Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hoi,

Mijn vrouw is een week geleden overleden, ik heb drie kinderen. De storm van de uitvaart is gaan liggen. Ik ben niet verdrietig, niet boos alleen moe in mijn hoofd. Mijn huis was de afgelopen maanden een mengeling van een pension, gesticht, kroeg en zorg centrum. Iedereen in mijn situatie zal dit herkennen. Ik zoek echt begrip, gewoon lekker zeuren en laat medelijden maar weg, dat zien we al genoeg.

Peter

Van harte gecondoleerd.
Daar sta je dan.
Het lijkt alsof je alle tijd hebt, immers de zorg is weg gevallen.
Het lijkt alsof je steeds tijd te kort komt, want alles wat je doet gaat traag, je kunt je hersenen er niet bij houden.
Je hebt je handen vol aan jezelf en daar komen de kinderen ook nog bij.
Wees welkom hier.

Hoi,

bedankt voor de reactie, het vreemde voor mij is dat het net lijkt alsof het afgelopen jaar een normaal jaar is geweest zoals iedereen dat heeft. Aan mijn omgeving merk ik natuurlijk wel dat dit niet zo is. Heel vaak ben ik (zijn wij) echt bang geweest. Vooral in het begin toen de diagnose nog niet gesteld was. De klachten waar het mee begon waren vrij onschuldig wat last van de rug. Dit begon al in januari 2009 eerst dachten we nog dat het door het schaatsen kwam. Toen de rugklachten erger werden lag het aan het werken in de tuin. Wij dachten toen nog helemaal niet aan kanker, immers dan ben je vooral moe enzo (dachten we).

Peter

hoi peter,
nog van harte gecondoleerd met je vrouw!
kan me voorstellen dat je niet gelijk aan kanker denkt.
er kunnen ook zoveel andere dingen zijn,en je denkt er ook niet zo graag bij jezelf over na.
er zal hier zeker veel begrip voor zijn,vele maken dit mee.
met partner of fam.lid.
goed dat je hier wat van je afpraat.
veel sterkte stoffeltje

Hoi,

fijn dat er luisteraars zijn. De dag kom ik wel door, de avond niet. Ik ben geen tv kijker, maar veel anders kan ik op dit moment ook niet, iemand bellen heb ik geen zin in. Het gaat vaak over het zelfde en altijd de vraag of het wel trekt. Geloof me mijn huis is een juweel en ik verveel me te pletter. En toevallig keek ik een filmpje vanavond en wat denk je wordt er iemand ziek en ook nog niet eens serieus genomen door de arts. Ik doe nog steeds mijn best, maar wat heb ik zin in een hele fles wijn of zo.

Al zou je wel een tv-kijker zijn, dan nog zou je merken dat je moeilijk je gedachten erbij kunt houden.
Een film maken over iemand waarbij het mis gaat, is 'interessanter' om te maken,
dan over iemand bij wie het proces wel goed loopt.
Ook op internet kun je tal van verhalen vinden over situaties waarbij het fout loopt,
de goede verhalen worden niet op internet geplaatst.
Het is heel goed van je om te beseffen dat die fles wijn enkel een vlucht is.
Je moet veel zelfdiscipline hebben om als je drinkt het bij één glas te laten.
Hoe bracht je je avonden door voordat je vrouw ziek werd?
Je moet noodgedwongen nu je weg zoeken in de veranderde omstandigheden,
zo had je het niet gedacht en zo wil je het niet en toch ligt het feit daar.
Dat gaat niet zomaar, dat kost tijd, meer tijd dan je zou willen.
Het leven kan hard zijn.
Houdt moed.

hoi peter,
wonen je kinderen nog thuis!
leuk dvd"tje met een biertje kan geen kwaad,en idd je grenzen kennen.
sporten?
noem maar wat op bij ieder helpt wat anders.
zelf praate ik met iemand van buiten de fam. of kennissen kring,nl een dominee.
veel sterkte stoffeltje..

Ja daar ben ik weer, ze zeggen dat praten helpt, maar nu nog niet. Ik sport nu wel elke dag en dat bevalt goed. ZIt gewoon nog met het afgelopen jaar in mijn hoofd. Dat houdt me meer bezig dan het verlies. De afgelopen maanden waren zo intens, nog nooit zoveel mooie momenten samen gehad,ondanks alle pijn en sores van de ziekte was het elke avond zaterdag avond. Ik hoop dat als ik over een ruime tijd me nog zo voel dat ik idd door iemand er op gewezen wordt dat ik hulp moet gaan zoeken. Dominee's zijn daar geen goede partij in voor mij (met alle respect voor jou) dus zal ik het elders moeten zoeken. Vrienden genoeg maar ja die kan je niet elke nacht bellen.

hoi peter,
het is ook zo kort geleden hè!
het eerste even over je heen laten komen.
neem je rust!
ieder vindt zijn eigen weg hierin.
bij mezelf was het bij mijn broer een lange weg,toch ook met vakantie"s er nog tussen,
maar het gebeurd toch altijd nog plotseling.
de eerste tijd nog onwerkelijk.
en zeker als partner!
en sporten,je kan je er goed op uitleven!
sterkte stoffel

Hoi Peter,

Allereeerst gecondoleerd met het verlies van je vrouw.

Ik herken het wel een beetje dat van kroeg tot clubhuis. En ook nog een rouwcentrum erbij. Op 28-04-2010 is mijn vrouw namelijk ook overleden. Het is nu een enorm gat in dit huis. De zorg die weg is gevallen is een groot gat in mijn leven geworden. Ik ben wel aan het werk gegaan om dat gat in huis te ontlopen. zit nog wel met allerlij dingen die nog geregeld moeten worden.

Nouja laat ik het er maar even bij laten.

Hoi ruud,

ik lees heel snel jouw berichtje, niet dat ik me ermee heb te bemoeien, maar wat bedoel je er moeten nog dingen geregeld worden. Het meest lullige in de situatie waarin wij verkeren is namelijk dat je door de feiten ingehaald wordt. Ik kan iedereen dan ook aanraden juist de dingen die nog geregeld moeten worden in kaart te brengen. Juist hier in kan je door vrienden gesteund worden. Wij hebben voor de praktische zaken bij leven gelukkig een hoop kunnen regelen. Misschien kan ik of iemand anders op dit forum je tot steun zijn,

Doei

Hoi Peter,

Gecondoleerd. Mijn man is ook zonet overleden. Te jong 37 jaar. We hebben samen een dochterje van bijna 3 jaar. Momenteel zit ik in een soort roes en alles komt aan een film aan me voorbij, maar dan wel een hele slechte film. Voel me leeg, maar moet verder voor onze prachtige dochter en zij trekt mij er doorheen. Ik hoop dat je snel je balans kunt vinden.

Groetjes LouLou