Hoofdwebsite Stichting Diagnosekankervanaf 11 februari weten we dat mijn schoonzusje kanker heeft ze hebben een uitzaaiing gevonden om een hoofdbloedvat heen
er is opnieuw onderzoek gedaan om vast te stellen waar dan de primaire tumor zit en middels een endo echografie is duidelijk geworden dat het om alvleesklierkanker gaat en dat het niet meer is te behandelen.
De reden dat ik hier op het forum schrijf is eigenlijk 2delig enerzijds om mijn onmacht en mijn verdriet een klein plekje te geven en anderzijds hoop ik met heel mijn hart dat er iemand op tijd geholpen kan worden misschien.
Vanaf december 2008 gaf mijn schoonzusje meer en meer aan dat ze een vage pijn in haar buik had en dat ze regelmatig misselijk was in februari 2009 is ze dan eindelijk naar de huisarts gegaan die het over een ontstoken darm had toen de medicatie dan toch niet hielp heeft hij haar doorverwezen naar de internist.
Na een vervelend darmonderzoek was de conclusie PDS (prikkelbaar darm syndroom) hier kon niets aan gedaan worden wel kreeg ze antidepressiva.
Wij waren opgelucht "het" had een naam dus niet meer gokken of het van de stress of wat dan ook kon zijn.
Afgelopen november kwam er echter in 1 klap een enorme verandering ze werd heftig misselijk kon niet meer eten werd misselijk als ze alleen al eten zag en had heftige pijn aanvallen.
Misschien wel een beetje uit angst wilde ze niet naar de huisarts terug.
Begin januari heb ik haar eigenlijk gedwongen om naar de huisarts te gaan omdat ze echt kilo's per week verloor, deze vertrouwde het niet helemaal en heeft haar weer naar de internist gestuurd.
Hij vond dat het tijd was om verdere onderzoeken te gaan doen te beginnen met bloedonderzoek en een ct-scan.
hier kwam niets uit naar voren totdat ze een paar dagen over de tafel lag van de pijn en ze begon over te geven (ze was wel altijd misselijk maar niet overgeven) ik heb toen tegen haar zin in toch de internist gebeld en die wilde haar per direct zien op de spoedafdeling zo gezegd zo gedaan.
Duidelijk was wel dat er andere onderzoeken moesten komen foto's en ct-scan leverden niets op en inmiddels was ze zo heftig aan de diaree daar viel niet meer tegenop te eten.
Er is toen een ct-scan met contrastvloeistof gedaan en er werd een biopt genomen en na 5 dagen werd er verteld dat er een gezwel was gevonden in de buik maar hoe of wat kon nog niet verteld worden.
Inmiddels heeft ze palliatieve chemo (gemcitabine) en heeft morfine en maagbeschermers misselijkheidremmers en kalmeringsmiddelen.
En wonder boven wonder ze begint aan te komen (beetje bij beetje) dus krijgt ze weer een beetje kwaliteit van leven terug.
Toch knaagt aan mij iets dat zegt dat het een opleving is en dat het einde er eerder zal komen dan menigeen in de gaten heeft ze is geestelijk sterker dan wie dan ook voor mogelijk had gehouden dat is denk ik op dit moment ook haar kracht en door de medicatie heeft ze ook geen misselijkheid en pijn meer.
Ik verzorg haar van 9 uur in de ochtend tot 9 uur in de avond en we hebben afgesproken dat als IK merk dat het minder word ik dan ook blijf slapen bij haar.
Lieve mensen al zijn de buikklachten nog zo vaag ga op tijd naar een arts en trek aan de bel als de klachten aanhouden of het voor mijn schoonzusje iets had uitgemaakt weet niemand maar een gewaarschuwd mens telt voor 2.
(We zijn ook al in het AMC in Amsterdam geweest voor 2th opinion maar die konden ook niets betekenen en waren het helemaal eens met ons eigen ziekenhuis).
Voor een ieder die er mee geconfronteerd word ALLE sterkte van de wereld.
Altijd bereid om meningen te ontvangen of vragen te beantwoorden waar ik kan
