Partners van mannen met Zaadbalkanker
Geplaatst: Di 17 Dec 2013 20:35
Hallo Mensen,
Ik herinner het mij nog als de dag van vandaag 16 oktober 2013. Mijn man had een verdikking aan de zaadbal, na een keer te zijn weggestuurd bij zijn arts (met het is waarschijnlijk een ontsteking kom over 2 weken maar terug). Ging deze "ontsteking" helaas niet weg. De huisarts stuurde ons maar door na de uroloog in het ziekenhuis.
16 oktober dus, ze maakt een echo bij mijn man en het eerst wat ze zegt is "ik maak mij zorgen ik ga gelijk bellen". Verschrikt kijken mijn man en ik naar elkaar. Hij wordt doorgestuurd naar de afdeling radiologie voor een echo van 20 min. Na deze echo werden wij weer terug verwacht bij de uroloog. Wij komen bij de balie en het was meteen ook Meneer.... gaat u maar zitten. Ik dacht nog goh dat is raar dat ze je naam al weten dan zal er vast iets niet goed zijn. Tegen mijn man zei ik, stel je nou voor dat het kanker is wat wil je dan doen alles eruit laten halen of wil je het besparen. Mijn man antwoordt daarop en zegt "ja natuurlijk er alles uit halen, en verder wil ik het er niet over hebben want dit is wel een rampscenario".
10 min later worden wij geroepen. De arts zit voorover gebogen op tafel en er zit nog een verpleegkundige bij. Ze kijkt ons aan en zegt ik heb helaas slecht nieuws het is Zaadbalkanker, mijn partner en ik kijken elkaar aan en beginnen het dom weg te lachen. 5 minuten later begin ik te huilen op dit moment ben ik 26 weken zwanger!! mijn wereld stopt even en het enigste wat ik zeg is "dit kan niet, ik ben zwanger en dit kan gewoon niet". Helaas is het toch echt zo. We worden meegenomen naar een andere kamer, behuild en overstuur lopen wij door de wachtkamer. Iedereen kijkt je aan en je voelt je behoorlijk opgelaten. We krijgen informatie mee en een boel afspraken, en voor je het weet staat je weer in de hal. Totaal beduusd van wat er net is gezegd.
Die dag moest mijn man bloedprikken, afspraak voor de operatie maken en naar de anesthesist. In de week daarna krijgen we een scan. Op 19 oktober wordt hij geopereerd en wordt zijn zaadbal verwijdert.
Een week later komen we op controle bij de arts en deze zegt dat ze een vergrote lymfeklier hebben gevonden bij de nier. Er is dus 1 uitzaaiing, we krijgen te horen dat er gestart wordt met chemo.
Bij de oncoloog krijgen wij te horen dat er wordt gestart met een Bleomcyne Etoposide cisPlatine (BEP) kuur. Hij krijgt 3 kuren (3 weken), een kuur bestaat uit 5 daagse opnamen waarin hij 11 zakken chemo krijgt, en moet hij voor 2 weken elke maandag terug komen op de poli voor de Bleomcyne kuur.
Hij is op dit moment bezig met zijn derde kuur en als alles goed gaat, is hij eind december klaar. En is er in februari een scan. Ik ben 23 januari uitgerekend en we zijn heel blij dat wij de maand januari even niks hebben.
Ik wil graag weten of er hier ook vrouwen van mannen zijn die zaadbalkanker hebben en hoe jullie deze periode hebben ervaren, en hoe jullie er door heen zijn gekomen.
Ik herinner het mij nog als de dag van vandaag 16 oktober 2013. Mijn man had een verdikking aan de zaadbal, na een keer te zijn weggestuurd bij zijn arts (met het is waarschijnlijk een ontsteking kom over 2 weken maar terug). Ging deze "ontsteking" helaas niet weg. De huisarts stuurde ons maar door na de uroloog in het ziekenhuis.
16 oktober dus, ze maakt een echo bij mijn man en het eerst wat ze zegt is "ik maak mij zorgen ik ga gelijk bellen". Verschrikt kijken mijn man en ik naar elkaar. Hij wordt doorgestuurd naar de afdeling radiologie voor een echo van 20 min. Na deze echo werden wij weer terug verwacht bij de uroloog. Wij komen bij de balie en het was meteen ook Meneer.... gaat u maar zitten. Ik dacht nog goh dat is raar dat ze je naam al weten dan zal er vast iets niet goed zijn. Tegen mijn man zei ik, stel je nou voor dat het kanker is wat wil je dan doen alles eruit laten halen of wil je het besparen. Mijn man antwoordt daarop en zegt "ja natuurlijk er alles uit halen, en verder wil ik het er niet over hebben want dit is wel een rampscenario".
10 min later worden wij geroepen. De arts zit voorover gebogen op tafel en er zit nog een verpleegkundige bij. Ze kijkt ons aan en zegt ik heb helaas slecht nieuws het is Zaadbalkanker, mijn partner en ik kijken elkaar aan en beginnen het dom weg te lachen. 5 minuten later begin ik te huilen op dit moment ben ik 26 weken zwanger!! mijn wereld stopt even en het enigste wat ik zeg is "dit kan niet, ik ben zwanger en dit kan gewoon niet". Helaas is het toch echt zo. We worden meegenomen naar een andere kamer, behuild en overstuur lopen wij door de wachtkamer. Iedereen kijkt je aan en je voelt je behoorlijk opgelaten. We krijgen informatie mee en een boel afspraken, en voor je het weet staat je weer in de hal. Totaal beduusd van wat er net is gezegd.
Die dag moest mijn man bloedprikken, afspraak voor de operatie maken en naar de anesthesist. In de week daarna krijgen we een scan. Op 19 oktober wordt hij geopereerd en wordt zijn zaadbal verwijdert.
Een week later komen we op controle bij de arts en deze zegt dat ze een vergrote lymfeklier hebben gevonden bij de nier. Er is dus 1 uitzaaiing, we krijgen te horen dat er gestart wordt met chemo.
Bij de oncoloog krijgen wij te horen dat er wordt gestart met een Bleomcyne Etoposide cisPlatine (BEP) kuur. Hij krijgt 3 kuren (3 weken), een kuur bestaat uit 5 daagse opnamen waarin hij 11 zakken chemo krijgt, en moet hij voor 2 weken elke maandag terug komen op de poli voor de Bleomcyne kuur.
Hij is op dit moment bezig met zijn derde kuur en als alles goed gaat, is hij eind december klaar. En is er in februari een scan. Ik ben 23 januari uitgerekend en we zijn heel blij dat wij de maand januari even niks hebben.
Ik wil graag weten of er hier ook vrouwen van mannen zijn die zaadbalkanker hebben en hoe jullie deze periode hebben ervaren, en hoe jullie er door heen zijn gekomen.