Diagnose Kanker lotgenotenforum

Dag allemaal,

Een goede vriendin hoorde eind augustus dat er sprake was van baarmoederhalskanker en dat haar baamoeder eruit moest. Een hele schok, want met haar 36 jaar en nog een kinderwens was dat in een klap van de baan. Natuulijk veel emoties en veel spanning rondom onderzoeken en uiteindelijk het afwachten tot de operatie datum. Ik was er voor haar en dat is nog steeds zo.
Ondertussen wist ik dat ik en mijn man met kinderen bezig waren, maar dat was natuulijk iets tussen ons. Heb wel heel wat tranen gelaten door het contrast.
Nu twee weken nadat ze is geopereerd blijk ik zwanger, waarschijnlijk al even, wellicht al 9-10 weken.
Zij is druk aan het vechten om er fysiek weer bovenop te komen. Het verdriet om het verlies van haar baarmoeder en ondertussen opluchting omdat ze schoon blijkt te zijn en nu echt kan gaan opbouwen.
Ik ben er voo haar, luister en help haar waar ik kan. En ik weet.... dat ik een keer moet gaan vertellen wat er zich bij mij van binnen afspeelt.
Ik kies er nu voor om het nog niet te vertellen, omdat zij het nog zo zwaar fysiek heeft en wil haar niet nog meer belasten. Maar wanneer is het juiste moment?
Daarom leg ik het hier voor, pijnlijk zal het namelijk altijd blijven voor haar. Is er iemand met een idee hoe ik met deze situatie om kan gaan? Ik wil haar zo geen pijn doen met mijn nieuws.

groet Eva

Wacht totdat je de 13e weken gepasseerd bent.
En vertel het haar dan.
Langer wachten zou ik niet doen, omdat de kans groot is dat ze veranderingen aan jou gaat zien of dat ze het van iemand anders hoort.
Vertel haar dat je het niet makkelijk vind om het haar te vertellen.
Dat het een heel dubbel gevoel is voor jullie allebei.
Succes.

kan me voorstellen, dat dit een erg lastige situatie is.
Je vriendin wist ook niet, dat jullie kinderen wilden en/of daar nu mee bezig waren?
Denk wel dat bovenstaande gelijk heeft en je er niet zo heel lang mee moet wachten.
Dan wordt het denk ik voor jezelf ook alleen maar moeilijker om het te vertellen en een juist moment is er eigenlijk nooit, omdat je haar geen verdriet wilt doen.
Niet een helemaal vergelijkbare situatie meegemaakt, maar wel het heel moeilijk zwanger kunnen raken van de ene in de familie en de ander werd ongepland zomaar zwanger en ikzelf werd ook vlak daarna zwanger.
Het bericht zal sowieso best hard aankomen, daar kun je denk ik niet onderuit.
Maar zeg er inderdaad bij dat je het zelf ook heel lastig vind om haar dit te moeten vertellen.
Het is moeilijk te zeggen hoe zij hierop zal reageren (jij kent haar ws goed, misschien heb je een idee hierover?); verdrietig, boos, toch blij voor jou etc? het kan allemaal..

Zeg dat je hoopt, dat ze ondanks haar verdriet en boosheid over het oneerlijke, dat ze toch misschien ook blij kan zijn voor jou.
Dat jij op je "roze wolk" ,haar verdriet niet vergeet en er voor haar blijft zijn om te steunen.
Blijf vooral praten samen hierover; zij over haar verdriet en jij (niet te enthousiast en te veel misschien) over je baby en samen over beide.

Ik denk dat het laatste, het beste zou zijn, maar dat wil niet zeggen dat beide partijen dit willen en/of kunnen.

Sterkte met het gesprek.

Dag Lidy en Charlotte,

Dank voor jullie reactie.
Een bevestiging van de weg waarvan ik al van plan was deze in te slaan.
Ik wacht tot 12-13 weken en vertel het haar dan. we wonen ver van elkaar vandaan dus ze krijgt veel van hoe ik me nu voel ( kotsmisselijk en ziek) niet mee. Dat is voor nu mooi, want ik hoef nog niets te vertellen. Kan echter minder naar haar toe en zij heeft geen idee waarom. Over een paar weken zal zij ook fysiek mee aangesterkt zijn en is de tijd ook beter dan nu.
Dat het hard aan kan komen, ik denk dat dat zeker het geval zal zijn. Dat ze blij voor mij kan zijn, ik denk dat wel. Soms staat je eigen verdriet ook los van blijdschap kunnen voelen voor de ander.
Ik denk ook dat ik na de 12-13 weken niet langer moet wachten, niet voor haar en niet voor mezelf.

Nogmaals dank voor jullie meedenken.

groet Eva