Waarom...

Getrouwd of samenwonend en dan je partner verliezen door kanker. Hoe pak je je leven weer op? Hoe moet je verder?
frenkschiedam
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Zo 11 Okt 2015 20:17

Waarom...

Berichtdoor frenkschiedam » Zo 11 Okt 2015 20:28

Hallo allemaal,

Ik ben Frenk en mijn vrouw is 26 september j.l overleden aan longkanker.
Ze was pas 34 jaar en ik staat er nu alleen voor met mijn dochter van 4 en zoon van 11.
Man man wat is dit zwaar... ik mis haar verschrikkelijk.
Vorig jaar jaar september is er Non Hodgekin stadium 4 ontdekt na hevige koorts en zweten.
6 keer een rchop chemokuur gehad maar dat had niks gedaan.
Daarna een dhap-dhap-vim kuur en toen was 70 procent verdwenen.
Daarna een stamceltransplantatie maar na een petscan controle was er nog steeds activiteit te zien.

1 september te horen gekregen dat het naar de longen uitgezaaid was en 3 september lag ze in een hospice waar ze op 26 september is overleden.
Wat was de tijd in het hospice zwaar... maar ook weer fijn omdat we uitgebreid afscheid hebben kunnen nemen.
Maar toch is de klap erg groot.
Gelukkig heb ik de kinderen en die houden me op de been.
De ene keer kan ik lachen en de andere keren loop ik te huilen als een babie.
Wat is dit zwaar...
Bedankt voor het lezen.
Groetjes Frenk

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Waarom...

Berichtdoor liddy » Zo 11 Okt 2015 20:58

Gecondoleerd met het verlies van je vrouw en moeder van je kinderen.
Tja en wat nu.
Het is goed om te lezen dat je kunt lachen én huilen.
Hopelijk heb je steun in je omgeving, want het is heel wat om nu verder te gaan.
Ik hoop dat je de tijd krijgt voor je rouwproces waar je hoe dan ook mee te maken gaat krijgen.
Denken ze op school mee met je kinderen, een fijne opvang op school kan zo'n verschil maken voor de kinderen
in het verwerkingsproces wat zij ook moeten doorgaan.
Kun je goed overweg met de huisarts? Hij/zij kan je helpen om de grote lijn in de gaten te houden.
Of een gesprekspartner zijn als jij met iemand wil praten die inzicht in jouw situatie heeft.
Neem op tijd rust en verlang niet te veel van jezelf.

frenkschiedam
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Zo 11 Okt 2015 20:17

Re: Waarom...

Berichtdoor frenkschiedam » Ma 12 Okt 2015 17:33

Hoi en dankjewel Liddy,

Ik was zo vaak van huis dat de kinderen ook een ontregeld leven hadden.
Op school ging het moeizaam,vooral met de kleine van 4.
Maar de juf vroeg ik of de kleine meid thuis kon houden want ze zocht teveel aandacht bij de juf.
en of ik ze niet mee kon nemen naar de hospice en of ze daar niet op dr wilde letten.

Ik heb gelukkig mensen waar ik er mee over kan praten,maar toch is dat anders.
En misschien reageert er hier wel iemand die dit pas heeft meegemaakt en in het zelfde schuitje zit als ik.

lonely
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Zo 20 Dec 2015 15:51

Re: Waarom...

Berichtdoor lonely » Zo 20 Dec 2015 16:25

Allereerst gecondoleerd Frenk..
Wat verschrikkelijk voor jou en je kinderen!!
Ik snap helemaal waar je doorheen gaat ik heb de liefde van mijn leven (waren bijna 13 jaar samen)nu bijna 5 weken geleden verloren aan kanker.
Hij was geopereerd aan een kwaadaardige tumor in zijn rug tegen het ruggenmerg vanwege Neurofibromatose type 1,hij is hier 2 jaar geleden al voor bestraald en geopereerd (toen was het nog goedaardig )het was weer terug gegroeid dus in augustus is hij weer geopereerd dit keer heeft hij hier een incomplete dwarslaesie
aan overgehouden en moest hij naar een revalidatie centrum dit ging op het begin goed maar werd steeds zwaarder voor hem.
Tot het punt kwam dat hij niets meer kon en is naar huis gestuurd waar ik de volledige zorg voor hem had...hij kon niets meer.
Na een petscan kwn ze erachter dat er uitzaaiingen in zijn onderrug zaten maar kon geen kant op,had veel pijnmedicatie morfine,lyrica enz.. hij werd steeds verwarder tot het op een dag niet meer normaal was,hij is toen opgenomen in zh daar hebben ze na een week een scan van zijn hoofd gemaakt hij bleek helemaal vol uitzaaiingen te zitten hoewel ze zeiden dat de uitzaaiingen geen kant op konden gaan...
Hij is toen ook naar een hospice gegaan waar hij totaal maar 1 week gelegen heeft voor hij overleed... hij was pas net 37 geworden
Hij wist niet meer wie hij was,waar hij was en lag mee te lachen en klappen met tekenfilms...ik was hem al een groot stuk kwijt...
Hij heeft dus ook nooit geweten dat hij dood ging ik kon dit niet met hem delen en we deelde altijd alles!!
Totaal heeft het maar 10 dagen geduurd van diagnose uitzaaiingen in zijn hoofd tot overlijden...kan het nog niet geloven en denk steeds dat hij nog terug komt...hoe ga je je leven weer indelen...hoe kom je hier overheen...ik herken het als geen ander de ene keer lukt het allemaal een beetje het andere moment stort je vol op de grond en huil je i.d.d zo verschrikkelijk hard dat je denkt er nooit meer uit te komen...en mensen doen hun best om te helpen maar als zij hun partner niet verloren zijn weten ze echt niet waar het over gaat en zeggen ze vaak de dingen die helemaal verkeerd aankomen,ze zeggen de verkeerde dingen en ik weet dat het goed bedoeld is maar alles komt zwaar uitvergroot binnen in zo'n emotionele tijd...
Dus zo'n forum is voor mij erg fijn want voel me hier erg eenzaam in...heel veel sterkte!!

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: Waarom...

Berichtdoor liddy » Wo 23 Dec 2015 23:59

Gecondoleerd met het verlies van je man.
Wat ik schreef aan Frenk op 11-10-'15, is ook op jou van toepassing.
Probeer bij de dag te leven, dat is al moeilijk genoeg.
En hopelijk lukt het om ook wat te (glim)lachen.

lonely
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Zo 20 Dec 2015 15:51

Re: Waarom...

Berichtdoor lonely » Vr 25 Dec 2015 16:37

Bedankt Liddy,

Ik doe mijn best om afleiding te zoeken maar het valt niet mee....iedereen om je heen gaat verder maar jou leven
staat stil,je toekomst samen helemaal weg...
Ik heb omdat niemand in mijn omgeving zoiets heeft meegemaakt ook veel last van me eenzaam voelen en zeker nu met de feestdagen is het allemaal extra zwaar!!
Ik probeer natuurlijk ook te lachen tussen het huilen door maar het voelt allemaal heel anders nu...echt het gevoel nooit meer ECHT gelukkig te worden.
Dat is natuurlijk heel normaal bij het verlies van je grote liefde...het is allemaal zo oneerlijk en zo heftig...
Ik wens jullie ondanks alles fijne kerstdagen!!


Terug naar “Ik heb mijn partner verloren”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten