Pijn & zorgen.
Geplaatst: Di 16 Okt 2012 08:51
Goedemorgen allemaal,
Zag dat het vrij rustig is op het forum hier, maar toch maar besloten een post te doen.
Ik ben Marjolein, net 23 jaar oud.
Toen ik in Mei foto's zat te kijken van vakantie van het jaar daarvoor viel me op dat een 'moedervlek' die ik op mijn ribbenkast had (vlak onder m'n bh rand) toen nog wel heel erg klein was. Daarop een afspraak gemaakt bij de huisarts en die zei direct dat hij me door ging sturen naar een dermatoloog, niet omdat ik het wou maar omdat hij vond dat het nodig was. Afijn... de schrik kwam er toen al gelijk wel in, maar besloten me niet te druk te maken. Laat eerst de specialist maar kijken. Ik kon vrij snel terecht bij een dermatoloog, die me compleet heeft nagekeken en ook op die ene plek bleef hangen met de woorden 'die ziet er niet goed uit..'
Ze gingen hem inderdaad wegsnijden...enkel was de eerst volgende mogelijkheid pas half Juli.. Ik heb dus een aantal weken rond gelopen met het idee dat er misschien iets op mijn lichaam zat wat kwaardaardig was..En ik denk dat niemand dan jullie dit gevoel beter begrijpen..
UIteindelijk heb ik gebeld naar het ziekenhuis, want ik kon er ook niet tegen dat ze me zo lang lieten wachten voor het verwijderen van de plek.. de assistente begreep me, maar stelde me toch enigzins gerust met de woorden; als we echt denken dat het fout is, halen we hem binnen een aantal dagen weg. Toch kon de afspraak eerder gemaakt worden op een andere locatie. Dus dat maar gedaan toen.
6 juli werd de plek weggehaald en 2 weken wachten maar op de uitslag..Direct 's avonds kreeg ik geen pijn aan de wond, maar dieper, bij mijn ribben zelf. Even aangekeken (het zal er wel bij horen), 8 paracetamol op een dag, dit heb ik een week lang gedaan, toen opnieuw gebeld naar het ziekenhuis met mijn klachten, inmiddels deed de wond zelf ook goed zeer, maar dat kon ik nog wel goed begrijpen. Ze wou me terug zien, de wond zag er heel mooi uit, maar ze was bang dat ze botvlies had geraakt omdat ze hem natuurlijk diep hebben weggesneden. Ik kreeg zwaardere pijnstillers en 20 juli moest ik terug komen voor de uitslag en het verwijderen van de hechtingen.
Mijn moeder vroeg nog of ze mee moest, ik zei nee want ik had verwacht dat als het niet goed was geweest ze me wel eerder hadden laten komen..
Helaas kreeg ik toch de uitslag dat het kwaadaardig was, wat een klap.. De cellen er om heen waren gelukkig allemaal schoon, dus geen uitzaaiingen. Ik kreeg een foldertje mee en hoefde verder niet op controle meer te komen..
2 weken later stond ik voor de spiegel en ik dacht nog, wat is mijn litteken rood..op dat moment buig ik naar voren en de wond springt open met allemaal troep wat er uit kwam.. Direct het ziekenhuis gebeld en moest gelijk langskomen. Ze hebben daar gekeken, de wond was immers eerst helemaal dicht, maar het lichaam heeft dus de ontsteking naar buiten geduwt.
Helaas heb ik nog steeds heel veel pijn aan het litteken, het is ontzettend hard nog, rood en het steekt verschrikkelijk soms. Ook zit er een witte punt in (hechting??) Ik vertrouw het nog steeds niet en ik merk dat ik echt obsessief mijn lichaam aan het checken ben op plekjes.. Mijn omgeving (denk aan ouders) lijken het alweer 'vergeten', terwijl ik merk dat ik er echt last van heb nog. Het idee... de angst.. Ik heb het gevoel dat ik mij verschrikkelijk aan het aanstellen ben...juist omdat ik de enige lijk die er nog zo mee bezig is. Meestal als ik er over begin is het van; Wees blij dat het weg is..
Ik kan er met mijn vriend wel heel goed over praten, alleen wil ik hem niet continue lastig vallen met 'mijn' gedoe.
Wat moet ik met de pijn die ik nog heb? Terug naar de dermatoloog? En mijn mijn angst? Ik weet me eerlijk gezegd even geen raad meer..
Dit is trouwens al een flinke stap, ik kan het woord kanker niet zien of horen.
Zag dat het vrij rustig is op het forum hier, maar toch maar besloten een post te doen.
Ik ben Marjolein, net 23 jaar oud.
Toen ik in Mei foto's zat te kijken van vakantie van het jaar daarvoor viel me op dat een 'moedervlek' die ik op mijn ribbenkast had (vlak onder m'n bh rand) toen nog wel heel erg klein was. Daarop een afspraak gemaakt bij de huisarts en die zei direct dat hij me door ging sturen naar een dermatoloog, niet omdat ik het wou maar omdat hij vond dat het nodig was. Afijn... de schrik kwam er toen al gelijk wel in, maar besloten me niet te druk te maken. Laat eerst de specialist maar kijken. Ik kon vrij snel terecht bij een dermatoloog, die me compleet heeft nagekeken en ook op die ene plek bleef hangen met de woorden 'die ziet er niet goed uit..'
Ze gingen hem inderdaad wegsnijden...enkel was de eerst volgende mogelijkheid pas half Juli.. Ik heb dus een aantal weken rond gelopen met het idee dat er misschien iets op mijn lichaam zat wat kwaardaardig was..En ik denk dat niemand dan jullie dit gevoel beter begrijpen..
UIteindelijk heb ik gebeld naar het ziekenhuis, want ik kon er ook niet tegen dat ze me zo lang lieten wachten voor het verwijderen van de plek.. de assistente begreep me, maar stelde me toch enigzins gerust met de woorden; als we echt denken dat het fout is, halen we hem binnen een aantal dagen weg. Toch kon de afspraak eerder gemaakt worden op een andere locatie. Dus dat maar gedaan toen.
6 juli werd de plek weggehaald en 2 weken wachten maar op de uitslag..Direct 's avonds kreeg ik geen pijn aan de wond, maar dieper, bij mijn ribben zelf. Even aangekeken (het zal er wel bij horen), 8 paracetamol op een dag, dit heb ik een week lang gedaan, toen opnieuw gebeld naar het ziekenhuis met mijn klachten, inmiddels deed de wond zelf ook goed zeer, maar dat kon ik nog wel goed begrijpen. Ze wou me terug zien, de wond zag er heel mooi uit, maar ze was bang dat ze botvlies had geraakt omdat ze hem natuurlijk diep hebben weggesneden. Ik kreeg zwaardere pijnstillers en 20 juli moest ik terug komen voor de uitslag en het verwijderen van de hechtingen.
Mijn moeder vroeg nog of ze mee moest, ik zei nee want ik had verwacht dat als het niet goed was geweest ze me wel eerder hadden laten komen..
Helaas kreeg ik toch de uitslag dat het kwaadaardig was, wat een klap.. De cellen er om heen waren gelukkig allemaal schoon, dus geen uitzaaiingen. Ik kreeg een foldertje mee en hoefde verder niet op controle meer te komen..
2 weken later stond ik voor de spiegel en ik dacht nog, wat is mijn litteken rood..op dat moment buig ik naar voren en de wond springt open met allemaal troep wat er uit kwam.. Direct het ziekenhuis gebeld en moest gelijk langskomen. Ze hebben daar gekeken, de wond was immers eerst helemaal dicht, maar het lichaam heeft dus de ontsteking naar buiten geduwt.
Helaas heb ik nog steeds heel veel pijn aan het litteken, het is ontzettend hard nog, rood en het steekt verschrikkelijk soms. Ook zit er een witte punt in (hechting??) Ik vertrouw het nog steeds niet en ik merk dat ik echt obsessief mijn lichaam aan het checken ben op plekjes.. Mijn omgeving (denk aan ouders) lijken het alweer 'vergeten', terwijl ik merk dat ik er echt last van heb nog. Het idee... de angst.. Ik heb het gevoel dat ik mij verschrikkelijk aan het aanstellen ben...juist omdat ik de enige lijk die er nog zo mee bezig is. Meestal als ik er over begin is het van; Wees blij dat het weg is..
Ik kan er met mijn vriend wel heel goed over praten, alleen wil ik hem niet continue lastig vallen met 'mijn' gedoe.
Wat moet ik met de pijn die ik nog heb? Terug naar de dermatoloog? En mijn mijn angst? Ik weet me eerlijk gezegd even geen raad meer..
Dit is trouwens al een flinke stap, ik kan het woord kanker niet zien of horen.