Stil in de tijd

Op dit forum kun je praten over het verlies van een van je ouders. Dit forum is voor jonge mensen van 10 tot 35 jaar.
Lavinia
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Za 07 Jan 2012 19:12

Stil in de tijd

Berichtdoor Lavinia » Za 07 Jan 2012 19:27

Lief forum,

Na zeven jaar lijkt het me ruim tijd om uit te reiken naar lotgenoten. Toen ik net vijftien was overleed mijn moeder aan baarmoederkanker. Ze was een jaar ziek geweest, en haar ziek zijn was erg zwaar. Ze was niet alleen ziek, ze had ook een man die haar mishandelde. Toen ik hem eindelijk weg had gekregen waren we alleen. Ik wist nauwelijks iets van de wereld, mijn moeder had me altijd vertroeteld. Nu bleek dit erg onhandig. Ik kon niet voor haar zorgen en was erg egoïstisch, ik voel me daar nog steeds schuldig over.
Uiteindelijk belandde ze op de terminale afdeling van het ziekenhuis. Aan verdere familie hadden we niets. Ook toen al lang bekend was dat ze het niet zou overleven kregen we nog beterschapskaarten van mijn oom. Hij wou niet voor haar zorgen, en hij wou ook niet voor mij zorgen als mama er niet meer was. Ik ging naar een pleeggezin en had het daar erg zwaar. Ik werd voortdurend belachelijk gemaakt door mijn pleegouders en mijn pleegzusje maakte het me ook niet makkelijk. Ondertussen had ik wel weer contact met mijn vader.
Mijn vader had zijn criminele verleden achter zich gelaten en was een geweldige man vol levenslust. We waren erg blij elkaar weer terug te hebben, en uiteindelijk ging ik bij hem wonen. Toen kwam helaas veel oud zeer open. Ik had hem nooit vergeven voor dingen die hij had gedaan, en hij gaf mij de schuld van dingen die mijn moeder had gedaan. We verloren alle contact, ook al woonden we in dezelfde stad.
Nu ben ik 22, en in augustus, een maand nadat het was gebeurd, kreeg ik een voicemail bericht met het nieuws dat mijn vader was overleden, ook aan kanker. IDe begrafenis was al geweest. Zowel mijn moeder als mijn vader waren nog maar 43 toen ze overleden.
Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik voel me zo alleen in het universum. Soms voel ik me zo oud. Ik doe zo mijn best om sterk en normaal te zijn en gewoon door te gaan met dingen. Als het even meezit haal ik dit jaar mijn universitair diploma, zoals mijn moeder zo graag voor me had gewild. Maar mensen snappen het niet. Ik heb het gevoel dat ik stil sta in de tijd en dat de wereld maar om me heen blijft draaien.

Bedankt voor het lezen.

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Stil in de tijd

Berichtdoor Bart1974 » Za 07 Jan 2012 22:20

Hallo Lavinia,

Je moet je niet schuldig voelen. Als 15 jarige ben je jong, je moet nog een hoop leren over hoe de wereld in elkaar zit. Toen ik die leeftijd had, kon ik ook niet koken, wassen en strijken. Je schrijft dat je je vader eruit had gewerkt. Je zag dus in dat hij niet goed was voor je moeder. Dit betekent heel veel denk ik. Je moeder had de kracht niet en jij was degene die haar min of meer beschermde.

En nu is het de tijd om voor JEZELF te zorgen. Je hebt al op jonge leeftijd teveel meegemaakt. Ik vind het knap dat je zover met je studie bent gekomen. Wat jou overkomen is, is niet niets. Ik weet niet of je dit al met je huisarts hebt besproken anders zou ik dit zeker doen. Ik heb het idee dat je even een steuntje in de rug nodig hebt, om dit verleden achter je te laten....

Ik wens je veel sterkte !

Lavinia
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Za 07 Jan 2012 19:12

Re: Stil in de tijd

Berichtdoor Lavinia » Zo 08 Jan 2012 09:45

Beste Bart,

Dank je wel voor je reactie! Ik ben al een paar jaar in therapie, maar heb het gevoel dat het niet veel helpt. Die man was overigens niet mijn vader.

Bart1974
Lid
Berichten: 216
Lid geworden op: Zo 18 Sep 2011 13:24

Re: Stil in de tijd

Berichtdoor Bart1974 » Zo 08 Jan 2012 20:43

Hoi,

Misschien dat je een andere therapeut(e) kan bezoeken ? Als jij het idee hebt dat het niet helpt en je stil staat, zou een ander je misschien beter kunnen helpen...

corneliafijan
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Do 08 Mar 2012 21:42

Re: Stil in de tijd

Berichtdoor corneliafijan » Do 08 Mar 2012 21:48

leef met je meej!

Valorous
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Za 28 Jan 2012 20:53

Re: Stil in de tijd

Berichtdoor Valorous » Za 30 Jun 2012 00:29

Hoi Lavinia,

Dit is een late reactie, en ik verwacht ook niet dat er ooit een antwoord zal komen, maar ach. Ik wilde even zeggen dat ik zo vreselijk veel herken in jouw verhaal. Ik ben nu net 15, mijn moeder overleed twee maanden geleden op haar 43e aan baarmoederkanker. Ze heeft een ziekbed van anderhalf jaar gehad. Jouw schuldgevoel is iets dat ik ook zo erg herken... Ik heb anderhalf jaar voor mijn moeder gezorgd, waarin de laatste maanden natuurlijk het meest. Vaak snauwde ze me af, deed ik dingen niet goed genoeg en voelde ik me zo schuldig. Ik wilde alleen maar weg zijn van huis, en was dit ook vaak, terwijl ze me wel nodig had. Vooral nu ze is overleden is dit schuldgevoel maar erger en erger aan het worden — ik heb geen idee hoe ik er mee om moet gaan.
Momenteel woon ik bij mijn tante, ik ben erg blij met de steun die mijn familie mij geeft en vind het verschrikkelijk om te lezen wat er allemaal met jou gebeurd is. Ik denk dat ik goed begrijp wat je bedoelt met je alleen voelen, ook al lijkt het zo makkelijk te begrijpen. Tenminste, dat is wat ik heb: ik voel me alleen, terwijl het iets is wat ik totaal niet ben. Ik ben bijna continu met vrienden of familie, ik ben nooit alleen. Maar dat is hoe het voelt. Het is alsof niemand om me heen me begrijpt en nooit zal begrijpen om de dingen die ik vrij jong meegemaakt heb.
Ik krijg ook vaak te horen dat ik volwassener over kom dan ik ben en dat ik volwassener zou typen dan kinderen van mijn leeftijd "horen" te typen. Eigenlijk heb ik gewoon een hekel aan spelfouten en vind het leuk goed Nederlands te spreken, maar ach. Ik heb ook van een vertrouwenspersoon op school (waar ik met tegenzin heen ga, ik heb echt niks met psychologen etc.) en zij vertelde mij dat je door zo'n aangrijpende gebeurtenis mentaal 5 tot 10 jaar ouder kan worden. Mijn stiefopa zegt dat ik de puberteit heb overgeslagen. Ik kan me echter niet voorstellen dat ik metaal tussen de 20 en 25 zou zijn.
In ieder geval, mocht je dit toch nog op een dag lezen en zou je contact met me willen, laat het me weten.
Ook al is ons leeftijdsverschil groot, ik denk dat we elkaar wel zullen begrijpen omdat we soortgelijke dingen hebben meegemaakt, waarvan dat van jou nog stukken erger is.

Groetjes.


Terug naar “Voor kinderen die hun ouders verloren zijn”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten