mijn papa...

[Leslie82]

Hallo iedereen

Ik ben Leslie, ik ben 24, en op 12 augustus 2006 is mijn vader overleden aan longkanker. Toen ik 15 was is hij voor de eerste keer ziek geworden. De dokters gaven hem toen nog 6 maanden. Maar hij wou vechten, en wonder boven wonder versloeg hij de kanker, en genas hij. 5 jaar was hij vrij van kanker toen het opnieuw toesloeg. Hij had opnieuw longkanker. Opnieuw chemotherapieën. Maar deze keer versloeg hij de ziekte niet. Hij kreeg uitzaaiingen in het hoofd. Maar ook in zijn buik kwamen er uitzaaiingen. In april is hij naar paliatieve zorgen gegaan. Hij functioneerde al bij al nog goed. Maar in augustus is een uitzaaiing in de lever hem fataal geworden. Hij is 56 jaar geworden. Ik heb heel fel het "bekende" gevoel gehad dat dat niet kon. Ik heb het nog steeds maar in mindere mate. Het is tenslotte maar 7 maanden geleden. Ik vind het heel vreemd om te lezen op officiele papieren, op 12 augustus 2006 overleden. Het is een enorme leegte. De gedachte dat je die nooit meer zult zien, nooit meer zal spreken is heel onwezenlijk.

[emmo]

hoi leslie,
wat verschrikkelijk voor je!! hoe gaat het nu met je?? ik las jou verhaal en dat deed me veel aan mijn verhaal denken.. Ik ben nu 19, en op 29 oktober 2006, ik was toen nog 18, is mijn moeder overleden aan longkanker en een hersentumor.. 4 jaar geleden, waren de dokters er bij toeval achter gekomen dat ze darmkanker hadden, en dachten dat ze dat niet zo overleven, ze heeft toen chemo gehad en op een gegeven moment dachten we dat ze schoon was. maar nee, nu ongeveer een jaar geleden werd ik opgebeld door mijn vader dat langs moest komen, hij vertelde mij dat mijn moeder longkanker heeft en dat het niet meer te genezen was. Ik reageerde best nuchter, ik had in die tijd ook een ernstige ruzie met mijn moeder. Ik kon niet beseffen dat mijn moeder nog een keer kanker had gekregen, ze nam chemo en bestraling om het zo lang mogelijk uit te stellen, maar eind augustus heeft ze de behandeling stop gezet, ze kon het niet meer, ze wou niet meer elke dag doorbrengen in het ziekenhuis, ze heeft haar dood geaccepteerd, maar naar mij toe leek ze nog lang niet dood te gaan.. Totdat ik in het weekend werd gebeld dat het slechter met haar ging en dat ik morgen echt langs moest komen.. Morgen kwam te laat.. verschrikkelijk. Ik mis haar nog elke dag, zeker nu mijn relatie van 3 jaar over is gegaan omdat hij het niet meer aankon..

[poppemieke]

hey iedereen
hier is mijn verhaalke
mijn papa is nooit ziek geweest tot in 2005 onze werld veranderde
onze papa had een verkoudheid niks abnormaal en nen hele lelijke hoest ma wou niet bij de dokter javeel te trots was hij om te gaan " met siroopje gaat het over"" tot ik in eind mei wist da het ni meer normaal is en werd zieker en begon koorts te maken dokter laten komen foto's van longen laten nemen toen moest hij ineens naar het ziekenhuis dringend binnen via spoed zei de dokter
allemaal testen gedaan wat blijkt het was geen goed nieuws "longkanker"
ok me dokter gepraat gaf 90% om dit te overwinnen
toen paar dagen later weer een klap kregen het zat in het hoofd ook
mits chemo kwam dit allemaal in orde
ja wa doe je als je dit hoort ge laat het gewoon doen
papa reageerde er goed op was niet ziek maar na een tijdje was eer geen verschil meer dus stralen dan maar
dan nog een volledig check up januari 2006
en dan kregen we weer slecht nieuws "lever" aan getast
en toen is mijn papa zieker om zieker beginnen te worden

zijn laatste 1.5 maand heeft hem veel in het ziekenhuis geweest
ben toen veel thuis geweest om bij hem te kunnen zijn
want ik wist als enigste da hij het ni ging halen
daarna heb ik broers en zussen wel ingelicht
mama durfde ik ni maar we wouden ni opgeven
ik en mama hebben hem trug naar huis laten komen
was vrijdags onstlagen in ziekenhuis we wouden palliatieven thuis doen mits hulp maar maandag 19/6 zijn ze hem komen halen me ambulance om naar palliatieve te doen want had zuurtsof gebrek toen zeiden de dokters dat heb de morgend niet ging halen en dus bleef mama bij hem en ging haar dinsdagmorgend aflossen zodat ze ff naar huis kon ben er gebleven tot woensdag 21/6 de dag waarop hij stierf

1 ding zijn laatste 24 uur ben ik volledig bij hem geweest en die laatste woordjes die hij zei zal ik nooit vergeten

na zoveel maanden ben ik mijn verdriet nog aan het verwerken wat zeker niet makkelijk is

dus iedereen die dit meemaakt wil ik veel sterkte toe wensen en als jullie zin hebben in een praatje kom gerust maar eens langs en lucht je hartje maar hoor
xxxx