Nov 2008 17:11

Hallo Lotgenoten

Graag wil ik mijn verhaal kwijt.
Het begon vorig jaar half sept/oktober 2007. Mijn vriendin had pijn in haar linkerzij. Na een bezoekje aan de huisarts werd ze doorverwezen naar het ziekenhuis waar een echo werd genomen. Deze wees niets uit in die zin men zag wel wat maar wist niet wat. Uiteindelijk werd er een afspraak gemaakt voor een ct-scan en dacht men in de eerste instantie aan een abces. Er werd een afspraak gemaakt om deze door te prikken, wat mislukte want het was geen abces. Er werd een afspraak gemaakt voor een operatie op 10 december. Na vier uur wachten werd mij door de chirurg verteld dat er een kwaadaardige tumor was aangetroffen, zodat er twee schuine buikspieren werden verwijderd. Ook zat er een verkleving aan de dikke darm zodat ook dat stukje werd verwijderd. Onze wereld stortte in en wisten niet wat ons te wachten stond.
Voor de zekerheid zou het onderzocht worden, en na 10 dagen kregen we uiteindelijk de uitslag dat het al een uitzaaiing was, alleen de bron was nog niet bekend. Ook werd ons meegedeeld dat het kwaadaardig was en dat ze hieraan zou komen te overlijden. Vanaf dat moment stortte onze wereld in. Er werd nog een pet-scan genomen en dat wees uit dat er een flinke tumor tussen de longen zat. Na een mislukte biopsie werden we doorgestuurd naar de afdeling oncologie. daar werd voorgesteld gezien haar jonge leeftijd 46 jaar om met een zware chemo mijn vriendin extra tijd te krijgen, want de vooruitzichten waren slecht. Mijn vriendin heeft dat gedaan en tijdens de derde chemo heeft ze besloten te stoppen, omdat dit erg zwaar was. Tussen de herstel perioden was ze erg ziek en uit de foto's bleek dat het resultaat erg weinig opleverde. Mijn vriendin heeft altijd gezegd voor kwaliteit van leven te gaan. Tussendoor zijn we verhuist van een bovenwoning naar een benedenwoning, omdat ze geen trap meer kon lopen. 1 april zijn we verhuist naar een benedenwoning. We hebben intens verdriet gehad maar hebben ook erg genoten van elkaar en met elkaar. Het leek even goed te gaan maar al gauw traden er allerlei complicaties op die weer werden bestreden met medicatie. Op een gegeven moment kwam ze aan een morfine pomp te zitten. Ook kwam ze in een rolstoel terecht omdat lopen niet meer vertrouwd was vanwegen een uitzaaiing in haar heup. Elke dag zat ze in de rolstoel en genoot erg van de bezoekjes van vrienden en familie. Op 15 sept haalde ik haar zoals gewoonlijk s'morgens uit bed en maakte ontbijt klaar. De dokter kwam dagelijks langs en constateerde die ochtend vocht achter haar longen. Laat in de middag kwam de dokter terug om zoals afgesproken met dormicum druppels in haar wang te druppelen even een tijdelijke sedatie te doen. We hadden dat s'morgens afgesproken. S'vonds heb ik nog bij haar gezeten, en toen gebeurde er iets ergs wat ik niet had voorzien, om 1 uur s'nachts is ze overleden. Door de shock ben ik stukjes tijd kwijt en voel me daar erg schuldig over. Ook de dokter was verrast en vertelde ook dat ondanks haar scherpe geest haar lijf op was. Ik heb wel berusting gevonden met hoe snel het is gegaan, al was het voor mij te snel. We waren nog gewoon met de dag van morgen bezig en heb dit niet zien aankomen. Ik merk aan mezelf dat ik het daar behoorlijk lastig mee heb. We waren dertien jaar samen en waren dolgelukkig met elkaar. Mijn dagen gaan met vallen en opstaan, en ik vind het lastig de dagen door te komen. Het liefst zou ik weg willen vluchten, maar weet ook dat dat niet goed is. Elke dag moet ik mezelf er weer doorheen slepen en mis haar verschrikkelijk.
Ik stop nu maar eventjes
Sonja

nathalieelisabeth
Lid
Berichten: 17
Lid geworden op: Di 17 Jul 2007 10:54

Berichtdoor nathalieelisabeth » Vr 05 Dec 2008 21:31

hey sonja

wat goed van je dat je het op heb geschreven en probeer ook die stukjes die je nu heb weggestopt naar boven te halen om het helemaal te verwerken hoe moeilijk ook, ook ik had hele stukken dat ik miste maar dat bleken de ergste stukken te zijn die ik simpelweg had weggedrukt omdat dat het meeste pijn deed

ik herken heel veel in je verhaal en durf zelfs te zeggen dat ook jij eens weer zult lachen zomaar opeens en dan denk je als eerste hoe kan ik nu lachen maar je zult wel moeten want zo zag jou vrouw je het liefste

wens je heel veel sterkte toe en mocht je steun of hulp of vragen hebben schroom niet pb me maar ik zal je altijd antwoorden

groetjes nathalie
OP 25-08-2008 MIJN LIEVE MAN EN VADER VAN MIJN KINDEREN VERLOREN AAN DE VRESELIJKE ZIEKTE DIE ALVLEESKLIERKANKER HEET MJIN SCHAT MOCHT 40 JAAR WORDEN

Ingrid L
Lid
Berichten: 38
Lid geworden op: Ma 29 Dec 2008 14:21

Berichtdoor Ingrid L » Do 01 Jan 2009 13:52

Hoi Sonja,

Bij deze wil ik jou ook veel sterkte toewensen en kracht en moed om door te gaan, al is dat niet makkelijk. Ook ik ben mijn man verloren aan uitgezaaide nierkanker. Binnen 1 jaar na de diagnose was het voorbij, razendsnel en nu als er eventjes niet aan denk en dan weer wel, kan ik het maar niet geloven en lijkt het net een film. Het is vallen en opstaan en er zijn dagen dat ik weg kan gaan en toch een beetje kan genieten en dan huil ik weer een paar dagen en krijg dan ineens weer veel kracht om door te gaan, zo doorloop ik het rouwproces beetje bij beetje en de film van het afgelopen jaar herbeleef ik wel elke dag, maar dat is goed voor mijn verwerking. Ik ben niet van het wegstoppen, ben nu ook thuis en laat alle gevoelens over me heen komen.
Mijn man is 50 jaar geworden en we waren 26 jaar samen en dan valt het niet mee om ineens niet meer bij elkaar te zijn, ik voel me zo vergroeid met hem. Met name dit onthechtingsproces vind ik zwaar. Maar denk dan vaak aan de woorden van mijn man: het is zoals het is en als het leven geen kwaliteit meer heeft voor mij dan stap ik eruit, hij voegde de daad bij de woorden en koos voor euthanasie, het was genoeg voor hem en hij had een mooi leven gehad maar vond het wel jammer dat hij niet langer van mij kon genieten.
Het geeft me nu soms rust dat hij niet meer lijdt want dat lijden, dat zien afglijden vond ik verschrikkelijk, zo machteloos sta je er naast.
Het moet jou troost geven dat je alles hebt gedaan voor je vriendin om haar bij te staan, en inderdaad naast de verdrietige momenten heb je ook hele mooie dierbare innige momenten met elkaar, waar je nu mooie herinneringen aan hebt. Voel je niet schuldig over dat stukje wat je kwijt bent, dat is heel menselijk, ook ik voel dat wel eens had ik niet dit of dat, maar je bent haar steun en toeverlaat geweest en ik ken ook gevallen waarin de partner bij het ziek worden vertrok.
Pas goed op jezelf en neem de tijd om alles te verwerken en ik weet zeker dat voor ons in de toekomst het zonnetje weer zal gaan schijnen.
Lieve groet Ingrid

Ingrid L
Lid
Berichten: 38
Lid geworden op: Ma 29 Dec 2008 14:21

Berichtdoor Ingrid L » Do 01 Jan 2009 14:08

Hoi Nathalie

Heb net ook jouw ontroerende verhaal gelezen en zie zoveel herkenning, het machteloze gevoel bij het zien sterven van je geliefde, je wilt hem zo graag terughalen en met name toen je schreef toen je man stierf nam hij de helft van jou mee, toen kwamen bij mij de tranen van verdriet en herkenning.
Ik wens jou ook veel kracht toe en geniet van je 5 mooie kinderen waarin je man voortleeft.
Lieve groet Ingrid

Yvonne J
Lid
Berichten: 14
Lid geworden op: Do 15 Jan 2009 16:16

ook ik verloor mijn partner

Berichtdoor Yvonne J » Do 15 Jan 2009 16:53

Na een jaar, mijn partner overleed 22 december 2007, is het verdriet en het gemis nog meer schrijnend.
Vorig jaar heb ik geprobeerd dapper door te gaan, men vond mij een bikkel, zo goed van mij, weer 'gewoon' werken, niet bij de pakken neer zitten. Vakanties plannen en ook gaan, lieve vriendinnen genoeg.

Maar nu...... alle aspecten van de acht maanden dat hij leed aan longkanker, zijn ziek zijn, de chemo, de bestralingen, het toedienen van een wondermiddel tarceva, dat niet hielp. De pijn, de onmacht de ontzettingen, kan het nog erger, ja, dat kon. Mijn lief zo dapper. Als partner sta je aan de zijlijn, onmachtig om iets van de pijn weg te nemen.
Na zijn overlijden heb ik gedacht dat ik het wel alleen kon rooien, maar dat is niet zo. De verhalen die ik nu lees doen me, ondanks het onnoemelijke verdriet wat daaruit spreekt, goed. Ik weet dat ik niet de enige ben die dit heeft moeten mee maken. Het lezen van de verhalen geeft zoveel herkenning. Dank jullie wel.

Is het bij jullie ook zo dat je natuurlijk weet dat hij niet meer terugkomt de gedachte daaraan zo aankomt, als een mokerslag. Ineens realiseer je je dat het zo is, nooit meer aanraken, knuffelen, nooit meer. Na ruim 35 jaar bij elkaar te zijn geweest is dat eigenlijk niet te harden.
Wanneer doet het gemis niet meer zo pijn?
liefs Yvonne

Ingrid L
Lid
Berichten: 38
Lid geworden op: Ma 29 Dec 2008 14:21

Berichtdoor Ingrid L » Do 15 Jan 2009 17:31

Hoi Yvonne,

Ik heb net je verhaal gelezen en ook jouw verhaal is weer herkenbaar, dit komt denk ik omdat het allemaal deel uitmaakt van het rouwproces.
Je zegt dat het gemis nu na een jaar erger is, bij mijn vriendin is dit ook het geval maar zij is het 1e jaar veel weggegaan, heeft veel afleiding gezocht. Ikzelf doe dit juist niet want mijn idee is dat ik een rouwproces door moet maken om te kunnen helen. Vroeg of laat krijg je het voor de kiezen. Heb jij jezelf het 1e jaar ook de tijd gegund om de hele film weer te doorlopen, te voelen, te rouwen. Het zou kunnen dat dit er een beetje bij in geschoten is misschien omdat alle dingen die daarna op je afkomen, je gezin, werk etc je veel in beslag hebben genomen.
Het gemis zal nooit overgaan, jij bent ook lang samen geweest met je man dan ben je als het ware zo met elkaar vergroeid.
Ik voel ook voor mezelf dat mijn man altijd deel van mij zal blijven uitmaken in mijn hart, ziel en zaligheid en ooit kan daar misschien iets naast komen te staan.
Wat jij ook schrijft voel ik ook als ik even met mijn gedachten elders ben en dan weer aan mijn man denk, dan kan ik maar niet geloven dat het echt allemaal is gebeurd. Het ging ook razendsnel, binnen 1 jaar na de diagnose was hij overleden. En met name dat onthechtingsproces van nooit meer voelen, praten, dingen delen, ja dat voelt vreselijk en dan voel ik ook intense pijn en huil tranen met tuiten en dat hoort ook bij dit onthechtingsproces.
Je hebt soms ook vreemde gedachten want ondanks dat ik rationeel weet dat hij nooit meer thuiskomt denk ik bijv. oh daar komt mijn man als ik eenzelfde auto zie rijden, of kijk of ik hem erin zie. Misschien is dit gewoon wishfull thinking. Het is allemaal wrang.
Maar wat ik inmiddels weet is als je het rouwproces echt (bewust) doorloopt kom je sneller tot een punt dat je eea een plekje kunt geven, het verdriet minder wordt en je kunt glimlachen bij dierbare herinneringen en anekdotes van mijn man.
Ik wens je veel sterkte en kracht.
Lieve groet, Ingrid

Yvonne J
Lid
Berichten: 14
Lid geworden op: Do 15 Jan 2009 16:16

Berichtdoor Yvonne J » Vr 16 Jan 2009 13:02

Hallo Ingrid,
Bedankt voor je uitgebreide reactie, dat doet me heel goed. Het feit dat ik nu (pas) op de site ben ga kijken op zoek naar lotgenoten is misschien tekenend. In eerste instantie dacht ik, als het eerste jaar maar voorbij is, dan wordt het vast beter. Maar dat is niet zo, het lijkt juist dat het gemis, zoals ik schreef, erger wordt.
Natuurlijk heb je niet zoveel aandacht meer van je omgeving en dat is ook logisch. Het leven gaat door en iedereen heeft zo zijn eigen sores.
De film van de acht maanden ziekte doorloop ik wel, maar het lijkt of telkens weer alleen de pijn, de machteloosheid de boventoon voert, met de gedachte dat ik daar meer aan had moeten doen. Er waren ook goede momenten en gesprekken, maar dat komt over het algemeen niet zo naar boven.
Mijn partner is die 8 maanden thuis geweest, hadden we samen voor gekozen, ik vond dat ook logisch dat ik hem zou verzorgen, geen hospice. Eigenlijk weet je niet wat je afspreekt. Je weet wel dat de dood op termijn zal komen, maar daar ben je niet mee bezig. Je bent alsmaar bezig het zo gemakkelijk mogelijk maken, als je dat al zou kunnen, voor je partner.
Mijn partner had een euthanasieverklaring, huisarts en scenarts waren akkoord. Dat gaf hem rust. Hij heeft er geen gebruik van gemaakt. Ik heb je reactie een aantal keren doorgelezen. Je adviezen zal ik proberen op te volgen. Ik ben er erg blij mee.
Lieve groeten Yvonne

Ingrid L
Lid
Berichten: 38
Lid geworden op: Ma 29 Dec 2008 14:21

Berichtdoor Ingrid L » Vr 16 Jan 2009 20:03

Hoi Yvonne,

fijn dat je wat aan mijn antwoord hebt.
Ook bij mij voert de pijn, de machteloosheid etc dan de boventoon, maar dat is ook logisch, deze ervaringen die we hebben gehad zijn zeer traumatisch om mee te maken en het kost nogal wat om dat te kunnen verwerken. Voel je echter niet schuldig, je mag trots op jezelf zijn dat je je man zelf hebt verzorgd. Ik heb dat ook gedaan, ik wilde ook geen thuiszorg alleen kwam die voor de morfinepomp. Hij zei ook dat hij zich thuis veilig voelde, jouw man zal dat ook zo gevoeld hebben, onze aanwezigheid gaf hen veel rust en veiligheid en er zijn zat mensen om me heen die dit niet konden opbrengen om wat voor redenen ook.
Ik vind ook het allermoeilijkste om te verwerken de momenten van intense pijn en niets kunnen doen, verscheurd worden door gedachten waarom moet hij dit doormaken zoveel pijn, zo'n lieve man en het moment van euthanasie het sterven, dit zijn voor mij zeer moeilijk te verwerken dingen. Maar juist door dit herbeleven verwerk je dit en zal het langzaam beetje bij beetje op de achtergrond raken en zullen dierbare herinneringen naar boven komen, het lachen om een leuk programma op tv bijv., de intieme momenten waarin we fijn hebben kunnen praten etc.
Overigens heb ik al tijdens het ziekteproces veel dingen alleen moeten doen, mijn man was al snel aan bed gekluisterd. Tijdens deze momenten waar dan ook stelde ik me al voor dit is mijn voorland, en voelde dan al hoe het zou zijn en voelde me dan zo intens verdrietig en veel mensen zeiden je kunt je daar niet op voorbereiden maar dat kon ik tot op zekere hoogte wel, heb een sterk in levingsvermogen en moet zeggen het voelt precies zoals ik had gedacht.
Ik heb me dus een half jaar kunnen voorbereiden op het naderend einde, ben ook al gelijk na de diagnose in een rouwproces gekomen waarin ik veel gehuild heb, mede door dit alles heb ik nu een redelijk rustig rouwproces met ups en downs. Ik laat het verdriet toe, ik laat het dan als een grote golf over me heen komen, ga het niet uit de weg, ik zoek het dan nog meer op, ga de dvd van de crematie kijken, naar z'n foto's kijken en dan maar voelen en heel veel huilen en dan daarna voel ik me zo sterk worden en kan ik er weer dagen tegenaan, de tussenpozen worden nu ook langer en zie nu en dan ook zijn lachende gezicht voor me met z'n praatjes.
Lieve groet Ingrid

Yvonne J
Lid
Berichten: 14
Lid geworden op: Do 15 Jan 2009 16:16

Re: ik heb mijn partner verloren

Berichtdoor Yvonne J » Di 20 Jan 2009 16:13

Hallo Ingrid,

Ik zit weer achter de pc lees en herlees. Ik probeer me in te leven in jouw situatie met zoveel raakvlakken met de mijne, maar toch weer anders.
Het gevoel, het missen, het nu alleen zijn is moeilijk te hanteren. Niet eenzaam, maar zonder hem is alles anders, écht alles. Ik ben nu thuis, niet aan het werk dus alle gedachten hebben nu vrij spel. Ik word niet afgeleid door de dagelijkse beslommeringen op werk. Ik laat de gedachten komen en herleef de 8 maanden weer. In die tijd heb ik veel foto's van hem gemaakt. Hij vond het altijd vreselijk op een foto te moeten, maar toen liet hij het toe. Van die foto's heb ik nu een boek samengesteld. Door die foto's beleef ik alles weer heel helder, de gang naar het ziekenhuis, de gesprekken met de longarts, de bestralingen, de chemo's. Hij was zo sterk.
Als dit boek goed gelukt is ga ik nog andere maken, van onze laatste vakantie en de foto's van zijn roeitochten. Hij was een enthousiast roeier. Dat zullen boeken worden met foto's die nog niet beladen zijn met ziekte; toen wisten we nog niet wat boven ons hoofd hing. Gek is dat toch, dat ik me nu niet meer voor kan stellen zonder die wetenschap geleefd te hebben en dat is toch ruim 35 jaar geweest. Natuurlijk is in die 35 jaar ook het een en ander gebeurd. Mijn ouders, mijn broer en zijn vader zijn in die tijd overleden en dat gaf ook veel verdriet. Maar een partner is wezenlijk wat anders.
Liefs Yvonne

Ingrid L
Lid
Berichten: 38
Lid geworden op: Ma 29 Dec 2008 14:21

Re: ik heb mijn partner verloren

Berichtdoor Ingrid L » Do 22 Jan 2009 12:49

Hoi Yvonne,

Je doet het hartstikke goed en dat met die fotoboeken bezig zijn is ook onderdeel van verwerken. Ik heb ook een fotoboek gemaakt met alle foto's van zijn niet-ziek zijn waarin ook alle lieve brieven zitten die ik heb gekregen, dit is ook een goed boek om te rouwen want als ik daarin kijk en alles weer lees, huil ik weer tranen met tuiten. Ik krijg ook de rillingen als ik jouw verhaal lees de gang naar het ziekenhuis, de gesprekken, behandelingen, pijn etc. vreselijk dat gevoel dat raak ik nooit meer kwijt, de angst, verdriet en pijn die je dan steeds voelt en mijn man ook zo sterk en dapper. Ik ben zo trots op hem zoals hij de ziekte heeft gedragen en alles. Ja een partner verliezen is heel anders, het grijpt diep bij je in. Je bent gewoon een stukje van jezelf kwijtgeraakt en dat voelt heel intens en verdrietig. Ik heb nu bijv. ook als ik stelletjes zie, of vrouwen in verwachting (heel gek want wij hadden geen kinderen) en dan denk ik zij hebben nog een leven voor zich en voel dan heel sterk alsof voor mij het leven voorbij is en dat voelt heel verdrietig, maar rationeel weet ik wel dat dat het rouwproces is, want mijn leven is niet voorbij maar zo voelt het nu wel.
Ik heb ook als ik naar z'n foto's kijk van z'n laatste zakenreis goh daar wisten we nog niet wat er 4 maanden later boven ons hoofd hing, ook dat soort dingen denk ik of als ik oude bonnetjes vind van de winkel en naar de datum kijk dan denk ik goh toen was ik nog onbezorgd.
Morgen moet ik naar een crematie van de vader van mijn man's beste vriend en zie er als een berg tegenop, dat alles weer naar bovenkomt.
Yvonne wens je sterkte!
Lieve groet, Ingrid

Yvonne J
Lid
Berichten: 14
Lid geworden op: Do 15 Jan 2009 16:16

Re: ik heb mijn partner verloren

Berichtdoor Yvonne J » Do 22 Jan 2009 14:16

Hallo Ingrid
Morgen naar een crematie van de vader van je mans beste vriend, dat is heftig. I
Ik heb na mijn partners dood een begrafenis van de vader van een heel goede collega bijgewoond. Natuurlijk kwamen er allerlei verdrietige gedachten naar boven, maar het was toch net alsof ik me kon wapenen tegen het helemaal verliezen in mijn verdriet. Maar ja, wat maakt het eigenlijk uit. Je mag toch je emoties laten zien. Juist degenen die dat deden op de crematie van mijn partner heb ik nog meer lief. Het is zo Hollands hé, we zijn opgevoed onze emoties in bedwang te houden. In zuidelijke landen laten ze het gebeuren, zij kroppen hun gevoelens in ieder geval niet op.
Heel veel sterkte morgen.
Wat me in je antwoord zo trof waren de gedachten die (ook mij) bespringen als ik stellen zie lopen en inderdaad zwangere vrouwen (wij hadden ook geen kinderen). Vlak na zijn dood werd ik boos, vooral als ik een echtpaar op leeftijd zag. Gedachten van "waarom mogen jullie wel samen oud worden?" kwamen in me op. Ook als je in de stad loopt en hordes mensen zie lopen, waarom mogen zij leven en die ene niet?
Het zijn onrealistische gedachten ik weet het en op die vragen krijg je nooit antwoord, maar ik betrap me er regelmatig nog op.
Nogmaals heel veel sterkte en kracht morgen,
Yvonne

Ingrid L
Lid
Berichten: 38
Lid geworden op: Ma 29 Dec 2008 14:21

Re: ik heb mijn partner verloren

Berichtdoor Ingrid L » Do 22 Jan 2009 15:19

Hoi Yvonne,

Ja je hebt gelijk laat de emoties maar gaan, daar is niets mis mee en typisch Hollands om het in te houden.
Typisch die gedachten he? Mensen hebben inderdaad vaak dezelfde gedragspatronen. Ook ik heb dat als ik oude mensen zie waarom jullie wel en wij niet, maar ook bij mensen die zich helemaal vol laten lopen met alcohol, drugs of sigaretten paffen tot ze hun longen eruit hoesten dan denk ik dat ook. Ik vind dat erg hoor want natuurlijk wens je het niemand toe, maar ik word er dan wel opstandig van.
Nou ik ga nu lekker koffieleuten met m'n zus en voorbereiden op morgen.
Hou je sterk, lieve groet
Ingrid

Yvonne J
Lid
Berichten: 14
Lid geworden op: Do 15 Jan 2009 16:16

Re: ik heb mijn partner verloren

Berichtdoor Yvonne J » Zo 01 Feb 2009 20:02

Hallo Ingrid.
Inmiddels een paar dagen voorbij, dus ook de crematie. Ik hoop dat je het goed hebt doorstaan.
In de volkskrant van vorige week zaterdag stond een artikel van de weduwe van Adriaan Jeaggi. Ze bracht heel goed onder woorden waar ik mee worstel. Ze schrijft: ""Wat moet je antwoorden als iemand vraagt hoe het met je gaat? Wat moet je antwoorden als je geliefde zes maanden geleden dood ging, een eeuwigheid geleden, en het toch lijkt alsof het gisteren gebeurde? De waarheid is dat je, afgezien van een paar mindere klachten als droog haar, drankzucht en een lichte flatulentie, last hebt van een olifant op je borst, drijfzand onder je voeten en de neiging om het uit te schreeuwen in de supermarkt. Op deze waarheid zit niemand te wachten. Iedereen hoopt zo hard dat het beter gaat, niet alleen voor mij maar ook voor zichzelf, want een opwaartse lijn in het leven maakt het sociale verkeer zo veel makkelijker.
""
Voor mij herkenbaar. Dus als iemand mij vraagt hoe het gaat, zeg ik goed hoor. Dan is men weer gerust gesteld. Ik heb ook een (heel) goede vriend, die vindt dat het goed met me moet gaan. Zo begint hij het telefoongesprek ook. Het gaat goed met je zeker hé? Natuurlijk beaam is dat. Het kringetje van mensen waar je je verdriet wel tegen mag uitschreeuwen en janken wordt alsmaar kleiner.

Ook las ik een boekbespreking van het boek 1001 dagen van rouw door Karin Kuiper, weduwe van Karel Glastra van Loon. Haar boek maakt duidelijk hoe pijnlijk goed bedoelde cliché opmerkingen kunnen zijn, zoals 'je mag mij altijd bellen'. Want dat is een zinloos aanbod voor een kersverse weduwe die niet op haar benen kan staan van verdriet.""
Ik ga het boek aanschaffen.

Conclusie is lijkt me, dat je lotgenoten nodig hebt waar je tegen aan kan zeuren, want dat is het geworden na een jaar, zeuren.
Na een jaar wordt toch wel weer verwacht dat je 'gewoon'' gaat doen.
Het is een cynisch stukje geworden, maar geloof me ik verwijt niemand iets, maar het is soms zo verdrietig.
Yvonne

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: ik heb mijn partner verloren

Berichtdoor liddy » Ma 02 Feb 2009 00:01

Zeuren, nee hoor.
Even mijn hart opschudden ;)
Even vertellen wat allemaal niet goed gaat en daarna weer verdergaan.
Het klopt dat mensen bij wie je terecht kunt, steeds moeilijker te vinden zijn, naarmate de tijd verstrijkt.
Daarom ben ik ook blij dat hier mensen zijn die weten waar je tegen aan loopt.

Ingrid L
Lid
Berichten: 38
Lid geworden op: Ma 29 Dec 2008 14:21

Re: ik heb mijn partner verloren

Berichtdoor Ingrid L » Wo 04 Feb 2009 10:42

Hoi Yvonne,

De crematieplechtigheid ben ik doorgekomen, alleen toen ik bij de kist stond kreeg ik het te kwaad, maar dat is ook begrijpelijk. Ik werd daarna lief opgevangen door vrienden.
Een van hen had een jaar geleden haar vader verloren aan uitgezaaide nierkanker, dus zij had het ook niet breed.
Onze gevoelens zijn inderdaad goed omschreven vooral van het is 6 maanden geleden maar het voelt alsof het gisteren was.
Het boekje van Karin had ik al gelijk aangeschaft toen ik haar op tv hoorde vertellen hierover. Veel dingen zijn herkenbaar voor mij, maar ook veel dingen niet.
Gelukkig heb ik enkele goede vrienden maar vooral een lieve moeder en 2 zussen tegen wie ik kan aanpraten. Ook zij hebben die behoefte want ook zij hebben het nog niet verwerkt en praten graag erover, weer een stukje verwerking. We hebben ook alles intens met elkaar beleefd en ook zij waren bij de euthanasie.
Mensen kunnen ook pas echt beseffen wat we doormaken als ze hun eigen partner verliezen. Omdat je zo verbonden met elkaar bent is loslaten een zwaar proces wat diep ingrijpt en lange tijd duurt, daarom ook dat gevoel alsof het gisteren was. Zeker als je zoals in mijn geval jong bij elkaar was, ben je samen volwassen geworden en zeer sterk verbonden met elkaar. Ik voelde me daardoor geamputeerd.
Mensen horen ook liever dat het goed gaat, want veel mensen kunnen niet omgaan met echte emoties of zijn zelf bang om te voelen.
Ik merk wel aan mezelf dat ik nu ook vaak zeg het gaat redelijk goed, maar mede omdat ik dan ook zelf denk ik heb geen zin meer om er telkens over te praten. Ik praat, huil etc er nu al anderhalf jaar over (vanaf diagnose), dag en nacht, ik word dan soms zelf moe ervan, ik wil verder, wat niet wegneemt dat mijn man dag en nacht in mijn gedachten is.
Het komt ook denk ik omdat mijn man een realist was, hij zei altijd het is zoals het is, als leven lijden wordt dan hoeft het niet meer voor mij. Hij keek ook zo uit naar de euthanasie, hij zei vaak ik zou zo blij zijn als ik ervanaf was, kun je je dat voorstellen. Dat kon ik me ook levendig voorstellen en dat troost me nu vaak hij wilde wel leven, maar niet zo, en zijn wens, hoe raar dit ook klinkt, is vervuld, geen pijn meer, geen lijden, niet meer bewustzijn van de ellende. Het was voor hem goed, hij had een mooi leven gehad en ik koester nu de 26 jaar dat we samen waren.
Yvonne wanneer je behoefte hebt schrijf hier maar alles op, schreeuw huil vertel alles en we zullen altijd naar je luisteren, want ook dit is onderdeel van het verwerken. En er staat geen tijd voor, de een is na 1 jaar weer de oude de ander heeft er veel langer voor nodig, maar zolang je wel de tijd neemt om het rouwproces bewust te doorlopen binnen de tijd die jij nodig hebt om te helen. Veel sterkte!
Lieve groet Yvonne

Yvonne J
Lid
Berichten: 14
Lid geworden op: Do 15 Jan 2009 16:16

Re: ik heb mijn partner verloren

Berichtdoor Yvonne J » Zo 15 Feb 2009 15:59

Hallo Ingrid en Liddy
Weer een aantal dagen verstreken. Ik ben weer langzaam mijn dip te boven aan het komen.Ik ben blij dat ik hier mag schreeuwen en zeuren en wat dan ook al meer zij.
Liddy jij schudt je hart op,hoe doe je dat? en voel je je dan beter?
Ik heb inmiddels drie fotoboeken met foto's van mijn lief af. Vorige week een boek aan zijn moeder gegeven, met vrolijke foto's van hem in betere dagen. De trieste wil mijn schoonmoeder niet zien en dat begrijp ik wel. Ze wil hem zich herinneren hoe hij was toen hij nog niet ziek was. Zij is inmiddels 84 jaar en verdrietig dat ze haar zoon moest overleven. Ze was blij met de foto's en is verwonderd over de moderne technieken. Door haar reactie voel ik me een pietsie beter.
Vorige week ook een crematie meegemaakt. De laatste van de generatie voor mij, een broer van mijn vader, werd gecremeerd. Nu zijn wij aan beurt zij ik tegen mij neef van 65+, was hij nog niet van plan zei hij. Maar het is raar, geen familie meer, waarmee je veel gezamenlijke herinneringen hebt.
Ik vond het niet zo heel erg triestig, 85 jaar is een gezegende leeftijd en hij was op. Natuurlijk is het heel verdrietig voor zijn dochter. Hoe oud je vader dan ook is, je wil hem eigelijk altijd bij je houden.
Tijdens zo'n bijeenkomst is het ook weer een beetje een familiereünie. Als de familie over het land is verspreid, zie je elkaar niet zo vaak, behalve dan bij deze gelegenheden. Vreemd eigenlijk.
Ik ben nu wat rustiger, niet zo opstandig, gelatener. Ik probeer af en toe mijn hoofd leeg te maken, omdat mijn lief nog zoveel ruimte inneemt is er geen plaats voor andere dingen. En zoals je zegt Ingrid ook de cliché "we moeten verder" is er zo één die zo waar is. Maar de balans tussen de herinneringen aan hem in allerlei situaties, die je dagelijks bespringen en de gewone dingen die je nu eenmaal ook dagelijks moet doen, is vaak zoek. In de werksituatie veroorzaakt dat nogal eens problemen. Ik vergeet soms belangrijk geachte zaken, en zeg soms de verkeerde dingen. Zo lang je nog weet dat je dat doet, is het nog niet zo erg hé? met andere woorden ik ben nog niet maf aan het worden.
Misschien moet het weer lente worden helpt vast om me weer wat beter te voelen.
Lieve groeten Yvonne

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: ik heb mijn partner verloren

Berichtdoor liddy » Zo 15 Feb 2009 21:23

Als ik in hart opschudt, dan ben ik eerst heel zielig en noem ik alles op wat verkeerd gaat of waarvan ik vind dat het verkeerd gaat. Soms komt er een traan, andere keren niet. Het voornaamste van het moment is dat ik mezelf niet groot houd en voor mezelf erken dat het niet leuk is, dat ik baal, ik word boos op mijn man dat hij me met een half verbouwd huis heeft laten zitten.
Vanzelf komt dan het besef dat ik met zo te sippen geen hele dag door kan gaan.
Dan kijk ik het huis rond, zie een paar dingen die me eraan herinneren dat er ook goede momenten zijn, momenten die ik koester, die me er door heen kunnen helpen. Ik ga naar buiten al is het maar in de tuin of naar het bos. Dan herinner ik me weer dat ik vooral iedere dag naar buiten moet gaan. Als ik maar bomen zie. En dan pak ik mezelf bij elkaar en blijf het proberen.

Overigens zat ik er zes maanden na zijn overlijden zo doorheen, dat het niet meer ging. Ik was zo over mijn grenzen heen gegaan tijdens zijn ziekte dat ik het niet meer trok. Ik dacht zelfs dat ik gek aan het worden was. Ik ben toen zes weken in een herstellingsoord geweest en daar kwam men erachter dat de pijn van mijn lijf door reuma werd veroorzaakt. Die zes weken er tussenuit zijn, gaven me een gelegenheid om echt afstand te nemen. Ook ben ik toen met psychologische hulp gestart. Eerst eens in de week en langzaam afgebouwd. Momenteel ga ik zo eens in de acht weken naar de psychologe. Als het nodig is, iets vaker. Deze hulp is een geweldige steun voor me, zeker sinds ik zelf kanker heb gekregen.
Zo is er voor iedereen iets wat hem/haar kan helpen. Je kunt met hulp van bijv. je huisarts uitzoeken wat voor jou de manier is.
Dan denk ik ook aan bijv. zingen, hardlopen, de natuur in, massage, zwemmen, muziek etc. het hoeft niet geen medische achtergrond te hebben. Gewoon iets wat jou helpt.

Yvonne J
Lid
Berichten: 14
Lid geworden op: Do 15 Jan 2009 16:16

Re: ik heb mijn partner verloren

Berichtdoor Yvonne J » Zo 22 Feb 2009 17:22

Ha Liddy en Ingrid
Bedankt voor je reactie Liddy. Je geeft me wat handvatten. Ook ik heb gedacht om psychologische hulp te zoeken. Na de dood van mijn broer in 2005 heb ik een aantal gesprekken met een psych gehad. Dat hielp inderdaad wel, het kringetje waarin ik steeds maar weer terecht kwam werd doorbroken. Of het nu zou helpen weet ik niet, mijn ervaring met de vorige gesprekken is dat je het uiteindelijk toch alleen moet doen. Ik denk te weten hoe dat moet(?) Dus nu probeer ik het te doen met deze site, muziek, foto's, praten met de juiste mensen. Soms gaat dat en is het voldoende en soms ook helemaal niet. Maar zoals Ingrid ook aangeeft zal ik de gedachten toe moeten laten en ook het verdrietige laten gebeuren. Moeilijk wel af en toe. Ik merk wel dat er soms bij het horen van bijvoorbeeld muziek die wij mooi vonden er een herinnering boven komt uit het verleden en mij een bijna gelukkig gevoel geeft een beetje als vanouds. Natuurlijk kom ik daarna weer met beide benen op de grond, maar het is mooi. Ook herinneringen aan mijn broer, mijn lief en ik, komen boven drijven. We deden nogal eens iets samen en juist die dingen, ik dacht dat ik ze vergeten was. Er gaat soms een deurtje open lijkt het wel van o, ja...
Maar ja, mijn broer in 2005, mijn partner in 2007 het is moeilijk te verteren.
Ik ga verder mijn best doen. Er zijn heel wat mensen die het ook voor de kiezen hebben gehad, zoals jullie en samen met ons staat deze site er vol mee.
Yvonne

Ingrid L
Lid
Berichten: 38
Lid geworden op: Ma 29 Dec 2008 14:21

Re: ik heb mijn partner verloren

Berichtdoor Ingrid L » Ma 23 Feb 2009 11:20

Hoi Yvonne,

Je doet het hartstikke goed hoor en neem gewoon de tijd. Wat je zegt over die herinneringen komt mij bekend voor. Ik merk nu duidelijk een overgangslijn bij mij. Het hele ziekteproces en de sterfdag die maar in mijn hoofd gebrand zat, kon ook nergens anders aan denken, raakt nu een klein beetje meer op de achtergrond waardoor er nu ook fijne herinneringen boven komen van toen alles nog goed was. Dat is heel fijn, ook bij bepaalde situaties hoor ik ineens een bekende grappige opmerking van mijn man in mijn hoofd waardoor ik moet lachen.
Gisteren is mijn man's beste vriend op bezoek geweest en hebben we veel over hem gepraat en dat deed mij zeer goed.
Ik merk doordat ik alles maar dan ook alles over me heen laat komen er al best snel weer ruimte komt voor de fijne goede herinneringen aan onze tijd samen en ik zie in jouw verhaal dat dat bij jou ook begint te komen.
Ik wens jou ook veel sterkte en ruimte voor de fijne herinneringen met je man en broer.
Lieve groet, Ingrid


Terug naar “Ik heb mijn partner verloren”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten