Berichtdoor liddy » Vr 19 Feb 2010 15:20
Nee, dat word je ook niet geleerd.
Verbijstering staat voorop.
Ik voel met je mee. Ik heb dat al meegemaakt.
Wij hebben gezegd laten we eerst alles regelen en daarna zullen we zien hoe het gaat lopen.
Wij hebben gelijk die vrijdag zijn en mijn werkgever ingelicht.
In het weekend besloten we om onmiddelijk te gaan trouwen. Ik was dan zijn vrouw en kwam dan voor zijn zoon.
Scheelt met name in het ziekenhuis bij het nemen van beslissingen.
Ook de begrafenis hebben we doorgeproken. Het gaf mijn man zo'n rust dat hij wist
waar hij op de begraafplaats kwam te liggen.
Aangezien hij niet geloofde en ik wel, hebben we dat heel simpel opgelost.
Tot aan zijn dood ging het zoals hij het geloofde.
Na zijn dood mocht ik handelen, zoals dat voor mijn geloof gebruikelijk was.
Iedereen was van die afspraak op de hoogte gesteld.
Dus kortom we zijn de eerste week uiterst zakelijk bezig geweest,
kwam goed uit, want we wisten met ons gevoel toch geen raad.
Na die week hebben we geprobeerd met vallen en opstaan er het beste van te maken.
Samen herinneringen opbouwen, samen genieten.
Vooral hebben we bij de dag geleefd, vooruit kijken had geen zin.
Waar we heel veel steun aan hebben gehad, is de huisarts.
Vaak maakten we op de dag dat we naar de specialist moesten, later op de dag een afspraak met de huisarts.
Dan spraken we alles nog eens rustig door. (De huisarts had dan ook contact gehad met de specialist.)
Schrijven helpt ook vaak. Dus hier ben je aan het goede adres.
Heel veel sterkte.