Hoofdwebsite Stichting Diagnosekankereven een heel ander verhaal.
de afschuwelijke gebeurtenis ligt al weer enige tijd achter ons.
je maakt in de middagpauze een ommetje.
een intervieuwster klampt je aan.
ze maakt duidelijk voor wie en met welk doel.
"can I ask you something about 9/11?"
"of course"
ze vraagt je of die gebeurtenis invloed heeft gehad op je reispatroon.
antwoord is ontkennend.
"you are not afraid to travel by air?"
dan schiet je een verhaal te binnen, vele jaren geleden.
hoewel je geleerd hebt dat een vraag nooit beantwoord mag worden met een wedervraag (dat is niet beleefd), ontkom je er ditmaal niet aan.
"do you know where most people die?"
verbaasde blik.
'in bed.
do you think I'm afraid to go to bed in the evening?
every night I go to bed without any hesitating"
ze maakt duidelijk dat ze zo'n antwoord noch ooit heeft gekregen, noch verwacht.
onze wegen scheiden zich.
enige tijd daarna wordt ik in de gangen van het gebouw herhaaldelijk aangeschoten.
wat blijkt:
het intervieuw is in de engels editie van het Financieel Dagblad gepubliceerd.
natuurlijk streelt het je ijdelheid, maar aan de andere kant vind je die belangstelling maar zo zo.
liever anoniem op de achtergrond.
Welterusten allemaal.
Ron.
PS:
er is een prachtig gedicht over het niet kunnen ontlopen van je uiteindelijke lot:
"De tuinman en de dood."
van P.N.van Eyck.
mocht iemand belangstelling hebben, er niet in slagen dat gedicht te pakken te krijgen, dan kan ik het misschien hier
in tikken, hoewel dit forum hier niet voor bedoeld is.