Diagnose Kanker lotgenotenforum

Ik maart 2008 kreeg me vader te horen dat hij darmkanker heeft met 20 tot 25 uitzaaiingen in zijn lever.
Onze wereld storte in mijn vader is pas 49. De artsen hadden gezegd dat we niet verder moeten kijken als 2 jaar.
Maart 2010 is het 2 jaar. Tuurlijk we kunnen over die twee jaar heen gaan.
Steeds meer gaat me vader achteruit.En voor medicijnen en controle is het ziekenhuis in en uit.
En steeds is alles weer onzeker. Verdriet is er elke dag. Thuis zijn we met z'n vieren maar allemaal zijn we erg gespannen en soms op van emoties en spanning. Constant die onzekerheid dat je er soms gek van word.
De vragen gaan wel eens door me hoofd van hoe moet je afscheid nemen ? Hoe ga je om met alle verdriet ? En nog veel meer vragen spoken er wel eens door je hoofd. Mijn hele leven staat op zijn kop.
Nu vraag ik me af hoe doen andere dit. Heb nu het gevoel dat alles mis gaat in me leven.
Ik weet dat het nu steeds slechter gaat worden, maar hoe moet je hier nou mee om gaan

hoi corine,
dat is zwaar joh, kan me voorstellen dat je gespannen bent en je met je gevoel geen kant op weet.
probeer je in je hoofd niet teveel te denken aan die 2 jaar!
wie weet komt er een tijdelijke stilstand of gaat het niet zo snel achteruit als verwacht.
moeilijke vraag maar erg verlichtend voor jullie en je vader,is alles geregeld voor als het zover is dat hij overlijdt!
nu kan je vader nog zelf dingen regelen zoals hij het zelf wilt.
en jullie komen niet later met het regelen en de vragen van hoe of wat.
probeer zelf ontspanning te vinden .
je krachten heb je later nog nodig.
doe zolang mogelijk gezellige en mooie dingen samen en houd die in je gedachten en hart vast.
iedereen gaat er wat anders mee om.
zoek zonodig hulp van buitenaf om mee te praten, dit kan je bij de huisarts vragen.
of een goede vriend die je begrijpt.
hier kan je ook altijd terecht,er zijn veel lotgenoten die ook door zo een zware periode gaan.
zelf had ik gesprekken met een dominee ivm rouwverwerking.
wat erg belangrijk is is praten, prop niks op.
je krijgt er anders later last van.
probeer ook in de fam. en tegen je vader over je gevoel te praten.
samen huilen maar ook lachen is heel goed.
als het je te hoog zit kom dan even langs en blijf er niet mee zitten.
zelf heb ik ook in die moeilijke periode hier veel steun gehad.
sterkte stoffel

Leef bij de dag niet meer, niet minder.
Geniet van de dingen die goed gaan.
Verlies je niet in gedachten over morgen, want steeds zal weer blijken dat morgen
toch alles anders loopt, dan jij het je voorgesteld had.
En net zoals Stoffeltje zegt, ga praten met je huisarts.
Ik heb in die periode heel veel gehad aan gesprekken met mijn huisarts.
Ook had ik met hem de afspraak dat hij me in de gaten zou houden en me zodra het nodig was zou doorverwijzen.
Zo ben ik na het overlijden van mijn man bij een psychologe terecht gekomen.
Er zijn er maar enkele die het in deze periode zonder hulp redden.
Wellicht is het gemakkelijker hulp zoeken voor je als je weet dat heel velen je in deze periode al zijn voorgegaan.
Sterkte.

Beste Corine,

Ik wil jou heel veel sterkte wensen , dat is nu weer half jaar geleden dat je jou brief hier plaatste, hoe gaat het nu met jou en je vader?
Bij mijn vriend van 52 is zelfde soort kanker ontdekt, wij zijn pas begonnen met behandelingen. Zijn kinderen van 24, 17 en 9 hebben er heel erg moeilijk mee, dus ik snap hoe jij jou voel. Hoe hard dat ook is..leven gaat verder en jou vader wil jou graag gelukkig zien. Probeer jouw leven oppakken en gelukkig zijn en aan jouw toekomst werken voor jou vader, want dat is zeker wat hij ook wilt.Een van belangrijkste dingen die ouders helpen door moeilijke tijd heen , is hun kinderen gelukkig te zien. Ik hoop dat jouw vader er nog is, dan kan je hem nog vertellen hoe veel je van hem houdt en dat hij geen zorgen over jou hoef te maken.
Veel kracht en sterkte !

lieve groetjes,
Jola

ps.sorry voor de schrijffouten, maar ik ben pools