VERLIES VAN MIJN MAN

Getrouwd of samenwonend en dan je partner verliezen door kanker. Hoe pak je je leven weer op? Hoe moet je verder?
carola
Lid
Berichten: 4
Lid geworden op: Do 13 Mar 2008 20:24

VERLIES VAN MIJN MAN

Berichtdoor carola » Do 13 Mar 2008 21:53

Hallo Ik ben een vrouw van 39 jaar en mijn man en ik hebben afgelopen dinsdag te horen gekregen dat mijn man alvleesklierkanker heeft met uitzaaiingen in de lever.Er is niks meer aan te doen,op het moment dat je het hoort slaat de aarde onder je voeten weg,het is niet te begrijpen dat ik mijn man van 46 binnenkort moet laten gaan.Ik zelf werk in de zorg met terminale patienten,maar dit is zo dicht bij.Wij hebben een zoon van 15 en die is intens verdrietig die wil papa niet missen.iedere keer als we wakker worden,lopen we weer tegen de muur van onmacht.Ik ben vanaf me 15 bij mijn man het is me partner,soulmaatje en me allessie.De dokters geven hem nog 3mnd tot een half jaar.Ik ben er kapot van en weet niet hoe verder zonder hem.Ik schrijf dit omdat ik erg behoefte heb aan mensen die ook zo jong hun partner verliezen.

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Berichtdoor liddy » Vr 14 Mar 2008 00:28

Hoi Carola,

Hoe herkenbaar. In juni 1998 (toen was ik 40) kreeg mijn man te horen dat hij terminaal was, longkanker.
Tot mei 1998 was er niets aan de hand geweest. Daarna een verkoudheid die niet over wilde gaan.
De huisarts vertrouwde het niet en liet een longfoto maken. De volgende dag werden wij door hem gebeld en moesten met spoed naar het ziekenhuis.
Vier weken van onderzoek en 3 juli 1998 viel de klap.
We zijn eigenlijk meteen heel praktisch begonnen met ons af te vragen wat moeten we nu regelen.
Een week later gingen we in ondertrouw en in augustus zijn we getrouwd.
Die trouwerij stond eigenlijk voor 2002 gepland.
Mijn man wilde graag bij zijn ouders begraven worden. dat ging niet. In overleg met de begraafplaats kon hij wel een plaats aan de voeten van zijn ouders krijgen.
Vooral de geruststelling dat hij het voor het zeggen had tot aan zijn dood en dat ik, volgens zijn wens, de begrafenis zou regelen zoals het voor mij het beste was.
Dit met nog wat gepraat over wat hij wilde, gaf hem veel rust.
Het klinkt allemaal heel nuchter, maar het schepte voor ons de mogelijkheid om nadat we alles geregeld hadden ons te richten op het nu.
Wat willen we nog, wat kan er. We konden van dag tot dag leven.
Al met al is het aan de ene kant een hele zware periode geworden van 7 maanden.
Machteloos toe kijken hoe je partner steeds verder achteruitgaat.
Aan de andere kant is het een periode geweest waarop ik met een enorm gevoel van voldoening terugkijk.
Ik heb alles gegeven wat ik kon.
We zijn nog naar Zuid-Afrika gegaan om afscheid te gaan nemen van zijn broer.
Door medewerking van mijn werkgever kreeg ik de kans om mijn werkuren aan te passen, waardoor ik veel thuis kon zijn.
Ik werkte van 6.30 tot 12.00 uur en daardoor mijn man alle tijd om op zijn gemak op te staan. Tijd waarin hij enkel naar zichzelf hoefde te kijken.
Daarna waren we er voor elkaar.
Zoals hij wilde is hij thuis op een heel rustige manier ingeslapen.
Wij hebben veel steun gehad aan de huisarts.
Gesprekken met specialisten spraken we daarna door met hem.
Ook had ik om de paar weken een gesprek met de huisarts waar mijn man niet bij was, hij was wel op de hoogte van deze gesprekken.
In die gesprekken kon ik vertellen hoe ik het ervaarde, werd richting het einde ook gepraat over de periode daarna.
Leef bij de dag en kijk niet te ver vooruit.
Bepraat of je man thuis wil blijven. Eenmaal een keuze gemaakt, is er ook de mogelijkheid om die keuze te veranderen.
Hoe wij het gedaan hebben, voelde voor ons goed, dat kan voor jullie ook zo zijn of niet. En dan doe het op jullie manier.
Heel veel sterkte,

Liddy

petra38
Lid
Berichten: 32
Lid geworden op: Ma 29 Mei 2006 14:40
Locatie: enkhuizen

Berichtdoor petra38 » Za 15 Mar 2008 21:01

Hoi Carola,

Ik heb vorig jaar 16 okt mijn man verloren ,aan een synovio sarcoom met uitzaaiingen in de longen.De tumor zat in een rugspier.Op het moment dat mijn overleed was hij net 40,ik 39.We hebben samen 2 dochters van 13 en 11 nu.Na bijna 2 jaar is mijn Ronald toch nog onverwacht overleden.Veel gesproken hebben we niet over het feit dat we geen 80 zouden worden.Wel had ik alles al in mijn hoofd zitten omtrent de uitvaart,heb dat 1dag voor hij overleed met hem besproken.Ik werk ook in de zorg.Probeer niet uit te stellen wat je nog wil/kan doen.Deze herinneringen zijn voor ons nu goud waard.je mag me alijd een pbtje sturen.
Heel veel sterkte voor jullie 3,Petra


Terug naar “Ik heb mijn partner verloren”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten