[b]Ik houd moet maar durf bijna niet te hopen[/b]

[Lynda]

(Dit bericht stond eersts als reactie in een ander forum maar nu ik verder lees op deze site zie ik dat er meerdere plaatsen zijn waar ik hem had kunnen plaatsen. In de hoop dat iemand er iets aan heeft doe ik dat dan nu ook. Veel liefs en sterkte voor iedereen)

Vorige week donderdag is bij mijn vader longkanker geconstateerd.
Mijn vader kampte al een paar maanden met vermoeidheid. Maar het duurde even voordat mijn moeder hem zo ver kreeg om eens naar de huisarts te gaan.
Deze heeft een aantal bloedtesten laten doen. Daaruit bleek dat zijn cholestorolverhouding niet goed was. Vervolgens stuurde hij hem door naar de internist. Daar volgenden nog meer bloedtesten en een hartfilmpje(vanwege zijn cholestorol). Voor de zekerheid heeft men ook een longfilmpje gemaakt. Waarschijnlijk omdat mijn vader heeft verteld aan de internist dat hij 30 jaar een zware roker is geweest en een half jaar geleden pas gestopt is.
Eigenlijk moest hij 6 april weer komen om de uitslagen te horen maar 17 februari kreeg hij een telefoontje of hij de volgende dag om 4 uur langs kon komen. Toen kreeg hij dus het vreselijke nieuws. Op de longfoto was op 1 van de longen een tumor te zien. Deze bestreek ongeveer een kwart van zijn long. Op dit moment zit hij midden in de onderzoeken. Hij wordt van onder tot boven onderzocht in verband met eventuele uitzaaiingen. Elke dag wel een onderzoek, soms zelfs 2. Aanstaande maandag 29 maart staat het laatste onderzoek (een PET-scan) gepland.
We weten nog niet wanneer hij weer bij de longarts moet komen maar ik verwacht dat we dat in de loop van deze week wel zullen horen.
Natuurlijk hoop ik op het beste maar ik betrap me zelf er steeds weer op dat ik het ergste verwacht. Ik spreek dit niet uit naar andere mensen en zeker niet mijn vader. Ik ga er vanuit dat positieve energie een hoop goed kan doen. Maar diep van binnen houd ik rekening met het ergste. Ik denk dat dat een manier is om mezelf te beschermen. Dan kan het alleen maar meevallen. Soms schaam ik me voor deze gevoelens.
Maar ik voel me zo machteloos en denk dan net als waarschijnlijk alle ander naasten van patienten "waarom hij"?. Waarom nu al? Hij is pas 63 en verheugd zich op zijn pensioen. Hoelang heeft hij nog? Behalve dat hij vermoeider is dan anders merken we niets aan hem. Ik heb wel hoop maar durf bijna niet te hopen.
Herkennen andere mensen dit ook.

Goh, toen ik dit mailtje begon wilde ik allen heel zakelijk de situatie schetsen maar nu heb ik ineens dat opgeschreven wat ik nog tegen niemand(ook mijn eigen partner niet) heb durven zeggen. Nu ik het terug lees rollen de tranen over mijn wangen.
Ik laat het toch maar staan want miscchien herkennen anderen zich hierin.
Ik wens alle mensen die het gevecht met deze vreselijke ziekte aanmoeten en hun dierbaren veel kracht en geluk.

[suzanne36]

hallo wat vreselijk, je weet nooit hoe een ziekte bij iemand verloopt en zeker niet wanneer het afloopt, dat kan een dokter niet dat kan jij niet en je vader ook niet, een arts gaat uit van landelijk gemiddelden om een prognose te kunnen stellen, je moet altijd hoop houden dat hij zich zo lang mogelijk lekker blijft voelen, probeer toch met iemand te praten over je gevoelens schaam je niet , je bent ook maar mens, ik hoop dat je vader nog lang in jullie midden mag zijn en dat je iemand vind waar je je hart kunt luchten , ik heb gemerkt dat alles uiteindelijk weer zijn gangetje gaat maar dat heeft wel tijd nodig, ik heb geen vader meer en heb hem altijd erg gemist,nu nog en hij is al sinds 1991 dood, en nu is mijn man ongeneeselijk ziek ook longkanker......het is een rotziekte, maar blijf toch ondanks al het verdriet hopen op een zo lang mogelijk leven, heel veel sterkte en liefs suzanne

[Gast]

Lynda I completely agree with yor argument.