mijn vader (54)

[ilvo]

Hallo ik ben een meisje van 18 en wil even mijn verhaal doen (nog even geen naam)

Vorig jaar is mijn vader vrij plotseling overleden aan de bekendste sluipmoordenaar....kanker..
We wisten amper dat hij iets ernstigs mankeerde en 4 weken later moesten wij hem begraven.
Ik ging door met school en werk en leefde op de automatische piloot.
Wist me groot en staande te houden en trok me op aan verhalen die volgens mij veel erger leken dan dat ik allemaal mee maakte.
Eigenlijk heb ik daar dus geen goeds aan gedaan...ik mis hem verschrikkelijk...iedere dag...elk uur...elke seconde...altijd!
Ik merk nu pas hoe zeer het me allemaal doet...en denk dat dit komt omdat ik me nu niet goed bezig kan houden...voor school ben ik klaar en ik heb sinds Juni geen werk.
Door verschillende situaties voel ik me heel erg opgelaten wat anderen ook wel stress zullen noemen maar tot zover wil ik mezelf niet zetten.

Ik weet niet hoe ik hier alles mee om moet gaan...

Zijn er misschien mensen die iets herkennen in mijn verhaal..?

[lieve jongen]

Ik vind t heel erg voor je en leef met je mee. Ik woon sinds 1994 hier in nederland. Mijn familie moest vluchten vanwege politieke problemen. we zijn verspreid door hele wereld ene woont hier andere daar.. we waren uitelkaar maar ik me pa en mijn moeder zaten hier en de rest ver weg. Ik d8 dat zal wel ooit goed komen en ooit weer bij elkaar zoals vroeger, tot dat ik in 1996 van de dokter hoorde dat mijn pa kanker had en dat t gebeurd kon zijn met half jaar ik was 16 en moest t voor hem vertalen. Ik was er echt kapot van. Steeds als hij zich niet goed voelde d8 ik dat hij dood zou gaan. Met die gedachte leefde ik elke dag. Pas 9 jaar later in 2005 is hij naar buitenland gegaan om mijn oom te ontmoeten in een buurland van ons eigen land omdat hij niet naar eigen land mocht. Ik was net met een hbo opleiding begonnen en zat op een camping voor introductie had niet eens afscheid van hem genomen. Daar was hij overleden. Ik ben er heen gegaan en omdat die ooit gezegd had dat die graag in eigen land begraven wilt worden heb ik dat met pijn en moeite geregeld. Niemand van ons mocht er bij zijn familie daar heeft hem begraven. Het is nu een jaar later maar ik zit er nog mee vooral omdat ik niet bij hem was. Maar ja t zit niet altijd mee met het leven probeer t beste er van te maken hoe moeilijk t ook is. Ik geloof niet in god maar ik geloof ook niet dat het voorbij is als je dood bent. Je vader zou t vast niet leuk vinden als zijn dochtertje verdiritig zou zijn en zou je vast liever blij door het leven willen zien gaan. Strekte en liefs

[Dian]

Hallo ilvo,

Ik herken je verhaal van het leven op de automatische piloot. Dit heb ik ook zo ervaren toen mijn vader ziek was. Ik ging ook maar door. Mijn vader deed dit zelf ook, die was ook altijd erg van het doorgaan.

Het is erg moeilijk als je het niet gewend bent om met zulke gevoelens om te gaan.
Ik kan het ook nog steeds geen plaats geven dat ik mijn vader kwijt ben, want ik wist tot dat hij overleed niet wat echt missen was.

Ik wens je veel sterkte!

[poppemieke]

ja ik denk da er veel zijn die dit meemaken het verlies van iemand
ik was ook zo een automatisce piloot die maar verder verder deed
ik deed dat om er niet aan te denken ma ik heb da onderschat

het verwwerken vraag enorm veel tijd en praten helpt wel daarmee da ik ben beginnen zoeken om ineternet naar lotgenoten
ik wens je veel sterkte toe en als je iets wil zeggen doe het hier dan maar gerust iedereen begrijpt je hier wel


xxx