WE VECHTEN DOOR NAMENS HAAR, MET HAAR...ONZE DAPPERE DOCHTER

De vrees van elke ouder. Toch overkomt het enkelen. Dit forum is voor hen!
christa jongkind
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Di 17 Nov 2009 21:41

WE VECHTEN DOOR NAMENS HAAR, MET HAAR...ONZE DAPPERE DOCHTER

Berichtdoor christa jongkind » Di 17 Nov 2009 22:05

Op 20 februari 2007 ging 'smorgens de telefoon...het was mijn jongste van 3 dochters die na maandenlange vermoeidheid en buikklachten terugkwam van de huisarts "mam, er zit iets in mijn buik dat er niet hoort, ik moet meteen door naar het ziekenhuis voor foto's"....aldus een huilende benjamin.

De aftrap van een helse tijd, een nachtmerrie vooral voor die bikkel van me....
Operaties, chemo's, bestralingen, complicaties, pijn, heel veel pijn...sterker nog dan de morfine die ze kreeg en na 7 maanden "de scan"....of alles had
gewerkt en geholpen.
20 september 2007 ging weer de telefoon, weer Sigrid, nu vanuit het UMCG Groningen: "mama!!!!! ik ben schoon"!!!!!
Op dat moment voelde ik 50 kg. van mijn nek vallen toen die vechter aan de andere kant zo blij, dankbaar en opgelucht klonk.
"we komen naar huis, hoor"!!! zei Sigrid.
Ik kon niet wachten om die kanjer in mijn armen te sluiten en samen met haar en iedereen die van haar houdt een nw. toekomst tegemoet te gaan.

Langzaamaan, in de maanden die volgden herstelde Sigrid van de aanslag op haar lichaam en conditie, dr haar begon weer te groeien,
evenals het vertrouwen in haar lichaam.
En zo vierden we haar 27e verjaardag 1-12-2007, kerstmis en gingen we met een groot feest 2008 binnen...dit zou háár jaar worden!!
Sigrid die de hele zomer van 2007 had gemist, verheugde zich op de lente van het nw. jaar.
Het herstel ging langzaam, langzamer dan ze had gehoopt en dat weet ze ook aan de emotionele kant van het hele gebeuren dat nu de aandacht vroeg.

Sigrid maakte plannen, voor een studie, regelde een therapeut voor de verwerking van 2007 en zo stevende ze af op die felbegeerde lente.
In februari al begon ze weer in haar prachtige tuintje en zag zo het nieuwe leven om haar heen en ook symbolisch voor zichzelf, groeien.

Toen werd het maart....Lente!!! de zon warmer, maar sigrids herstel stond stil...erger nog...ze ging weer achteruit.
Er kwam steeds minder uit haar handen aan dingen die ze zo van plan was en uiteindelijk lag ze weer grotendeels vermoeid op bed.
Controle en de scan die opheldering moest brengen omtrent de klachten waren vernietigend:
Op 4 juni 2008 stond ze weer voor me: "mama, het is weer terug, en er is niks meer aan te doen, ik heb nog een paar weken".
Met haar vermoeide witte smoeltje keek ze me aan....en ik kon niks beters zeggen dan : "oh, nee, kindje, ooohh...neee, please niet mijn meisie"!!!

Die middag stroomde het huis vol vrienden en familie, maar vooral met onmetelijk verdriet, ongeloof en wanhoop.
Tegen iedereen zei Sigrid: "vergeten jullie me alsjeblieft niet?"....
De tijd die volgde heeft Sigrid tot in de puntjes haar crematie geregeld, toespraak voorbereid, kaart, kist, bloemen, muziek, die ik samen nog met haar luisterde...armen om elkaar heen.... en uiteindelijk met ons gezin haar plekje gekozen aan een vijver vol leven, onder mooie bomen, midden in de natuur...
daar zou haar nieuwe tuintje komen en we nog eens bij haar kunnen gaan zitten...zei ze.

Tot slot regelde ze euthanasie en daarna ging het snel bergafwaarts.
Op 20 juni besloot Sigrid van ons weg te gaan...het was genoeg geweest, ze kon niet meer...maar zei ze: "wil je mijn spaar- en vakantiegeld, als ik strax weg ben, overmaken naar KIKA?"....zo geschiedde...een aanzienlijk bedrag..wat een gebaar, wat een kanjer van een meid.
Ze leerde ons in die korte tijd om te accepteren dat het leven zo is...Sigrid zei nooit "waarom ik"?...eerder zei ze "waarom ik niet?"...

Zo kwam het moment van afscheid, haar bed midden in de kamer, omringd met roze rozen en kaarsen, ons gezin en haar hartsvriendin, vertrok Sigrid
om 20.30u., naar...zoals ze zelf zei....een betere wereld....Het was Midzomernacht, maar het was nog nooit zo donker geweest.
Op 25 juni namen we in een overvolle aula, waar vele sprekers het woord nog richtten tot Sigrid, afscheid van haar....

Het laatste nummer was zeer symbolisch..."Under the ivy" van Kate Bush klonk...terwijl het gordijn zich sloot en Sigrid voor altijd uit beeld verdween.
Zei was een enorme fan van Kate Bush en met de tekst van deze song wilde ze zeggen dat we haar konden "vinden" in de natuur, waar ze zo van hield...
"ik ga niet echt weg, ik blijf...hoe dan ook...altijd bij jullie"...."als je in de natuur loopt, denk dan alsjeblieft aan mij"...huilde ze soms....
of...."als je een libelle ziet vliegen, ben ik bij je.....ik stuur ze om je te troosten"....

Na die dag het gat....de roes, het misselmakende gevoel van heimwee, terwijl we haar prachtige huisje en tuintje leeghaalden...
De plek waar ze zo genoot en gelukkig was, uiteindelijk niet meer dan 4 muren en een berg aarde in de regen....
Sigrid laat een enorme leegte achter. Ze was een jonge vrouw die met haar grote blauwe ogen altijd écht bij je naar binnen keek....
een uitgestoken hand pakte ze altijd aan..niets of niemand was onbelangrijk....ze bekommerde zich juist om de zwakkeren...mens, dier, natuur.
Duizenden foto's liet ze achter, haar grote passie en bezig haar beroep ervan te maken: fotograaf.

Sigrid leerde ons "om door te gaan"...en na 2 maanden wanhoop begonnen we dat te beseffen....
We besloten om de mooie eigenschappen van haar vorm te geven in een stichting "Under the ivy".
Deze opende op 21 maart 2009, op mijn verjaardag...exact 9 maanden na sigrids dood, inloophuis "Sigrid's Garden"in Emmen.... het 1e in Drenthe.
Een gastvrije ontmoetingsplek voor (ex-)kankerpatienten en hun naasten....in de zorgsector en mantelzorg hier, een welkome aanvulling...helaas eerst nog
een lokaaltje in een wijkcentrum....maar....

Er is door tientallen vrijwilligers keihard gewerkt aan het realiseren van deze vorm van hulp en dankzij inzet van iedereen hebben we nu zelfs al
een eigen pand van een wooncoöperatie gekregen...tenminste voor een redelijke huurprijs.
Een pand/huisje waar nog erg veel aan moet gebeuren, dat nauwelijks haalbaar is voor een jonge stichting die afhankelijk is van giften en donaties,
maar intussen ook van "kleine potjes" stimulerings-subsidies, we vechten door.....
Om een "baken" te kunnen zijn voor Sigrids lotgenoten en hun families willen we zo vlug mogelijk ons eigen inloophuis openen.

We hebben intussen al een benefietconcert gegeven op sigrid's 1e sterfdag, 20-6-09 voor KIKA en ons inloophuis en staan met eigen kleine kado-artikelen
op markten, festiviteiten enz.in de regio z.o.-drenthe.
we gebruiken de libelle en rose rozen evenals sigrids uitspraak "vergeten jullie me niet"....als symbool voor troost.
Sigrid had als laatste wens een reis naar Noord-Finland....Lapland, zij heeft het niet meer mogen
meemaken en HARRY LOCO schreef juist daarom een tekst met prachtige begeleiding,
die voor ieder van toepassing is in de donkere dagen die komen gaan....
Met mijn verhaal wil ik anderen kracht en houvast geven en het geloof dat er een "verder" is na het ergste dat een mens kan overkomen....het verlies van je kind...

http://www.youtube.com/watch?v=MPqJhQt-55U
http://stichting-under-the-ivy.nl

stoffeltje
Lid
Berichten: 1370
Lid geworden op: Za 17 Feb 2007 23:24
Locatie: bennebroek

Re: WE VECHTEN DOOR NAMENS HAAR, MET HAAR...ONZE DAPPERE DOCHTER

Berichtdoor stoffeltje » Wo 18 Nov 2009 13:47

christa,
zware tijd voor jullie,en goed dat jullie zo verder gaan.
sterkte stoffel. :wink:

martin1976
Lid
Berichten: 123
Lid geworden op: Do 08 Okt 2009 07:25
Locatie: Den Haag
Contact:

Re: WE VECHTEN DOOR NAMENS HAAR, MET HAAR...ONZE DAPPERE DOCHTER

Berichtdoor martin1976 » Do 19 Nov 2009 18:55

Wat een verhaal.
Een enorm groot verlies.
Wat een mooi idee ik wens jullie heel veel succes.

Groet Martin
www.stinafo.nl Stichting Nationaal Fonds ´het gehandicapte kind´
Stinafo is een onafhankelijke organisatie die gehandicapte en chronisch zieke kinderen helpt grenzen te verleggen.


Terug naar “Ik heb mijn kind verloren aan kanker”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 7 gasten