PAP 3A CIN 2 / alleenstaande moeder
Geplaatst: Di 26 Jul 2016 09:34
Even getwijfeld om hier wat te posten, maar ik wil graag mijn verhaal doen en hoop dat iemand dit herkent of tips heeft...
Ik ben een alleenstaande moeder van 35 met 1 zoon van bijna 5. Mijn ex-partner is 6 maanden geleden overleden aan een hersentumor. De reden dat we zijn gaan scheiden heeft bij mij veel stress opgeleverd, waardoor ik na mijn scheiding weer ben gaan roken... stom stom.
Nu heb ik de laatste jaren in een soort overlevingsmodus gezeten waarbij mijn hoofd boven water houden het belangrijkste was. Intussen heb ik weer een vaste baan, gaat het gelukkig goed met mijn zoontje en na diverse onderzoeken bij de dokter, dacht ik dat alles weer op orde was. Ik bleek een ernstig vitamine D tekort te hebben en was oververmoeid. Hiervoor van alles gehad, het gaat nu beter.
Drie maanden geleden heb ik voor het eerst meegedaan aan het bevolkingsonderzoek voor baarmoederhalskanker. Omdat ik op mijn 30e zwanger, was, was dit de eerste keer. Echt klachten had ik niet, maar ik ben wel eens wat bloed verloren na intiem te zijn geweest.
Zo'n 6 weken geleden kreeg ik de uitslag. Pap 3a-2. Ik schrok me ROT! Zeker omdat ik natuurlijk net mijn ex-man verloren heb aan kanker. Hoewel de huisarts wel 10x gezegd heeft dat het nog geen kanker was, blijft dit wel spoken.
Intussen heb ik een maand geleden een kolposcopie gehad en daaruit bleek dat het een CIN2 was. Tijdens dat onderzoek was er wel een plekje zichtbaar wat donker opkleurde, dit was niet zo heel groot, maar er werd toch een biopt genomen.
Nu heeft de gyn mij gevraagd wat ik wil.... behandelen of nog 6 maanden wachten. Volgens haar is de kans dat het lichaam het zelf oplost, zo'n 70%. Maar ze zei er wel direct bij dat roken heel slecht is hiervoor. Ik ben hierdoor echt gaan nadenken en ben nu zo goed als gestopt. Ze zei dat gezien mijn leeftijd, ik best 6 maanden kon wachten. Gezien mijn voorgeschiedenis van mijn ex zou ze ook snappen als ik wel zou kiezen voor behandeling. Toen ik haar vroeg of het over 6 maanden niet erger zou zijn (bijv. een pap 3B of 4) zei ze dat dat niet zo snel zou gaan, maar dat ze daar geen 100% garantie voor kon geven.
Vorige week ben ik weer voor het eerst intiem geweest. Ik vond dit heel spannend, maar gelukkig geen klachten. Tot ik de volgende dag toch wat bloed verloor bij het afvegen en eigenlijk de hele dag zo'n raar buikpijn gevoel had, een beetje een weiig gevoel. Dat was na een dag weer over.
Afgelopen zaterdag weer intiem contact gehad en ook toen niks aan de hand. Echter had ik vanochtend (3 dagen daarna dus) ineens weer bloedverlies, terwijl ik in de 2e week van mijn pil zit en nog lang niet ongesteld moet worden.
Ik word hier zo onzeker van. De gyn zei dat het herhalend onderzoek echt pas over 6 maanden kon, omdat je lichaam de tijd nodig heeft om te herstellen. Maar het feit dat ik nu toch bloed verlies, geeft mij aan dat het niet goed is. Ik mag altijd bellen naar de gynaecoloog. Eigenlijk wilde ik mijn lichaam de kans geven om het zelf te herstellen, maar ik begin nu steeds meer te twijfelen. Enerzijds denk ik, ze zouden me nooit zeggen dat ik wel kan wachten, als er echt 'gevaar' zou zijn. Anderzijds zit er iets in mijn lichaam wat niet goed is, en ik ben er veel mee bezig. Ik had misschien wel gewoon graag gewild dat de gyn de beslissing zou nemen voor mij.
Ik snap dat het lichaam tijd nodig heeft om te herstellen en dat ze daarom een nieuw uitstrijkje pas na 6 maanden doen, maar dit blijvend bloedverlies geeft mij nou niet echt het vertrouwen dat mijn lichaam het aan het opruimen is....
Herkennen jullie dit of hebben jullie tips? Ik weet dat ik de beslissing zelf moet nemen, maar ik kan zo weinig online vinden over vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten....
Ik ben een alleenstaande moeder van 35 met 1 zoon van bijna 5. Mijn ex-partner is 6 maanden geleden overleden aan een hersentumor. De reden dat we zijn gaan scheiden heeft bij mij veel stress opgeleverd, waardoor ik na mijn scheiding weer ben gaan roken... stom stom.
Nu heb ik de laatste jaren in een soort overlevingsmodus gezeten waarbij mijn hoofd boven water houden het belangrijkste was. Intussen heb ik weer een vaste baan, gaat het gelukkig goed met mijn zoontje en na diverse onderzoeken bij de dokter, dacht ik dat alles weer op orde was. Ik bleek een ernstig vitamine D tekort te hebben en was oververmoeid. Hiervoor van alles gehad, het gaat nu beter.
Drie maanden geleden heb ik voor het eerst meegedaan aan het bevolkingsonderzoek voor baarmoederhalskanker. Omdat ik op mijn 30e zwanger, was, was dit de eerste keer. Echt klachten had ik niet, maar ik ben wel eens wat bloed verloren na intiem te zijn geweest.
Zo'n 6 weken geleden kreeg ik de uitslag. Pap 3a-2. Ik schrok me ROT! Zeker omdat ik natuurlijk net mijn ex-man verloren heb aan kanker. Hoewel de huisarts wel 10x gezegd heeft dat het nog geen kanker was, blijft dit wel spoken.
Intussen heb ik een maand geleden een kolposcopie gehad en daaruit bleek dat het een CIN2 was. Tijdens dat onderzoek was er wel een plekje zichtbaar wat donker opkleurde, dit was niet zo heel groot, maar er werd toch een biopt genomen.
Nu heeft de gyn mij gevraagd wat ik wil.... behandelen of nog 6 maanden wachten. Volgens haar is de kans dat het lichaam het zelf oplost, zo'n 70%. Maar ze zei er wel direct bij dat roken heel slecht is hiervoor. Ik ben hierdoor echt gaan nadenken en ben nu zo goed als gestopt. Ze zei dat gezien mijn leeftijd, ik best 6 maanden kon wachten. Gezien mijn voorgeschiedenis van mijn ex zou ze ook snappen als ik wel zou kiezen voor behandeling. Toen ik haar vroeg of het over 6 maanden niet erger zou zijn (bijv. een pap 3B of 4) zei ze dat dat niet zo snel zou gaan, maar dat ze daar geen 100% garantie voor kon geven.
Vorige week ben ik weer voor het eerst intiem geweest. Ik vond dit heel spannend, maar gelukkig geen klachten. Tot ik de volgende dag toch wat bloed verloor bij het afvegen en eigenlijk de hele dag zo'n raar buikpijn gevoel had, een beetje een weiig gevoel. Dat was na een dag weer over.
Afgelopen zaterdag weer intiem contact gehad en ook toen niks aan de hand. Echter had ik vanochtend (3 dagen daarna dus) ineens weer bloedverlies, terwijl ik in de 2e week van mijn pil zit en nog lang niet ongesteld moet worden.
Ik word hier zo onzeker van. De gyn zei dat het herhalend onderzoek echt pas over 6 maanden kon, omdat je lichaam de tijd nodig heeft om te herstellen. Maar het feit dat ik nu toch bloed verlies, geeft mij aan dat het niet goed is. Ik mag altijd bellen naar de gynaecoloog. Eigenlijk wilde ik mijn lichaam de kans geven om het zelf te herstellen, maar ik begin nu steeds meer te twijfelen. Enerzijds denk ik, ze zouden me nooit zeggen dat ik wel kan wachten, als er echt 'gevaar' zou zijn. Anderzijds zit er iets in mijn lichaam wat niet goed is, en ik ben er veel mee bezig. Ik had misschien wel gewoon graag gewild dat de gyn de beslissing zou nemen voor mij.
Ik snap dat het lichaam tijd nodig heeft om te herstellen en dat ze daarom een nieuw uitstrijkje pas na 6 maanden doen, maar dit blijvend bloedverlies geeft mij nou niet echt het vertrouwen dat mijn lichaam het aan het opruimen is....
Herkennen jullie dit of hebben jullie tips? Ik weet dat ik de beslissing zelf moet nemen, maar ik kan zo weinig online vinden over vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten....