Partner van borstkanker patiente van 19 jaar oud

[maurits1234]

Hallo iedereen,

Ik was 23 en mijn vriendin was 19 toen we gingen samenwonen.
Misschien wat aan de vroeg kant, maar we waren er klaar voor en hadden beiden een goede vaste baan.
We kochten een appartement samen en dachten dat we nu konden gaan genieten.
Niets was minder waar toen bleek dat mijn vriendin borstkanker bleek te hebben.
We schrokken ons rot en snapten niet hoe het kon, want dit was wel erg jong voor borstkanker.
Een chemokuur was het begin van een lange weg die we samen zouden afleggen.
Vervolgens moest haar linkerborst worden geamputeerd en al haar klieren in haar oksel werden verwijderd.
Ook kregen we direct te horen dat kinderen niet meer mogelijk was.
Net voor de borstamputatie heb ik haar ten huwelijk gevraagd, gelukkig zijn we nog getrouwd voordat ze haar borst verloor.
Want ze wilde graag "volledig"in haar trouwjurk verschijnen.
Na de kuur en de amputatie werd ze onder controle gehouden.
Het ging anderhalf jaar goed totdat er weer een tumor was gevonden in haar borstbeen.
Er werd toen voor bestraling gekozen.
Omdat ik fulltime werk had en behoorlijk wat stress op mijn bordje kreeg ben ik naar de huisarts gegaan.
Hij stuurde mij naar een psychiater toe, die na 10 gesprekken niet wist wat ie er mee aan moest.
Er werd antidepresivia voorgeschreven zodat ik het wat makkelijker zou hebben.
Hierdoor werden mijn gevoelens zo erg afgevlakt dat ik dit vaak zelf niet eens in de gaten had.
Uiteindelijk ben ik zwaar overspannen geraakt en daarop volgend ontslagen.
Aangezien mijn vriendin af was gekeurd en een uitkering kreeg, was het niet meer mogelijk om in ons huisje te blijven.
Deze hebben we met pijn in ons hart moeten verkopen, om vervolgens kleiner te gaan wonen.
Dus buiten de kanker kregen we er nog een hele hoop financiele problemen bij.
Zo erg zelfs dat we ook ons 2e huis moesten verkopen.
Na de bestraling van mijn vriendin werd ze weer onder controle gehouden.
Dit ging weer ongeveer een jaar goed, totdat er begin vorig jaar uitzaaiingen werden gevonden in haar lever.
Inmiddels is het uitgezaaid naar haar lever, longen, en botten.
De kans op genezing is er niet meer, en met chemo kuren wordt haar leven enigssinds verlengd.
Doordat ik zelf depressief ben geworden en we elkaar naar beneden haalden, hebben we besloten om te gaan scheiden.
Maar na 3 maanden zijn we eigenlijk weer bij elkaar gekomen, ik woonde inmiddels op mezelf en zei was bij haar moeder ingetrokken.
Ze is zelf gelukkig een echte knokker en is niet stil blijven zitten.
Ze was intussentijd een eigen bedrijf begonnen dat houten urnen verkoopt.
Urnen die met de hand worden gemaakt in Gambia, het West afrikaanse land waar we beiden zoveel van houden.
Ook heeft ze meegewerkt aan het programma over mijn lijk om op die manier mensen bewust te maken van de slopende ziekte.
Ik heb me op de achtergrond gehouden want het was en is haar verhaal.
Ik heb een ander verhaal, namelijk dat van de partner die aan de zijlijn staat en alles met lede ogen aan moet zien.
En dit is wellicht net zo zwaar als het ziek zijn zelf, want je wil zo graag maar kunt er niets aan doen.

Inmiddels gaat het weer wat beter, mede door goede hulp van vrienden en een maatschapelijk werker.
Met de antidepresiva ben ik vorig jaar ineens gestopt, ik werd er alleen maar slechter van.
Mijn vriendin leeft nog steeds en is nog altijd druk bezig met haar eigen bedrijf dat inmiddels behoorlijk goed draait.
Haar gezondheid gaat nog steeds achteruit maar juist door haar positieve instelling houd ze het zo lang vol.
Ik hoop dat ze nog een paar jaar heeft, maar hoe dan ook ik zal ooit alleen verder moeten.

Mijn tip aan partners is: geniet echt van iedere dag die je nog samen hebt en vergeet de rest.
Inmiddels ben ik 31 en baal ik van al die jaren van onzekerheid waarin ik mezelf helemaal gek heb lopen denken.
Tegenwoordig leef ik met de dag en zie ik wel wat er komt.
9 van de 10 dingen in het leven zijn kut, dus geniet als er eens iets niet kut is.

[stoffeltje]

hoi maurits,
wat knap en goed dat je dit zo op papier hier verwoord!
en ondanks de zware periode"s waar jullie beide in zaten/zitten jullie er toch naar omstandigheden goed doorheen slaan.
het is ook een goed voorbeeld zoals je bij de laatste zin schreef"geniet van de goede momenten en wees daar dankbaar voor".
zorg ook goed voor jezelf,want jou leven gaat verder<al klinkt dit zo hard.>.
een moeilijke vraag waar een ieder voor komt te staan,heeft je vrouw haar wensen kenbaar gemaakt voor als zij heengaat!
het is rustiger voor jullie beide als dit gedaan is,daarna kan je genieten van het moment.
heel veel sterkte!
stoffeltje..