Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Voor longkankerpatiënten.
Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Ma 03 Okt 2011 14:41

Hallo,

Ik heb een maand geleden te horen gekregen dat mijn moeder longkanker heeft met uitzaaiingen en dat ze niet meer te genezen is. Mijn wereld staat op z'n kop en er zijn momenten dat ik me totaal geen raad meer weet. Ik voel de behoefte mijn verhaal te delen met en advies te krijgen van mensen die hier ook ervaring mee hebben, vandaar dit berichtje.

Mijn verhaal:

Mijn moeder ging met aanhoudende hoest naar de dokter en omdat ze een paar jaar geleden vlekken op haar long had (die overigens weer verdwenen waren), hebben ze voor de zekerheid een thoraxfoto gemaakt. Daarop was een vlek te zien op een van haar longen. Toen kwam de hele malle molen van het ziekenhuis: onderzoekje hier, testje daar. En na 1,5 week al kwam de uitslag. Ik, mijn vader en mijn broertje voelden al aan dat het niet goed zat, maar om het dan ook echt van de arts te horen, was het meest verschrikkelijke wat ik tot nu toe heb meegemaakt. In zo'n steriel kamertje, tegenover de arts die dan zegt dat je moeder gaat overlijden... de muren kwamen op me af en het voelde alsof mijn keel werd dichtgeknepen.. ik werd compleet gek en ben ook weggelopen. Kon het gewoon niet aan.

De eerste week was echt hel; ik kon niet slapen, bleef maar malen in mijn hoofd. Wilde alleen maar bij mijn moeder zijn, het liefst 's avonds bij haar in bed slapen. Ik vond het wel vreemd dat ik al vrij snel overschakelde op een soort van 'overlevings-modus': het huilen en piekeren nam af en in plaats daarvan wilde ik dingen regelen, dingen doen. Het is denk ik nog steeds niet volledig tot me doorgedrongen. Nu heb ik wisselende stemmingen; over het algemeen ben ik rustig en kalm, ik kan er ook gewoon goed over praten. Maar ik heb ook nog momenten dat ik ineens intens verdrietig ben en heel erg moet huilen. Ik wil ook niet te veel denken aan de moeilijke periode die nog komen gaat als ze echt ziek wordt (ze voelt zich nu nog goed), als ze er straks niet meer is en alle dingen die ze niet meer zal meemaken. Ik ben 28 jaar en mijn vriend en ik willen graag kinderen.. het idee dat op het moment dat ik voor de aller eerste keer mijn eigen kind vasthoud, ik dat niet kan delen met mijn moeder, vind ik ondragelijk. Dat ze nooit op mijn kinderen zal passen terwijl ze dat zo graag wilde.. ze wil zo graag oma worden...mijn hart doet daar letterlijk pijn van. Denk nu ook steeds 'had ik maar eerder kinderen genomen'.. Ik voel ook heel sterk de drang om elke dag na werk even langs te gaan, haar even te zien, even aan te raken, in de ogen te kijken en te knuffelen. Dan denk ik 'goed onthouden; zo ruikt ze, zo voelt ze en zo klinkt haar stem'.. ik wil alles in me opslaan voor als ze er straks niet meer is.

Ondanks het verdriet, proberen we met het gezin (vader, moeder, broertje, ik en aanhang) wel positief te blijven en te genieten van de mooie dingen. We weten niet hoe lang mijn moeder nog heeft, dus we willen zo veel mogelijk leuke dingen samen doen. Onlangs zijn we al wel met z'n allen een weekje weg geweest, was super. Mijn moeder is ook heel sterk en positief. Ze is vorige week begonnen met de chemo en ze zegt dat ze ervoor wil gaan, nog zo lang mogelijk bij ons wil blijven.

Ik vraag me heel erg af hoe andere mensen met een soortgelijke ervaring dit meemaken of meegemaakt hebben: hoe ga je om met het verdriet? alle emoties? tips, advies.. dat soort dingen. Want hoewel ik veel lieve vrienden en een fantastisch vriendje heb, is het gewoon niet uit te leggen hoe het voelt om te weten dat een van je ouders gaat overlijden...

Lieve groetjes,

Cil

Ansje
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Wo 12 Okt 2011 12:52

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Ansje » Wo 12 Okt 2011 13:18

Hallo Cil,

Ik ben nieuw hier op het forum en dit is mijn eerste berichtje waarop ik zelf reageer. Ik ben de voorbije 2 jaar geregeld hier wat dingen komen lezen en heb daaruit veel kracht gehaald. Je verhaal was zo herkenbaar voor mij dat ik wel moest reageren...

Nu ongeveer 2 jaar geleden op de dag van mijn verjaardag kregen we te horen dat mijn moeder longkanker had met uitzaaiingen en ook niet meer te genezen was. Het gevoel wat jij beschrijft had ik identiek. Het onbezonnen leventje van zowel mezelf als van de rest van ons gezin was vanaf dat moment voorgoed voorbij. Je wereld staat op z'n kop en ik voelde ongeloof, boosheid en immens veel verdriet. Ikzelf ben nu 26 en had vanaf de eerste seconde door dat dit goed mis was... Helaas is na een jaar ziekte mijn mama overleden op de dag voor mijn verjaardag, nu een jaar geleden.

Ik zou je graag vertellen hoe ik dit alles heb meegemaakt en hoe je met alles moet omgaan, maar dat gevoel zal voor iedereen toch een beetje anders zijn.

Het jaar waarin mijn mama ziek was heb ik beleefd met zeer diepe dalen, maar ook wel met momenten van intens geluk. Ik leerde eindelijk om goed te praten met mijn ouders en er te zijn voor elkaar. Je kan heel veel doen om die rotziekte een beetje "draaglijk" te maken. In het begin voelde mijn mama zich nog redelijk goed en daarvan hebben we geprofiteerd om nog heel veel leuke dingen samen te gaan doen. Ga gewoon wat winkelen, naar de sauna, ... en je zal zien dat je daarvan veel intenser gaat genieten dan voordien. Op het moment dat mama een tijdje bezig was met de chemo werd ze wel zieker en zieker. Ik ben dat hele jaar blijven helpen met koken, poetsen, samen met haar op bed te liggen, te spelen met de hond, gewoon om haar af en toe 1 seconde aan het lachen te krijgen. Natuurlijk had ik ook momenten waarin ik ineens verdrietig werd, maar we hadden afgesproken om ook dit samen te doorstaan. Ook het moment waarin de dokters ons vertelden dat ze niets meer konden doen voor mijn mama sloeg in als een bom. Ik was er wel van bewust dat we niet meer lang samen hadden, maar toch komt het moment dat je effectief hoort dat je je mama gaat verliezen als een donderslag bij heldere hemel...

Ik kan je alleen maar aanraden inderdaad als gezin leuke dingen samen te blijven doen en te genieten van elk moment. Gewoon doen waar je op dat moment zin in hebt. Ik ben bijvoorbeeld op de meest onmogelijke momenten naar haar toegegaan om haar gewoon eventjes te zien. Ooit had ik om 11u 's avonds zin om haar te zien en ben ik zelfs naar het ziekenhuis gereden. Je moet de dingen doen waar jij je goed bij voelt en waarvan je denkt dat je mama dit fijn zou vinden. Daardoor heb ik nu een "voldaan" gevoel en besef ik dat ik alles heb gedaan om mama toch nog een beetje gelukkig te maken.

Ik ben nu een jaar verder en mis mijn mama nog iedere dag ongelofelijk fel. Maar wees gerust: haar ogen, lach, geur, stem, ... die vergeet je niet zo snel hoor! Het is en blijft je mama...
Zelfs nu ik dit verhaal zit neer te schrijven weet ik nog niet goed hoe ik alles moet verwoorden. Ik heb wel alles meegemaakt zoals jij het beschrijft en heb ook alle verdriet/woede/angst/emotie gevoeld, maar het idee om 1 van je ouders ooit te moeten missen is gewoonweg niet uit te leggen...

Mocht je nog wat meer praten, mag je dit altijd laten weten!

Lieve groetjes,

Ans

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Wo 12 Okt 2011 14:23

Lieve Ans,

Ik zit met tranen in mijn ogen achter de computer... er zit zoveel gelijkenis in onze verhalen. Het is een heel dubbel gevoel: ik voel verdriet voor jou en wat je hebt moeten doorstaan, je bent ook zo jong nog (je had toen alles begon dezelfde leeftijd als mijn broertje nu). Aan de andere kant word ik er op een vreemde manier ook door gerustgesteld. Niet alleen door te weten dat er mensen zijn die begrijpen wat ik voel, maar ook doordat je zo goed en duidelijk verwoord en ik de positieve ondertoon voel. Volgens mij ben jij een hele sterke vrouw, zo kom je in elk geval bij mij over :) Ik vind het dan ook heel fijn om jouw verhaal te lezen, dank dat je het met me wil delen.

Zo veel van wat je vertelt, herken ik. Ook ik kan nu eindelijk goed praten met mijn ouders (en mijn broertje). Met mijn moeder kon ik dat altijd al wel redelijk, maar nu durf ik meer te vragen, meer mijn gevoel naar haar te uiten. Maar vooral het contact met mijn vader, een echte binnenvetter, is sterk verbeterd. Gisteren toevallig, hebben we een heel fijn en goed gesprek gehad met het hele gezin. Mijn vader heeft voor het eerst zijn beleving van de hele situatie gedeeld, we hebben de dingen bij hun naam genoemd en over onze gevoelens gepraat. Een heel fijn en constructief gesprek.

Ik merkte dat ik moest glimlachen toen ik las dat je nog zo veel leuke dingen met je moeder hebt gedaan en dat jullie veel mooie momenten hebben gehad. Dat is ook iets waar wij als gezin ook echt willen doen. De week voordat de chemo begon, zijn we met z'n zevenen naar Terschelling geweest: ouders, broertje, vriendje, schoonzusje en haar zoontje. Een paar dagen uitwaaien en genieten. Ondanks dat we ook een mindere dag hadden, de dokter moest komen, hebben we intens genoten. Vooral de strandwandeling met een stralend zonnetje en veel goede vrienden is een dierbare herinnering. Veel foto's gemaakt.. en op bijna allemaal staat mijn mama met een breede glimlach.

Op het moment heb ik nog heel sterk de drang om elke dag langs te gaan, haar eventjes te zien, kijken of ik nog ergens mee kan helpen. Maar ik probeer, ook op aanraden van anderen, nu ook tijd voor mezelf te maken. Om een dagje met vriendinnen iets leuks te doen of een avondje met mijn vriend samen te hebben. Gewoon om ook goed voor mezelf te blijven zorgen. Dat vind ik nog wel moeilijk, want die drang blijft. Maar ik denk dat het wel beter voor me is.

Ik heb soms wel angst.. hoewel ik er nog niet te veel aan wil denken, weet ik dat er een tijd komt dat ze er niet meer is. Ik denk nu af en toe dat ik dat niet ga trekken, ben echt bang. Straks na de chemo al, als de dokter gaat zeggen dat de kuur afgelopen is en het 'maar afwachten' wordt.. ga ik dat aankunnen? Hoe moet ik straks zonder mijn mama? Als ik straks zelf moeder word, als ik niet meer weet welke kruiden er nou ook al weer in de nasi moeten, of als ik gewoon even wil spuien.. De stomste dingen gaan door mijn hoofd. Gelukkig merk ik wel dat ik sterker ben dan ik dacht. Ik probeer me heel bewust te zijn van alles. Als ik me verdrietig voel, geef ik mezelf de tijd en ruimte om verdrietig te zijn, als ik wil huilen dan doe ik dat. Ik merk dat ik dan eventjes heel verdrietig ben, maar het daarna weer goed 'naast me neer kan leggen' zeg maar en weer verder gaan.

Wat vind ik het fijn om te lezen dat jij nu, na alles, zo'n 'voldaan' gevoel hebt. Het besef dat jij alles hebt gedaan voor je moeder, moet je denk ik een hoop rust geven. Ik ben ook 'blij' dat je zegt dat je je moeder niet snel zal vergeten, wat dat is ook iets waar ik bang voor ben. Of dat andere mensen haar zullen vergeten. Dat vrienden en familie over een paar jaar niet meer aan haar zullen denken, dat er niet meer over haar gesproken zal worden... Moeilijk.

Ik vind het echt fijn dat je jouw verhaal met mij hebt gedeeld. Dit forum geeft mij sowieso veel steun. Ik had mijn bericht/verhaal ook op een andere plek op het forum gezet (bij familie en vrienden van patienten) en ook daar kreeg ik veel lieve reacties. Het is echt prettig om ervaringen te delen en vragen te kunnen stellen aan mensen die weten wat het is. Want weten dat je moeder er straks niet meer is, kan ik gewoon niet uitleggen aan anderen...

Nogmaals dank voor je verhaal. Ik denk dat ik zeker in zal gaan op je uitnodiging om nog een keer wat te praten. Ik vind trouwens dat je je heel goed en duidelijk kan verwoorden, dat maakt het ook zo fijn voor mij om te lezen :)

Lieve groet Cil

p.s. Als ik het verhaal goed heb, ben je vandaag of morgen jarig. Ik hoop dat je er ondanks alles een mooie dag van kan maken.

Ansje
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Wo 12 Okt 2011 12:52

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Ansje » Wo 12 Okt 2011 15:42

Beste Cil,

Wat een hoop gelijkenissen in onze verhalen! Ik herken me in bijna alles wat je vertelt. Ik ben ook zeer blij dat ik na een jaar eens alles kan neerpennen, ik voel dat me dat wel goed doet. Toch is het nu nog altijd niet gemakkelijk om de traantjes te bedwingen, maar op m’n werk zal ik die maar best voor mezelf houden :)

Niemand op de hele wereld gaat je vertellen dat het gemakkelijk is om een ouder zo ziek te ziek worden en uiteindelijk te moeten afgeven. Toch ben ik er inderdaad van overtuigd dat dit een mens sterker maakt en terug op alle vlakken met beide voeten op de grond zet voor de rest van het leven. Daardoor kijk ik nu een beetje sterker en harder tegen de dingen aan, omdat ik weet wat het belangrijkste is. Genieten van het leven samen met de mensen die je graag ziet… Die positieve ondertoon moet er wel zijn, anders ga je eraan kapot. Te horen krijgen dat je mama ernstig ziek is, haar alle behandelingen zien doen, … je hebt het allemaal niet te kiezen. Je hebt gewoon geen andere keuze dan alles te ondergaan en zowel je mama als je papa en broertje hierin te helpen en te steunen. Vergeet hierin trouwens je papa niet. Ookal zegt hij misschien niet veel, het kan niet anders dan dat hij ook zeer veel verdriet heeft. Hij heeft immers jaren zijn leven volledig gedeeld met je mama.

Op het moment dat bij mijn mama de diagnose gesteld werd (24/11/2009) woonde ik nog thuis. Mijn vriend en ikzelf zaten echter midden in verbouwingen die bijna klaar waren. Toch hebben we ervoor gekozen om te wachten met verhuizen tot ik het gevoel had dat mijn papa het thuis alleen aan kon. Ik ben uiteindelijk pas verhuisd 2 maanden nadat mijn mama was gestorven.

Mijn mama heeft ook eerst een reeks chemokuren gehad die initieel aansloegen, maar uiteindelijk toch niet het gehoopte resultaat hadden. Nadien is ze naar een meer gespecialiseerd ziekenhuis geweest voor een nieuwe experimentele behandeling. Tussendoor kreeg ze ook geregeld bestralingen. Begin september hebben we uiteindelijk te horen gekregen dat de dokters in overleg met mijn ouders niets meer gingen behandelen. Toch ben ik blij dat we door enkele behandelingen toch nog te doen wat “extra” tijd hebben gekregen met elkaar. Zo zijn we die zomer ook nog samen op vakantie geweest naar de kust. Op de heenreis eventjes stoppen om de inspuiting van de experimentele behandeling te krijgen en dan een weekje genieten aan zee. Op dat moment had mijn mama reeds uitzaaiingen op de botten van haar ruggengraat en bekken zodat ze wel met wat pijn zat. Toch herken ik me ook weer in jouw verhaal. Ondanks de mindere momenten hebben we toch intens genoten en waren we blij dat we nog eventjes konden uitwaaien aan zee. Zo heeft mijn mama ook nog de bruiloft van een neef meegemaakt waar ze erg van genoten heeft. Het is wel een beetje dubbel… De behandelingen maakten haar zieker, maar gaven haar wel wat langer tijd bij ons… Dat is iets waar je het ook zeker samen met je ouders zeker over moet hebben.

Er is echter 1 ding waar ik spijt van heb, maar ik merk dat jij dit heel anders aanpakt. Wij hebben tijdens de ziekte van mijn mama veel te weinig gepraat over alle praktische zaken en alle dingen die ik nog graag wou weten. Mijn mama had het idee dat zodra ze effectief het woord ‘dood’ zou uitspreken, het ook het einde zou betekenen. Ze had op dat moment te veel wilskracht om zo’n zaken te beginnen regelen of over te praten. Toch raad ik je aan om heel veel met je moeder te praten, zowel over haar ziekte en hoe ze zich voelt als over wat er komen gaat… Ik heb vlak na mijn moeders dood met immens veel vragen gezeten in verband met alle praktische zaken en ook nu nog weet ik niet hoe zij dit of dat zou poetsen of die speciale spaghetti saus zou maken… Ik kan je alleen maar aanraden: praat met elkaar, over de meest gekke dingen die je nog wil weten…

Die angst van je herken ik ook zeer goed. Wat als de dokters dit gaan zeggen, wat als mama zieker wordt, wat als ze er niet meer gaat zijn,…? Ik had dit ook zeer fel, vooral die onwetendheid die me schrik maakte… Ik kan je aanraden om alles dag per dag te bekijken. Soms zal je mama een goede dag hebben, de volgende dag wat minder. Niemand kan je voorspellen hoe je gaat reageren op slecht nieuws. Toch kan ik uit je verhaal afleiden dat ook jij een heel sterk iemand bent en ik ben er zeker van dat je alles super goed doet hoe je het nu doet!

Ook ik ben zelf nog geen mama en het gevoel dat er ooit kindjes van mij zullen zijn die mijn mama niet kennen doet me verschrikkelijk fel pijn. Hoe ik dan alles moet doen en aan wie ik dingen moet vragen is me nu nog een raadsel… Ik heb nu al zo’n felle drang om te wenen telkens ik aan het poetsen ben, “haar” speciale saus aan het maken ben of wanneer ik niet weet hoe ik iets moet doen. Op zo’n momenten kan alleen je mama raad bieden, maar toch zal je andere mensen die je raadgeven ook moeten toelaten. Zo heb ik ondertussen een sterke band gekregen met de mama van mijn vriend. Ook zij heeft haar moeder op een jonge leeftijd verloren en ik heb het gevoel dat je alleen maar kan weten hoe dat voelt als je het zelf hebt meegemaakt.

Ik vind het ook zeer fijn dat ik jouw verhaal ben tegengekomen hier. Het doet me goed en toch ook pijn om te horen dat iemand je helemaal begrijpt.

Lieve groetjes,

Ans


p.s.: Ik verjaar pas eind november, dus heb nog een goede maand te gaan voordat ik 26 word. Toch kijk ik helemaal niet uit naar die datum, maar dat had je wel kunnen denken… Ik vrees dat ik de komende jaren mijn verjaardag wel ergens in december, januari of februari vier en helaas niet meer op de dag die daarvoor bedoeld was.

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Ma 24 Okt 2011 15:46

Dag Ans,

Ik ben blij te horen dat het schrijven van je verhaal jou ook goed doet, voor mij is het ook elke keer weer prettig.
Afgelopen week had ik vrij genomen van werk, omdat alles me een beetje begon op te breken, was kapot. Heb lekker uitgerust en alle lieve berichten van iedereen op het forum nog eens doorgelezen en het is echt een hele steun!

Vroeg me af hoe het nu met jouw vader gaat. Het is precies zoals je zegt, hij is degene die jarenlang zijn leven helemaal gedeeld heeft met mama. Heeft jouw vader zijn leven weer een beetje kunnen oppakken? Maak je je nog veel zorgen over hem? Ben je nu ook vaker bij hem? Ik maak me ook zorgen om mijn vader. Ik ben bang dat hij straks uit verdriet gaat drinken ofzo... Ik probeer hem ook steeds te "pushen" dat hij weer gaat werken, gewoon 1 of 2 dagen in een andere omgeving.. dat is goed voor hem denk ik.

Ik vroeg me ook af wat die experimentele behandeling was waar je over spreekt. Ik kreeg namelijk een poosje geleden een mail via dit forum van iemand die sprak over TACE behandelingen uit Duitsland. Hij was ervan overtuigd dat er nu ook zoiets voor longkanker. Nu ben ik heel bang voor valse hoop.. ik denk niet dat ik of mijn familie daarbij gebaat is. Het is al moeilijk genoeg om de situatie te accepteren. Maar aan de andere kant.. als zoiets je nog tijd geeft... Ik ben zo bang dat de chemo niet aan zal slaan en chemo is ook zo rot. Afgelopen week was mama er ontzettend naar van.. ze had helemaal spierpijn van al het overgeven. Gelukkig heb ik haar kunnen "helpen" door haar eens goed te masseren, dat vond ze heel erg fijn. Ik had gelezen dat bij de TACE behandeling iets direct in de tumor spuiten, waardoor er minder bijverschijnselen zijn zoals overgeven. Maar mijn moeder heeft ook al uitzaaiingen in de botten van haar ruggengraat, dan is er volgens mij niet zoveel meer wat ze kunnen doen. Ik zit hier nu wel over te praten, maar misschien is dat helemaal niet de behandeling die jouw mama heeft gehad.. Ik hoop ook niet dat je het erg vindt dat ik er naar vraag.

Ik vind het fijn om te lezen dat jullie nog zo genoten hebben van jullie vakantie! Zulke momenten zal je altijd koesteren. Het is belangrijk om ondanks al het verdriet en de pijn, toch te genieten.. zo niet dan krijg je daar denk ik ook spijt van. Laatst ben ik met mama nog even op de fiets naar het dorp geweest en hebben we geluncht. We hebben over vanalles gepraat: over nu, over later en over vroeger... wel fijn. Merk trouwens dat ik heel erg veel over vroeger nadenk en er ook over droom.. alsof ik me krampachtig zoveel mogelijk van mama probeer te herinneren. Maar praten is inderdaad belangrijk en hoe moeilijk het soms ook is, ik probeer het wel. Mama zei dat we binnenkort maar eens met z'n allen om de tafel moesten om door te spreken wat en hoe ze het allemaal wil straks. Dat wordt wel zwaar denk ik , ik wil nog helemaal niet nadenken over haar dood.

Maar ik moet het inderdaad allemaal maar per dag aankijken en nog niet te veel piekeren over wat komen gaat. Ik vind het heel lief dat je zegt dat je vindt dat ik het goed doe... die bevestiging voelt prettig. Denk omdat ik het ook zo graag goed wil doen, ook voor mama.

Je hebt gelijk als je zegt dat je op een gegeven moment andere mensen die je raadgeven ook moet toelaten. Ik ben ook heel blij voor je dat je zo veel steun hebt aan je schoonmoeder! Ik betrap mezelf erop dat ik soms ook aan het kijken ben naar mensen die straks een soort 'tweede mama' kunnen zijn. Ik voel me daar wel soort van schuldig over, want ik wil niet dat mama denkt dat er ooit iemand zal zijn die haar vervangt. Maar ik weet gewoon dat ik iemand ben die een moeder nodig heeft.. gewoon iemand die je begrijpt en die even stevig beetpakt om te knuffelen als je je naar voelt en zegt dat het wel goed gaat komen. Mijn schoonmoeder is erg lief, maar veel afstandelijker.. daar kan ze niets aan doen, zo is ze gewoon. Maar zij zal nooit die persoon voor mij worden. Als ik nu ook met haar praat, spreekt ze als een professional (ze komt uit de zorg) en niet als een moeder. Wel heb ik de beste vriendin van mijn ouders die ik al mijn hele leven ken en wiens dochters twee van mijn beste vriendinnen zijn. Zij heeft al tegen mij gezegd dat, hoewel ze mama nooit kan vervangen, straks alles voor me wil doen wat mama zou hebben gedaan: als ik ga trouwen, als ik kinderen krijg,etc. Dat heeft ze ook tegen mijn moeder gezegd.. we vonden het beiden moeilijk, maar wel fijn. Ik heb ook de moeder van een andere vriendin, bij haar voel ik me altijd heel erg op mijn gemak en ze heeft ook echt dat warme 'mama-gevoel'.. Zij zei tegen me dat mijn vriendin haar echt wel met mij wilde delen! Dat vind ik zo lief! Maar toch.. is er niemand zoals mijn mama: niemand die mij zo goed kent, niemand met dezelfde twinkelende ogen, met dezelfde zachte wangen, niemand die gelijk ziet hoe ik me voel.. gewoon niemand...

Pfff.. het is me ook allemaal wat. Maar daarom ben ik zo blij met dit forum. Elke keer lucht het weer op, voel ik me weer iets beter dankzij alle lieve mensen die reageren. Dus ook zeker door jou Ans! Dankjewel!

Lieve groetjes, Cil

p.s. Ik begrijp volkomen dat je niet uitkijkt naar je verjaardag! Ik ben zelf ook eind november jarig (weer een overeenkomst :) en ik heb er dit jaar ook geen zin in.. dus ik kan me voorstellen dat het voor jou helemaal naar moet zijn!

Ansje
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Wo 12 Okt 2011 12:52

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Ansje » Do 17 Nov 2011 15:47

Hoi Cil,

Ik ben een hele tijd niet meer op het forum geraakt. Ik heb enkele dagen verlof gehad de afgelopen weken, dus kwam niet meer vaak online. Ik merkte ook dat het overdag wel goed deed op mijn verhaal hier te vertellen, maar doordat ik de hele dag aan alles van mama terugdacht was ik ’s avonds vaak geen mens. Ik heb eind oktober hier veel gelezen op het forum en dat rakelde alle open wonden van een jaartje geleden terug open. Maar nu kan ik er weer tegen, dus hier ben ik weer 

Hoe gaat het ondertussen met je mama? Heeft ze op dit moment nog chemokuren en hoe vallen ze mee? Hopelijk gaat je mama er mentaal nog fel tegenaan? Ik las dat je mama nu ook uitzaaiingen heeft in haar ruggengraat? Ook weer een zeer spijtige gelijkenis in onze twee verhalen…

Die experimentele behandeling waarover ik sprak was in het oncologisch centrum van Leuven (ja ik ben een vlaams meisje, maar dat had je waarschijnlijk al gemerkt aan sommige woorden ). Daar zijn we echter pas mee gestart toen de eerste chemobehandeling niet gelukt was. Ik weet da juiste naam niet meer van de experimentele behandeling, maar dat was in de vorm van pillen die mama dan bij een normale standaard chemokuur moest nemen. Bij zo’n behandeling moet je echter weten dat je ook in de controlegroep kan zitten en het kan dus zijn dat je een placebo krijgt toegediend. Ik moet wel eerlijk zijn… als we toen wisten wat we nu weten denk ik niet dat mama nog aan die behandeling was begonnen. Het was een heel gedoe om altijd van en naar het ziekenhuis te rijden en het effect ervan was volgens mij nihil. Toch beweren de dokters dat mijn moeder hiermee 2 maanden extra heeft gekregen. Zo’n dingen moet je gewoon samen met je mama en gezin bespreken en kijken of dit iets voor jullie is. Ik vind het zeker niet erg dat je ernaar vraagt, je wilt immers het beste voor je moeder.

Voor mijn vader was en is het niet gemakkelijk, daarover moet ik je geen sprookjes vertellen. Hij is ook direct minder gaan werken toen we de diagnose van mama te horen kregen. Vanaf september toen we te horen kregen dat mama uitbehandeld was is hij gestopt met werken. Op dat vlak heeft hij veel gelukt gehad met zijn werk. Nadat mama gestorven was is papa nog enkele maanden thuis gebleven om alles op een rijtje te zetten, maar in maart is hij terug beginnen werken. Op dit moment heeft hij ervoor gekozen om op vervroegd pensioen te gaan. Papa is door mama’s ziekte en door allerhande andere zieken in onze familie emt beide voeten op de grond gezet. Hij beseft steeds meer dat je maar beter kan “genieten” van het leven en profiteren van elke dag die je krijgt. Hij beleeft nu volgens mij zijn midlife crisis want hij is opnieuw gaan sporten, volgt een taalcursus en heeft onlangs een tattoo laten plaatsen 
De eerste maanden na mama’s overlijden waren voor papa een hel. Mijn broer en ik gingen zoveel mogelijk bij hem langs, maar uiteindelijk ging hij elke nacht alleen slapen en staat hij elke ochtend alleen op. Dat is zeker niet te onderschatten. Hij is het voorbije jaar doorgekomen met veel ups en downs. Af en toe voel thij zich een week rotslecht, maar sommige dagen vertelt hij me dat alles ok is en hij zich wel in orde voelt. Woorden zoals supergoed, gelukkig, blij, fantastisch, … die komen er nog niet uit maar ik denk dat hij wel op de goede weg is om zijn leven terug op te pakken.

Hoe gaat jouw vader nu om met alles? Vertelt hij er al wat meer over?

Voila, eventjes stoppen met mijn berichtje zodat jij geen uren aan het lezen bent… Is je verjaardag al geweest ondertussen? Proficiat dan! Volgende week donderdag is het mijn beurt…

Liever groetjes!

Ans

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Ma 21 Nov 2011 15:46

Hoi Ans,

Dus jij bent toch Vlaams! Zoiets dacht ik inderdaad al haha :)

Ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is om alles op te rakelen, ook al doet het je ook goed om je verhaal kwijt te kunnen.

Met mijn moeder gaat het redelijk. Na de tweede chemo heeft ze een scan gehad die uitwees dat chemo z'n werk niet had gedaan. Dat was even heel moeilijk voor mama en voor ons allemaal. Dan ben je zo naar geweest .. en voor niets.. Mama zat er eventjes helemaal doorheen. Tegelijkertijd is haar schoonzus ook nog overleden aan de gevolgen van kanker, dubbel zwaar. Nu krijgt ze een ander soort chemo, monochemo, sterker spul maar een kortere kuur. Deze pakt alleen de tumor aan en niet de uitzaaiingen die overal zitten: botten, wervels, schouders, middenrif... Volgende week krijgt ze de tweede kuur van de nieuwe chemo (vierde in totaal) en daarna weer een scan. Ik ben zo bang dat we weer slecht nieuws krijgen. Het is zo'n klap om steeds te verwerken. We weten wel dat het ongeneeslijk is, maar je hoopt toch steeds dat er gerekt kan worden. Mocht deze chemo weer niet aanslaan (afkloppen) dan is bestraling nog een mogelijkheid.

Daarom vroeg ik ook naar de experimentele behandeling van jouw mama.. je blijft toch steeds zoeken en hoop houden. Ook had ik een mail gekregen van iemand van het forum die een of andere TACE/LITT behandeling aanraadde.. maar daar schijnt mama niet voor in aanmerking te komen. Wel vervelend dat jouw mama niet veel gehad heeft aan haar behandeling en dat het ook zo'n gedoe was.

Over mijn vader maak ik me zorgen. Hij is sinds het nieuws elke dag bij mama. Zijn baas is heel erg makkelijk en hij mag alle tijd nemen die hij nodig heeft. Hij heeft altijd veel voor zijn werk gedaan (hij werkt er al jaren) en nu willen ze hem helpen. Mooi en fijn. Maar nu is papa er dus wel elke dag.. hij is degene die telkens moet zeggen dat mama haar medicijnen neemt, blijft eten en haar nare dagen meemaakt. Hij ervaart alles 10x intensiever. We hebben aangeboden een dag van hem over te nemen, ik ben elke vrijdag vrij, maar hij wil het niet helemaal uit handen geven. Soms gaat hij een paar uurtjes naar werk. Vorige week kwam hij laat thuis en had hij gedronken en gereden! Dat vind ik zo erg! We waren super ongerust en boos. Ik snap echt dat hij een uitlaatklep nodig heeft en zo af en toe zijn verdriet een keertje met een pilsje te lijf gaat... maar bel dan dat ik je ophaal! Misschien een beetje een heel persoonlijk iets wat ik zomaar vertel, maar we zijn zo bang dat hij straks als mama er niet meer is naar de fles zal grijpen. Ik pieker daar echt over. Mama heeft het er wel eens met hem over gehad en hij zegt dat hij dat later niet zal doen, maar goed.. Ik hoop zo dat hij nog gelukkig kan worden. Ook al weet ik dat het zo zwaar gaat worden voor hem, het alleen zijn. Ik ben blij om te lezen dat jouw vader op de goede weg zit om zijn leven weer een beetje op te pakken. Maar het heeft wel eventjes geduurd en zal misschien nog wel even duren voordat hij er helemaal bovenop is.. voor zover dat mogelijk is natuurlijk.

Laatst hadden we met het gezin (vader, moeder, broertje) gesproken over mama haar wensen voor straks. Dat was moeilijk zeg! Heb je het ineens over cremeren en rouwkaarten. Maar ondanks dat het super moeilijk was ben ik ergens toch gerust dat het nu besproken is. Je ontkomt er toch ook niet aan. We hebben het toen ook gehad over het gezin. Ik ben bang dat ik straks in mijn eentje sta tegenover mijn vader en broertje. Zij lijken heel erg op elkaar: praten niet over hun gevoelens, kroppen een hoop op, kunnen soms heetgebakerd zijn.. echte binnenvetters. Ik ben totaal anders; praat veel over wat ik denk en voel, huil ook wanneer ik dat wil, ben eigenlijk altijd rustig en kalm en ook een beetje van het spirituele (niet zweverig of erg gelovig, maar ik denk wel over dingen na). Kortom; mijn vader en broertje begrijpen mij vaak niet, vinden me denk ik soms zelfs een beetje raar. Mama hoef ik nooit iets uit te leggen, ze weet precies hoe ik ben en ik lijk ook meer op haar. Het idee dat ik dat straks niet meer heb, vind ik zo ontzettend moeilijk. Mijn vader en broertje zijn ook al bezig met bewust afscheid nemen, denken al aan later. Ik niet. Ik kan dat nog niet. Ik kan gewoon nog niet nadenken over een leven zonder mama.. hoe kan ik nou ooit zonder haar? Ik ben ook degene die nog steeds blijft zoeken op internet naar mogelijke behandelingen, dieeten, voedingssupplementen.. dat soort dingen. Ik weet dat ik moet accepteren dat er niets meer mogelijk is en dat ze er straks niet meer is.. maar het lukt me gewoon nog niet.

Maak je geen zorgen om de lengte van je bericht hoor.. ik merk zelf dat ik ook veel typ :) Daarbij vind ik het altijd fijn om jouw berichtjes te lezen!!

Woensdag de 23ste ben ik jarig, één dag voor jouw verjaardag! 28 word ik. Jij ook alvast gefeliciteerd! Of proficiat zoals je dat zo leuk zegt! Vier je het? Ik twijfel of ik het ga vieren. Mama vind dat ik het wel moet doen, ze wil niet dat haar ziek zijn een stempel drukt op dit soort dingen, het is ook de laatste die ze zal meemaken. Maar ik heb niets te vieren vind ik.. heb er helemaal geen zin in. Maar om mama niet het gevoel te geven dat ik er door haar niets aan doe.. nodig denk ik mijn ouders, broertje en aanhang en de beste vrienden van mijn ouders uit om te komen eten bij ons. Gewoon een klein groepje van lieve en belangrijke mensen.. meer niet.

In elk geval alvast een prettige dag gewenst!

Heel veel liefs,

Cil

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Di 27 Dec 2011 23:31

Ik ben een tijdje niet op het forum geweest, sorry ook voor de nog onbeantwoorde PB'tjes. We hebben een paar hele zware weken achter de rug. Ongeveer 3 weken geleden kreeg mijn moeder ontzettende pijn in haar onderrug die doortrok naar haar benen. Het werd zo erg dat ze haast niet meer kon lopen van de pijn en op een gegeven moment niet meer uit bed kon komen. Eerst heeft de huisarts de medicatie aangepast, maar de pijn bleef. Twee weken geleden is ze toch maar naar het ziekenhuis gebracht en hebben ze haar goed onderzocht. Uit de botscan bleek dat er door de kanker een wervel in haar onderrug gescheurd was en er merg lekte, dat zorgde voor de hevige pijnen. Er is besloten om haar te bestralen, bestraling moet er voor zorgen dat het bot weer inkrimpt als het ware waardoor er geen merg meer kan lekken. Een week lang dus op en neer naar het ziekenhuis en in de tussentijd een hoop regelen: ziekenhuisbed voor in de woonkamer, douchestoel, toiletstoel en thuiszorg. Sinds vorige week is ze weer thuis en slaapt ze in het speciale bed in de woonkamer. Omdat er door de bestraling vocht ontstaat rondom de bestraalde plek, wordt de pijn eerst heftiger voordat hij verdwijnt. En dat was te merken. Mijn moeder heeft verschrikkelijk veel pijn gehad, het was hartverscheurend om te zien. Daarnaast heeft de bestraling ook een klein stukje van haar darmen meegepakt (dat kon niet anders) waardoor ze nog steeds heel erg misselijk is én ze hele erge darmkrampen heeft. Ik heb mama laatst voor de eerste keer moeten helpen met naar het toilet gaan.. ik vond het een heel moeilijk moment. Ik doe het met alle liefde en ik vind het absoluut niet erg, maar als ze me dan huilend zegt hoe zeer ze zich schaamt dat ik dat voor haar moet doen.. doet dat veel verdriet. We hebben ook steeds meer moeilijke momenten. De dag dat ze thuis kwam was ze moe van de bestraling, de autorit naar huis enzo.. 's avonds was ze aan het ijlen. Ze dommelde steeds even weg om vervolgens in paniek onze namen te roepen en ons te smeken om niet weg te gaan. Ik was zo bang dat dat het was.. dat ze ons zou verlaten die avond. Gelukkig ging het de volgende dag wat beter. Nu heeft ze van de huisarts toch extra medicatie gekregen omdat de pijn toch nog hevig is.. ze krijgt nu een weekje prednison erbij en als het goed is moet mama zich daarna beter gaan voelen doordat de bestraling de wervel heeft 'gedicht'. We hebben gelukkig ook nog een redelijke Kerst samen gehad met het gezin. Hoewel mama niet veel heeft kunnen eten, was het toch heel fijn om zo samen te zijn. Het was per slot van rekening onze laatste Kerst met mama erbij. Aan het eind van de avond begon mama zich helaas slechter te voelen.. Voor we weg gingen pakte ze mijn hand en die van mijn broertje en vertelde ze huilend dat ze zo moe was.. dat ze haar best voor ons deed, maar dat ze op begint te raken. Dat is weer even de keiharde realiteit.. ze gaat echt dood. Ik vond het zo heftig dat ik de hele nacht niet heb kunnen slapen en ik de volgende dag alleen maar heb gehuild. Daarbij hebben we ook te horen gekregen dat de laatste twee chemo's zo goed als niets hebben gedaan. De artsen schrokken ervan hoe snel de kanker groeit en ze hebben eerlijk gezegd dat ze het niet meer onder controle hebben. Er is dus niets meer wat ze voor haar kunnen doen.. uitbehandeld dus.. alleen nog pijnbestrijding. Het is zo heftig allemaal... Nu maar hopen dat de pijn en misselijkheid af gaan nemen zodat ze in elk geval niet meer zo ontzettend beroerd is..

Liefs Cil

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Ma 16 Jan 2012 21:52

Na nog geen vijf maanden, was het vanochtend zo ver.. Om 7.50 uur is mijn mooie, lieve, sterke mama overleden. Ik kan het niet geloven.. ben nog compleet in shock. Ik weet zeker dat de klap nog gaat komen. De afgelopen dagen ging het snel.. en zijn niet fijn geweest. Gelukkig is ze heel rustig en kalm in slaap gevallen met haar hele gezinnetje om haar heen. Ze heeft net zo lang gewacht tot we er allemaal waren, ik heb haar hand kunnen vasthouden, haar kunnen kussen en zeggen dat ik zielsveel van haar houd en dat het goed was zo. Enkele minuten later heeft ze losgelaten en in ze rustig van ons weggegaan. Ondanks dat ik intens verdrietig ben, ben ik zo dankbaar voor het afscheid wat ik zo bewust van haar heb kunnen nemen de afgelopen maanden. Voor de mooie momenten die we nog samen hebben gehad. Voor mijn lieve vader die haar al die maanden zo liefdevol verzorgd heeft. En voor de mogelijkheid dat ik haar nog heb kunnen vertellen dat ze oma wordt en de eerste weken van mijn zwangerschap met haar heb kunnen delen. Ik weet niet wat de toekomst allemaal zal bregen, ben ook nog te bang om daarover na te denken.. Maar als ik ook maar een beetje van de kracht van mama in me heb, dan komt het goed.

Cil

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor liddy » Di 17 Jan 2012 00:11

Van harte gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Wat fijn dat ze in het bijzijn van iedereen rustig is ingeslapen.
Laat het de komende dagen maar allemaal over je heen komen.
Je zult het gevoel hebben geleefd te worden.
Heel veel sterkte bij het laatste afscheid.
Ik hoop zo dat je daar troost mag ervaren.

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Bart1974 » Di 17 Jan 2012 19:24

Lieve Cil,

gecondoleerd met het verlies van je moeder. Ik wens jullie echt heel veel sterkte en kracht toe in deze moeilijke tijd !
Ik heb je nog een prive bericht gestuurd. Pas alsjeblieft goed op jezelf !

Liefs,
Bart

Ansje
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Wo 12 Okt 2011 12:52

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Ansje » Wo 01 Feb 2012 11:24

Lieve Cil,

Gecondoleerd met het verlies van je sterke mama. Wat een zware periode heb je de laatste maanden gehad… Je hebt alles gedaan wat je voor haar nog kon betekenen. Ik wens je de komende dagen en maanden heel veel sterkte toe en ik hoop dat je die thuis, in de familie of bij vrienden kan vinden. Als ik alles zo lees was je mama een vechter en een heel sterk persoon en dat zit inderdaad ook in jou, daar ben ik heel zeker van!

Je mama verliezen doet pijn, voelt machteloos en je mag er gerust heel kwaad om worden. Het is normaal om je nu eventjes te laten gaan, ellendig te voelen en niet te weten hoe of wat. Geef jezelf de tijd om te rouwen, alles te verwerken, … Maar ga er nadien tegenaan, pak je leven terug op en doe dit met dezelfde sterkte die je mama in haar had!

Ik denk aan je…
En ja, zoals ik in je ander berichtje kon lezen, ooit “went het” om zonder mama verder te gaan… Want diep vanbinnen voel je dat ze ergens nog altijd is.

Veels liefs,

Ans

(ps: privéberichtje volgt nog, de laatste tijd ook weer enkele dipjes gehad... sorry)

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Ma 13 Feb 2012 13:50

Lieve Ans,

Dankjewel voor je berichtje. Mijn moeder was inderdaad een vechter, een hele zachte maar sterke vrouw en positief tot het eind. Dankbaar voor al het moois dat ze heeft mogen meemaken, dankbaar voor haar gezin en hoe ziek ze ook was.. ze was altijd bezig met anderen. Zo zei ze ooit tegen mij "weet je wat pas erg is, kindjes die kanker hebben, die hebben nooit een kans gehad op leven terwijl ik 53 jaar op deze aarde heb mogen zijn". Dat was typisch mijn moeder. En ik mis haar verschrikkelijk. Maar ik merk gelukkig dat ik een beetje van mama's kracht in me heb.

Ik had laatst een berichtje geplaatst bij mijn andere topic (mijn verhaal staat ook ergens anders op dit forum).. dat ik het zo vreemd vond dat ik de laatste tijd zo emotioneel blank was. In de maanden van het ziektebed was ik vaak heel verdrietig, in de week van en na het overlijden werd ik geleefd, daarna heel even een breekmoment gehad en daarna.. niets.. Ik ging me echt afvragen wat er mis met me was. Waar blijven de tranen? Maar Liddy zei dat die reactie normaal is en dat het verdriet vaak pas komt als je er echt klaar voor bent. Van het weekend was het eindelijk zo ver. Ik ben zwanger en afgelopen vrijdag voelde ik voor de eerste keer mijn kindje.. Ik schrok een beetje, maar vond het zo bijzonder. Ik wilde gelijk mijn moeder bellen om het te vertellen en vanalles te vragen.. En dan dat besef, ineens keihard.. het kan niet meer. Het voelde alsof ik met een grote moker op mijn hoofd werd geslagen.. even helemaal suf was ik ervan. Ik ben het hele weekend down en verdrietig geweest.. heb zelfs gehuild. Het begint nu echt door te dringen.. Dit soort momenten ga ik nog zo vaak krijgen.. Tegelijkertijd heb ik nu natuurlijk iets heel moois om me op te focussen en dat lukt ook wel aardig eigenlijk. Denk dan ook.. als mama zo sterk kon zijn, kan ik het ook.. ik ben tenslotte haar dochter... :)

Ik hoop dat het met jou ook goed gaat lieve Ans.. Je schrijft namelijk dat je ook dipjes hebt gehad. Als jij je ei kwijt moet, laat je het me weten hè?!

Liefs, Cil

Ansje
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Wo 12 Okt 2011 12:52

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Ansje » Ma 13 Feb 2012 15:32

Lieve Cil,

Hoe gaat het nu ondertussen met je? Viel het een beetje mee om de “gewone” draad van het leven en het werken terug op te pikken? Als ik dit schrijf voel ik weer helemaal terug het gevoel dat ik had toen mijn mama bijna een maand overleden was…

Emotioneel blank, ik herken je woorden heel erg goed! Vlak na het overlijden was er ook bij mij een week waarin we geleefd werden, de begrafenis regelen, koffietafel, adressen schrijven, beslissingen nemen en keuzes maken. Allemaal dingen waarvan ik had gedacht dat ik ze pas binnen 20 jaar zou moeten doen… Die week had ik het gevoel dat we erdoor moesten, wenen of niet. De periode erna had ik eerlijk gezegd eventjes een schuldgevoel omdat het wel ging met me.. Ik herken dus heel goed wat jij schrijft. Ik denk toch dat dit normaal is hoor. Je hebt je mama immers een lange tijd zien afzien, pijn hebben en ondanks het harde vechten was er niks tegen die ziekte te doen. Ik had de eerste maanden na de dood van mijn moeder het gevoel dat het goed was zo… Als ze toch zo fel moest afzien en die ziekte “kreeg”, dan kon ze maar beter niet nog een jaar langer ziek zijn. Dat klinkt nu misschien heel erg hard, maar dat voelde ik zo aan. Dat gevoel van niet te kunnen wenen en emotioneel blank te zijn heeft bij mij toch een twee tal maanden geduurd. Ik ging werken, speelde volleybal en merkte dat ik inderdaad nog kon genieten van leuke momenten…

Na die 2 maanden vond ik het moeilijker. Het besef dat mama er niet meer was had ik al, maar toen kwam het echte besef dat ze ook nooit meer zou terugkomen. Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad. Op heel stomme, belachelijk kleine momenten sloeg een bom in van boosheid, verdriet en machteloos zijn… Dat kon zowel zijn bij grote momenten als bij futiliteiten. Zo was er het momenten dat mijn schoonzus en ikzelf de familie uitnodigden om eens onze kookkunsten te laten zien. Op zo’n momenten moest ik altijd een oneven aantal tellen. 9 stoelen, 9 plaatsen, 9 borden, … Terwijl dat eigenlijk 10 moest zijn. Ook op stomme momenten had ik nood aan mijn mama. Je weet dat ik pas bij mijn vriend ben gaan wonen toen mama gestorven was. Bij de stomste dingen zoals ramen wassen, dweilen, … kon ik beginnen wenen. Ik had het gevoel dat ik dit nooit zonder mijn mama zou kunnen en wilde er dan ook soms niet “alleen” aan beginnen. Zo was er ook een hele tijd geleden een collega die aan het praten was tegen een andere collega, maar niet wist dat ik alles kon horen. Het gesprek ging over overlijden en een kerkhof. Er werd in dat gesprek niets speciaals gezegd, maar toch heb ik me na dat moment een week slecht gevoeld, depressief, elke avond wenen. Ik had het gevoel dat de kleinste trigger ervoor kon zorgen dat ik me een hele tijd verdrietig voelde.

Om heel eerlijk met je te zijn heb ik het eerste jaar sinds mama overleden is en na die eerste paar maanden continu aanvallen van verdriet gehad. Echt tot in het extreme, hysterisch wenen, alles op je voelen vallen en denken dat ik er nooit bovenop zou geraken. De momenten dat ik papa zijn verdriet zag kwam dit nog eens dubbel zo hard aan. Ik heb vaak avonden gewoon thuis zitten wenen.. Mijn vriend heeft dit gelukkig allemaal heel goed opgevangen, me de tijd gegeven die ik nodig had en hierop nooit enige commentaar gegeven. Ik denk dat ook voor jou die momenten nog wel komen. Je vertelt zelf dat je al zo 1 breekmoment hebt gehad en dat is ook volkomen normaal. Volgens mij gaan die er nog wel vaker komen. Door iets wat je ziet op straat, iets wat je meemaakt met je zwangerschap, iets wat je hoort op tv, … Maar daarbuiten is het volgens mij ook heel normaal dat het af en toe wel gaat met je en dat je ook kan genieten van je zwangerschap nu…

Misschien heb je inderdaad gewoon eens nodig dat iemand tegen je zegt dat het normaal is. Als niemand in je familie- of vriendenkring dit al heeft gedaan, kan ik je zeggen dat het zo is. Ik herken me nog altijd heel fel in jou, in je reacties, berichten en hoe je over de dingen denkt. Je vorig berichtje en ook je pb zou ik zelf kunnen geschreven hebben…

Trouwens, ik heb het juiste moment nog niet gevonden om je te feliciteren met je zwangerschap. Een dikke proficiat! Voor wanneer ben je uitgeteld? Hier in de familie verwacht mijn broer ook een kindje, uitgeteld voor 4 mei. Ze hebben me gevraagd om meter te zijn, dus heb ook hier iets om naar uit te kijken 

Langs de andere kant kregen we hier ook nog een aantal mokerslagen. De broer van mijn mama is de laatste tijd heel erg ziek en heeft al enkele hersenbloedingen gehad. Dat lijkt nu wel redelijk stabiel te zijn. Sinds 2 maanden kregen we ook te horen dat het broer van mijn papa een hersentumor heeft. Mijn papa verloor al zijn beide ouders en kreeg dit nu ook weer te verwerken van zijn enig broer. Hij is ondertussen geopereerd en krijgt nu bestralingen en zijn eerste chemokuur. Ik mag nog niet vooruit denken, maar de dokters zeiden toch reeds dat we ons grote zorgen moeten maken… Daardoor probeer ik nu nog eens te meer mijn papa te steunen en er voor hem te zijn, want voor mij is dit mijn nonkel, maar voor papa voelt dit bijna hetzelfde als toen mama ziek was…

Graag wou ik nog eventjes reageren op je ander topic waarin je zei dat nu je mama overleden is, dit niet meer de plaats is om nog berichtjes te schrijven. Ik kan je het advies geven om dit wel te blijven doen zolang je je er goed bij voelt. Kwaad zal het niet doen en ik ben ervan overtuigd dat dit je helpt bij je verwerkingsproces…

Goh wat een verhaal en toen heb ik het gevoel dat ik nog niet eens de helft gezegd heb van wat ik wou zeggen.. Toch laat ik het voor nu hierbij.

Lieve lieve groetjes en ik denk aan je donderdag,

Ans

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Do 01 Mar 2012 12:08

Lieve Ans,

Allereerst wil ik zeggen dat ik het heel vervelend vind dat jullie zulke tegenslagen hebben gehad met je ooms, ik hoop voor het beste.. maar een hersentumor is heel naar.

Het klinkt misschien gemeen, zo bedoel ik dat absoluut niet, maar het voelt op de een of andere manier "fijn" (dat is niet het goede woord, maar bij gebrek aan een beter iets, gebruik ik het even) dat iemand mijn gevoelens herkent. Het stelt me toch gerust.. Dat reacties waarvan ik denk dat die niet normaal zijn of op z'n minst heel vreemd, dan toch niet zo vreemd zijn, maar juist vaak voorkomen in zulke gevallen. Het is gewoon ook de nieuwigheid zeg maar.. ik had nog nooit zoiets heftigs meegemaakt en je staat verstelt van de stormvloed aan emoties die op je afkomen.

Afgelopen tijd gaat het wel redelijk. Een poosje terug heb ik even een flinke down week gehad. Ik sliep al weken slecht, droomde elke nacht heel heftig van mama en werd uitgeput wakker. Dat in combinatie met het feit dat ik even helemaal stuk ging toen ik voor het eerst de baby voelde en ik voor ik het wist het telefoonnummer van mama aan het bellen was.. zorgde ervoor dat ik een paar dagen er doorheen zat. Werd op een morgen huilend wakker en mijn lichaam en mijn hoofd wilden gewoon even niets meer: ik kon niet praten, zelfs niet rechtovereind komen.. alleen maar huilen en slapen. Ben toen een week thuis gebleven, goed de tijd genomen om het verdriet te voelen. Nu gaat het weer. Op aandringen van mijn vriend heb ik mijn agenda drastisch gesnoeid. Ik had ieder vrij moment volgepland met afspraken, waardoor ik geen tijd had voor een beetje rust voor mij. Nu doe ik het dus was kalmer aan.. ga in het weekend stukjes wandelen of fietsen of gewoon even niets doen. Voelt beter. Hoewel ik nu merk dat ik steeds meer ga genieten van het zwanger zijn (ik ben 10 augustus uitgerekend), blijft het besef dat mama nu toch echt niet meer terug komt boven mijn hoofd hangen.. ik vind het heel zwaar. Van de week waren we aan het klussen, voorheen kwam mama altijd helpen als we gingen verfen ofzo.. en ik moest de hele dag aan haar denken. Mijn vriend zei later ook nog tegen me dat hij het idee had dat mama er bij was en dat ze het zo leuk had gevonden dat we aan het klussen waren voor de babykamer.

Tja.. blijft moeilijk allemaal..

Liefs Cil

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor liddy » Do 01 Mar 2012 12:27

Wat een goede begripvolle vriend heb jij.
Heel slim dat je nu je agenda leger hebt gemaakt.
Jouw lijf heeft meer aandacht nodig.
Wat zal jouw moeder trots zijn dat zij door jullie aandacht voor haar toch betrokken is geweest bij het klussen van de babykamer.
Er is meer tussen hemel en aarde dan wij denken.
Praat met je moeder, want door tegen haar te praten, bedenk je tegelijkertijd wat zij zou antwoorden en krijg je meer inzicht in je gevoelens.
Immers je moeder zit in jouw hart en gaat daar nooit weg.
Ga zo door, je bent heel goed bezig.

Cil
Lid
Berichten: 122
Lid geworden op: Ma 03 Okt 2011 13:38

Re: Mijn moeder gaat overlijden aan longkanker

Berichtdoor Cil » Do 01 Mar 2012 14:46

Jeetje Liddy, dat is echt toevallig!

Ik plaats net een bericht bij mijn andere verhaal met een vraag over of er meer is tussen hemel en aarde en waar je dit aan merkt.

Vroeg me gewoon af hoe mensen nou precies merken dat een dierbare na de dood nog bij hen is. Is het een gevoel? Is het iets wat je meemaakt? Ik zou zo graag iets van een teken krijgen dat mama er nog op de een of andere manier is. Maar ja.. wat voor teken.. je niet overal iets achter gaan zoeken..

Maar wat je zegt over dat ze er is door aan haar te denken, vind ik een heel mooi idee. En soms betrap ik me er op dat als ik 's avonds in bed lig, ik in gedachten tegen mama praat en ik onbewust zelf haar antwoorden invul zeg maar.. Maar ik vroeg me af of er mensen zijn die iets specifieks voelen of meemaken waardoor ze weten dat iemand er nog is.

Liefs, Cil

p.s. Ik heb inderdaad een super vriend :)


Terug naar “Longkanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten