Mijn moeder.....

[Dani]

Begin dit jaar (2006) werd er bij mijn moeder longkanker (klein-cellig)geconstateerd. Ze was er erg slecht aan toe, had erg veel moeite met ademhalen, kon eigenlijk helemaal niets meer. Na een "slecht nieuws" gesprek besloot de longarts direct (in een weekend) over te gaan op behandelen.

Ze kreeg meerdere chemo-kuren en vrijwel direct na deze kuren zagen we dat het de betere kant opging. Ze kon weer goed ademen, "had er weer zin in" en voelde zich goed. Om de cellen helemaal een opsodemieter te geven, besloot de longarts ook om te gaan bestralen. Na een aantal bestralingen gehad te hebben, was het even gedaan met behandelen, eindelijk wat rust......In deze "rust" periode ging het ook goed. Ze ging weer wandelen, boodschappen doen, zeg maar de normale dingen waarbij we nooit stilstaan dat deze dingen blijkbaar niet zo vanzelfsprekend zijn. Haar haar groeide weer lekker, kortom alles zag er gewoon goed en positief uit.

Na een tijdje begon ze toch weer wat last te krijgen van kortademigheid. Direct weer terug naar het ziekenhuis, foto's laten maken, bloed laten prikken en helaas de cellen waren weer actief. Daarop besloot de longarts weer te behandelen met nieuwe chemo's. Over 1,5 week krijgt ze de laatste chemo-kuur. Ze heeft er nu twee gehad, maar er is een duidelijk verschil te zien. Het lichaam heeft erg veel moeite met herstellen. Ze is constant moe, eet slecht, haar positieve moed begint hier en daar wat te verzwakken en ze is vooral boos. Boos omdat ze zo hard vecht tegen deze akelige ziekte, maar het lijkt er toch naar uit te zien dat dit een kansloos gevecht is.

Volgende week is er weer een gesprek met de longarts en ik vrees eerlijk gezegd voor het slechtste. Uiteraard ga ik met m'n vader en m'n moeder mee om alles aan te horen.

Deze ziekte in welke vorm dan ook is niets anders dan een sluipmoordernaar en een martelaar. Als ik zie hoe hard m'n moeder knokt om toch verder te gaan, echt ongelooflijk. We wachten dus het gesprek af en dan zie we weer verder.....

[liddy]

Beste Dani,

Hopelijk hebben jullie bij het gesprek een 'goede' uitslag gehad.
Dat je moeder boos is, kun je ook zien als een verzetten tegen, een vorm van strijdlust. Het klinkt wellicht raar, maar ik hoor je liever zeggen dat je moeder boos is dan dat je moeder alles over zich heen laat komen. Het gevecht tegen kanker is een zeer zware strijd en niemand krijgt de garantie dat het gaat lukken. Soms is het een niet te winnen strijd.
Toch hoop ik het beste voor jullie.

Liddy

[noortje]

lieve dani ik hoop dat het weer wat beter gaat met je moeder ook ik heb longkanker gehad ben geopereerd en gaat goed nu de chemo is erg zwaar maar met zo een dochter als jij zal ze veel steun hebben ook voor de kinderen is het heel moeilijk mijn zoon zei niets en was haast nooit thuis dat was zijn manier om het te verwerken hij wist niet wat hij ermee aan moest ik hoop dat jij je wel zal kunnen uiten of iemand hebt waar jij met je verdriet naar toe kan wens je heel veel sterkte en dikke kus noortje[quote][/quote]