Hoi Jaqueline,
Ik moet zeggen.... het gaat eigenlijk best goed
![Very Happy :D](./images/smilies/icon_biggrin.gif)
.
Ondertussen heb ik er een week chemo en 12 bestralingen op zitten en tot nog toe slechts kleine ongemakken in de vorm van dunne ontlasting (en dan ook 4 a 5 keer per dag een klein beetje) en sinds gister wat bloed in mijn urine en een branderig gevoel bij het plassen, maar het schijnt er allemaal bij te horen en zolang ik geen koorts heb (hoogste temp is 37,9 geweest) hoef ik me geen zorgen te maken.
Frustrerend is wel dat ik de ene dag volop energie heb en de volgende dag nauwelijks van de bank kan komen, maar ook dat schijnt erbij te horen. Verder heb ik mijn menstruatie overgeslagen, maar kreeg wel rond die tijd verschrikkelijk last van puistjes, dus is het afwachten hoe dat zich gaat ontwikkelen als ik klaar ben met de chemo en de bestraling.
Wel heb ik een chemo lekkage gehad en daardoor heb ik een lelijke en pijnlijke brandwond op mijn pols opgelopen en is mijn linker pols uitgeschakelt voor de volgende ronde chemo, die ik volgende week in ga. Weer 8 x 12 uur en 1 x 30 min aan het infuus. De vorige ronde viel niet tegen, het verplegend personeel is allemaal even vriendelijk en zijn bereid die extra meter voor je te lopen om het je comfortabel te maken. Het eten is goed (op de eerste dag na) en van de dexamethason (tegen de misselijkheid) krijg ik vreetbuien en ben al weer 2 kg aangekomen. Verder wordt er veel gedaan ter afleiding, je hebt een handwerkclubje wat leuke dingen doet en er komt 1x per week een shoonheidsspecialiste langs die je huid heerlijk verwend.
Op de woensdag werd ik heel erg naar en de verpleegkundige constateerde dat ik raar uit mijn ogen keek en mijn pupillen niet reageerde zoals dat hoorde. Binnen het uur stonden er 2 neurologen aan mijn bed en niet veel later lag ik in de mri voor en scan. Diagose: aura migraine! (En ik maar denkem dat je bij migraine hoofdpijn hoorde te hebben).
De eerste dag van de ziekenhuis opname was ook een hele ervaring opzich:
Verplicht afkicken.... chemo op een stokje.... jahaa, maar ondanks dat ik het gevraagd had blijk je met die chemo dus niet zonder begeleiding van een verpleegster de afdeling af te mogen.... okay... alles goed en wel, maar ik heb op die 30 meter gang, die op dit moment mijn wereldje vormt, geen rookruimte gezien... nee mevrouw dat klopt! Wat dan als ik wil gaan roken?? Nou mevrouw dan heeft u pech.... HUH?? Hoe bedoel je pech?? Nou mevrouw er werkt op het moment geen verpleegster die rookt en wij hebben er niet genoeg om iemand met u mee te sturen om een sigaret te gaan roken....
okay.... maar ik heb nu al 4 uur niet gerookt en op het moment ben ik nog vriendelijk tegen mijn kamer genoten, maar ik bied op deze manier geen garanties voor de toekomst... hebben jullie dan op zijn minst in ieder geval een nicotinepleister voor me? Nou mevrouw dan gaan we even de arts oproepen dan hoort u dat zo van haar.... HUH?? Afin dokter staat een uurtje later aan mijn bed en pleisters zijn besteld bij de apotheek YEAH!!!
Maar eerst is het tijd om naar de bestraling te gaan..... mag weer niet alleen dus in een treintje mensen met chemo op een stokje (als we naast elkaar lopen raken we met onze palen verstrikt in elkaars slangetjes) multitasks de vriendelijke verpleegster ons richting het bestralings apparaat. Zo'n bestraling is al een hele happening op zich. Zo'n groot apparaat wat zoemend en brommend om je heen draait, dan af en toe tot stilstand komt en allerlei klik geluiden maakt terwijl jij 20 min doodstil moet blijven liggen.
Dit alles dient, ter bescherming van dit orgaan, te gebeuren met een volle blaas en toen ik na afloop van dat apparaat af stapte en mijn paal achter me aanslepend weer in de wachtkamer plaats nam om te wachten tot de volgende wagonnetjes van het chemo treintje klaar zouden staan voor het vertrek, kreeg ik (niet helemaal onlogischerwijs) aandrang om mijn blaas te legen.
Het eerste beste toilet was nog geen 10 stappen bij me vandaan dus leek het een peulen schilletje te worden.... Dames kantje deurtje open ik zelf naar binnen, chemo op een stokje mee... deurtje dicht.... deurtje dicht... hmmmm... deurtje gaat niet dicht.... infuusvoet zo gedraaid dat ik mijn benen om de paal moet vouwen en in een zeer intieme omhelzing met mijn chemo pomp de deur op slot probeer te draaien zittend op he toilet. Als ik dit eindelijk voor elkaar heb begint de taak van het los krijgen van de knoop die zich buiten het zichtveld bevind en last but not least het laten zakken van de spijkerbroek terwijl mijn benen nog steeds om die paal heen gevouwen zitten en mijn spieren zich ondertussen steeds verder aanspannen naarmate de druk hoger wordt...
Eindelijk is het dan zo ver... ontlading en nog geen 20 sec later begint de tegenovergestelde worsteling ten einde alles weer op en van zijn plek te krijgen.
Ondertussen is het etenstijd en ik heb het geluk dat ik halverwege een ander treintje aan kan pikken wat als eindstop 1 halte voor mijn afdeling endigt waarbij in goed overleg word besloten dat ik het laatste stukje gang zonder begeleiding zal mogen overbruggen omdat het personeel al lang in de gaten heeft wat voor hongerlijer ik ben (van de 3 tassen die ik bij me had zat er 1 half vol met fruit en geloof mij dat gaat errug hard) na die 4 boterhammen, het kopje soep, de fruitsalade en het bakje kwark van tussen de middag. Als ik bij mijn bedje aankom staat mijn bordje al voor me klaar...
Ik had een vegetarische kaasburger besteld met bloemkool, aardappelpuree, jus, rauwkost en weer een fruitsalade. Mijn oog gleed van de bosbessen frambozen mousse naar de appelmoes, langs de ontbrekende rauwkost en de missende frutsalade.
Mij verheugend op de kaasburger tilde ik de deksel van het bord waar een schnitzel vormige kaasburger op mij lag te wachten, tenminste .... in die veronderstelling was ik toen nog.... tijdens het aansnijden van het stukje proteine wat op mijjn bord lag bleek er geen spoortje kaas te ontdekken, echter het geel gepaneerde lapje wat mij daar lag te verleiden, om opgegeten te worden, had toch meer de constitentie van de deksel van een schoenendoos waar al jaren al een heeeeel oud paar schoenen in bewaard zijn, dan van een schnitzel maar geheel in stukjes gesneden door de bloemkool met aardappels geprakt en verzopen in de jus had het totale prakkie net genoeg smaak om toch een soort van samkelijk te zijn, (wel gelijk even de visite vriendelijk verzocht een potje peper en zout voor me mee te nemen.)
De frambozen bosbessen mousse was een heeel ander verhaal, deze had zo'n chemische smaak dat ik eerst dacht dat mijn smaak aangetast werd door de chemo, maar aangezien mijn van huis mee gebrachte minolatje prima smaakte besloot ik er lering uit te trekken en de mousse niet meer aan te raken, zelfs al zou ik hem er extra bij krijgen...
Dit toch iets tegenvallende diner wakkerde mijn verlangen naar een hit nicotine weer aan, aangezien het toch al een uur of 10 geleden was sinds de laatste aanvulling en het altijd al min of meer een gewoonte is om na het eten een shaggie te roken. Ik besloot dus mijn stokkie achter me aan te slepen en nog een keer mijn (ondertussen toch vrij dringende) verslavingsbehoeftes aan de verpleging uit te leggen.
Een pleister en het liefst 1 van het soort met een nicotine reservoir welke mij de komende 24 uur in mijn behoefte zal voorzien terwijl mij het genot ontnomen wordt mijn longen te asfalteren doordat ik de rook diep over mijn longen inhaleer..... oh.... ja die ligt voor je klaar, maar die moeten we nog even ophalen voor je....
Zouden jullie zo vriendelijk willen zijn, voor jullie kennis maken met een hele andere Arianne en ik alsnog jullie regels aan mijn laars lap door de pleister zelf op te gaan halen , maar niet voor eerst buiten een heerlijk shaggie of 3 op te steken en mezelf een nicotine overdosis toe te dienen door gelijk maar een heel pakje pleisters tegelijk op te plakken. Binnen 5 min had ik een nicotine pleister op mijn schouder en tja...het verminderd je trek in een sigarette wel.... maar vervangen?!?! Nee dat niet....
Zo ik heb net mijn laatste zak chemo gekregen voor vandaag, dus wordt het tijd om mijn oogjes te sluiten en wat rust te pakken.
Morgen ga ik een stukje fietsen... ik heb een home trainer ontdekt die op een blnde muur uitkijkt, maar in gedachte fiets ik heerlijk door de polder, al dan niet met een shaggie tussen mijn vingers...
En natuurlijk mijn beleving in de wachtkamer bij de bestraling:
Wat mij nou gister weer overkwam, ik zat bij de bestraling, zit er een ouwe moeke. Zo'n romana zigeuner type met een rok en daaronder een trainingsbroek, Hoofddoek om haar hoofd. Dus ik ga zitten en ze kijkt me aan. Gaat staan en geeft een klap op haar kont. Ze zegt: jij kanker daar. Dus ik flabbergasted. Euh ja. Ze doet haar handen een paar keer schudden in de lucht en zegt wat abracadabra en zegt geen zorgen, jij goed, komt goed en gaat een soort van bidden/ spreuken opzeggen en met haar handen zwaaien. Gelukkig was ik snel aan de beurt, heb haar nog even vriendelijk bedankt en ben snel de kleedkamer ingevlucht... Dat heb ik dan weer!!
Ik hou familie/ vrienden en kennissen op de hoogte via facebook waar ik deze laatste 2 stukjes vanaf gkopieerd heb. Als de wifi in het ziekenhuis de volgende week niet zo moeilijk doet zal ik mijn tekstjes ook hier proberen te plaatsen.
Groetjes Arianne.