46 jaar, 3 meisjes, slokdarmkanker palliatief
Geplaatst: Vr 05 Mar 2010 23:07
In nov. 2009 kwam mijn man naast me zitten en hij vroeg aan me, voel eens, ik heb een knobbel in mijn hals, we vertrouwden het niet en na een bezoek aan de huisarts werden we met spoed doorgestuurd naar de internist, na diverse onderzoeken en 2 weken spanning kwam men met de diagnose: multipele metastasen in lever en lymfeklieren, het enige wat we u kunnen bieden is een palliatieve behandeling met levensverlenging, mijn man had nergens last van!!
Je staat vervolgens buiten het doodsvonniskamertje en bij de stoplichten sta je stil op de fiets en ieders leven gaat door en jij/wij belanden in een afschuwelijke droom, die niet ophoudt te bestaan. Hoe vertellen we het de meisjes? Ze zijn net 9, 7 en 5 jaar, we waren al laat met kinderen omdat we dachten dat we ze niet zouden kunnen krijgen, het ziekenhuis leven is ons bekend, maar dat is peanuts bij vergeleken dit....
Uiteindelijk heeft men de primaire tumor kunnen vinden in de slokddarm , ergens verscholen in de spierlaag ervan. Gezien de gezinssituatie, leeftijd en conditie van mijn man is er toch besloten om een chemo te starten ( respons hierop 25%) en na 3 kuren ECC is zijn de levermeta's voor 2/3e verdwenen en is hij momenteel bezig met een reeks van 3 kuren en dan maar hopen dat zijn lever zich even rustig houdt, want dat is zijn levensbedreiger.
Het allerergste vindt ik dat zijn meisjes het zonder een vader moeten doen in hun leven, mijn jongste van 5 vroeg laatst aan hem, papa., je gaat toch niet weg he?
In de week van de diagnose is mijn man begonnen met een boek te schrijven over zichzelf, zijn jeugd,zijn jongensdromen, alles wat hem boeide, zodat mijn meisjes later een beeld/nagedachtenis van hem kunnen vormen.
De chemo's maken hem ziek, niet de kanker, hij is niet moe, valt niet af...Soms geloof ik het nog steeds niet, hoe kan ik dan uitleggen aan mijn meisjes dat...
Ikzelf ga 's avonds naar bed met de hoop dat ik ga dromen, want dan is het er niet en dan komt de wrede ochtend er weer aan...
Je staat vervolgens buiten het doodsvonniskamertje en bij de stoplichten sta je stil op de fiets en ieders leven gaat door en jij/wij belanden in een afschuwelijke droom, die niet ophoudt te bestaan. Hoe vertellen we het de meisjes? Ze zijn net 9, 7 en 5 jaar, we waren al laat met kinderen omdat we dachten dat we ze niet zouden kunnen krijgen, het ziekenhuis leven is ons bekend, maar dat is peanuts bij vergeleken dit....
Uiteindelijk heeft men de primaire tumor kunnen vinden in de slokddarm , ergens verscholen in de spierlaag ervan. Gezien de gezinssituatie, leeftijd en conditie van mijn man is er toch besloten om een chemo te starten ( respons hierop 25%) en na 3 kuren ECC is zijn de levermeta's voor 2/3e verdwenen en is hij momenteel bezig met een reeks van 3 kuren en dan maar hopen dat zijn lever zich even rustig houdt, want dat is zijn levensbedreiger.
Het allerergste vindt ik dat zijn meisjes het zonder een vader moeten doen in hun leven, mijn jongste van 5 vroeg laatst aan hem, papa., je gaat toch niet weg he?
In de week van de diagnose is mijn man begonnen met een boek te schrijven over zichzelf, zijn jeugd,zijn jongensdromen, alles wat hem boeide, zodat mijn meisjes later een beeld/nagedachtenis van hem kunnen vormen.
De chemo's maken hem ziek, niet de kanker, hij is niet moe, valt niet af...Soms geloof ik het nog steeds niet, hoe kan ik dan uitleggen aan mijn meisjes dat...
Ikzelf ga 's avonds naar bed met de hoop dat ik ga dromen, want dan is het er niet en dan komt de wrede ochtend er weer aan...