Diagnose Kanker lotgenotenforum

Hallo.

December 2005 is mijn moeder overleden, na ongeveer 4 jaar ziek zijn. Ik dacht toen al een heel deel van de verwerking te hebben gehad, was iniedergeval al voorbereid. Ging dan ook al redelijk snel wel weer ok. Of dat dacht ik. Ik ging als een gek weer nieuwe dingen zoeken om me op te storten. Ja, fout dus. Daar kwam ik eind vorig jaar wel achter. Had genoeg andere problemen en dingen om me druk om te maken. Wil veranderen, andere toekomst plannen. Maar kom met niks verder. Kom steeds weer op terug dat ik nog bezig ben (moet gaan) met de verwerking van m'n moeders dood. Ik heb het steeds weggestopt en nu moet ik het toestaan. Maar hoe doe je dat? Op de bank zitten janken? Foto's kijken, herinneringen ophalen? Praten met anderen.. Maar wanneer is het klaar? Wanneer kan ik verder?
En verder waarmee? M'n moeder was altijd degene die me hielp en met alles, nu moet alles alleen.. Ook dit.. Ik heb gelukkig super lieve vrienden, maar wil ze er niet meer mee lastig vallen, is wel eens klaar met dat gezeur. (weet ik dat is t niet.. ) Met m'n vader en zus is de band nog steeds wat moeilijk, ik sta er niet voor open denk ik. Ik ben 26 en woon op mezelf.
Hoe kom ik hier doorheen? Wanneer komt er weer wat leuks?
Groetjes Elisa

Beste Elisa,

Het feit dat je zelf zegt dat er iets moet veranderen, is de grootste stap die je moet nemen.
Je durft onder ogen te zien dat het nu niet zo goed gaat. Mijn complimenten!
In Tilburg worden door maatschappelijk werk o.a. praatgroepen georganiseerd rond rouwverwerking. Zou dat iets voor je zijn?
Ga eens langs bij maatschappelijk werk. Zij weten wat er in jouw woonplaats georganiseerd wordt.
Hopelijk kunnen zij jou op het spoor zetten om je situatie te veranderen.
Veel sterkte,

Liddy

Bedankt voor de tip!

Ondertussen heb ik samen met m'n zus hulp gezocht en zijn we samen in 'rouwverwerking-therapie' zeg maar. Het blijkt dat m'n zus en ik er allebei op dezelfde manier mee omgaan en allebei een hoop gevoelens wegdrukken. Dus daar werken we aan!
Maar het blijft lastig, ik wil zo graag verder en door, een nieuwe toekomst, maar moet mezelf inhouden en eerst een stapje terug doen. Het duurt allemaal zo lang..
Als er nog anderen lotgenoten hier zijn sta ik open voor contact! Liefst ook in mijn leeftijd.

Het lijkt alsof je je leven even stil moet zetten.. Dat zou ik wel willen, maar ja.. het leven gaat ook door... een balans daarin vinden vind ik moeilijk.
Alle tips zijn welkom!
Gr. Elisa