en wat doe ik nu?
Geplaatst: Do 05 Aug 2010 20:26
Hoi,
mijn naam is Eva. Ik ben 23 jaar oud. 9 maanden geleden ben ik mijn moeder van 55 verloren aan kanker. Ik ben iemand die altijd hard werkt en voor iedereen wil klaarstaan. Ik ben al gauw naar een haptonoom gegaan en leefde al gauw in de veronderstelling dat ik er wel doorheen was. Dat het ergste nu wel voorbij was. Van het één lijk ik in het ander te vallen. Mijn moeder overleed in November, in Januari moest ik keihard gaan werken om af te studeren. Dit heb ik dan ook gedaan in Juli. Per 1 juli heb ik ook direct een baan kunnen vinden waar ik nu 36 uur per week werk. Ik vind het geweldig. Nu ligt mijn oma, de moeder van mijn moeder in het ziekenhuis en gaat het ook slecht met haar. Het lijkt alsof ik nergens rust kan vinden. In september ga ik verhuizen en samenwonen en in juni volgend jaar ga ik trouwen...De laatste tijd geeft mijn lichaam mij signalen af van: doe even rustig aan! Maar ik kan het niet. Ik merk dat als ik thuiskom ik een gigantisch groot zwart gat val waarin ik de pijn van het verlies telkens weer en weer ervaar. Alsof mijn ingewanden eruit getrokken worden en mijn hart verpulverd wordt. Ik weet op deze momenten NIET wat ik met mijzelf aan moet. Ik kan dan alleen maar heel erg hard huilen of janken kan ik het misschien beter noemen. Mensen die dan zeggen "er voor mij te zijn" wil ik weg hebben. Ik kan er dan niet mee omgaan want....wat the f... weten zij? Ik word zo boos dan. Aan de ene kant wil ik mensen bij me hebben en aan de andere kant wil ik dat ze oprotten omdat ze het gewoon niet begrijpen. Ik heb het gevoel dat ik maar door en door ben gegaan en dat het mij nu aan het inhalen is...maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen...ik ben redelijk ten einde raad en ik hoop zo ongelooflijk erg dat er iemand is die mij begrijpt...maar ook echt begrijpt..
Graag krijg ik reacties..
liefs Eva
mijn naam is Eva. Ik ben 23 jaar oud. 9 maanden geleden ben ik mijn moeder van 55 verloren aan kanker. Ik ben iemand die altijd hard werkt en voor iedereen wil klaarstaan. Ik ben al gauw naar een haptonoom gegaan en leefde al gauw in de veronderstelling dat ik er wel doorheen was. Dat het ergste nu wel voorbij was. Van het één lijk ik in het ander te vallen. Mijn moeder overleed in November, in Januari moest ik keihard gaan werken om af te studeren. Dit heb ik dan ook gedaan in Juli. Per 1 juli heb ik ook direct een baan kunnen vinden waar ik nu 36 uur per week werk. Ik vind het geweldig. Nu ligt mijn oma, de moeder van mijn moeder in het ziekenhuis en gaat het ook slecht met haar. Het lijkt alsof ik nergens rust kan vinden. In september ga ik verhuizen en samenwonen en in juni volgend jaar ga ik trouwen...De laatste tijd geeft mijn lichaam mij signalen af van: doe even rustig aan! Maar ik kan het niet. Ik merk dat als ik thuiskom ik een gigantisch groot zwart gat val waarin ik de pijn van het verlies telkens weer en weer ervaar. Alsof mijn ingewanden eruit getrokken worden en mijn hart verpulverd wordt. Ik weet op deze momenten NIET wat ik met mijzelf aan moet. Ik kan dan alleen maar heel erg hard huilen of janken kan ik het misschien beter noemen. Mensen die dan zeggen "er voor mij te zijn" wil ik weg hebben. Ik kan er dan niet mee omgaan want....wat the f... weten zij? Ik word zo boos dan. Aan de ene kant wil ik mensen bij me hebben en aan de andere kant wil ik dat ze oprotten omdat ze het gewoon niet begrijpen. Ik heb het gevoel dat ik maar door en door ben gegaan en dat het mij nu aan het inhalen is...maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen...ik ben redelijk ten einde raad en ik hoop zo ongelooflijk erg dat er iemand is die mij begrijpt...maar ook echt begrijpt..
Graag krijg ik reacties..
liefs Eva