hart luchten

[kato]

In 2005 is er bij mij een melanoom op de schouder verwijderd met breslowdikte 1.4, het hypertrofische litteken wat ik er van overhield heeft erg lang pijn gedaan en nu nog steeds met regelmaat. Een moedervlek wat dicht bij het litteken zat wilde de dermatoloog een paar maanden daarna ook weghalen uit voorzorg, dat was gelukkig goed. Een half jaar daarna kreeg ik een zwarte punt in het litteken, dat heeft de dermatoloog weggesneden en dat bleek gelukkig een onderhuidse hechting te zijn die naar boven was gekomen.

Nu is er vorige week bij controle een moedervlek gezien die de dermatoloog ook weg wilde halen omdat ze wel dacht dat dat misschien wel een melanoom zou worden in de toekomst. Vandaag hebben ze hem weggesneden, het was een donkere vlek met donkere en lichte kleuren, niet symetrisch en een onregelmatige rand de moedervlek is niet verheven en is 4 mm ongeveer.
Als ik de kenmerken hoor van mijn moedervlek wordt ik angstig maar de dermatoloog zegt dat het zeker geen melanoom is. Ik vind het erg vreemd dat ze dat zo stellig zegt, kan een dermatoloog dat zo met zekerheid zeggen. We wachten af, ik vind het weer erg spannend en moet 2 weken wachten op de uitslag.

Maar wat ik zo vreemd vind van mijzelf op het psychische vlak het heeft er bij mij echt ingehakt de diagnose melanoom in 2005, ik ben er erg veel mee bezig terwijl ik mezelf altijd als nuchter omschreef.
Door de grote en de pijn aan het litteken werd ik een groot gedeelte van de dag ermee geconfronteerd en dacht ik eraan, het is mijn leven gaan beheersen ook omdat ik er bijna met niemand er over kan praten vind ik het erg moeilijk. Mensen ontwijken me en zeggen er niks over en vragen zelfs helemaal niks, of zeggen dat het toch weggehaald is.
Ik denk af en toe, ben ik nou zo een zeur.
Waarom reageren sommige mensen zo laconiek, als ze zelf iets hebben dan moeten ze alle aandacht hebben en bij mijn verhaal dat gaat het de ene oor in en de andere weer uit lijkt wel.
Vandaag ook is die moedervlek weggehaald, er wordt op mijn werk niet eens op gereageerd, dat doet zo een pijn vooral omdat het zo een spannende 2 weken wordt voor mij.
Sorry maar ik wilde even mijn hart luchten aan mensen die het misschien wel snappen.
xxxxkato

[liddy]

Kanker grijpt zo diep in je leven in, dat het voor altijd een deel van je leven.
Zeker als je last blijft houden.

Ter vergelijking:
Na een overlijden heb je tijd nodig om er mee leren om te gaan. Het is een gesloten einde,
er is niets aan te veranderen, het is zo. Door de tijd krijgt de 'wond' de tijd om te helen.
Bij kanker is het anders. Je komt er nooit van af. Vaak komt het voor dat je langdurig onder controle moet blijven.
Iedere keer wordt de 'wond' opnieuw opengemaakt. Het blijft een veranderlijke situatie.
Dit laatste gegeven maakt het veel moeilijker is om het tot een deel van jezelf te maken.

De omgeving kan zich niet of nauwelijks voorstellen wat een impact het heeft als je op een uitslag zit te wachten.
"Ja maar, het kan toch een goede uitslag zijn." Dat klopt, maar je wilt jezelf ook voorbereiden mocht het een foute uitslag worden.
En dat begrijpen ze niet.

Ga voor jezelf na of er mee bezig zijn je hindert.
Als het je hindert, kun je jezelf afvragen wat wil je eraan doen.
Is het een idee om een met de huisarts te overleggen en te bekijken hoe je het zou kunnen aanpakken.
Wie weet kan een fysiotherapeut iets voor je betekenen, ik noem maar wat.

Heel veel sterkte met het wachten.
Het is heel gezond om er even aan te denken, hoe het zou zijn als het mis is.
Negatief denken mag, eventjes, en weer positief verder gaan.
Zo probeer ik het zelf te doen. Wellicht werkt het ook voor jou.