Hoofdwebsite Stichting Diagnosekankeral weken spook ik hier anoniem rond op zoek naar....naar...tja
In alle verhalen die ik tegen kwam op het internet miste ik eigenlijk iets. De herkenning van de angst. Ik zal in het kort mijn verhaal vertellen en hoop dat er iemand is die er iets aan heeft.
Ik ben 46, heb volwassen kids, een druk leven, eigen bedrijf en dus gewend om direct ergens mee aan de slag te gaan. No nonsens type. Al een hele tijd spookt het regelmatig door mn hoofd dat het tijd wordt voor een uitstrijkje. Maar te druk, geen zin en eerlijk..angst!.. zorgen voor het telkens weer wegstoppen van deze gedachte. Stel je voor dat...en "dat" kan ik er nu even niet bij hebben hoor. Excuses, kop in het zand, allemaal waar. Totdat ik om de 2 weken ongesteld ben en het aantal ernstige ziekte-gevallen om me heen steeds meer wordt maar vooral steeds dichterbij komt. En in een vlaag van paniek maak ik een afspraak bij mn huisarts.
Ter geruststelling ( myomen, overgang?) een inwendige echo. Afspraak maken (2 weken, kan dat echt niet eerder??). Ik spreek af dat als ze wat zien ze dat ook onmiddellijk vertellen. Het toeleven naar afspraken en wachten op uitslagen is echt afschuwelijk. Niets te zien op de echo, volgende dag een uitstrijkje. Mijn eigen huisarts neemt deze af ( man, vraagt heel beleefd of ik dat niet vervelend vind...welnee!). Tijdens het afnemen van het uitstrijkje mompelt hij dat "het er goed uitziet". Wachten op de uitslag. Een week, zegt meneer. Dus ik bel...iedere dag en telkens is er geen uitslag en telkens gaan mijn gedachtes met me aan de haal.
Want zo nuchter als ik ben.....wachten is angst. Ik kan het allemaal nog zo goed beredeneren...op de meest vreemde momenten slaat het de andere kant op en ben ik bezig met mn begrafenis. Het is geen moment rustig in mn hoofd! Ik speur het internet af, lees de meest ingewikkelde proefschriften, onderzoeksverslagen, lees ieder forum, iedere opmerking, iedere beleving. En ik weet het wel, iedereen heeft angst maar ik kom het alleen maar in bedekte termen tegen. Ik wil juist DAT weten, ik word niet gek, ik ben niet gek, ik ben BANG. Heel bang! Dan komt de uitslag..assistente vertelt dat 'het niet goed is en dat ik naar het ziekenhuis moet, maar mag niet zeggen hoe slecht niet goed is'...
3 uur later eindelijk mn huisarts aan de lijn...pap 4. Verwijsbrief ligt klaar en hij heeft duidelijk een beetje moeite met dit gesprek.
Goed....brief ophalen en uitslag proberen te begrijpen. Ondertussen nr ziekenhuis opzoeken en bellen vanuit de auto. Kan het niet sneller, is er een andere mogelijkheid, werken jullie samen met een ander, ik bel uren met ziekenhuizen in de omgeving maar....1 week, het duurt 1 week voordat ik terecht kan voor een colposcopie en dan nog 1 week voor de uitslag. Een hele lange week voordat... en een hel van een week daarna.....Ondertussen struin ik weer uren, dagen, nachten op het internet, komt er niets uit mn handen, rook ik geen enkele sigaret meer ( !!) en heb ik soms echte angstaanvallen! Ik kan mn gedachte op sommige momenten maar niet onder controle krijgen. Het schiet echt alle kanten op en dan weer terug. Er is maar een heel klein groepje mensen dat dit weet en pas op het allerlaatst vertel ik het mn kids. Bijgeloof? Ik weet het niet. Maar ik schiet echt alle kanten op...trek alles na, denk na over welk geloof dan ook, rituelen. Al mijn zintuigen staan open, wijd open, en alles komt veel harder binnen. Opmerkingen als 'dood, ziek' ik hoor het te veel, te vaak, geluiden zijn opeens indringend en naar. Ik heb op sommige momenten geen enkele vorm van rust in mn lijf. Totdat ik mezelf weer beet pak en door elkaar schud. Terug op aarde, in het hier en nu.
Als ik eindelijk naar de gynaecoloog mag ben ik diezelfde nacht ongesteld geworden. Zodra ik bij haar binnenstap en ze haar vragen stelt onderbreek ik haar...Luister, ik ben 46, heb geen kinderwens meer, zit of in de overgang of ertegenaan dus zullen we even een afspraak maken? Haal die baarmoeder en die hele handel er maar uit! Ze kijkt me verschrikt aan, mompelt dat het zo niet werkt en ik roep dat het mijn lijf is. Dan waar ik voor kom de colposcopie...ik ben dus ongesteld. Dus geen colposcopie? Kom op...anno 2011?! Tijdens het kijken kan ze echt niets zien maar...ik moet er maar even over nadenken: ze kan nu ook een lisexcisie doen? Krijg ik 2 aspirines en mag ik over een half uur weer ...nadenken?! Welnee, kom op met die aspirines!! 3 dames kijken me bezorgd aan maar ik heb die aspirines al naar binnen gewerkt en zwaai met mn papieren voor het lab (bloedtestje) ...tot zo!
Over lisexcisies staat genoeg op het internet. Hoe jij het ervaart is aan jou. Maak je er niet al te druk om ( makkelijk gezegd
Ik begrijp achteraf wel waarom dit ruimschoots van tevoren wordt aangekondigd en vooral uitgelegd...dit ging erg snel maar een half uur later sta ik weer buiten....En dan begint alles weer van voor af aan. Wachten, alles onder controle, toch weer niet, internetten, forum hier, forum daar, drang naar geruststellende woorden die je natuurlijk niet vindt of toch wel? 1 week wachten en het hele ritueel herhaalt zich. De wetenschap dat ik niet doodga ( gek maar dat heb ik vanaf het eerste moment gehad), de hunker naar info, de gedachtes dat ik dood ga, chemokuren, operaties, verdriet maar ook pret...alles gaat als een mallemolen door me heen.Vandaag is de uitslag daar. Partner lief gaat mee en de rit naar het ziekenhuis is hel op aarde! Ik wacht, wij wachten, ik word gek, wij worden gek...en dan......valt de gynaecologe met de deur in huis " je hebt GEEN KANKER, er is GEEN KANKER in de biopt aangetroffen".....we hebben niet alles weg kunnen halen en over 3 maanden zie ik je weer en nog een heleboel info en dan zegt ze het nogmaals stralend: je hebt GEEN KANKER"....en dat is het enige dat je op dat moment hoort, wilt horen, ik kijk haar verdwaasd aan, ze herhaalt het stralend en ik roep dat ik haar wel kan zoenen!
Pap 4...zo veel verhalen op het internet. Zo veel momenten dat ik echt kon huilen bij het lezen van deze verhalen. Ik kom vast over als een bikkelharde dame...type ruwe bolster, blanke pit...that's me. In al mijn uren op het internet heb ik 1 ding gemist....de angst. Het is er wel maar ook weer niet en dus moraal van dit verhaal?....
Pap 4 hoeft dus idd GEEN KANKER te zijn, en ja
* je komt onder controle te staan
* je moet ook dit goede nieuws echt een plekje geven
* je gedachtes zijn niet in 1x tot rust gekomen
Pap 4..
* ik weet niets en toch weer alles
* het wachten is echt om gek van te worden
* ik ervaar alles en iedereen anders..geluiden worden harder, je ziet de wereld letterlijk anders ( kleine pupillen), al mijn zintuigen staan op scherp
* ik ben bang, sta letterlijk dood-angsten uit
* is echt vermoeiend, verwarrend
* zorgt er voor dat ik nooit meer zal zijn wie ik was
* zal ieder volgend onderzoek weer voor onrust, vragen en angst zorgen
als je op zoek bent op het internet naar info over uitstrijkjes, pap etc...neem van mij aan.....iedereen is bang. Doodsbang en dat is echt geen schande! Je mag het denken, voelen en ervaren, je mag er om huilen, boos om worden, het negeren, wegstoppen, er van kotsen, dronken worden, roken, vitaminenpillen slikken, je mag onzeker zijn,voor jou 'rare dingen denken en/of doen' etc etc etc...want er zullen echt momenten zijn tijdens het wachten ( wat een hell is dat) dat ook jij bang bent.
Inmiddels struin ik weer uren op het internet... nee, nu niet op zoek naar info maar op zoek naar vrijwilligerswerk. Ik maak vanaf nu een paar uur per week vrij voor...kankerpatienten, autisten, voorlichting, bejaardenzorg? Kom maar op met ideeen! Ik doe het met liefde! Let op...niet zomaar een opwelling...ook dat sluimert al jaren!
Als er ook maar 1 dame of partner van dame met mijn verhaal 'verder' kan dan ben ik blij. Als een kind zo blij! En voor iedereen die zelf (of als partner van) in een stadium van onzekerheid, kuren, operaties, genezing ( kanker, aids, HIV en alle andere lichamelijke en/of geestelijke "ongemakken") etc zit...ik ben met heel mn hart bij jullie en wens jullie alle liefde, succes, geluk en wijsheid van de hele wereld!
Sis
