Mijn vader is overleden aan blaaskanker
Geplaatst: Vr 20 Mei 2011 20:16
Dit is nieuw voor mij en mijn eerste keer.
Mijn vader is op 28 maart 2011 overleden aan blaaskanker, die uitgezaaid was in zijn botten. Mijn vader was ook alcoholist en daardoor heb ik niet de "vader/dochter" band kunnen opbouwen die ik altijd wilde. Daarboven op kwam nog de scheiding die mij de kans definitief afpakte. Na 16 jaar hebben wij weer contact gekregen d.m.v een telefoontje op 18 april van zijn huisarts die mij het hartverscheurende nieuws moest vertellen dat mijn vader terminaal was en waarschijnlijk nog 3 weken te leven had. Daar ging ik dus, met lood in mijn schoenen aan zijn deur. Het volgende wat ik zag was zo hard en confronterend dat het in mijn netvlies is gebrand en een litteken in mijn hart heeft achtergelaten. Het leek net alsof ik terug in de tijd ging waarin ik nog 6 jaar was en mijn vader door dat vreselijke ziekte ook kind was. Dus daar zat ik dan met niet een brok maar een baksteen in mijn keel naar mijn vader kijken die nog geen 38 kilo woog, elkaars hand vast te houden alsof wij elk moment weer uit elkaar gerukt zouden worden door de realiteit/omstandigheden. Ik ben 22 jaar nu en volg een opleiding die ik heel graag wil behalen maar ik ondervind dat ik soms 's morgens geslagen wordt door de realiteit en begraven wordt door het verdriet. Ik probeer mijn kracht als de stukjes van een gebroken vaas bij elkaar te rapen en door te gaan met mijn leven want één ding is een feit, het leven is een strijd en kan zeer oneerlijk verlopen maar je kan het prachtig maken door jezelf te dompelen in de liefde en steun van dierbaren.
Ik wens iedereen heel veel sterkte.
Groet, Anela
Mijn vader is op 28 maart 2011 overleden aan blaaskanker, die uitgezaaid was in zijn botten. Mijn vader was ook alcoholist en daardoor heb ik niet de "vader/dochter" band kunnen opbouwen die ik altijd wilde. Daarboven op kwam nog de scheiding die mij de kans definitief afpakte. Na 16 jaar hebben wij weer contact gekregen d.m.v een telefoontje op 18 april van zijn huisarts die mij het hartverscheurende nieuws moest vertellen dat mijn vader terminaal was en waarschijnlijk nog 3 weken te leven had. Daar ging ik dus, met lood in mijn schoenen aan zijn deur. Het volgende wat ik zag was zo hard en confronterend dat het in mijn netvlies is gebrand en een litteken in mijn hart heeft achtergelaten. Het leek net alsof ik terug in de tijd ging waarin ik nog 6 jaar was en mijn vader door dat vreselijke ziekte ook kind was. Dus daar zat ik dan met niet een brok maar een baksteen in mijn keel naar mijn vader kijken die nog geen 38 kilo woog, elkaars hand vast te houden alsof wij elk moment weer uit elkaar gerukt zouden worden door de realiteit/omstandigheden. Ik ben 22 jaar nu en volg een opleiding die ik heel graag wil behalen maar ik ondervind dat ik soms 's morgens geslagen wordt door de realiteit en begraven wordt door het verdriet. Ik probeer mijn kracht als de stukjes van een gebroken vaas bij elkaar te rapen en door te gaan met mijn leven want één ding is een feit, het leven is een strijd en kan zeer oneerlijk verlopen maar je kan het prachtig maken door jezelf te dompelen in de liefde en steun van dierbaren.
Ik wens iedereen heel veel sterkte.
Groet, Anela