Hoofdwebsite Stichting DiagnosekankerIn een eerder forum schrijf ik best negatief over haar. Ik hoop dat iedereen hier doorheen heeft kunnen lezen en dat ik vooral heel erg veel verdriet heb gehad van haar ziek zijn. Ik denk dat dat ook een oorzaak is geweest van mijn boosheid.
Mijn moeder en ik, zoals waarschijnlijk heel veel dochters dat met hun moeder hebben, hadden een hele bijzondere band met elkaar.
Ik ben enig kind en mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was. Mijn stiefvader kwam in ons leven op mijn 5de en is 10 jaar geleden ook overleden aan kanker. Mijn moeder heeft me ondanks de aanwezigheid van mijn stiefvader altijd alleen opgevoed. Ze heeft hem eigenlijk nooit echt de kans gegeven om een ouder voor mij te zijn voor. Daar had ze zo haar redenen voor. Dit heeft onze band heel erg sterk gemaakt, soms wel wat te strerk. Voor mijn moeder was ik niet alleen een dochter maar ook een vriendin en vertrouwenspersoon. Dit heeft onze relatie soms wel eens uit evenwicht gebracht.
Ik ben nu 30 jaar en heb in maart een prachtige zoon gekregen. Ook ben ik in april getrouwd met de meest geweldige man op de aarde
Een geweldig geluk overschaduwd door verdriet. Dat is zoals het voelt.
Mijn mama is er niet meer. Ik had haar zo graag willen laten zien dat ik ook een eigen leven heb. Zonder dat ze het gevoel kreeg dat ik haar in de steek laat. Dat is nooit mijn bedoeling geweest. Ik moest mezelf tegen haar afzetten om een eigen leven op te bouwen. En nu is ze er tussen uit gepiept.
Gelukkig weet ze dat ik gelukkig ben, dat heeft ze gezien. Ook haar kleinzoon heeft ze buiten verwachting nog 8 maanden mogen meemaken. Haar grootste trots.
Ik heb vorige week een nagesprek gehad met haar internist. Hij vertelde mij dat ze het wist. Na de laatste uitslagen was het duidelijk dat het snel zou gaan. Ik kon er niet bij zijn omdat wij op vakantie waren in het buitenland. Ze heeft het ons niet willen vertellen. Had ze dat maar gedaan, dan had ik zoveel meer begrepen.
Dit was haar beslissing en dat moet ik accepteren. Ze heeft waarschijnlijk ons geluk niet willen verstoren. Ze kon het niet aanzien als ik huilde om haar. Ze wilde mij geen verdriet doen maar wist dat dat moment ging komen. Altijd heeft ze alles gedeeld, ook dit had ik graag voor haar willen verzachten.
Ze is in het ziekenhuis overleden. We gingen daar naartoe voor behandeling. Ze wilde niet haar huis uit. Ze wilde thuis sterven. Maar dat lag toch nog niet in de planning... KUTZOOI.
Zaterdagavond zijn we naar het ziekenhuis gegaan omdat ze zoveel vocht vasthield dat haar voeten niet meer als zodanig te herkennen waren. Niet goed dus. Van woensdag op donderdagnacht is ze overleden. Ik werd om 3 uur 's nacht wakker. Ik heb mijn man wakker gemaakt omdat ik wist dat het ging gebeuren. 20 Minuten later blies ze haar laatste adem uit. Wie heeft er ooit gezegd dat dat een vredig moment is???? Ik heb nog nooit zoveel angst in iemands gezicht gezien, en dat terwijl ze lag te slapen. Ze was niet eens bij kennis en toch zag ik dat ze bang was.
Mijn mama is er niet meer en het doet godvergeten pijn. En men die zegt dat tijd alle wonden heelt, heeft nog niet zijn moeder verloren want tot nu toe wordt de pijn alleen nog maar meer.
liefs,
Sandy (maze is de naam van mijn zoon)