Hoofdwebsite Stichting Diagnosekankervoorraden moeten toch aangevuld worden dus van middag de noodzakelijke boodschappen gedaan.
omdat je het een en ander over Aldi en Lidl hebt gehoord is je nieuwsgierigheid gewekt.
Dus op naar het winkelcentrum, op naar Lidl.
te ver om met de fiets te gaan.
bovendien: fietsen vind ik toch al een enge, gevaarlijke onderneming.
al glibberend, autorijden kun je het eigenlijk niet noemen, bereik je het doel.
gelukkig, niet zo druk.
derhalve geen probleem met parkeerpkaatsen.
hoewel: als je ziet hoeveel moeite de andere automobilisten hebben om op de parkeervakken te komen, dan wel er af, houd je je hart vast.
maar so far so good.
je stapt uit.
ai, bijna tot de enkels in de prut.
met het karretje naar Lidl vergt nogal wat stuurmanskunst.
kom je bij de winkel: daar staat een rij karretjes geduldig te wachten.
grinniken dus.
wis ikke nie.
mooie winkel, ruime keus, brede looppaden.
niet druk aan de kassa.
alles verloopt lekker vlot.
dan de spullen, waaronder een trapje, op de lopende band.
gaat ook vlotjes.
je bent niet gewend op de spullen te letten.
meestal overdenk je intussen andere dingen.
wat aan het eind van de band voor je hand komt, mik je weer de kar in.
opeens schrik je wakker.
een voorwerp met felle kleuren doet alarmbellen rinkelen.
wat is dat nou?
de man van de kassa merkt de verwarring op.
"dat is een wc bril voor kleintjes, meneer"
"ja maar pas ik toch niet meer in?
ik kan me niet voorstellen dat ik dat in de wagen heb gelegd"
luid gelach van de mensen achter je.
komt een knappe vrouw met een rood hoofd naderbij.
ze heeft vergeten een afscheidingselement tussen onze boodschappen te leggen.
vandaar.
"o. neemt u mij niet kwalijk"
volgt uitleg met nogmaals excuses.
"mevrouw, ik denk dat uw kind het een fantastisch cadeau van zijn moeder zal vinden".
"meneer, dank u wel.
maar het is voor mijn kleinzoon"
nog meer gelach.
Ach, "wie lacht niet, die de mens beziet?"
