de dokter verteld je je hebt kanker en dan????

[truusje]

mijn ervaring is dat direkt nadat je hoort van de dokter dat je kanker hebt en voor de eerste behandeling ,je gewoon in het diepe wordt gegooit zonder steun en hulp van anderen het in eerste instantie zelf maar uit moet zoekken ,je geen praatpaal hebt waar je met je angsten naartoe kunt ( hiermee bedoel ik geen vrienden en familie of partner) als je zoals wij de diagnose krijgt en er in eerste instantie heel nuchter wordt gezecht dat je man misschien een jaartje te leven heeft en dat er zo snel mogelijk geopereerd moet worden korte tijd later zegt de arts tja het spijt me verschrikkelijk allemaal ik vind het heel vervelend en na het kijken op zijn horloge zegt ie tja ik heb nog meer patienten en houd vriendelijk de deur voor ons open nou dan loop je daar totaal ontredderd door die lange ziekenhuis gang en eenmaal thuis ...........dan komen de vragen en wie is er dan??? ik vraag me af of dat bij jullie ook zo gegaan is of niet ben ik de enigste met het gevoel in de steek gelaten te zijn
ik hoop op jullie reacties
truusje

[jodyi]

hoi Truusje,

helaas hoor je dit nog heel vaak.. . Ik moet zeggen; ik heb mijn eerste diagnose gehoord bij de huisarts. Dat was een diagnose die nog niet bevestigd was door onderzoeken, maar de kans dat het kanker was, stond toch bijna al vast. Zij gaf aan, als je later vragen hebt, kom dan gewoon vanmiddag nog eens terug als je wil. Bel eventjes en dan mag je altijd komen.
Bij de oncoloog ging het iets minder over het gevoel, meer over de behandeling, het handelen zelf. Maar in het ziekenhuis had ik weer wel gelijk een oncologieverpleger, bij wie ik altijd terecht kon met vragen en klachten en die ik ook altijd mocht bellen.. alleen het feit al, dat ik hem mocht bellen gaf al veel rust. Dat er iemand was bij wie ik terecht kon als ik twijfelde over alles.
Dat zou eigenlijk voor iedereen zo moeten zijn.. jammer genoeg is dat niet zo, en dat hoor je nog veel te vaak.. zo blijkt ook wel weer uit jou verhaal... dat je het ineens helemaal alleen moet doen.. artsen hebben geen tijd verder.. als je hulp wil, zul je die zelf moeten zoeken.. terwijl je eigenlijk de medische weg helemaal niet kent..
ik hoop dat je inmiddels wel iemand gevonden hebt die met je meedenkt hierover... een maatschappelijk werker, een huisarts, een verpleegkundige mogelijk..

jodyi

[truusje]

hoi jodyi
bedankt voor je reaktie ik ben blij dat het bij jou anders is gegaan wij hebben gelukkig later ook veel steun gekregen van de neuro vrpleegkundige die we ook altijd kunnen bellen alleen int hele prille bein de eerste weken dus stonden we er alleen voor daarom heb ik nu ( het gaat bij ons gelukkig beter ) deze oproep geplaatst om te zien of er nou veel mensen met het zelfde gevoel rond lopen want wie weet kunnen we er iets aan doen als blijkt dat er vele onder ons zijn met dezelfde ervaring wil ik me daar hard voor proberen te maken ,al moet ik uitpluizen hoe ik dat het beste kan doen tja en dan moet je natuurlijk weten waar de schoen het meeste wringt en daar wat aan doen hedus mensen please reageer
liefs truusje

[mien]

Hoi Truus,

Bij mij is het net zo gegaan als bij jou. Je wordt in het diepe gegooid en zoek het maar uit.
Ik hoorde van de internist dat ik kanker had, en nog een jaar te leven had. Ik vroeg hem waar de bron zat maar dat wist hij niet. Daarvoor moest er een leverpunctie gebeuren en een week later moest ik terug komen. Toen kreeg ik van hem te horen dat het tussen de longen weg kwam en ik dus longkanker had. Hij vertelde er meteen achteraan dat hi al met de longarts gebeld had en als ik wilde kon ik er meteen heen. Dat heb ik dus gedaan. Bij de longarts binnen werd me meteen verteld dat ze alleen chemo konden doen voor pijnbestrijding en dat ik 2 dagen later al chemo kon krijgen. Voor ik het wist stond ik weer buiten met 1001 vragen, waar ik geen tijd voor kreeg om het te vragen. Ik was sowieso al uit het veld geslagen, want wie verwacht er nu naar de dokter te gaan met pijn onder de arm en dan met dit resultaat buiten te komen.
Op de afdeling waar ik chemo had heb ik mijn vragen wel gesteld aan de verpleegkundigen en die hebben alles voor me uitgezocht en dingen voor me geregeld, zoals een kapper voor de pruik, dietiste enz.
Nog steeds zit ik met vragen maar dan vragen waar niemand antwoord op weet.
Die vragen zal ik pas beantwoord krijgen als het slechter met me gaat.
Heb nu 4 chemo's gehad en voel me goed. Krijg er nu nog 1 en dan is het afwachten...............

[jan60]

Hoi Truus,Wou even reagerenop jou,begrijp je volkomen .hoe leeg en eenzaam je voelt naar zoo,n onheils tijding. Maar misschien hard gezegd Truus, jij bent een van de velen die de doctoren of oncologen onder ogen komt, en zeg je direkt er zijn bij die keihard zijn,zelfde geld voor verpleegsters.
Blijkbaar Truus ,wel is gehoord moeten ze zo werken ,want anders is het voor hun niet vol te houden. Verpleegsters worden soms gewisseld op de interne afd , waar chemo word toepast, want sommigen houden niet vol, trekken het lot te veel aan.Dus Truus wil er mee zeggen , doctoren doen hun werk en voor troosten woord moet je niet bij hun zijn.Zijn anderen voor zeggen ze,en die anderen zijn meestal de familie.Want buitenstaanders vinden het allemaal wel erg,maar hebben soms geen woorden.Eerlijk gezegd Truus ,de wereld is ook keihard.Ben misschien negatief ,maar heb zelf genoeg mee meegemaakt en dan word je zo.Eindig maar Truus, maar bij deze veel sterkte toegewenst ,en hopen dat er ergens nog een lichpuntje is. groetjes jan

[*Martina*]

Hallo lieve mensen, wat ik hier las over de nare ervaring vind ik verschrikkelijk voor jullie.
Ik zelf kreeg van een verpleegkundige (ik lag er al een tijdje) de uitnodiging om op een zaterdagmiddag 3 uur bij mijn Longarts te willen komen.
Mijn man en ik voelde de *bui* al hangen, ik had al teveel onderzoekingen gehad, verschillende, ook naar mij toe goed uitgelegd wat voor onderzoek het zou zijn, mijn man en ik al wisten dat het geen fijn gesprek zou zijn.

Mijn longarts zat er met zijn assistent, een verpleegkundige en een stagiare, welke ik had beloofd dat ze alls mocht meemaken...ook dit gesprek.

Het werd ons op een hele goede manier uitgelegd.......al mijn vragen kon ik stellen en kreeg er ook eerlijke antwoorden op.Het eerlijke antwoordt was: U heeft longkanker met uitzaaingen in het longvlies welke ongeneeslijk is.

Op een gegeven ogenblik vroeg de dokter of we even alleen wilden zijn, en dat wilden we ook, als er wat was, konden we hem bellen, hij en iedereen was in de buurt.

Na een verschrikkelijke jankbui waren mijn man en ik opgelucht, opgelucht dat we uit de onzekerheid waren...dit even als een klein stukje, dat het ook gelukkig anders kan gaan......de dokter en verpleegkundigen leven nog met mij mee, ik kan nog steeds alles aan hun vragen...ik heb nu één sessie chemo gehad.....het gaat goed en hoef pas 3 april terug te komen......maar lieve mensen, blijf het toch ondanks deze teleurstelling positief bekijken.....jijzelf moet het doen....en weet dat jezelf erg veel kracht in je hebt. wil je iets aan mij vragen?.....mag altijd....ook van mij krijg je een eerlijk antwoordt.....*Sterkte-Liefde en veel Licht* gewenst....