Stil in de tijd
Geplaatst: Za 07 Jan 2012 19:27
Lief forum,
Na zeven jaar lijkt het me ruim tijd om uit te reiken naar lotgenoten. Toen ik net vijftien was overleed mijn moeder aan baarmoederkanker. Ze was een jaar ziek geweest, en haar ziek zijn was erg zwaar. Ze was niet alleen ziek, ze had ook een man die haar mishandelde. Toen ik hem eindelijk weg had gekregen waren we alleen. Ik wist nauwelijks iets van de wereld, mijn moeder had me altijd vertroeteld. Nu bleek dit erg onhandig. Ik kon niet voor haar zorgen en was erg egoïstisch, ik voel me daar nog steeds schuldig over.
Uiteindelijk belandde ze op de terminale afdeling van het ziekenhuis. Aan verdere familie hadden we niets. Ook toen al lang bekend was dat ze het niet zou overleven kregen we nog beterschapskaarten van mijn oom. Hij wou niet voor haar zorgen, en hij wou ook niet voor mij zorgen als mama er niet meer was. Ik ging naar een pleeggezin en had het daar erg zwaar. Ik werd voortdurend belachelijk gemaakt door mijn pleegouders en mijn pleegzusje maakte het me ook niet makkelijk. Ondertussen had ik wel weer contact met mijn vader.
Mijn vader had zijn criminele verleden achter zich gelaten en was een geweldige man vol levenslust. We waren erg blij elkaar weer terug te hebben, en uiteindelijk ging ik bij hem wonen. Toen kwam helaas veel oud zeer open. Ik had hem nooit vergeven voor dingen die hij had gedaan, en hij gaf mij de schuld van dingen die mijn moeder had gedaan. We verloren alle contact, ook al woonden we in dezelfde stad.
Nu ben ik 22, en in augustus, een maand nadat het was gebeurd, kreeg ik een voicemail bericht met het nieuws dat mijn vader was overleden, ook aan kanker. IDe begrafenis was al geweest. Zowel mijn moeder als mijn vader waren nog maar 43 toen ze overleden.
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik voel me zo alleen in het universum. Soms voel ik me zo oud. Ik doe zo mijn best om sterk en normaal te zijn en gewoon door te gaan met dingen. Als het even meezit haal ik dit jaar mijn universitair diploma, zoals mijn moeder zo graag voor me had gewild. Maar mensen snappen het niet. Ik heb het gevoel dat ik stil sta in de tijd en dat de wereld maar om me heen blijft draaien.
Bedankt voor het lezen.
Na zeven jaar lijkt het me ruim tijd om uit te reiken naar lotgenoten. Toen ik net vijftien was overleed mijn moeder aan baarmoederkanker. Ze was een jaar ziek geweest, en haar ziek zijn was erg zwaar. Ze was niet alleen ziek, ze had ook een man die haar mishandelde. Toen ik hem eindelijk weg had gekregen waren we alleen. Ik wist nauwelijks iets van de wereld, mijn moeder had me altijd vertroeteld. Nu bleek dit erg onhandig. Ik kon niet voor haar zorgen en was erg egoïstisch, ik voel me daar nog steeds schuldig over.
Uiteindelijk belandde ze op de terminale afdeling van het ziekenhuis. Aan verdere familie hadden we niets. Ook toen al lang bekend was dat ze het niet zou overleven kregen we nog beterschapskaarten van mijn oom. Hij wou niet voor haar zorgen, en hij wou ook niet voor mij zorgen als mama er niet meer was. Ik ging naar een pleeggezin en had het daar erg zwaar. Ik werd voortdurend belachelijk gemaakt door mijn pleegouders en mijn pleegzusje maakte het me ook niet makkelijk. Ondertussen had ik wel weer contact met mijn vader.
Mijn vader had zijn criminele verleden achter zich gelaten en was een geweldige man vol levenslust. We waren erg blij elkaar weer terug te hebben, en uiteindelijk ging ik bij hem wonen. Toen kwam helaas veel oud zeer open. Ik had hem nooit vergeven voor dingen die hij had gedaan, en hij gaf mij de schuld van dingen die mijn moeder had gedaan. We verloren alle contact, ook al woonden we in dezelfde stad.
Nu ben ik 22, en in augustus, een maand nadat het was gebeurd, kreeg ik een voicemail bericht met het nieuws dat mijn vader was overleden, ook aan kanker. IDe begrafenis was al geweest. Zowel mijn moeder als mijn vader waren nog maar 43 toen ze overleden.
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik voel me zo alleen in het universum. Soms voel ik me zo oud. Ik doe zo mijn best om sterk en normaal te zijn en gewoon door te gaan met dingen. Als het even meezit haal ik dit jaar mijn universitair diploma, zoals mijn moeder zo graag voor me had gewild. Maar mensen snappen het niet. Ik heb het gevoel dat ik stil sta in de tijd en dat de wereld maar om me heen blijft draaien.
Bedankt voor het lezen.