verloor mijn man

Getrouwd of samenwonend en dan je partner verliezen door kanker. Hoe pak je je leven weer op? Hoe moet je verder?
marike
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Di 28 Sep 2010 11:34

verloor mijn man

Berichtdoor marike » Do 30 Sep 2010 20:35

Mijn man kreeg op 17 februari te horen dat hij kanker aan de alvleesklier had. Niets aan te doen, geen chemo, operatie of bestraling mogelijk. Alleen pijnstiller en middelen tegen de misselijkheid. Het eerste symptoom was een maagbloeding. Door de maagbloeding was zijn conditie zo sterk achteruit gegaan dat hij niets meer kon. Het was een grote klap. Dit was het laatste jaar dat hij zou werken voor zijn pensioen. Ons werd verteld dat als wij nog iets zouden willen ondernemen wij dit maar beter zou gauw mogelijk konden gaan doen. Wij hebben dus nog een paar kleine uitstapjes gemaakt en daarbij een paar wensen van hem vervuld. Begin juni kreeg hij weer een maagbloeding daarna raakte hij in coma en is niet meer bijgekomen. Zondag 20 juni 2010 (vaderdag) is hij overleden. De eerste paar weken ben ik druk geweest met het regelen van alle papieren en financiën. Nu is alles zo'n beetje voor elkaar en val ik in een gat. Vooral de avonden en weekenden duren verschrikkelijk lang. Koken doe ik niet of nauwelijks, ik kan mijzelf er niet toe brengen. Ben wel weer aan het werk, maar ook dat valt tegen. Wij deden veel dingen samen, zoals boodschappen, naar musea en tentoonstellingen, zondags een stukje wandelen of fietsen bij goed weer. Nu moet ik alles alleen doen en eerlijk gezegd heb ik er de moed niet voor. Boodschappen doen gaat nog wel, moet toch anders heb ik geen eten, maar verder vind ik er niets aan. Wij zijn bijna 30 jaar onafgebroken bij elkaar geweest.
Hoe ervaren anderen dat?
Marike

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: verloor mijn man

Berichtdoor liddy » Do 30 Sep 2010 21:03

Jouw verhaal is heel herkenbaar voor mij.
Mijn man overleed in februari, leek het eerst wel te gaan, echter in september zat ik er echt helemaal doorheen.
Ik stond onder controle van de huisarts en die heeft toen ingegrepen, wel met mijn toestemming.
Voor mij is de oplossing geweest 6 weken naar een herstellingsoord om weer energie op te doen.
Dus mijn advies zou zijn, ga praten met de huisarts en bekijk wat voor jou nodig is.
Zoek iemand waar je mee kunt praten, iemand die goed kan luisteren.
Het is niet makkelijk om je weg weet te vinden, echter niet onmogelijk.

stoffeltje
Lid
Berichten: 1370
Lid geworden op: Za 17 Feb 2007 23:24
Locatie: bennebroek

Re: verloor mijn man

Berichtdoor stoffeltje » Do 30 Sep 2010 21:16

hallo marike,
allereerst van harte gecondoleerd met het verlies van je man.

heb dit ook van nabij meegemaakt, zoek hulp, bv. om te praten.
een rouwverwerkingsgroep, of iemand anders waar je je goed bij kan uiten.
blijf je verdriet niet voorbij rennen, je komt jezelf tegen.
en onderneem ook prettige dingen zover mogelijk,bv. sporten.
veel sterkte stoffeltje..

Regina1107
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Vr 08 Okt 2010 09:43

Re: verloor mijn man

Berichtdoor Regina1107 » Zo 10 Okt 2010 13:45

lieve marieke
ook ik ben mn man veel te vroeg verloren
hij is na n strijd van dik 2 jaar overleden aan longkanker
ik herken mezelf in je verhaal er is ook niets aan om voor jezelf te zorgen
zeker niet als je al zolang samen bent
maar toch zullen we eraan moeten wennen ook al valt dat zwaar
misschien kunnen we elkaar n beetje steunen in onze eenzaamheid en verdriet
ik ben nu sinds 15 mrt weduwe
en het lijkt wel of het steeds meer pijn gaat doen
want het gemis wordt steeds groter
ben ook vanaf mn 15e samen geweest met mn man
ik wens je veel sterkte en misschien kunnen we elkaar de kracht geven
om door te gaan gr regina :

marike
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Di 28 Sep 2010 11:34

Re: verloor mijn man

Berichtdoor marike » Di 12 Okt 2010 14:48

Hallo Regina,

Jij ook gecondoleerd met het verlies van je man. Ook al klinkt dat na zoveel tijd bijna banaal. Gelukkig heb je nog 2 kinderen thuis, die, ook al maken ze je soms behoorlijk nijdig, toch ook voor steun en leven in je huis zorgen. Mijn zoon is 27 en woont niet meer thuis, wel lekker dichtbij. De eerste tijd na het overlijden lijkt het wel of alles gewoon door gaat. De telefoon gaat elk moment en je moet zoveel regelen dat je aan verwerken nauwelijks toekomt. Als dan alles weer een beetje geregeld is kom je aan jezelf en aan jouw verdriet toe. Nu ik weer gewoon aan het werk ben merk ik toch dat het afleiding geeft. Verder gaat alles ook weer z´n gangetje en dat betekent dat het stil wordt om je heen. Er is niks meer te regelen en de telefoon gaat ook niet meer zoveel. Gelukkig heb ik wel een paar goede vrienden en familieleden die een beetje op me lette, al blijft het oorverdovend stil als ik thuiskom. Mijn familie woont niet zo heel dichtbij dus die komen niet elke zaterdag of zondag even op de koffie. Moet het toch zelf doen. Ik heb mezelf aangemeld bij facebook en Hyves. Op die manier heb ik plotsklaps regelmatig contact met familie die ik voorheen bijna nooit zag en ook niks van hoorde. Is toch wel leuk. Voor volgend jaar heb ik vast een vakantie geboekt. Ga 3 weken bij familie op bezoek die in een ander werelddeel wonen. Spannend dat wel, voor het eerst zonder mijn maatje op pad, moet overstappen voor een verdere vlucht naar de eindbestemming en vind dat wel eng, maar ik kijk er ook erg naar uit.
Waar ik absoluut niet tegen kan is foto´s kijken, dan zit ik meteen weer te huilen. Heb jij dat ook? Of zijn het bij jou andere dingen die je meteen in huilen doen uitbarsten?
Wist eigenlijk niet van het bestaan van dit forum af, maar ben er wel blij mee.
Groetjes Marike

Regina1107
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Vr 08 Okt 2010 09:43

Re: verloor mijn man

Berichtdoor Regina1107 » Di 12 Okt 2010 15:41

hallo marike allererst wil ik even kwijt dat mn kids niet thuis wonen ze zijn allebei getrouwd
maar dat maakt niet uit
ben zelf 1 week na de crematie weer gaan werken voor afleiding verder ben ik inderdaad ook met hyves bezig gegaan voor contacten
want mijn kringetje is heel klein maar wel waardevol
ik heb er soms last van als ik foto,s bekijk
maar heb het vaak erg moeilijk als ik wakker wordt
dan huil ik al zonder dat ik precies weet waarom
zit nu in de fase dat ik verwacht hem thuis te treffen als ik ben wezen werken ook al weet mn verstand dat het niet kan
ook op zo,n moment barst ik dan in tranen
het zijn ook vaak de kleine dingen die om je heen gebeuren wat je doet breken
als je bijv;bij n ander echtpaat bent waarvan de partner precies doet wat je maatje ook altijd deed
maar dat zijn denk ik wel de dingen die je moeten sterken
ben blij dat we contact hebben en elkaar kunnen steunen
gr regina

marike
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Di 28 Sep 2010 11:34

Re: verloor mijn man

Berichtdoor marike » Do 14 Okt 2010 19:16

Hallo Regina,

Ik weet precies wat je bedoeld, werd gisteren wakker met zo'n gevoel dat het niet helemaal goed zou gaan. De tranen zaten erg los en ja hoor, ik was net begonnen op m'n werk en daar ging het, huilen en nog meer huilen, leek wel of het niet op wilde houden. Natuurlijk werd er gevraagd wat er was, maar dat wist ik zelf ook niet. Er was eigenlijk niets bijzonders. Mocht dus naar de kantine om uit te huilen en heb daar bijna een uur gezeten. De avonden duren gewoon lang en ook daar heb ik de ene keer meer moeite mee dan de andere. Meestal ga ik vroeg naar bed, kijk nog een poosje televisie en val dan vanzelf wel in slaap. Persoonlijk betrap ik me er op dat ik steeds vaker zeg "dat deed Jan altijd". Er was toch een bepaalde taakverdeling en dus laat ik deuren openstaan (laatst de voordeur niet een klein stukje maar wijd wagen open terwijl ik de hele morgen weg ben geweest), de schuurdeur een heel weekend niet op slot en dat soort dingen. Ook het grove werk in huis deed hij altijd, daar heb ik nu via de thuiszorg hulp voor, maar van de week ging het wc lampje kapot en ja, daar kon ik dus niet bij. Heeft zoonlief gisteren gedaan. Ik baal daar ontzettend van, want dan ben je steeds op anderen aangewezen voor dergelijke onnozele dingen. Vuilniszakken legen en wegbrengen "deed Jan altijd"en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Misschien went het nog wel eens. De auto was ook typisch zijn afdeling, bemoeide ik me nooit mee. Nu heb ik geleerd de bandenspanning te controleren, tanken enz. Toen hij pas ziek was ben ik weer gaan autorijden, had dat heel lang niet gedaan, deels uit gemakzucht, en ik vond het wel best al hij wilde rijden. Uit noodzaak heb ik eerst maar een paar rijlessen genomen want nu moest ik immers weer gaan rijden. Het rijden gaat nu weer goed, het parkeren wat minder. De auto wordt vervangen door een kleinere en dan hoop ik dat ook het parkeren beter gaat. Wonen jou kinderen een beetje in de buurt? Dat is wel prettig. Mijn zoon woont vijf minuten hier vandaan, dus als er wat is kan hij hier in korte tijd zijn. Omdat ik nu alleen woon heb ik wel een sleutelkluisje bij de voordeur. Als er dan iets is en ik kan mijn zoon niet bereiken dan kunnen de hulptroepen naar binnen. Dit kluisje is met een code te openen. Ga nu een kopje koffie drinken, volgende keer "kletsen" we wel weer verder.
Groetjes Marike

Regina1107
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Vr 08 Okt 2010 09:43

Re: verloor mijn man

Berichtdoor Regina1107 » Za 16 Okt 2010 07:35

hallo marike
ja mijn kinderen wonen dichtbij
mn oudste dochter woont n wijk verderop
mn jongste dochter op 15 minuten dus relatief dichtbij
maar iets vragen vind ik heel moeilijk je bent al die jaren aan het zorgen geweest nu kom je dingen tegen
die je niet samen kunt oplossen want je bent alleen vind dat heel vreemd want je zelfstandigheid wordt toch aangetast
dat is een van de moeilijke dingen
verder heb ik het regelmatig over ons in plaats van mij
gelukkig rijd ik al jaren zelf auto dus wat dat betreft kan ik overal heen waar ik wil
als ik de moed op kan brengen want de laatste jaren zaten we vaker met zn tweedjes in de auto vanwege al die ziekenhuis bezoeken
omdat ik s''avonds ook werk zijn de avonden niet zo heel lang ga altijd vroeg naar bed
sta dan ook s;morgens om half vijf naast mn bed dit vanwege mn werk
maar de weekenden vind ik vreselijk dan deed albert altijd het huis en ik de tuin die taken waren altijd zo verdeeld
nu kom ik er niet zoveel aan toe om de tuin in te gaan
en als ik zondag,s s,morgens stond te strijken liep hij altijd zingend te stofzuigen
dat zijn toch die kleine dingen die je mist
ook al kon hij de laatste tijd veel minder deed albert altijd wat hij kon
ik wordt regelmatig gek van die stilte om me heen
zeker nadat je die ziekte jaren 24 uur bezig was om hem bij te staan en te steunen
krijg het gat maar niet gevuld zal wel weer komen
heb nu herfstvakantie mn lichaam heeft dat hard nodig maar ben wel bang voor de leegte het is de eerste vakantie na zijn dood
blijf wel thuis kan ik misschien wat in de tuin doen als mn lichaam dat toestaat
en misschien komt mijn kleindochter nog wel langs kunnen we spelletjes doen daar geniet ik erg van
zij houdt mij wel op de been
tot de volgende keer
gr regina

daisyquincy
Lid
Berichten: 7
Lid geworden op: Zo 20 Jun 2010 09:22
Locatie: Ronde venen

Re: verloor mijn man

Berichtdoor daisyquincy » Ma 25 Okt 2010 18:53

Hoi Marike

Als eerste gecondoleert met het grote verlies, je verhaal is zo herkenbaar.
Ik heb mijn man 21 augustus verloren aan alvleesklierkanker,( heb persoonlijkverhaal bijgehouden onder mijn heeft alvleesklierkanker op dit forum).
Ik heb na de begrafenis nog meer problemen erbij gekregen met mijn oudste zoon die een vestandelijke beperking heeft, waarbij ik nu heel veel psychiaters en psychologen bezoek.
Een vriend van mijn zoon 5 maanden opgevangen een jonge met veel problemen, en dat werd me teveel, en woont hij nu op zich zelf, en hoop ik maar dat alles goed gaat.
Ik heb mijn verdriet de eerste weken ver weg gestopt, had geen tijd om na te denken, veel visite, veel telefontjes enz enz.
En inderdaad het regelen van alle papieren, ik ben er bijna klaar mee, wat een geregel allemaal
Maar nu had ik het afgelopen weekend voor het eerst alle rust, en dan komt het grote gemis.
Ook ik vindt de avonden en de weekenden heel erg.
Ik had nu tijd om na te denken, en dan merk je dat ik me maatje zo mis, en dat je nu alles alleen moet doen, je hebt samen een leven van 28 jaar achter de rug, en dan moet je nu alleen verder.
Ik heb nergens zin in, en er komt niks uit mijn handen, ik kook wel, want mijn 2 jongens wonen thuis, maar ik eet erg weinig er ligt een steen op mijn maag.
Ik probeer ook weer een paar uurtjes te werken, maar het is zo zwaar, als ik in de auto zit, dan komen de tranen en kom ik huilend op mijn werk, gelukkig begin als eerste om 7.00 uur, dan ziet niemand het, de rest van de dag worstel ik door, ik heb 2 honden en die willen wel uitgelaten worden, dus ik moet naar buiten.
Ik zie heel erg tegen de komende maanden op ik beleef het jaar weer op nieuw, verleden jaar begon alles in de maand oktober, en 17 november het nieuws dat er geen hoop meer is.
Ik hoop dat we elkaar kunnen steunen en luisteren naar elkaar.
Heel veel sterkte toegewenst
Annemieke(daisyquincy)

marike
Lid
Berichten: 5
Lid geworden op: Di 28 Sep 2010 11:34

Re: verloor mijn man

Berichtdoor marike » Di 02 Nov 2010 18:50

Halllo Annemieke,

Dank je wel voor je reactie, ik heb er veel steun aan. Het is prettig eens te communiceren met mensen die precies weten waar je het over hebt. Het gat waar je in valt is soms zo groot. ik wil soms het liefst onder mijn dekbed kruipen en daar voorlopig ook niet vandaan komen, ben even niet in staat de wereld tegemoet te treden. Wij hebben twee honden gehad, maar toen ze er niet meer waren wilden we pas weer honden als we met pensioen zouden zijn. Voor mijn man gaat dat dus niet meer gebeuren. Ik heb besloten voorlopig geen huisdieren te nemen. Mijn zoon heeft me al een paar vogels aangeboden, maar ik zie dat even niet zo zitten, wil vrij zijn de deur achter me dicht te doen wanneer het mij uitkomt. Ga ´s middags naar het werk en dan duren de avonden verschrikkelijk lang (helemaal nu het weer wintertijd is). De weekends zijn niet om door te komen. Niks meer gezellig samen ontbijten, boodschappen doen of gewoon wat in huis knutselen. Zodra ik thuiskom zet ik de televisie of de radio aan, anders word ik gek van de stilte om me heen. Hoe ervaar jij dat? Zondags ga ik naar de kerk dan heb ik in ieder geval aanspraak en duurt de dag niet zo lang. Als ik dan 's middags thuiskom vind ik er niet veel aan en ga maar wat in huis doen, de was of zo. Eten doe ik wel maar het zijn 9 van de 10 keer kant en klaar maaltijden die ik zo in de magnetron kan doen. Vind koken voor mij alleen drie keer niks. :( . Heb koken voor mij alleen nooit leuk gevonden. Vorige week ben ik met één van mijn zussen en
mijn zwager naar Kleef geweest om boodschappen te doen. We kwamen alle drie tot de conclusie dat het niet meer zo leuk was als vroeger met z'n vieren. Nu staat er toch steeds één alleen te kijken. Was wel de eerste lange rit met de nieuwe auto. Had deze vorige week dinsdag pas opgehaald.

Ga nog even verder kijken bij de mail en facebook. Wens je veel sterkte en tot de volgende keer.

Groetjes Marike

Petry
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Do 10 Feb 2011 17:23

Re: verloor mijn man

Berichtdoor Petry » Do 10 Feb 2011 18:57

Hallo allemaal,
Het is nu 10 maanden geleden dat mijn man overleden is. Half oktober 2009 werd door een toevalligheid alvleesklier- en leverkanker geconstateerd.
Werd toch nog een chemo aangeboden, 10 kuren die ontzettend zwaar waren. Na een strijd van 5 1/2 maand is mijn man op eerste Paasdag 2010
overleden.
De eerste maanden leefde ik op de automatische piloot, zat apatisch in de tuin voor me uit te staren. Gelukkig heb ik een hond dus ik moest
direct vanaf dag 1 naar buiten. Heb me ook vanaf het begin gedwongen om goed voor mezelf te blijven zorgen. Dit moest ook wel want ik woog
nog maar 51 kilo. Heel langzaam kom ik nu weer bij mijn positieven en qua gewicht gaat het ook weer langzaam de goede kant op.
Ik kan mezelf heel gelukkig prijzen met de buren om me heen, we komen niet of nauwelijks bij elkaar over de vloer, maar als er iets is kan
ik op ze rekenen.........dat geeft een heel goed en ook veilig gevoel.
Mijn familie is er ook altijd voor me, zelf heb ik geen kinderen, mijn man had uit zijn eerste huwelijk 3 dochters en inmiddels 4 kleinkinderen,
ben heel dankbaar dat ik ook met hun zo'n goede band heb.
Petry


Terug naar “Ik heb mijn partner verloren”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten