Melanoom geconstateerd maar onzeker over verdere controles

[Evidaphne]

Ok ik (27 jaar) ben in december 2007 met een melanoom geconfronteerd - de vlek groeide op mijn voorhoofd en was grillig van vorm en kleur geworden.
Ik ben na de verwijdering op speekuur geweest bij de oncoloog. Hij voelde aan m'n klieren en zei dat de resultaten positief waren in de zin dat het nog een stadium 0 was. Daarom waren verdere onderzoeken niet nodig.
Hij zei me wel dat hij aanraadde van nog wat meer huid te laten wegnemen om toch zeker binnen de veiligheidszone te zitten als een groter litteken met niet te erug zou storen. De plastisch chirurg zei dat het er wel allemaal propertjes zou uitzien, dus heb ik me vorige week nog eens laten opereren en is het nu wachten op die resultaten.
Ik moeten ook voor een periode van 10 jaar op controle bij de dermatoloog, voor het moment iedere 3 maanden. Gelukkkig heb ik niet veel moedervlekken op m'n lichaam dus nieuwe ontwikkelingen zijn gemakkelijk te spotten.

Maar, wat voor mij het grootste probleem is, is de onzekerheidsfactor. Ieder pijntje doet me panikeren ... Rond niewjaar had ik erge hoofdpijn dus dacht ik dat ik een hersentumor had, voor het moment heb ik last van pijn in de spieren van m'n rechterbovenarm, dus uiteraard associeer ik dit ook met uitzaaingen en ben ik bang.

Zou ik daarom vragen aan de huidarts om me voor een onderzoek van de lymfeklieren door te verwijzen, al is het maar voor m'n gemoedsrust ?
Of zouden jullie de oncoloog vertrouwen als hij zegt dat verder onderzoek niet nodig is ?

Gelukkig is het gezondheidssysteem in België zo flexibel dat ik geen verwijzing van de huisarts nodig heb als ik me ergens zorgen over maak, ik mag direct zelf naar een specialist stappen, zou wel eens willen horen wie er misschien zelf op verder onderzoek gestaan heeft ?

Ik heb onlangs, vlak voor diagnose van het melanoom een super job geaccepteerd en dacht dat m'n geluk niet op kon. Wel, ik moet zeggen dat dit je wel even doet nadenken over wat belangrijk is.
Ik heb moeite om met de diagnose verder te gaan, zeker omdat het voor m'n omgeving, alhoewel er veen mensen om me geven, een opgelost probleem is. Maar voor mijn voelt het niet als een opgelost probleem. Het voelt alsof je eigen lichaam je op ieder mogelijk moment terug zou kunnen aanvallen, en dat is heel erg beangstigend.

Het zou tof zijn om wat reacties van lotgenoten te krijgen. Ik ieder geval hoop dat iemand zich in mijn verhaal (dat lijkt op zoveel anderen) herkent en zich een beetje minder alleen voelt ...

Don't hesitate to get in touch, zoals we op het werk zeggen !

[jodyi]

Hoi evidaphne,
ik denk dat een specialist op zich niet zo heel veel voor je kan betekenen, tenzij je echt ergens heel specifiek een bult voelt ofzo. Wat jij nu ervaart, ervaart denk ik iedere kankerpatient in het begin. Het is zo beangstigend! Ineens ben je 'doodziek' , en ineens ben je weer helemaal beter. Zomaar.
En voor je omgeving is het idd van; je bent weer beter, daar gaat het toch om. Maar in je hoofd blijft het malen.
Ik denk dat ik in jou plek eens zou gaan praten met een psychologe ofzo, die je kan helpen het vertrouwen in je lichaam terug te winnen. Of met lotgenoten te praten in een lotgenotenhuis. Daar zijn ook weleens speciale bijeenkomsten juist over dit onderwerp. 'genezen' en dan?

want juist nu begint het moeilijkste pas...

sterkte in elk geval.... heel herkenbaar, mij heeft het ook een behoorlijk tijd gekost om het vertrouwen terug te vinden en ook ik heb weleens voor m'n gemoedsrust bulten laten onderzoeken als ik echt geen verklaringen (meer) kon vinden. Verder ook altijd m'n twijfels en angsten bij de arts uitgesproken.

groetjes jodyi