Lever-, Galweg- of Alvleesklierkanker? Of toch niet?
Geplaatst: Di 29 Jul 2014 00:25
Op 1 juni kreeg mijn moeder (85) de 'diagnose' galweg-, lever- en of alvleesklierkanker. Het werd ontdekt doordat ze geelzucht kreeg, opgenomen werd in het ziekenhuis en er middels een kijkopreratie met een slangetje een stent in de galweg werd geplaatst. Men stuitte hierbij op een kwaadaardig uitziende tumor. Verdere onderzoeken werden in het belang van de patient niet gedaan (mijn moeder is licht dementerend, en heeft een kwetsbare gezondheidstoestand, ze is overigens nog wel mobiel). De prognose van deze ziekte is niet best, vertelde ons de artsen. Er was, gezien haar leeftijd, geen behandeling meer mogelijk.
Inmiddels zijn we bijna twee maanden verder. Mijn moeder zit inmiddels wel in een woonzorgvoorziening, maar meer vanwege een regelmatig terugkomend delerium, waardoor zij soms erg in de war is en niet meer alleen kan zijn. Twee weken geleden leek het er op dat de geplaatste stent in de galweg weer dicht zat, omdat mijn moeder weer geel begon te zien. Bloedonderzoeken wezen echter dit niet uit. We werd er een enigszins verhoogde leverwaarde geconstateerd. Mijn moeder is behandeld met antibiotica. Dat sloeg goed aan en na 5 dagen was moes weer thuis.
Wat ik vreemd vind, is dat mijn moeder geen pijn heeft, niet misselijk is of braakneigingen heeft. Bovendien heeft ze een uitzonderlijk goede eetlust (al het personeel staat er versteld van en heeft er plezier in), eet altijd haar bord leeg en krijgt vaak nog het overgebleven vlees van medebewoners, wat door haar naar binnen wordt gewerkt. Ook snoept ze ontzettend graag, vraagt (heel netjes): mag ik nog een koekje mevrouw? Ja hoor, maar u heeft er al vijf op! Vanmorgen bijvoorbeeld at zij 4 bolletjes brood, vanmiddag een complete warme maaltijd met twee stukken vlees, vanavond 4 boterhammen en dan niet te vergeten nog alle lekkere hapjes, snoepjes en koekjes. 's Middags slaapt ze een uurtje en verder zit ze in haar stoel, helpt het personeel met was opvouwen, wandelt wat buiten etc. Trouwens, er komt nog een diëtist aan te pas die er voor moet zorgen dat ze iets bewuster gaat eten en wat minder snoept.Persoonlijk vind ik dat niet zo nodig, zeker niet wanneer mijn moeder toch nog maar kort te leven zou hebben. Laat haar maar lekker snoepen, zou ik zeggen! Overigens, de huisarts beweert dat ze zoveel eet omdat een dergelijke tumor ontzettend veel energie vreet. Daarom blijf je eten, zegt hij... En ik lees steeds overal: verminderde eetlust, vermagering (aankomen in gewicht doet ze trouwens niet, weegt nog maar 50 kg, twee jaar geleden bijna 70) enz.
Al met al vind ik het vreemd dat mijn moeder (mijns inziens) niet zozeer de symptomen van kanker bij zich draagt. Soms vraag je jezelf af: zou het wel echt kanker zijn? Ik weet niet of deze vraag terecht is. Wellicht is hier iemand die wat meer helderheid kan en wil geven...
Inmiddels zijn we bijna twee maanden verder. Mijn moeder zit inmiddels wel in een woonzorgvoorziening, maar meer vanwege een regelmatig terugkomend delerium, waardoor zij soms erg in de war is en niet meer alleen kan zijn. Twee weken geleden leek het er op dat de geplaatste stent in de galweg weer dicht zat, omdat mijn moeder weer geel begon te zien. Bloedonderzoeken wezen echter dit niet uit. We werd er een enigszins verhoogde leverwaarde geconstateerd. Mijn moeder is behandeld met antibiotica. Dat sloeg goed aan en na 5 dagen was moes weer thuis.
Wat ik vreemd vind, is dat mijn moeder geen pijn heeft, niet misselijk is of braakneigingen heeft. Bovendien heeft ze een uitzonderlijk goede eetlust (al het personeel staat er versteld van en heeft er plezier in), eet altijd haar bord leeg en krijgt vaak nog het overgebleven vlees van medebewoners, wat door haar naar binnen wordt gewerkt. Ook snoept ze ontzettend graag, vraagt (heel netjes): mag ik nog een koekje mevrouw? Ja hoor, maar u heeft er al vijf op! Vanmorgen bijvoorbeeld at zij 4 bolletjes brood, vanmiddag een complete warme maaltijd met twee stukken vlees, vanavond 4 boterhammen en dan niet te vergeten nog alle lekkere hapjes, snoepjes en koekjes. 's Middags slaapt ze een uurtje en verder zit ze in haar stoel, helpt het personeel met was opvouwen, wandelt wat buiten etc. Trouwens, er komt nog een diëtist aan te pas die er voor moet zorgen dat ze iets bewuster gaat eten en wat minder snoept.Persoonlijk vind ik dat niet zo nodig, zeker niet wanneer mijn moeder toch nog maar kort te leven zou hebben. Laat haar maar lekker snoepen, zou ik zeggen! Overigens, de huisarts beweert dat ze zoveel eet omdat een dergelijke tumor ontzettend veel energie vreet. Daarom blijf je eten, zegt hij... En ik lees steeds overal: verminderde eetlust, vermagering (aankomen in gewicht doet ze trouwens niet, weegt nog maar 50 kg, twee jaar geleden bijna 70) enz.
Al met al vind ik het vreemd dat mijn moeder (mijns inziens) niet zozeer de symptomen van kanker bij zich draagt. Soms vraag je jezelf af: zou het wel echt kanker zijn? Ik weet niet of deze vraag terecht is. Wellicht is hier iemand die wat meer helderheid kan en wil geven...