Onwerkelijk
Geplaatst: Vr 11 Sep 2009 14:23
Hallo, Mijn naam is Patrick en ben 33. Nu heb ik hier op het forum veel berichten gelezen. Iets wat ik als zeer prettig ervaar. (en dat terwijl het allemaal over een vreselijk onderwerp gaat) en ik zou ook graag mijn verhaal hier neerleggen.
Iets meer dan een half jaar geleden heb ik mijn vriendin moeten begrafen. Ze was net 32 geworden en heeft een zeer heftige strijd tegen baarmoederhalskanker niet kunnen winnen.
Ze was een vrouw die ondanks meerdere tegenslagen in het leven rechtop stond en lachend de toekomst tegemoet zag.
Het is of het lot er mee speelde. Beide waren we gescheiden en hadden al een tijdje een alleenstaand bestaan toen we elkaar ontmoeten. Het was liefde op het eerste gezicht en al snel waren we onafscheidelijk.
Op een bepaald moment heb ik haar ten huwelijk gevraagd en zouden we gaan samenwonen,
Ze had al een tijdje lang last van haar been en is daarvoor meerdere keren naar het ziekenhuis geweest. Maar daar werd gezegd dat ze het niet konden vinden en dat mijn vriendin zich geen zorgen hoefde te maken. Een second opinion in het UMCG wees uit dat er uitgezaaide baarmoederhalskanker was geconstateerd waarbij een tumor om de slagader naar het been zat. Daarbij zat er ook een onbekend object diep in haar bekken. Hoogstwaarschijnlijk ook een tumor.
Dit nieuws kregen we toen we net 1 week samen woonden. Op basis van de diagnose en de behandeling hebben we toen direct thuishulp aangevraagd. In mijn woonplaats kon ik deze niet krijgen. We werden afgescheept met de opmerking dat mijn vriendin een gezonde partner heeft waardoor ze geen hulp nodig zou hebben.
In haar woonplaats kon ze volledige thuishulp krijgen. Dit betekende dat na 4 weken samenwonen, mijn vriendin weer terug verhuisde naar haar "oude huis".
Vanaf dat moment tot haar overlijden ben ik elke moment dat kon bij haar geweest.
De maanden die volgden waren zwaar. Naast dat ze pijn in haar been had, heeft ze in die periode geen "last" gehad van de kanker. De chemo's die volgden en de pijn bestrijding waren wel slopend.
November vorig jaar kregen we te horen dat de kanker agressiever was geworden waardoor de behandeling niet meer aansloeg. Dit was vreselijk nieuws, maar na het stopzetten van de chemo's knapte ze als persoon behoorlijk op. Haar verjaardag in December, de feestdagen, oud en nieuw werden gevierd. En het plan om te trouwen werd weer opgepakt. Begin februari was de bruiloft gepland.
Maar halverwege januari ging het mis. Ze ging heel erg hard achteruit. Haar been begon af te sterven en haar lever begon te falen.
Vanaf het begin van de behandeling tot bijna tot haar overlijden heeft ze een bed in de kamer gehad en heb ik naast haar gelegen op een luchtbed. Ik ben al die tijd bij haar geweest
Maar net de betreffende nacht van vrijdag op zaterdag eind januari kon ik niet bij haar zijn. Haar zus belde me op dat ze was overleden na een onrustige nacht.
Het is nu september en elke week bezoek ik haar graf. (100 km van mijn woonplaats). Ik mis haar enorm en ik kan er niet bij dat sommige dingen in het leven zo enorm fout kunnen gaan.
Iets meer dan een half jaar geleden heb ik mijn vriendin moeten begrafen. Ze was net 32 geworden en heeft een zeer heftige strijd tegen baarmoederhalskanker niet kunnen winnen.
Ze was een vrouw die ondanks meerdere tegenslagen in het leven rechtop stond en lachend de toekomst tegemoet zag.
Het is of het lot er mee speelde. Beide waren we gescheiden en hadden al een tijdje een alleenstaand bestaan toen we elkaar ontmoeten. Het was liefde op het eerste gezicht en al snel waren we onafscheidelijk.
Op een bepaald moment heb ik haar ten huwelijk gevraagd en zouden we gaan samenwonen,
Ze had al een tijdje lang last van haar been en is daarvoor meerdere keren naar het ziekenhuis geweest. Maar daar werd gezegd dat ze het niet konden vinden en dat mijn vriendin zich geen zorgen hoefde te maken. Een second opinion in het UMCG wees uit dat er uitgezaaide baarmoederhalskanker was geconstateerd waarbij een tumor om de slagader naar het been zat. Daarbij zat er ook een onbekend object diep in haar bekken. Hoogstwaarschijnlijk ook een tumor.
Dit nieuws kregen we toen we net 1 week samen woonden. Op basis van de diagnose en de behandeling hebben we toen direct thuishulp aangevraagd. In mijn woonplaats kon ik deze niet krijgen. We werden afgescheept met de opmerking dat mijn vriendin een gezonde partner heeft waardoor ze geen hulp nodig zou hebben.
In haar woonplaats kon ze volledige thuishulp krijgen. Dit betekende dat na 4 weken samenwonen, mijn vriendin weer terug verhuisde naar haar "oude huis".
Vanaf dat moment tot haar overlijden ben ik elke moment dat kon bij haar geweest.
De maanden die volgden waren zwaar. Naast dat ze pijn in haar been had, heeft ze in die periode geen "last" gehad van de kanker. De chemo's die volgden en de pijn bestrijding waren wel slopend.
November vorig jaar kregen we te horen dat de kanker agressiever was geworden waardoor de behandeling niet meer aansloeg. Dit was vreselijk nieuws, maar na het stopzetten van de chemo's knapte ze als persoon behoorlijk op. Haar verjaardag in December, de feestdagen, oud en nieuw werden gevierd. En het plan om te trouwen werd weer opgepakt. Begin februari was de bruiloft gepland.
Maar halverwege januari ging het mis. Ze ging heel erg hard achteruit. Haar been begon af te sterven en haar lever begon te falen.
Vanaf het begin van de behandeling tot bijna tot haar overlijden heeft ze een bed in de kamer gehad en heb ik naast haar gelegen op een luchtbed. Ik ben al die tijd bij haar geweest
Maar net de betreffende nacht van vrijdag op zaterdag eind januari kon ik niet bij haar zijn. Haar zus belde me op dat ze was overleden na een onrustige nacht.
Het is nu september en elke week bezoek ik haar graf. (100 km van mijn woonplaats). Ik mis haar enorm en ik kan er niet bij dat sommige dingen in het leven zo enorm fout kunnen gaan.