Wie bepaalt wat ondraaglijk lijden is?
Geplaatst: Wo 10 Aug 2011 21:21
Mijn vriendin K. (40) heeft borstkanker, uitgezaaid in lever en botten. Zij kan niet meer genezen en heeft op het moment chemo (taxol en herceptin) die ons tijd moet geven.
Vandaag hadden we een gesprek met haar huisarts over het onvermijdelijke einde, en het lijden dat daarmee gepaard kan gaan. De dokter legde netjes uit dat actieve euthanasie een zaak van de patiënt is en terminale sedatie een zaak van de arts.
We kwamen te spreken over 'geestelijk' lijden zoals K. dat noemt.
NB. K. is een zelfstandige moderne vrouw met een eigen zaak. We hebben samen een dochter van 3. Dit om aan te geven dat zij vol in het leven staat en daarmee verschilt van ouderen (andere generatie, andere opvattingen) die een 'afgerond' leven achter zich hebben.
Met geestelijk lijden bedoelt zij dan ook een toestand waarin ze niet meer wil (als de behandeling is stop gezet), terwijl dit lichamelijk best nog even zou kunnen, volgens medische maatstaven. Ik kreeg in die discussie toch een beetje het gevoel dat de huisarts (en de 2e, zogeheten scan arts) toch altijd de beslissing nemen om tot actieve euthanasie o.b.v. lichamelijke gronden.
Als dat zo is wordt er dus voorbij gegaan aan ondraaglijk - geestelijk - lijden, en stelt actieve euthanasie dus nog steeds weinig voor. En is er nog steeds weinig sprake van zelfbeschikking of vrijwillig levenseinde.
Wat is jullie mening? Wie heeft ervaring op dit gebied?
dank
DNA
Vandaag hadden we een gesprek met haar huisarts over het onvermijdelijke einde, en het lijden dat daarmee gepaard kan gaan. De dokter legde netjes uit dat actieve euthanasie een zaak van de patiënt is en terminale sedatie een zaak van de arts.
We kwamen te spreken over 'geestelijk' lijden zoals K. dat noemt.
NB. K. is een zelfstandige moderne vrouw met een eigen zaak. We hebben samen een dochter van 3. Dit om aan te geven dat zij vol in het leven staat en daarmee verschilt van ouderen (andere generatie, andere opvattingen) die een 'afgerond' leven achter zich hebben.
Met geestelijk lijden bedoelt zij dan ook een toestand waarin ze niet meer wil (als de behandeling is stop gezet), terwijl dit lichamelijk best nog even zou kunnen, volgens medische maatstaven. Ik kreeg in die discussie toch een beetje het gevoel dat de huisarts (en de 2e, zogeheten scan arts) toch altijd de beslissing nemen om tot actieve euthanasie o.b.v. lichamelijke gronden.
Als dat zo is wordt er dus voorbij gegaan aan ondraaglijk - geestelijk - lijden, en stelt actieve euthanasie dus nog steeds weinig voor. En is er nog steeds weinig sprake van zelfbeschikking of vrijwillig levenseinde.
Wat is jullie mening? Wie heeft ervaring op dit gebied?
dank
DNA