mama 55 jaar is veel te jong

[yvonne31]

Hallo allemaal.

Ik ben dus Yvonne en mijn moeder is 11 aug 2005 overleden aan alvleesklierkanker. Dus 3 dagen geleden.
Ik voel mij verstompt. Ik wilde dat ik heftig kon huilen, maar dat kan ik helaas niet. Het zit vast en volgens iedereen komt dat maandag eruit als mijn moeder gecremeerd is. Ik besef het geloof ik ook nog niet eens dat ze er echt niet meer is.
Hoe hebben jullie deze periode ervaren?
Ik heb het gevoel dat je geleefd wordt door alles en iedereen. Je kop staat er niet naar, maar er moet van alles geregeld worden.
Volgende week zal alles rustiger worden en wie weet komen de emoties dan.

liefs Yvonne

[Gast]

ach meisje toch
wat vind ik dit kut voor je
ik ben klaske en ik ben nu 19 mijn moeder is overleden aan botkanker toen ze 50 werd. en ik was toen pas 15.
Ik weet het ik weet niet hoe oud je bent?Maar ik dacht de eerste paar dagen van ja die komt wel weer terug?ik had helemaal niet het gevoel dat ze dood ging?of is?nu wel hoor maar je moet het maar een beetje over je heen laten komen de eerste paar dagen!dat is echt belangrijk!
en ga ook niet meteen weer aan de slag!!
dit heeft mij namelijk therapie gekost!
En laat het rustig over je heen werken en zorg wel dat je het beetje voor beetje verwerkt!anders krijg je er later zoveel last van!het is niet erg dat je nu niet huilt soms wil je dat ook niet omdat je niet goed weet wat je met de situatie aan moet!
ik hoop nog iets te horen veel sterkte!!

[yvonne31]

hallo Klaske

Mama is nu 1,5 week gelden overleden, en het is net of ik in een soort film speel. Het is allemaal onwerkelijk, alles gaat gewoon door, alsof mama helemaal niet bestaan heeft ( gelukkig kan ik wel over haar heel goed praten met mijn vader, en man en diverse vrienden).
Ik heb het gevoel dat als ik bij hun thuis ben dat ze elke moment naar beneden kan komen omdat ze heeft staan strijken boven, of binnen kan komen omdat ze eventjes weg is geweest.
Ik slaap gelukkig weer zonder slaappillen, al slaap ik soms wel heel onrustig.
4 dagen na de crematie ben ik weer gaan werken. ik werk nml maar 3 dagen per week, dus de overige dagen kan ik doen en laten wat ik zelf wil.
Samen met mijn dochtertje van 3,5 die haar oma ontzettend mist. Mama pastte nml die 3 dgn in de week op haar. Zelfs nog toen ze steeds meer op de bank ging liggen van vermoeidheid en pijn. Ik ben trouwens bijna 32 ben over 2 weken jarig en dan is ook de trouwdag van mijn ouders.
Ze zouden dan 38 jaar getrouwd zijn.
Ik hou mij wel groter dan ik ben ten opzichte van mijn dochtertje. Voor haar moet ik gewoon door gaan. Maar soms huilen wij ook samen om oma. Vooral als zij huilt dat ze naar oma toe wil, en dat zij oma terug wil.
Dan kan ik ook niet meer, dat breekt mij op dat moment.
Ik had altijd verwacht dat ik in zou storten als 1 van mijn ouders zou overlijden, maar dat is helemaal niet zo. Ik ben verdrietig, maar het leven gaat door. En ik voel mij kut, maar echt instorten, nee dat gebeurt niet. Straks gaan wij 3 weken op vakantie ( onze huwelijksreis, zijn nml 2 aug getrouwd. De plannen waren er al, maar toch alles vervroegd voor mama. gelukkig heeft ze die dag ontzettend genoten.) En mijn vader gaat 1 weekje mee. even bij tanken, even verwerken zonder dat iedereen over zijn schouder meekijkt. Iedereen is bang dat hij instort, maar tot nu toe houdt hij zich erg goed. Niet groot, nee hij toont ook zijn emoties wel, net als ik. Maar ook zijn leven gaat door, en hij vindt ook afleiding in zijn werk. Hij is ook snel weer gaan werken, hij kon niet tegen alleen thuis zitten, de hele dag.

Goh jij bent ook jong je moeder kwijt geraakt, zal niet makkelijk geweest zijn. Zo midden in de pubertijd. Is zij lang ziek geweest?
En heb jij nog meer familie??

De vader van mijn man is ook overleden, 13 jaar geleden, hij was toen 24 en ik 19. 1 jaar later ben ik echt even 2 mnd thuis geweest van mijn werk, om alles te verwerken.
Ik had iedereen opgevangen, mijn man zijn moeder zijn broer. Maar ik was mijzelf helemaal vergeten. terwijl ik mijn schoonvader ook al 4 jaar kon. Ik heb hem ook verzorgd de laatste 10 dagen, samen met de verpleging. Mijn schoonvader en ik hadden een hele mooie band. Ik was echt zijn dochter. ( hij had alleen maar zoons).
Maar na 1 jaar moest ik gewoon even tijd nemen voor mijzelf. Lekker 2 mnd thuis leuke dingen gedaan en dingen op een rijtje gezet.
En als dat nu weer zou gebeuren, nou dan gebeurd dat toch weer. Ik laat alles over mij heen komen. emoties moeten er een keertje uitkomen. Maar dwingen kun je dat niet.

Groetjes yvonne

[Gast]

hoi yvonne

ik las dat je een stukje ouder was ...
niet dat het uitmaakt maar misschien verwerk jij het anders ook omdat ik in de pubertijd zat...
daar ben ik inmiddels uitgegroeid maar ik voel me nu nog af en toe lekker klein...
Ja ik weet heel goed wat je voelt!
het is soms nu ik langs het huis van mijn ouders rijd alsof ik elk moment op bezoek ga en of ze daar nog wonen.
dat gevoel ken ik heel erg of even lekker thee drinken en bij kletsen.
op dat moment wil je het ook zo ontzettend en dat zou zo fijn zijn.
ik weet wel dat je nu ik 3,5 jaar verder ben dat ik minder huil en het een beetje voor beetje een plek kan geven,maar soms moet ik zo erg huilen.
en dat voelt soms ook fijn.
mijn zus heeft ook een kindje van nu 4 jaar en ja die heeft het amper meegemaakt maar we hebben het hem wel verteld op een kinderlijke wijze.ik heb dan twee zussen en 1 broer.
wij als zussen zijn best dik en ja me broer ook wel maar die kan vaak koppig zijn of filoseferen over het verleden.en hoe we mamma beter hadden kunnen helpen en soms krijgen wij dan weer een snauw.
verder was mijn moeder samen met mijn oma die allebei tegelijkertijd zijn overleden de contactleggers van de fam en ja de fam van me moeders kant is erg onemotioneel en denken dat ze heel wat zijn met hun geld.. dus daar heb je niet veel aan

ik zou graag wat af en toe hier met je op willen praten?
dit is voor mij ook nog fijn?vooral omdat we het zelfde herkennen
wat denk je ?

groetjes klaske

[yvonne31]

Hallo Klaske,

lijkt mij leuk.
maar ik ga eerst even een tijdje op vakantie ( Huwelijksreis)
Dus zodra ik terug ben eind september, laat ik wel even een berichtje achter. Oke !

groetjes Yvonne

[Gast]

ja is goed geniet ervan!!

[Gast]

Hallo Yvonne,

Als ik het goed begrepen heb ben je op dit moment op vakantie maar ik wil je toch even iets laten weten.

Ik kan me volledig terugvinden in je verhaal. Ik zelf ben nog maar 26 en heb een zoontje van 4. Mijn moeder is op 19 juli 2005 gestorven aan kanker. 11 dagen daarvoor ben ik getrouwd op 8 juli. Ik kan zoveel vergelijkingen met je maken. Mijn huwelijksreis is jammer genoeg niet door gegaan omdat wij zouden vertrekken op de dag dat mijn moeder begraven is.

Ook ik dacht net als jij dat ik zou instorten als ik mijn moeder zou verliezen, maar niets is minder waar. Het leven gaat gewoon door hoe hard het soms ook is. Ik voel ook wel het verdriet maar toch heb ik zo goed als geen traan gelaten en ik kan zelf eigenlijk niet uitleggen hoe dat komt. Ik wil het wel verwerken maar ik kan het precies niet, ofwel is dit mijn manier van verwerken maar besef ik het zelf niet. Het is ooit zo verwarrend vind ik.

Als je ooit een luisterend oor nodig hebt of met iemand wil praaten die hetzelfde heeft meegemaakt dan laat je maar iets weten.

Veel sterkte

ps: cindyleynen@hotmail.com

[yvonne31]

Hallo Cindy en Klaske,

Ik ben er dus weer. Hoewel zo voelt het niet. Ik ben veranderd qua gedachtengang en dingen die ik belangrijk vindt. De oude zal ik niet meer worden. Ik mis mama zo erg, ik huil best vaak, dan kijk ik naar haar foto en dan praat ik met haar. Op die manier komen mijn emoties los, ik kan dat nml niet zo goed bij andere mensen ( behalve mijn man en dochtertje).

Ja, cindy wat is verwerken ik denk dat je dat zelf niet echt bewust meemaakt, totdat je het verwerkt hebt. Maar zullen wij dit ooit helemaal verwerken???

Ben jij ook eerder getrouwd omdat jouw moeder ziek was?? Wat had jouw moeder precies en heeft zij een lange lijdensweg gehad??

Mijn trouwdag was al een mooie dag maar nu is het een echte bijzondere mooie dag, met veel foto's en videomateriaal van mij en mijn moeder. Ik kijk daar met heel veel fijne herinneringen op terug.
Waar ik nu tegenaan loop is dat ik mijn moeder haar stem niet meer kan herinneren en als ik foto's zie van een jaar geleden schrik ik gewoon ( mama was toen een kilootje of 30 zwaarder, mijn lekkere dikkertje), ik herinner mij haar op het moment alleen zoals ze de afgelopen weken voor haar overlijden was. Volgens iedereen komt dat wel weer allemaal goed, maar heeft het tijd nodig.

Lijkt mij fijn om met iemand hierover te kunnen praten!

groetjes Yvonne

[miep]

Hallo allemaal,

Mijn mam is de vorige week donderdag, 15 sep overleden....
Mam was nog maar 52 jaar en heeft gevochten als een leeuwin.
Ik heb al vaker hele verhalen opgeschreven op deze site,
dus k heb nú f geen zin om alles uit te gaan leggen.
Maar we hebben t geregel nu achter de rug en mam lag er héél fijn bij
en ik heb haar zelf opgemaakt en zo. Ik ben trouwens net 25 jaar geworden
en heb nog 2 broers van 18 en 27 jaar en mn vader.

T is nog steeds zó onwerkelijk allemaal.......
We zijn ruim een jaar zó intensief met mam bezig geweest en nu is dat er allemaal niet meer.
Geen gezorg meer......geen ziekenhuisbezoeken meer......
geen gerees tegen de klok om overal bij te kunnen zijn........geen; mám!!!! meer.
mam was een geweldig hartelijke kanjer en nu hoop ik dat ze de rust heeft gevonden die ze heeft verdiend.
We komen er samen wel maar er zullen zeker dagen zijn dat t allemaal even niet hoeft...

Iedereen sterkte bij zijn/haar verdriet

Liefs Miep

[yvonne31]

Lieve Miep,


gecondoleerd met het verlis van jouw moeder. Die van mij is 11 augustus overleden dus ik weet wat je doormaakt net als vele andere op deze site.]
Ik weet even niets te schrijven, maakt teveel los nog. MAAR heel veel sterkte en mocht je willen "praten, vloeken, schelden" je weet mij te vinden.

liefs Yvonne

[miep]

Lieve Yvonne,

Jij ook gecondoleerd met het verlies van je moeder....
Bedankt voor je reactie.

Liefs Miep

[Cinderella4]

Hallo Yvonne,

Even een paar antwoorden op je vraagjes.

Wij zijn dus niet eerder getrouwd, maar het verhaal met mijn moeder is eigenlijk als volgt gegaan.
We zijn samen de zaterdag na de bruiloft nog lekker op stap geweest(het was nl kermis bij ons in het dorp) en toen we naar huis gingen om twee uur s'nachts is eigenlijk alles pas begonnen.
Ze kreeg rond die tijd een eerste bloeding, maar we wisten niet waar het vandaan kwam. We wisten nl niet dat ze ziek was. Op zondag was ze eigenlijk goed en was er geen vuiltje aan de lucht, ze zou alleen in het ziekenhuis blijven voor wat meer onderzoeken. Zondag avond rond 23.00 uur heeft ze terug een bloeding gekregen(een longbloeding zoals nadien pas duidelijk werd) en is ze in coma geraakt. Wij kregen pas rond half twee s'nachts een telefoontje!!
Op maandag was er het nieuws pas dat ze kanker had en in een vergevorderd stadium. En op dinsdagmorgen omstreeks 05.00 uur is ze gestorven. Ze heeft dus geen lijdensweg gehad en dat is ergens toch wel een beetje een troost.

Over mijn trouwdag denk ik eigenlijk hetzelfde als jou. Ik ben blij dat ze dat nog heeft kunnen meemaken en dat ze nog op de familliefoto's staat. Ik heb nog een herinnering aan haar hoe dat ze echt was op het laatste moment.


Maar je hebt ergens wel gelijk hoor. Krijg je zoiets verwerkt en wat is inderdaad verwerken? Ik ben ergens een beetje blij dat ik mijn leven heel goed opneem en doorga, maar aan de andere kant voel ik mij ook schuldig omdat ik er niet mee kan huilen. Ik zou zo graag eens een potje janken maar het gaat gewoon niet. De mensen zeiden altijd maar dat het nog zou komen achter een week of twee, maar we zijn nu al twee maanden verder en het komt nog altijd niet.
In ieder geval heb ik al wel ondervonden dat praten helpt!!

Vele groetjes Cindy

[Jan1977]

Tja, ook ik heb helaas mijn moeder verloren. In de vroege ochtend van zondag 25 september 2005 is mijn moeder aan de gevolgen van longkanker met uitzaaiingen overleden. We hebben de hele nacht bij haar gezeten en om 04:30 is ze overleden in haar slaap, ze was 63 en stond áltijd voor ons allemaal klaar, ze was er altijd, altijd even sterk en ook mijn moeder heeft zo gevochten maar de kanker ging maar door, zo erg, ik mis haar zo vreselijk....jullie ook allemaal gecondoleerd en ik weet echt hoe moeilijk het is om haar te missen....kon ze er nog maar heel even zijn....gelukkig hoefde ze op het laatst niet te lijden, ze was ook niet bang om te sterven, het is allemaal heel erg rustig gegaan maar het geeft zo'n ontzettend verdriet.....allemaal heel erg veel sterkte toegewenst.

Groeten,
Jan

[Gast]

Ook ik heb mijn moeder verloren, nu bijna acht jaar geleden toen op eerste paasdag. Ik was toen 23 jaar.

Dit jaar ga ik trouwen... en zij is daar helaas niet bij. De "mooiste" dag van m'n leven, die nooit perfect kan zijn.

Hoeveel tijd er ook voorbij gaat, het lijkt wel of ik haar nu meer mis dan ooit tevoren.

Iedereen heel veel sterkte.

Groet,

Janne

[Gast]

Janne,

Zelf heb ik het idee dat het gemis nooit over zal gaan, iedere dag mis ik haar en ik zou niet weten wat het gemis minder kan maken....het blijft erg moeilijk, maar ik wens je een geweldige trouwdag toe en een heel gezond en gelukkig huwelijk! Groeten, Jan

[Leslie]

Mijn moeder is vorig jaar overleden aan kanker. Heb heb het daar moeilijk meegehad, maar me er toch aardig goed doorheen geslagen. Pas nu, na een jaar, zit ik er helemaal doorheen. Het wordt steeds moeilijker. Als ik lees dat Janne gaat trouwen dan kan ik me helemaal voorstellen hoe het is als je moeder er niet bij kan zijn. Ik voel hoe het is om je moeder te moeten missen als je kinderen krijgt, gaat trouwen of op een andere belangrijke dag in het leven. Dan is zij er niet bij. Het blijft moeilijk om daarmee om te gaan...