het doet zo'n pijn

Getrouwd of samenwonend en dan je partner verliezen door kanker. Hoe pak je je leven weer op? Hoe moet je verder?
Yvonne11
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Zo 01 Jan 2012 00:37

het doet zo'n pijn

Berichtdoor Yvonne11 » Zo 01 Jan 2012 00:58

Op 15 augustus 2011 heb ik mijn geliefde verloren aan longkanker. Al jaren vochten we tegen 3 soorten kanker allemaal onafhankelijk van elkaar. Mijn man zei wel eens als men op de televisie vertelde dat 1 op de 3 mensen kanker krijgen, " ik loop 3 op 1". In 2006 begonnen we met prostaatkanker, anderhalf jaar later een melanoom en in 2009 longkanker. Deze was redelijk goed onder controle na een operatie waarbij de gehele long werd verwijderd, daarna meerdere chemokuren en bestralingen, maar hersenmetastasen hebben ervoor gezorgd dat hij de strijd toch op moest geven. De laatste 3 weken raakte hij helemaal verward en wist totaal niet meer waar hij was. Tegen de tijd dat ik begon te vermoeden dat het wel eens fout af kon lopen was ik hem eigenlijk mentaal al kwijt. Dus afscheid van elkaar hebben we niet kunnen nemen. Mijn liefste stond zo positief in het leven en wilde steeds maar knokken om bij me te kunnen blijven. Nu hij er niet meer is doet het zo'n ontzettende pijn en het lijkt iedere dag erger te worden. Nu na 4 maanden ga je steeds meer beseffen wat je allemaal samen deed en waar je nu alleen voor staat. De eenzaamheid, zelfs in een zaal vol mensen, is verschrikkelijk. Thuiskomen uit je werk, niemand die vraagt hoe je dag was, alleen naar bed, alleen wakker worden etc. Iedereen zal dit waarschijnlijk herkennen. Vandaag is het oudejaarsdag, een regelrechte ramp. Inmiddels heb ik onze trouwdag en zijn verjaardag achter de rug, de kerstdagen en nu over 2 weken nog mijn verjaardag. Ik zal blij zijn als het een paar weken verder is. Een week na zijn overlijden ben ik weer volledig begonnen met werken, maar merk dat ik veel concentratieproblemen heb. Ben benieuwd of anderen dit ook hebben. Ook het slapen is een ramp. Mensen vragen soms of je het al een plekje hebt gegeven. Weet niet goed wat te antwoorden hierop, hoe voelt dat, hoe doe je dat? Ook merk je dat de omgeving het moeilijk vindt met deze dagen, de ene stuurt een kaart zonder opschrift met een lieve boodschap, de ander stuurt een kaart met prettige feestdagen en gelukkig nieuwjaar. Het doet soms wel verdriet maar je snapt ook dat anderen het net zo moeilijk vinden hoe hier mee om te gaan. De grote vraag is en blijft hoe om te gaan met je grote verdriet en je leven weer op te pakken met al dit verdriet. Voor mijn gevoel wordt het houden van alleen nog maar meer momenteel.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: het doet zo'n pijn

Berichtdoor liddy » Zo 01 Jan 2012 18:55

Nee, natuurlijk heb je het nog geen plekje gegeven, je zit nog midden in de rouwverwerking.
Het is niet niks om je geliefde te verliezen.
Ook ik ben weer snel gaan werken, nadat mijn man in februari 1999 aan longkanker overleed.
Al kwam er vaak amper werk uit mijn handen.
Na 6,5 maand ben ik ingestort en samen met de huisarts heb ik besloten zes weken naar een herstellingsoord te gaan.
Daar kwam heel duidelijk naar voren dat ik enkel leefde voor mijn familie, maar niet voor mezelf.
Voor mezelf vond ik het leven niet zo nodig.
Na die zes weken heb ik pychologische hulp gehad. Met vallen en opstaan is het me gelukt om het leven weer leuk te gaan vinden.
Er bleek uiteindelijk zelfs weer ruimte voor een nieuwe partner (lat-relatie).
Nu zit jij nog midden in het rouwverwerkingsproces en lijkt daar geen einde aan te komen.
Wat ik je beslist kan aanraden is je proces zichtbaar te maken.
Hiervoor heb je nodig een agenda. Iedere dag beoordeel je. Is er een moment geweest waarbij je een milliseconde ergens blij om was, een glimlach had of je even 'goed' voelde, dan zet een plusje bij die dag. Is er een moment geweest waarop je je totaal verloren voelde, dan zet je een min. Zo kan een dag 1 plus en 3 minnen krijgen in het begin.
Aan het eind van de week, zonder in je agenda te kijken, bedenk je hoe de week voor jouw gevoel is geweest. Pas daarna kijk je in je agenda.
Dan zul je merken dat je gevoel over de hele week zegt dat het een verschrikkelijke week is geweest, echter in je agende zie je toch een of meerdere plusjes staan.
Het is menselijk om wel het slechte gevoel te onthouden en niet het goede. Juist door je gevoel in een agenda bij te houden, zie je dat het niet hopeloos is.
Dat heel heel langzaam de minnen minder worden en de plussen meer. Heel langzaam verandert de balans van min naar plus.
Maar het blijft enorm hard werken om te leren hoe met het verlies om te gaan.
Om niet bij een verjaardag te denken "had hij er maar bij kunnen zijn", echter om te denken "hij zou trots op me zijn, te zien dat ik toch probeer door te leven".
Weet dat je hier welkom bent.

petra43
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Do 22 Sep 2011 10:23

Re: het doet zo'n pijn

Berichtdoor petra43 » Zo 01 Jan 2012 20:06

Hoi Yvonne,

Ik ben 4 jaar terug mijn man Ronald verloren aan een synovio sarcoom. Ik was 39,samen hebben we 2 dochters op dat moment 13 en 10 jaar oud.De eerste weken heb ik op de bank gezeten en me verwondert dat de meiden alweer uit school kwamen,en wat was ik moe,moe en nog eens moe. Boodschappen doen vond ik vreselijk,kocht alles dat we nog met 4 waren,kon dan wel brullen van ellende. Ik had al psychologische hulp,een hele lieve zus en zwager die me heel goed hebben geholpen,en de naasten groep van SDK. De kreet je mag me altijd bellen heel veel gehoord,maar doe je dat midden in de nacht??? Nee dus,je wil niet lastig zijn. Ik ben de eerste kerst en oud en nieuw met de meiden op vakantie geweest,de beladenheid was er vanaf. Kort daarna de eerste verjaardagen van onze jongste dochter en die van mezelf. Vooral die van mezelf blijft moeilijk,het besef dat ik ouder ben als dat Ronald geworden is("schuldgevoel"). Ik ben op een gegeven moment een uurtje op mijn werk geweest om mijn gezicht weer te laten zien,4 maanden na het overlijden van Ronald ben ik weer gaan werken,12 uur in de week en dat was genoeg voor mij.
Je merkt dat er mensen zijn die domme opmerkingen maken,maar ook hele lieve mensen die niet weten wat ze moeten zeggen,maar er gewoon voor je zijn.
IK ben zo blij dat wij afscheid hebben kunnen nemen,want ook al weet je dat je partner komt te overlijden,het gaat compleet anders en komt toch nog onverwachts.
Ik heb veel steun gehad aan het boekje Je mag me altijd bellen van Karin Kuipers,heel herkenbaar. Gelukkig weten de meeste mensen niet wat het is om jong je partner te verliezen.
Ben nu 4 jaar verder,heb het leven weer op de rit,meiden gaan goed,nieuwe relatie. Ben zo blij dat we nog met grote regelmaat Ronald zijn naam kunnen noemen,want mijn oudste dochter heeft eens gezegd dat je pas echt dood bent als je naam niet meer wordt genoemd.
Heel veel kracht en sterkte !!!!
Liefs Petra

Yvonne11
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Zo 01 Jan 2012 00:37

Re: het doet zo'n pijn

Berichtdoor Yvonne11 » Di 03 Jan 2012 17:51

Hallo Liddy en Petra,

Dank voor jullie reactie. Op de site lees ik dat heel veel mensen hetzelfde moeten doorstaan. Soms heb je het gevoel dat jij de enige bent, maar ja, je voelt zelf wel de pijn. Inmiddels ben ik vorige week bij een kunstenares geweest om een mooie urn voor mijn lief te laten maken. Hij is namelijk thuis, dit heb ik hem beloofd. Mijn Joop is tenslotte een onderdeel van mijn leven en zal dit ook altijd blijven. Ik vind het knap als mensen weer een nieuwe relatie aan kunnen gaan, zelf moet ik daar nu nog niet aan denken maar wie weet in de toekomst. Zeg nooit nooit.
Wat het voor mij extra verdrietig maakt is dat wij door de jaren met kanker onze vrienden zijn kwijtgeraakt. Juist als je ze het hardst nodig hebt haken ze af. Je bent niet meer gezellig, gaat niet meer mee op vakantie of uit eten en je praat veel over je ziekte. Jammer, maar ja, kan me ook voorstellen dat het niet makkelijk is voor anderen. Ook onze enige zoon woont in Mexico. Een kwartier voor de verjaardag van mijn Joop werd onze kleindochter geboren. Heel emotioneel omdat hij dit niet meer mee heeft gemaakt. Ik zal dus zelf mijn leven weer op moeten pakken en weer opnieuw beginnen. Gelukkig heb ik hele fijne collega's waar ik veel steun aan heb en veel liefde van krijg, maar iedere avond kom je toch in dat stille, lege, donkere huis. Niemand die meer aan je vraagt " hoe was je dag schat?", om over de rest maar te zwijgen. Voor iedereen herkenbaar denk ik. Toch zou ik graag een vriend of vriendin willen waar je je gemis mee kunt delen en die uit ervaring weet hoe het voelt. Wie weet!

Groetjes, Yvonne


Terug naar “Ik heb mijn partner verloren”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten