Leverkanker, en nu...?

[Jasper]

Gisterenmiddag is bij mijn schoonvader leverkanker geconstateerd, naar ik begrijp terminaal.

We hebben nog niet alle details en hopen morgen meer te weten. Tot nu toe laat de oncoloog in kwestie niks van zich horen. Er werd verteld dat de oncoloog 'smiddags zou bellen om meer details te geven, oh ja en een vervolg afspraak op 25 mei (!!!). Ik kan me voorstellen dat ze dergelijk nieuws in stappen verteld. Waarschijnlijk hoor je toch niks meer door de shock. Maar als je dan niet beld? Wij zochten contact met het ziekenhuis die nog eens bevestigde dat hij nog zou bellen. Inmiddels avond voorbij en rond 11 uur nog niks gehoord.

Vanmorgen heb ik naar het ziekenhuis gebeld voor inlichtingen. Schijnbaar zijn er geen artsen aanwezig op een feestdag, alleen verplegend personeel en die kunnen niets zeggen. Nu gaan we morgen naar de bewuste oncoloog en gaan verhaal halen.

Hij heeft geen vrouw meer, die is aan kanker overleden. Wel heeft hij 2 dochters. Wij gaan hem bij ons in huis nemen om zorg te bieden. Heeft hier iemand ervaring mee? Er lijkt mij nu opeens zoveel dat gergeld moet worden. Daarbij komt nog dat we half in verbouwing/verhuizing zitten en dat mijn vriendin weer zwanger is. Pfffff. Ach, we komen er wel doorheen.

Mijn vriendin ziet al weer visioenen van wat zij al met haar moeder heeft meegemaakt en heeft het soms zwaar. Ik steun waar mogelijk. Misschien willen lotgenoten wel hun ervaringen en tips delen. Ik denk dat ik daar wel behoefte aan heb.

Alvast bedankt en tot snel!

Groet,

Jasper

[liddy]

Hopelijk kunnen jullie morgen toch aan meer informatie komen.
Je zult toch eerst moeten weten wat er precies aan de hand is, voordat je weet wat je moet regelen.
Wellicht is het een idee om te overleggen met de huisarts. Hij/zij kan jullie ook verwijzen naar bijv. thuiszorg.
Hoe iemand thuis kan blijven is ook afhankelijk van de situatie.
Soms wil je heel graag hulp bieden, maar gaat het je krachten te boven.
Hoe graag je het dan anders zou willen, je hebt met je eigen beperkingen/situatie te maken.
Voor nu, probeer niet te veel op de zaken vooruit te lopen, zolang je nog niet weet wat er precies aan de hand is.
Veel sterkte.

[Ingrid L]

Hoi Jasper,

Ik heb je verhaal gelezen en wat een schok moet het voor jullie zijn, zeker omdat ook al je schoonmoeder hieraan is overleden.
Ik heb ervaring met het verplegen van mijn man thuis. Ik heb hem vorig jaar op 51 jarige verloren aan uitgezaaide nierkanker. Ik studeerde weer op dat moment, maar heb de studie gelaten voor wat het was en besloten hem tot het einde thuis te verzorgen.
Wat ik lees over de oncoloog dat heb ik al vaker gehoord, er zijn echt zulke lieve dokters bij en sommigen geven je het gevoel een nummer te zijn. Ik heb dat ook ervaren, terwijl je dan wel wilt uitschreeuwen hallo het gaat hier om iets heel ernstigs!
De laatste fase kregen we een internist-oncoloog die ons fantastisch begeleid heeft en uiteindelijk ook de euthanasie bij ons thuis heeft gedaan.
Op het moment dat het terminaal was kregen we via de toegewezen palliatie-verpleegkundige alle hulp, zij heeft ons echt bijgestaan in veel nare periodes. Zij zorgde voor goede pijnstilling, belde elke week op, ging naar mijn man toe als hij in het ziekenhuis lag, regelde de liftaxi voor ons als ik zelf weer van het kastje naar de muur werd gestuurd. Ook zorgde zijn voor een intake-gesprek voor thuiszorg die ik op afroep kon bellen als het nodig was. ook regelde zij uiteindelijk dat er een morfine-pomp kwam.
Het verzorgen heb ik met veel liefde gedaan en was soms zwaar, maar mijn man vond het zo fijn dat hij thuis tot het einde heeft kunnen blijven, het gaf hem rust en veiligheid en ik vind het top van jullie dat jullie hem ook in huis willen halen. Het zal zwaar zijn maar later geeft het je zo'n goed gevoel dat je dit hebt kunnen doen. Je leven staat wel een tijdje alleen maar in het teken van hem, maar jullie kunnen elkaar aflossen en thuiszorg inschakelen. Het biedt jullie ook gelegenheid om waardevolle momenten met elkaar te beleven, die ook bij mij nu zeer dierbaar zijn. Ik wens jullie veel sterkte.
Gr. Ingrid