lieve, lieve mam
lieve, lieve mam
mijn mam (60) is overleden 4 juni 2007. ze was de liefste mam en oma van de wereld. ik (32) en mijn 5 kids missen haar enorm. ze stond altijd achter me. was de liefste oma die er bestond. een echte ouderwetse oma met snoepjes in haar tas en heel veel aandacht voor allemaal. ze stond altijd voor me klaar en hielp me heel erg met m'n kids. ik heb drie kids die extra zorg nodig hebben, en zij was er altijd voor hun. en toen werd eind maart de diagnose pancreascarcinoom gesteld en kregen we te horen dat daar niks aan te doen is. we hebben nog 9 hele mooie, bijzondere weken gehad.(ze heeft gelukkig bijna niet geleden) en toen is ze heel kalm en rustig ingeslapen. maar nu mis ik haar zo. soms lijkt het net een boze droom en hoop ik dat ze straks gewoon weer binnen loopt, maar gelijk besef ik dat dat dus nooit meer gebeurt. dat doet zo'n pijn. daarnaast is het verdriet dat m'n kids hebben ook zo moeilijk om te zien oma was alles voor ze en ze kunnen het niet goed verwerken dat ze oma niet meer zullen zien. lieve lieve mam we missen je zo we hadden je nog zo graag 20 jaar bij ons gehad.
Re: lieve, lieve mam
Hallo Chadia,
Jouw ervaring is ook de mijne. Ik heb mijn moeder vorig jaar febr verloren aan alvleesklierkanker, nu een jaar later lijkt het of ik er steeds meer moeite mee ga krijgen. Het gemis wordt steeds groter, in alles wat ik doe mis ik haar. Hoe ga jij hiermee om......hoe ga ik accepteren dat ze er nooit meer bij zal zijn......ik wil er zo graag met iemand over praten maar ik weet soms niet hoe ik mij daarvoor moet openstellen...
groetjes
Minca
Jouw ervaring is ook de mijne. Ik heb mijn moeder vorig jaar febr verloren aan alvleesklierkanker, nu een jaar later lijkt het of ik er steeds meer moeite mee ga krijgen. Het gemis wordt steeds groter, in alles wat ik doe mis ik haar. Hoe ga jij hiermee om......hoe ga ik accepteren dat ze er nooit meer bij zal zijn......ik wil er zo graag met iemand over praten maar ik weet soms niet hoe ik mij daarvoor moet openstellen...
groetjes
Minca
Re: lieve, lieve mam
hallo minca,
al is het een jaar geleden toch nog gecondoleerd met het verlies van je moeder, want ik weet dat het na een jaar juist zo moeilijk is omdat de mensen vinden dat het dan maar voorbij moet zijn. maar eigenlijk was het bij mij zo dat juist in die periode ik alles opnieuw beleefde. haar ziek zijn, haar sterven en de vreselijke tijd erna. het is voor mij nu bijna 3 jaar geleden en ik mis haar nog steeds maar het is wel minder heftig geworden. wij praten heel veel over haar en ik merk dat het nu steeds vaker over de leuke herrinneringen gaat en niet meer over het ziek zijn en het overlijden. echt dat is voor mij het allerbelangrijkste gewoon over haar te kunnen praten ook nu nog en als er moeilijke dagen zijn zoals verjaar-en feestdagen wil ik gewoon kunnen zeggen dat ik haar mis en dat ik er van baal. ik denk dat dat het belangrijkste is dat je je verhaal telkens bij iemand kwijt kan. je vroeg hoe je het kan accepteren dat ze er nooit meer zal zijn. ik denk dat dat voor iedereen anders is. ik ben gelovig en ik geloof dat waar ze nu is ze het goed heeft, en dat gun ik haar, maar dat doet niks af van dat ik haar mis en dat ik soms echt boos en jaloers kan zijn als ik een oma met haar kleinkinderen zie of als mensen lelijk doen over hun moeder dan kan ik echt boos om zijn. ik hoop dat je iemand in je omgeving hebt tegen wie je tot vervelends toe kan praten over je moeder en je gevoelens want dat is volgens mij het allerbelangrijkste in je verwerking. en echt het klinkt misschien raar maar ik denk dat het gemis nooit weggaat maar dat het wel een soort ''went'.
ik wens je heel veel sterkte en als het je misschien helpt kun je ook je verhaal aan mij mailen.
al is het een jaar geleden toch nog gecondoleerd met het verlies van je moeder, want ik weet dat het na een jaar juist zo moeilijk is omdat de mensen vinden dat het dan maar voorbij moet zijn. maar eigenlijk was het bij mij zo dat juist in die periode ik alles opnieuw beleefde. haar ziek zijn, haar sterven en de vreselijke tijd erna. het is voor mij nu bijna 3 jaar geleden en ik mis haar nog steeds maar het is wel minder heftig geworden. wij praten heel veel over haar en ik merk dat het nu steeds vaker over de leuke herrinneringen gaat en niet meer over het ziek zijn en het overlijden. echt dat is voor mij het allerbelangrijkste gewoon over haar te kunnen praten ook nu nog en als er moeilijke dagen zijn zoals verjaar-en feestdagen wil ik gewoon kunnen zeggen dat ik haar mis en dat ik er van baal. ik denk dat dat het belangrijkste is dat je je verhaal telkens bij iemand kwijt kan. je vroeg hoe je het kan accepteren dat ze er nooit meer zal zijn. ik denk dat dat voor iedereen anders is. ik ben gelovig en ik geloof dat waar ze nu is ze het goed heeft, en dat gun ik haar, maar dat doet niks af van dat ik haar mis en dat ik soms echt boos en jaloers kan zijn als ik een oma met haar kleinkinderen zie of als mensen lelijk doen over hun moeder dan kan ik echt boos om zijn. ik hoop dat je iemand in je omgeving hebt tegen wie je tot vervelends toe kan praten over je moeder en je gevoelens want dat is volgens mij het allerbelangrijkste in je verwerking. en echt het klinkt misschien raar maar ik denk dat het gemis nooit weggaat maar dat het wel een soort ''went'.
ik wens je heel veel sterkte en als het je misschien helpt kun je ook je verhaal aan mij mailen.
Terug naar “Voor kinderen die hun ouders verloren zijn”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 gasten