Discussiëren over kanker?

Discussieer mee over diverse onderwerpen.
Laat je stem dus horen!
Gebruikersavatar
Jacques Smeets
Lid
Berichten: 34
Lid geworden op: Wo 29 Nov 2006 18:28
Locatie: Elsloo Lb
Contact:

Discussiëren over kanker?

Berichtdoor Jacques Smeets » Do 18 Sep 2008 11:59

Een topic van een ander forum (Libelle) werd getiteld: open omgaan met kanker. Ik ben er een paar keer op bezoek geweest en en er werden soms zinvolle gesprekken gevoerd. De kern werd echter nauwelijks benoemd en dat was "angst voor de dood".
Hoe wil je nu heel spontaan en open om kunnen gaan met kanker, als er een dreiging van totale aftakeling, hevige pijnen, zware misselijkheid, haaruitval en uiteindelijk de dood op de loer liggen?

Ik had daar geen antwoord op toen mijn vrouw twee jaar geleden getroffen werd door borstkanker. Ja, wij hadden in ons leven natuurlijk ook al te maken gehad met kanker, nog maar een paar jaar geleden was mijn oudste broer weduwnaar geworden, toen zijn vrouw na een proces van 4,5 jaar overleed aan de gevolgen van borstkanker. Daar hadden wij van dichtbij meegemaakt hoe zo'n proces zich voltrekt.
Ik sprak toen open met mijn broer over kanker, het ziekzijn, de dood enz. maar voor de vrouwen was dat totaal anders. Wat betekent dan er open mee omgaan als het jezelf treft? Ik heb van mijn schoonzus nooit precies gehoord wat er allemaal door haar heen is gegaan, al die jaren van verdriet, pijn en angst. Na het overlijden van zijn vrouw is mijn broer er heel open over gaan spreken en schrijven, b.v. via een website en weblog (http://doe-maar.vijftigplusser.nl/?page=home).
Op zijn manier, vanuit zijn persoonlijke gedachten en gevoelens.

Hoe discussiëer je daar dan met anderen over, als je dit al zou kunnen, willen en durven? Ik kan daar geen antwoord op geven. Hij laat de dingen komen zoals ze komen.

Toen mijn vrouw borstkanker kreeg spookten er door mijn hoofd ook allerlei gedachten en werd ik regelmatig door emoties overvallen. Dat is begrijpelijk, zegt de buitenstaander dan. Ik zei dat tot dan toe ook altijd, maar vanaf dat moment werd het anders. Er open mee omgaan kon ik in feite alleen maar met mijn vrouw, hoezeer ik mijn best deed om ook open te zijn naar onze omgeving toe. Voor mijn vrouw was dat natuurlijk heel anders, ook al voelden wij elkaar goed aan en was er sprake van een sterke liefdesband. Die is er nu nog, zij heeft het over-leefd en beseft maar al te goed dat de kanker altijd op de loer ligt, ook al ben je gezond. Zij praat over haar ervaringen als ernaar gevraagd wordt, zij is geen pc gebruiker en neemt geen deel aan dit soort discussies op Internet.

Vanaf het enerverende ogenblik dat ik mijn vrouw thuis huilend aantrof, nadat zij van de huisarts bericht had ontvangen dat er verdachte afwijkingen waren geconstateerd bij het onderzoek in de bus, schoot bij mij de gedachte door het hoofd dat wij er open mee om moesten gaan, ons niet moesten gaan afsluiten voor de buitenwereld, er over moesten praten met elkaar. Wellicht valt het je op, maar ik dacht toen aan ons, terwijl het eigenlijk alleen maar m'n eigen gedachten waren. Ik kon toen helemaal niet weten wat er door mijn vrouw heen ging, ik zag alleen maar hoe zij uiterlijk reageerde.

Ik nam toen voor mezelf het besluit dat ik m'n eigen gedachten en gevoelens zou gaan opschrijven, vanuit mijn diepste kern, omdat ik begreep dat de kanker mij ook tot in m'n diepste wezen zou raken en mij tot (na)denken stemde. Ik sprak hierover met mijn vrouw, open, oprecht en eerlijk en ik zei tegen haar dat wij er samen voor zouden gaan om de kanker te overwinnen en dat ik haar in haar waarde zou laten, dat ik er gewoon voor haar was, altijd en overal. Ik hield m'n eigen ontwikkelde visie over samenhangen tussen lichaam en ziel, tussen ziekte en gezondheid en dus ook tussen ziektesymptomen en de persoonlijke ontwikkeling van een mens, voor me.
De verhalen regen zich vanzelf aaneen en uiteindelijk was ik in staat en trof ik de moed in mezelf aan om er een boek van te maken. De titel luidt: "Kanker, verwoesting en geneeskracht" (http://www.gopher.nl/title.asp?articleid=12924.

Toen ik het daarna nog eens las, wist ik dat dit een open, oprechte en eerlijke manier was om mij te uiten over het proces en er ook op een gelijkwaardige manier over te discussiëren, ook met mensen die de dood in de ogen zien, die midden in de zwaarste chemokuren zitten of die in de totale aftakelingsfase zitten. Die discussie voer ik in stilte, omdat ik besef dat ik ieder mens in z'n waarde moet laten, ook mijn vrouw.

Ik wens iedereen die op welke manier dan ook met kanker te maken krijgt, een zinvolle en vooral moedige en open discussie toe.

Jacques
Kanker is meer dan een ziekte; ga op zoek naar de diepere betekenis.

Terug naar “Discussie”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten