ik wil het delen! mijn verhaal!

Ben je tussen de 18 en 26 jaar en heb je een van je ouders verloren? Dan kun je hier terecht.

Heb je behoefte aan mailcontact met anderen,
Surf naar: http://www.diagnose-kanker.nl/lotgenote ... verwerking
Er is daar een speciale mailgroep voor jullie.
Deze mailgroep heet "Rouwverwerking kinderen van een overleden ouder, broer of zus" afgekort "Rouwverwerking-KvOOBZ" en is bedoeld voor "Kinderen van overleden ouders, broers en zussen".
Violetje
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Do 21 Jul 2011 13:23
Contact:

ik wil het delen! mijn verhaal!

Berichtdoor Violetje » Do 21 Jul 2011 14:13

Hallo ik ben Robin een jong volwassen vrouw van 22 jaar oud.
Toen ik 8 was, had ik me vader verloren aan kanker!
Hij was maar 43 jaar oud!.
Maar toen leek het allemaal veel makkelijker te zijn, om er mee te leven zonder mijn vader.
Dat hij er niet meer is.

Maar afgelopen februari verloor ik ook me moeder aan kanker!.
En dat was een hel!

Ik wou gewoon dat er ook praatgroepen voor mensen boven de 18 was.
Maar helaas!
Daarom praat ik hier! en ik hoop dat ik hier misschien mensen vind waar ik dingen mee kan delen.
Die misschien helaas het zelfde heeft mee gemaakt!.
Dat ik me niet alleen voel.
En dat ik me begrepen voel.

Hier is dan mijn verhaal:

juni 2010
Ik was druk met school, en examens.
Toen wij het bericht kregen dat me moeder baarmoederkanker had.
Van de 5 fases had zij fase 4.
Ze konden dus niet operatief te werk gaan.
Ik schrok me natuurlijk kapot, want ik dacht dat ik me moeder ging verliezen.
Want ik had op mij 8ste me vader al verloren.
Kanker stond voor mij als de dood beschreven.
Al wist ik dat mensen er ook van konden genezen.

Juli 2011.
Ik had net me examen gehaald en mama begon met haar eerste chemo.
Na haar eerste chemo ging het gelijk al mis!
Ze kreeg koorts en moest langer in het antonie van leeuwenhoek blijven.
Dus besloten de artsen alleen bestralen en geen chemo.
Want dit was de enige chemo die bij haar aan moest slaan.
En ze zeiden dat het zeker geen risico had bij het bestralen van de ziekte.
Na 2 weken in het ziekenhuis werd mama weer beter en mocht ze eindelijk naar huis.
Oma en ik zorgde voor mama overdag.
En mijn stiefvader die woonde daar en die was er dan na zijn werk.
Zo hadden we het opgelost.
En dat ging ook zeker waar goed!.

Half juli:
eerste bestraling.
Bestraling ging goed, en ze mocht gewoon op bezoek behandeling.
Ze werd wel zwakker, en het ging met ups en downs.
Maar het ging goed met haar!
En volgens de artsen ook!
Zo hadden we de bestraling elke week 1x.

heel juli, augustus, september.

Tot in oktober!
Toen kreeg me moeder een longontsteking.
En werd ze opgenomen in een plaatselijk ziekenhuis hier in de buurt.
Ze werd nachts wakker ontzettend benauwd.
En ze dacht dat ze dood ging.
Uit eindelijk bleek het om een longontsteking te gaan.
Het was niet makkelijk voor haar in het ziekenhuis.
Want ze had het daar ook helemaal niet fijn.
En ze kon gewoon omdat ze zo zwak was zelf niet goed lopen.
En alles was zo onzeker.
Maar na anderhalve week mocht ze gelukkig weer naar huis.
Later kreeg ze toch weer longontsteking.
Maar dat kon met een kuurtje prima verholpen worden.

Ze had maar 2 weken gemist van de bestraling.
Dus verder in oktober gingen we weer voor de bestralingen naar het antonie van leeuwenhoek.
Dag bezoek aan het ziekenhuis.
Ze mocht elke keer weer mee naar huis.
Dat was heel fijn.

Ze had de laatste uitwendige bestraling gehad, en volgens de oncoloog ging alles goed met haar.
En werd het tijd voor 3 maal inwendige bestraling.
En daar ging oma voor mee.
Want het was nogal heftig en mijn moeder vond het heel fijn als oma mee ging.

De eerste inwendige bestraling ging goed.
Alleen emotioneel werd het toch best zwaar.
Maar het ging goed.
Na 3 van binnen bestraald geweest kreeg me moeder eindelijk rust om bij te komen thuis.
En dat ging eigenlijk wel heel erg goed!.
En dan moest ze na een maand op controle komen.

December!.
Me moeder begon heel raar gedrag te vertonen.
Ze leek wel dronken, en de weg kwijt en ze at amper en ze moest heel vaak plassen maar het kwam er niet uit.
Je kon nauwelijks een gesprek met haar volgen.
Ze sliep ook veel op de bank.
Logisch ook na alles.
Maar toch heel vreemd.
Op een dag dat we ons er niet bij goed voelde me vader en ik.
Ze kon amper lopen, en de dag daarvoor was ze gevallen.
En we wisten er totaal geen raad mee.
We wilden haar beneden krijgen van uit boven uit haar bed.
Maar het lukte niet.
En ze deed zo vreemd, en ze begon steeds meer rare gesprekken met ons te voeren.
Bijvoorbeeld dat ik een boot had gekocht.
Nou ik had helemaal geen boot gekocht.
Dus besloten we haar over te plaatsen naar het ziekenhuis.
Het kon niet anders, we voelde ons hier zo slecht bij.
Het koste zeker 6 uur tijd om haar via een ambulance te laten afvoeren naar het ziekenhuis.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen bleek er toch heel erg veel mis te zijn.
Ze moest naar het intensive care!
En kwamen ze daar achter dat haar nieren niet functioneerde met haar blaas.
Het buisje daar tussen van allebei de kanten waren dicht gedrukt door bindweefsel van de bestralingen en de tumor.
Het was een heftige nacht.
Me moeder wou niet geholpen woorden, en ik moest anders beslissen hoe en wat.
Dus ik had me stiefvader overlaten komen om toestemming aan artsen te geven omdat ze zelf niet meer daar toe in staat was.
De volgende morgen werd me moeder over geplaatst naar een andere intensive care.
Waar ze nog beter werd begeleid.
Gelukkig had ze de nacht goed overleefd!.
Ze hebben toen uit eindelijk 2 nier drain gezet.
Zo dat het vocht uit haar nieren toch naar buiten kon.
Daar was me moeder het totaal niet mee eens, want het was best moeilijk met 2 slangetjes van uit je rug.
Maar ze had geen keuze.
Omdat de doktoren in het plaatselijke ziekenhuis niet mochten/konden kijken of het nou werkelijk bindweefsel was wat de buisjes tussen de nieren dichtklemde
werd me moeder na 2 weken overgeplaatst naar het AVL.
Het duurde een tijdje omdat het AVL nog niet veel plaats had.
Uit eindelijk daar kreeg ze een gynaecologisch onderzoek.
En het leek uitwendig (nog geen kweek) dat het weer een tumor was.
En dan was het zeker niet meer te behandelen.
Maar eenmaal na de kweek bleek het toch weefsel te zijn en mijn moeder was kankervrij.
Alleen wel lichamelijk beperkt.
Want ze kon door het bindweefsel ook niet meer goed lopen.
Het drukte tegen haar wervels aan.
Ze werd weer helderder en mocht uit eindelijk naar huis.
En kreeg ze thuis thuishulp.
En een rolstoel, en een rollator en een aangepast bed voor in de woonkamer.

Door zit alles was me moeder heel verzwakt.
Snel moe, ze kon niet goed praten.
Ze kon niet goed lopen.
Ze was heel emotioneel!
En dat was echt heel erg zwaar!
Zwaar om je moeder zo mee te maken maar ook logisch dat ze het er zo moeilijk mee had!

Kerst!
Ze is een beetje bijgekomen en we vierde kerst bij me oma op de woonboot.
Iedereen was er, en het was ontzettend fijn.
En mama kon ook komen en alles mee maken.
En we hebben een ontzettend mooie kerst gevierd!

2 dagen na kerst kreeg me moeder een scan in het AVL.
Om te kijken of er geen uitzaaiingen was.
ze vonden een plekje op haar long, maar het hoefde niet te betekenen dat het kanker was.
Maar ze wouden wel een punctie om er zeker van te zijn.
Het bericht zou pas januari komen omdat ze ook feestdagen hadden.

Zo hebben wij een fantastisch mooi oud en nieuw gevierd!.
Me moeder had 2 glaasjes champagne op en dronken ja dat werd ze er wel van.
Maar we hebben heel wat gelachen.
En ze had zelfs energie om wat lekkers voor elkaar te maken.
Ja een prachtig oud en nieuw!.
Ook al ging ze om 1 uur alweer slapen maar die paar uurtjes nooit meer om te vergeten.

Januari!
Slecht nieuws!
mama had longkanker, tussen haar longvlies.
En ze konden helaas niks voor haar betekenen.
Of ze moest aansterken en dan de eventuele chemo zou maar 10% helpen.
Het was gedaan!
We moesten maar het beste van alles maken.
Ookal kon dat niet heel goed, maar gesprekken voeren, voor haar zorgen dat was ook heel erg fijn.
Mama werd steeds zwakker.
En moesten we naar het ziekenhuis om dan maar een morfinepomp aan te leggen bij haar.
Zo dat ze sowieszo geen pijn zal hebben.
Dat wouden we niet meer!
Dat verdiende ze ook niet!

Eerst zou mama 3 dagen blijven in het ziekenhuis om de pomp goed in werking te laten stellen.
Maar dat werd anderhalve week.
Best heftig was het, want emotioneel werd het voor haar ook weer heel erg zwaar!
Ik ging elke dag naar haar toe!
Elke dag leuke dingen vertellen.
Maar vaak was ze ook heel erg moe van de morfine.

Eind januari begin februari:
anderhalve week later de morfine pomp was goed, en ze mocht eindelijk naar huis.
En toen ging het helemaal slecht met mama.
Ze kon bijna niet meer eten.
Ze zat er emotioneel helemaal door heen.
Drinken wou al niet meer.
En lopen werd lastiger.

Ik heb hele fijne gesprekken met haar gevoerd!
Alles verteld wat ik wilde vertellen.
Ik ging altijd weg met: '' ik hou van jouw mama''
En zorgde dat ze het goed had.
Ik en me vader hadden nog een ipad voor haar gehaald.
En daar speelde ze mee en dat was ook heel erg leuk.
Maar toen was het februari.
Mama lag op bed, sliep veel, was onrustig ze kon amper lopen.
Ze begreep vaak dingen niet.
En ze begon haar spullen al uit te delen.
Ze wou het met een warm hand geven in plaats van als erfenis.
Ik begreep er niks van ik wou dat ze er zelf nog blij mee kon zijn.
Ik wou helemaal niet dat mama dood ging en ik had gewoon nog alle hoop dat het beter met haar ging woorden.
Maar helaas! ze ging alleen maar achteruit.

4 februari:
Ik was bij de psycholoog geweest.
Ik wou hulp bij dit.
Ze vertelde me dat ik veel met mama moest gaan praten.
Dat ze toch wel heel snel dood ging.
En als ze niet meer at en dronk dat het dan helemaal al snel ging.
Toen na de psycholoog ben ik bij mama geweest!.
Ik heb haar verteld dat ik heel veel van haar hou!
En ze vertelde mij dat wat er ook gebeurd dat ze me kwam opzoeken als ze er niet meer was.
En ik had haar verteld dat ik altijd van haar zou blijven houden en dat ze de beste mama van de hele wereld was.
Dat ze mij zo goed groot heeft gebracht en dat ik er trots op was!.

En de dokter kwam.
hij vertelde dat ze eigenlijk al helemaal geen zuurstof meer in haar bloed had.
Hij vertelde ons dat ze dood ging, misschien vandaag nog.
Hij vroeg haar om euthanasie!
Dat wou ze niet.
Ze wou vechten!
Hij had haar goed wakker gekregen even ook om dat dus nog te vragen.
Maar ze wou echt niet.
En hij gaf haar een slaappil zo dat ze toch nog een beetje kon gaan slapen.
Want ze was onrustig en wou helemaal niet gaan.
Die avond ben ik daar blijven slapen.
We hebben mijn oom en tante gebeld.
En die kwamen ook!
Die zijn de hele nacht bij haar bed blijven zitten en ik moest verplicht slapen.
Omdat het nog lange dagen voor me ging woorden.
Die nacht hebben ze haar rustig gekregen.
Ze raakte in een soort van coma.

De volgende morgen ben ik nog even naar huis gegaan.
Om te douchen en om te kleden en even tot me zelf te komen.
En toen ik terug kwam was ze nog zo rustig en lag ze dus nog in coma.

'S avonds kwam mijn tante en haar man en mijn opa en oma waren er ook.
En me vriend kwam.
Toen mijn tante binnenkwam, kwam mama even omhoog! ze bewoog!
dat was schrikken!...
Ik zei tegen haar'' mama ik hou van jouw '' en pakte haar hand.
En toen mompelde ze terug dat ze ook van mij hield.
Me vader en ik gingen naarst haar zitten en hielden haar hand vast, we dachten dat ze nu ging.
Maar ze werd rustig en ging weer slapen.

Me opa en tante besloot wat eten te halen patat.
Toen ze terug kwamen kwam ook de thuiszorg om mama even af te sponsen.
Dat was wel zo fijn.
Eenmaal me patatje opgegeten en begonnen aan me broodje, en iedereen zat en de thuiszorg ging naar mama toe met een washandje!
Riep de zorg ons.
'' ze gaat nu weg, jullie mogen afscheid nemen..''
Ja daar ging ze..
Haar zware adem ging over naar een ontzettend rustige zucht.
En we zagen haar ineens zo jong worden.
We hebben haar gedag gezegd en we voelde dat ze weg was.

De vriend van me tante en me tante zijn in de kamer bij mama nog blijven zitten iedereen ging even weg vandaar.
Ze gingen me moeder nog een laatste eer bewijzen.
Mijn oom ( die overigens ook bij thuiszorg werkt) de vriend van me tante dus.
Heeft haar ogen gesloten.
Haar mond dicht gedaan!
En toen kwamen de artsen constateerde dat mijn moeder inderdaad was overleden.


* 20:04 is ze precies overleden.
Op 5 februari 2011.

Ze was geboren op 11 maart om 20:04.
Ze is nog maar 42 geworden bijna 43.

Dag lieve mama ik mis je elke dag nog!!! ik zal je nooit vergeten...






* dat was dus mijn verhaal!.. mijn verdriet, de dingen die ik de laatste jaar nog met mijn moeder heb mogen delen.
En elke dag heb ik nog pijn.
Al is het 5 maanden terug.
Het voelt nog als gister.

Ik loop nog 1x per maand bij een psycholoog.
Maar eigenlijk verlang ik naar iemand die dit ook heeft meegemaakt.
Waar mee ik toch mijn verdriet mee kan delen.
Dat ik me toch niet zo alleen voel, om dit als dochter van te moeten verwerken.
Voor iedereen is het anders.
Maar om dit al op je 21 ( 19 feb werd ik dus ook pas 22 lekker achter elkaar) mee gemaakt te hebben is niet niets!.
Hoop dat ik dit kan delen met iemand!.
Dank je wel voor het lezen, en misschien heb je er ook heel veel aan!.

Ik heb me bijvoorbeeld heel veel met hoop staande weten te houden.
En nu vooral met veel afleiding bezig gehouden.

Liefs Robin

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: ik wil het delen! mijn verhaal!

Berichtdoor liddy » Do 21 Jul 2011 15:41

Kanker maakt helaas geen onderscheid wie het krijgt.
Ik ben onder de indruk van je verhaal.
Wat goed van je om het hier neer te zetten.
Er is een mailgroep voor kinderen/jongeren met een overleden ouder, broer, zus.
Ik zal voor jou informeren bij de moderator of het iets voor jou is voor iemand van jouw leeftijd.
Wellicht reageert hier al iemand op je, ik hoop het zo.

Violetje
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Do 21 Jul 2011 13:23
Contact:

Re: ik wil het delen! mijn verhaal!

Berichtdoor Violetje » Do 21 Jul 2011 16:03

Dankjewel!.
Zou ik onwijs vinden als dat allemaal kan.
Ik wou graag bij een praatgroep.
Maar die was er niet voor mijn leeftijd!:-(
Dat vond ik wel heel erg jammer.
Want ik wou het graag delen, met iemand die echt weet hoe het is.

Dankjewel nogmaals!

Gebruikersavatar
liddy
Senior Lid
Berichten: 3074
Lid geworden op: Vr 02 Jun 2006 23:27
Locatie: Tilburg/Utrecht

Re: ik wil het delen! mijn verhaal!

Berichtdoor liddy » Za 23 Jul 2011 18:01

Je zou via http://www.diagnose-kanker.nl/lotgenoten/overzicht-mailgroepen/rouwverwerking je bij een mailgroep aan kunnen sluiten.
Je bent daar welkom bij de groep "Rouwverwerking kinderen van een overleden ouder, broer of zus".
De leeftijd varieert en de activiteit van zo'n groep kan wisselen.
Hopelijk heb je er iets aan.

Violetje
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Do 21 Jul 2011 13:23
Contact:

Re: ik wil het delen! mijn verhaal!

Berichtdoor Violetje » Vr 29 Jul 2011 14:35

Dankjewel! zal meteen kijken!..

Mel
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Vr 24 Aug 2012 21:42

Re: ik wil het delen! mijn verhaal!

Berichtdoor Mel » Vr 24 Aug 2012 21:59

Hallo Robin,

Mijn moeder is in 2004 overleden aan alvleesklierkanker op mijn 17e. Ik las je verhaal en herkende mezelf erin en ook de zoektocht naar mensen van mijn eigen leeftijd die hetzelfde hebben meegemaakt. Ik ben zelf ook vaak naar een psycholoog geweest voor rouwverwerking, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik het miste om met iemand te praten die ook haar/zijn moeder had verloren. Als je er nog behoefte aan hebt, zou ik graag met je erover willen praten. Ik ben nu 25 en het is al 8.5 jaar geleden maar ik mis haar nog elke dag.

Groetjes Melainy


Terug naar “Rouwverwerking jonge volwassenen”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten