Hoe ga je om met je handicap/gebrek/gemis?

Is er leven na de kanker?
M.a.w. hoe ervaar jij het, hoe anderen?


Gerrit Kreuze
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Vr 27 Sep 2002 18:09
Locatie: aalsmeer

Hoe ga je om met je handicap/gebrek/gemis?

Berichtdoor Gerrit Kreuze » Zo 18 Mei 2003 14:12

Nadat je te horen hebt gekregen dat het kwaadaardig was en nadat je de behandelingen etc achter de rug hebt komt het moment van herstel en weer terugkeren in het leven.
En dan vooral de vraag: "Hoe ga je om met hetgene dat er verandert is".
Voor de een is dat een borst minder, voor de ander is dat leven met een stoma voor weer een ander omgaan met incontinentie.
Je wil het allemaal niet en je wil weer zo'n leven als vroeger.
Niet hoeven zeggen dat het even nog niet gaat omdat je eerst moet spoelen of dat slapen op een camping niet gaat omdat de wc's voor jouw niet voldoende zijn.
In een bericht las ik: Ik heb het wel aanvaard maar geaccepteerd nog lang niet. En daar gaat volgens mij een lange tijd mee heen.
Ik werk bij een werkgever en ik heb een eigen bedrijfje. Ik deed veel aan sport en doe veel aan vrijwilligerswerk. Maar daar gaat verandering in komen. Maar ik wil het zo graag allemaal nog blijven doen.
Je kunt wel makkelijker beslissingen nemen van: "Wat vind ik nu eigenlijk echt belangrijk?" Er zullen gewoon dingen moeten afvallen omdat alles niet meer kan.

Ik heb als gevolg van dikkedarmkanker geen echte sluitspier meer en een spier uit mijn bovenbeen is gebruikt als sluitspier die op zijn beurt weer wordt aangestuurd met een soort pacemaker onderhuids die je weer met een afstandsbediening kunt aan- en uitzetten. Maar ik moet wel elke ochtend spoelen wat weer een aardig tijdje in beslag neemt. Ook wil ik weer graag zwemmen maar dat durf ik nog niet, want er zal maar iets uitkomen. Een paar dagen met de fiets op stap zal waarschijnlijk gaan maar hebben ze overal waar je overnacht de voorzieiningen die jij nodig hebt? etc.

Maar de vraag dus: Hoe ga je er mee om?
Moet je eerst naar de Psycholoog?
Moet je je er maar bij neerleggen?
Moet je gewoon niet zeuren en de dingen doen die je wel kan?
Of moet je blijven knokken totdat je wel weer alles kan?

Ik weet het even niet meer.
Gerrit.

Johan1960
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Za 12 Jul 2003 13:22

Hoe ga je om met handicaps etc na/bij kanker

Berichtdoor Johan1960 » Za 12 Jul 2003 14:28

Hallo Gerrit,

Je weet het even niet meer, schrijf je.
Logisch toch? Er is nogal niet veel veranderd in je leven.
Na borstsparende operatie, chemo, bestraling en hormoonkuur heb ik dan wel geen , wat je noemt, handicap, maar mijn hele lichaam staat zodanig op z'n kop dat er van normaal verderleven geen sprake kan zijn.
Extreme vermoeidheid valt niet uit te leggen, je kent het of je kent het niet.
Beperkend is het in elk geval. Mijn manier van er mee omgaan is, wat eigenlijk niemand graag wil horen, ACCEPTEREN.
Ik zal het uitleggen. De beperkingen die je hebt na de behandeling, zijn nou eenmaal niet weg te denken of wensen, ze zijn een deel van wie jij bent op dit moment. Continu terugverlangen naar je lichaam van toen werkt alleen maar tegen, houdt je tegen om door te gaan!
Er zit maar één ding op, neem afscheid van hoe het was, rouw, huil, scheld, vloek en tier, maar sluit het daarna af door te accepteren dat dat nooit terugkomt.
Wat blijft er dan over?? De mogelijkheid om eindelijk te zien en te waarderen wat er nog wel is. En het zal je oogst waarschijnlijk meevallen hoeveel dat is. Je moet alleen niet continu vergelijken met toen.
Toen is verledentijd, je leeft nu en het leven kan prachtig zijn als je het wil zien. Om het te kunnen zien, eerst afscheid nemen.
Is dit eerlijk? NEE, maar het is de realiteit, dus moet je het wel accepteren, anders blijf je in conflict.
Begrijp je een beetje wat ik bedoel?

Ik hoop dat je hier over wilt nadenken en dat het je helpt.
Mij helpt het wel degelijk.

groetjes en succes,
Marja

Gerrit Kreuze
Lid
Berichten: 3
Lid geworden op: Vr 27 Sep 2002 18:09
Locatie: aalsmeer

Re: Hoe ga je om met handicaps etc na/bij kanker

Berichtdoor Gerrit Kreuze » Di 15 Jul 2003 19:22

Hoi Marja,

Dat heb je wel heel mooi geschreven en duidelijk. Ik ben inderdaad bezig met dat accepteren. Ik ben nu 2x bij een Maatschappelijk werkster geweest van mijn werk en daar is dat accepteren ook al meerdere malen aan de orde geweest maar toch is het voor mij nog moeilijk om daar mee om te gaan. Ik wil namelijk nog te veel mijn oude leven terug zoals het was. Het is pas weer goed als ik dat kan wat ik hiervoor kon. Ik heb me er al bij neer gelegd dat ik enkele dingen zo wie zo niet meer kan, zoals nachtdiensten bv maar dat zijn nog maar kleine dingen. Waarschijnlijk moet ik eerst nog een paar andere fases door van verwerking.
Zij vertelde ook dat wat mij moeten doormaken te vergelijken is met Rouwverwerking. B.v. een geliefde moeten missen of zo. (je vorige leven moeten missen dus)
Ik ga eerst maar eens op zoek naar een boek hierover. Ik denk dat ik het type ben dat er eerst eens wat meer over gelezen moet hebben. Er komt natuurlijk ook wel een groot gedeelte vanuit je zelf bij kijken maar toch wil ik ook graag wat meer achtergrond info.
Ik kreeg het advies om eens een boek van Kuhler Ross hierover te lezen.

Heel veel bedankt voor je reactie.

Johan1960 schreef:Hallo Gerrit,

Je weet het even niet meer, schrijf je.
Logisch toch? Er is nogal niet veel veranderd in je leven.
Na borstsparende operatie, chemo, bestraling en hormoonkuur heb ik dan wel geen , wat je noemt, handicap, maar mijn hele lichaam staat zodanig op z'n kop dat er van normaal verderleven geen sprake kan zijn.
Extreme vermoeidheid valt niet uit te leggen, je kent het of je kent het niet.
Beperkend is het in elk geval. Mijn manier van er mee omgaan is, wat eigenlijk niemand graag wil horen, ACCEPTEREN.
Ik zal het uitleggen. De beperkingen die je hebt na de behandeling, zijn nou eenmaal niet weg te denken of wensen, ze zijn een deel van wie jij bent op dit moment. Continu terugverlangen naar je lichaam van toen werkt alleen maar tegen, houdt je tegen om door te gaan!
Er zit maar één ding op, neem afscheid van hoe het was, rouw, huil, scheld, vloek en tier, maar sluit het daarna af door te accepteren dat dat nooit terugkomt.
Wat blijft er dan over?? De mogelijkheid om eindelijk te zien en te waarderen wat er nog wel is. En het zal je oogst waarschijnlijk meevallen hoeveel dat is. Je moet alleen niet continu vergelijken met toen.
Toen is verledentijd, je leeft nu en het leven kan prachtig zijn als je het wil zien. Om het te kunnen zien, eerst afscheid nemen.
Is dit eerlijk? NEE, maar het is de realiteit, dus moet je het wel accepteren, anders blijf je in conflict.
Begrijp je een beetje wat ik bedoel?

Ik hoop dat je hier over wilt nadenken en dat het je helpt.
Mij helpt het wel degelijk.

groetjes en succes,
Marja

Willi Vanilli
Lid
Berichten: 19
Lid geworden op: Di 15 Jul 2003 09:01

Berichtdoor Willi Vanilli » Wo 13 Aug 2003 15:02

Hallo Gerrit,

Ik kan me alleen aansluiten bij de reaktie van Marja. Inderdaad kun je niet anders dan het accepteren.
Het is een feit en kan niet veranderd worden.
Toch moet je verder en dit kan alleen door je beperkingen te accepteren.

Ik moet na een oogverwijdering vanwege oogmelanoom verder met één ziend oog. Lezen gaat moeilijker, autorijden, fietsen,etc. Alles is anders en het vereist wat aanpassing en ik weet ook niet of ik bijv. nog wel kan tennissen. Ik prijs me echter al gelukkig dat ik dit nog kan proberen en daar houd ik me dan maar weer aan vast.

Je kunt eeuwig terug verlangen naar voor ....., maar dit veranderd niets aan de situatie nu. Leven in het verleden heeft geen zin, leven in het nu des te meer.

Veel sterkte.

Willeke

jouke

Berichtdoor jouke » Vr 29 Aug 2003 15:10

Bij mij is er drie en een half jaar geleden een stuk long weggehaald, waardoor ik iets minder lucht heb en wat eerder moe ben.
Toen ik in het ziekenhuis lag, was er een man waarbij 6 jaar eerder ook een stuk long was verwijderd (nu moest de rest er uit). Hij zei naar mijn menig de meest goede woorden om iemand op te beuren n. l. ik heb 6 jaar verlenning gekregen in mijn leven. Dit is een waarheid als een koe. Ik kijk niet vaak terug op wat ik kon, maar op wat ik kan. Probeer het van de positive kant te bekijken. Een glas kan half leeg zijn of half vol. Het is beide het zefde, maar bij mij is het 99 van de 100 keer half vol. Met andere woorden kijk naar wat je nog kan en niet naar wat je kon.

Veel sterkte Jouke

sheala

Berichtdoor sheala » Di 21 Dec 2004 10:30

hallo gerrit,
ik denk dat wij allemaal heel goed aanvoelen wat je bedoelt . ik ben in augustus geopereerd aan longkanker , ze hebben me een grote en kleine longkwab afgehaald + nog 4 ribben ., heb daarna 5 weken op de intensive care gelegen ze hebben me al die tijd slapende gehouden omdat ik aan de beademing lag .... maarrrrr , ze hebben de tumor radicaal kunnen verwijderen en ik ben nu weer 2 maanden thuis ! zonder nabehandeling , ik zat eerst in een rolstoel omdat ik niet meer kon lopen deels van zwakheid maar ook omdat er een zenuw in mn been in de knel heeft gezeten ... de zogenaamde "klapvoet " waarschijnlijk zal dat nooit meer overgaan . maar wat ik hier steeds hoor , dat je je er aan moet overgeven kan ik dus niet ! ... ik ben twee maanden verder , heb het bed uit de kamer gegooid ... mn rolstoel en later mn rollator aan de wilgen gehangen ... ga 2 keer per week LOPENS naar de fysiotherapeut ... rij weer in mn auto en doe thuis alles wat ik eerder ook deed .... het duurt allemaal iest langer en het kost me vreselijk veel enegie maar IK LEEF WEER !!! .. in januari wil ik weer proberen te gaan werken .. ik denk dat het nog erg zwaar is , maar als je thuis blijft zitten treuren om wat je allemaal niet meer kan . val je in een nog diepere gat .

ik wens jullie allemaal heel veel sterkte , maar geef de moed NOOIT op !!

sheala
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Za 23 Jul 2005 16:55

Berichtdoor sheala » Za 23 Jul 2005 17:34

hallo allemaal ,
ik las net mn eigen berichtje weer van een half jaar geleden ... wil jullie het vervolg ook niet onthouden . ... het gaat heel goed met me , ik heb me er inderdaad niet bij neergelegd , het heeft me vreselijk veel energie gekost , maar ik werk weer !!! ... voor 100 % . mn klapvoet is genezen , terwijl de specialist vorig jaar zei dat ik nooit meer normaal zou lopen . ik ondervind weinig hinder van die driekwart long die ze me hebben afgehaald . ik fiets veel om mn conditie op te veizelen .... en ik voel me weer helemaal de oude !!! ... dus zo kan het ook .

Gebruikersavatar
Antoinette Symons
Lid
Berichten: 13
Lid geworden op: Vr 11 Aug 2006 08:29
Locatie: Zwolle
Contact:

Leven na de kanker?

Berichtdoor Antoinette Symons » Vr 11 Aug 2006 08:59

Tuurlijk is er leven!
Pluk je dag, ik heb mijn dikke darm moeten missen, heb daarna een abces gehad, ben bijna dood geweest en geniet nu van iedere dag. Ook al gaat het niet altijd even gemakkelijk, maar het is erg belangrijk om te weten dat er meer is dan de kanker, je onderzoeken, je familie, je omgeving en jezelf hierin niet te vergeten!
Ik werk 32 uur op dit moment en het is twee jaar geleden dat ik zo ziek was. Ik ben belast met HNPCC, heb regelmatig erg spannende onderzoeken, maar ze zijn er dan ook als eerste bij.
Heel veel sterkte allemaal!
Groetjes Antoinette
HNPCC.
In 2004 dikke darmkanker gehad, dikkedarm verwijderd
Ik regelmatig onderzoeken; leverecho, scopie endeldarm, bloedwaarde controle en borstfoto's
3 Januari 2007 geopereerd ; baarmoeder en hals en eierstokken verwijderd
25 maart 2009 dikke plak boven de knie, 3-3 1/2 bij 1 cm dik...

Gebruikersavatar
Jacques Smeets
Lid
Berichten: 34
Lid geworden op: Wo 29 Nov 2006 18:28
Locatie: Elsloo Lb
Contact:

Opvallend

Berichtdoor Jacques Smeets » Zo 21 Jan 2007 17:28

Hallo lieve mensen,

Ik heb zelf geen kanker, maar bijn mij vrouw is in sept. 2006 borstkanker vastgesteld. De tumor is verwijderd en er zijn geen uitzaaiingen geconstateerd. Nu is zij bezig met een preventieve chemokuur en daarna volgt nog de bestraling.
Ik heb de kanker dus niet aan de levende lijve ondervonden, kan niets zeggen over gedachten en gevoelens daarbij.
Maar wat ik wel kan is goed kijken en luisteren naar mijn vrouw en dan is het, alsof ik het proces zelf doormaak.
Ik zie natuiurlijk de wonden van de operaties, ik zie het haar uitvallen en mijn vrouw veranderen, ik zie haar levenskracht uit haar lichaam verdwijnen na een chemokuur.

Maar....er is ook een keerzijde en dat is dat ik de wonden van de operaties ook weer zie herstellen, dat zij na een paar dagen of een week na de chemokuur weer opkrabbeld en nieuwe levensmoed en -kracht heeft, ik zie haar ook opfleuren wanneer zij haar pruik opzet en naar buiten gaat, zich tussen de mensen begeeft, ik zie en hoor haar ook praten over haar persoonlijke beleving van het proces.

Natuurlijk, nu is het nog niet echt levensbedreigend, we weten beide niet of het nog levensbedreigend wordt, het risico is altijd aanwezig, chemokuur en bestraling of niet. We hebben een schoonzus zien sterven aan borstkanker na een strijd van 4,5 jaar.
De angst dat de kanker terugkeert, is er nu eenmaal, maar er is ook de dag waarop je leeft, er is een heden.
En dan blijkt dat je daarvan kunt genieten, niet alleen de mens die de kanker zelf doormaakt, maar ook de partner, kinderen, familie, buren, collega's, bezoekers van dit forum enz.

Ik schrijf deze reactie, omdat het mij opvalt dat deze topic al meer dan 2600 keer werd bezocht, maar dat er "slechts" 7 reacties zijn.
Ik weet zeker dat er honderden bezoekers zijn, die heel graag iets zouden willen schrijven maar dit niet durven, om wat voor redenen dan ook.
Dat zie je op vrijwel alle forums die over kanker gaan.

Wij zijn nu eenmaal allemaal mensen, mét en zonder angst, mét en zonder schaamte, mét en zonder zekerheid en vertrouwen.
Toch zou je kunnen proberen de moed bijeen te rapen om een paar woorden hier neer te schrijven, al was het maar voor jezelf, omdat je daardoor een stapje verder kan komen in dat moeilijke en zware proces, waarin we allemaal verkeren.
Het is zeker niet gemakkelijk om je over je eigen angsten, zorgen, problemen en handicaps te uiten, laat staan op Internet, er is ook de angst dat je nog meer wordt meegezogen in de ellende van iedereen, terwijl je dat misschien helemaal niet wilt.
Hou je niet langer meer in, durf jezelf te uiten, ook al heb je angst en ontbreekt je de moed.
Je zult zelf wel ervaren wat het teweeg brengt, dat kan je toch niemand anders zeggen.

Het is geen kwestie van alleen maar een positieve instelling, het is een kwestie van jezelf kunnen, durven en willen zijn, ook al heb je kanker of wordt je ermee geconfronteerd. De negatieve kant ervan neem je hierdoor niet weg, maar je gaat hem totaal anders beleven.

Jacques
Kanker is meer dan een ziekte; ga op zoek naar de diepere betekenis.

Evy
Lid
Berichten: 4
Lid geworden op: Zo 11 Feb 2007 12:56
Locatie: oost-vlaanderen

Berichtdoor Evy » Zo 11 Feb 2007 13:40

Het enige waar ik het moeilijk mee heb is dat ik te vroeg in de realiteit van de echte wereld ben geduwd. Ik was amper 13jaar toen ik voor de eerste keer kanker kreeg. Botkanker, met een maand na het verdict een beenamputatie als gevolg. Dit is op je 13de heel moeilijk te aanvaarden. Vind van mezelf dat ik me er heel goed heb kunnen overzetten toen. Mijn leven was ermee gered zo zag ik het. Tenminste dat dacht ik toch want 8 maand later kreeg ik het nieuws dat ik hervallen was, longkanker, uitzaaiingen op beide longen. Die uitzaaiingen hebben ze gelukkig operatief kunnen verwijderen. Daarna kwam pas het afzien, ik kreeg bewaakte chemo kuren, dit zijn echt hele zware. Ik zag er echt verschrikkelijk vanaf. Na die kuur ben ik opnieuw ongeveer een jaar goed geweest. 1 dag voor mijn 16de verjaardag kreeg ik dan het telefoontje dat er opnieuw uitzaaiingen waren gevonden op mijn linkerlong. En opnieuw werden deze operatief verwijderd. Alleen werd er nu een veel groter stuk long weggenomen. Ook werden enkele ribben verwijderd en werd er een stuk plaat in de plaats gezet. Heb toen 2 weken op het intensieve gelegen, maar heb het ook deze keer overleefd. De chemo zag ik niet meer zitten en weigerde, het was voor mij al lang duidelijk dat deze toch niet hielp en had geen zin om nog eens zo af te zien. De dokter legde zich erbij neer en kijk, ik ben intussen al 10 jaar kankervrij.
Ik heb natuurlijk wel mijn gebreken. Door mijn protegebeen kan ik niet alles meer doen wat ik vroeger deed en ook de verminderde longinhoud zorgt nogal voor wat problemen, vooral 's zomers wanneer het zo warm kan zijn heb ik het moeilijk. De plaat is ook beginnen verschuiven in mijn lichaam en zit nu tegen 1 van mijn nekspieren te duwen, waardoor ik soms helse pijnen kan hebben. Een nieuwe operatie zie ik echter nog niet zitten. And last but not least, door de zware chemo ben ik een deel van mijn gehoor kwijtgeraakt, vooral met hoge tonen heb ik problemen.
Ja, ik kan het daar soms echt moeilijk mee hebben, maar heb het intussen allemaal al leren aanvaarden. Men kan ook niet anders hé. Ik ben heel blij dat ik nog leef en kan genieten van de kleine dingen des levens.
Ik heb nauwelijks kunnen genieten van mijn jeugd en de angst om te hervallen, die dingen blijven voor mij het moeilijkst te aanvaarden.

Gebruikersavatar
Jacques Smeets
Lid
Berichten: 34
Lid geworden op: Wo 29 Nov 2006 18:28
Locatie: Elsloo Lb
Contact:

Berichtdoor Jacques Smeets » Zo 11 Feb 2007 21:16

Hallo Evy,

Die realiteit waarin jij zo jong terecht kwam, is wel een heel harde en pijnlijke.
Ik leef met je mee.
Jouw verhaal sterkt mij in de gedachte dat kanker niet alleen en uitsluitend een negatief en destructief karakter heeft, ondanks de enorme uitwerking die hij op jouw heeft gehad.
Ik zie nu de uitwerkingen van chemokuur bij mijn vrouw en dan heeft zij nog maar een "lichte" kuur.
Ik vraag me vanaf het begin af hoe zij er nu voor zou staan als zij die chemokuur niet had genomen. Ik kan me eenvoudigweg niet aan de indruk onttrekken dat chemo meer kapot maakt, dan dat het uiteindelijk zou herstellen.
Haar kuren zijn in wezen gebaseerd op angst van iedereen die erbij betrokken is. De artsen zijn bang dat de kanker terug kan keren, dus wordt puur op preventieve gronden de chemokuur en bestralingen aangeboden. Het is voor ons de eerste keer en ook wij konden die angst niet verdringen, wilden dat ook niet.

Ik heb heel veel respect voor jouw beslissing en ik word daardoor meer en meer in mijn gedachte gesterkt.
Maar goed, ik ben niet degene die kanker heeft en ik ben niet degene die chemokuren moet ondergaan.
Aan de zijlijn is het soms makkelijk denken en zeggen.
Vandaar dat ik mijn vrouw in haar waarde laat en elke beslissing van haar respecteer.

Ik ben heel erg blij voor je, dat je nu leeft zoals je leeft.
Ga vooral door met leven en blijf genieten.

Groetjes,

Jacques
Kanker is meer dan een ziekte; ga op zoek naar de diepere betekenis.

Evy
Lid
Berichten: 4
Lid geworden op: Zo 11 Feb 2007 12:56
Locatie: oost-vlaanderen

Berichtdoor Evy » Ma 12 Feb 2007 12:17

Dag Jacques,
Ik hoop dat alles goed gaat met je vrouw, en dat ze niet te veel last heeft van die vreselijke chemokuren.
Het is nu eenmaal zo dat het van persoon tot persoon afhangt of chemo werkt of niet. Bij mij was dit nu jammer genoeg niet het geval, maar voor hetzelfde geld heeft het bij je vrouw wel het gewenste effect, ik hoop het dan ook van harte.
Dat het makkelijker is voor degenen die aan de zijlijn moeten toekijken is niet altijd waar. Oké, akkoord, wij zijn degene die de pijn voelen en die moeten afzien na zo een chemokuur. Maar als ik me de hulpeloosheid van mijn ouders herinner toen ik in het ziekenhuis lag, weet ik dat zij ook enorm onder de situatie moeten hebben geleden.
Ik vind het in ieder geval super van je dat je de beslissingen van je vrouw zo respecteert en je eigen mening niet naar voor schuift. Het is belangrijk dat ze dit gevecht zelf kan aangaan en dat je er voor haar bent als je ze je nodig heeft.

Veel sterkte nog,
Liefs
Evy

Gebruikersavatar
Jacques Smeets
Lid
Berichten: 34
Lid geworden op: Wo 29 Nov 2006 18:28
Locatie: Elsloo Lb
Contact:

Berichtdoor Jacques Smeets » Ma 12 Feb 2007 20:06

Hallo Evy,

Nu gaat het weer snel vooruit, van dag tot dag wordt ze weer sterker.
Wij hebben er geen idee van of de chemokuur werkt of zal werken, immers de tumor was verwijderd en er waren geen uitzaaiingen.
Het is puur preventief, maar ja, wat betekent dat?
Ik kan daar niet veel over zeggen.
Mijn vrouw ondergaar te kuur en ik ben er voor haar op de momenten dat ze mij nodig heeft, meer kan ik niet doen.

Dat aan de zijlijn zitten bedoelde ik niet alsof het ondergaan van de chemokuur door mijn vrouw voor mij gemakkelijk zou zijn.
Integendeel, soms denk ik dat ik er meer mee bezig ben dan zij.
Ik zie haar in bed liggen en ziek-zijn.
Ik zie haar haren uitvallen en voel me verdrietig.
Ik hoor haar praten en voel me machteloos.
Op het werk vragen heel wat collega's naar haar toestand en ik vertel hoe het ervoor staat, elke keer opnieuw.

Dan lees ik jouw verhaal en denk ik:
Waar kan ik me in godsnaam druk over maken?
In wezen is er niets meer aan de hand met mijn vrouw, zij wordt nu vrijwillig 6 keer ziek en straks zal zij weer helemaal herstellen.
Ik lees in jouw woorden a.h.w. een soort gehardheid in emoties en tegelijkertijd de enorme kracht die je uitstraalt, de blijdschap en dankbaarheid voor het leven zélf.
Dat ontroert me wel een beetje, moet ik je bekennen.

Bedankt voor je medeleven.

Liefs,

Jacques
Kanker is meer dan een ziekte; ga op zoek naar de diepere betekenis.

red devil
Lid
Berichten: 11
Lid geworden op: Vr 15 Jun 2007 01:02
Locatie: Enschede
Contact:

Berichtdoor red devil » Za 16 Jun 2007 22:53

hallo Jacques

Ik hoop voor jou en je vrouw de chemo aanslaat want ik heb ook chemo gehad na de laatste operatie.
Ik ben in 1995 begonnen met de eerste keer een hersentumor te laten verwijderen en toen heb ik bestralingen gehad ook uit voorzorg dat die niet terug zou komen,maar in 2000 was die er weer en weer bestralingen uit voorzorg, maarja hij was erweer 3 jaar later en toen heb ik chemo gehad maar die heb ik een half jaar later met over leg van mijn arts afgebroken,want hij zag dat het niet langer zo door kon gaan(ik had een hardnekkige en kwaadaardege en steeds terugkerende tumor)ik word nu streng in de gaten gehouden.
Maar ik kan het niet accepteren.
Ik kijk smorgens steeds in de spiegel (ik kan niet anders) en dan zie ik mijn kale hoofd (dankzij de eerste bestraling en ik was toen 29)
Ik ben nu 41

groetjes Renate

Gebruikersavatar
Jacques Smeets
Lid
Berichten: 34
Lid geworden op: Wo 29 Nov 2006 18:28
Locatie: Elsloo Lb
Contact:

Acceptatie

Berichtdoor Jacques Smeets » Zo 17 Jun 2007 18:55

Hallo Renate.
In het geval van mijn vrouw werd de vraag helemaal niet gesteld of de chemokuur aansloeg. De kuur was puur preventief bedoeld, dus om te voorkomen dat zich nieuwe tumorcellen zouden ontwikkelen.
Maar dat weet je natuurlijk nooit, chemokuur of niet. Ik persoonlijk heb die kuur meer gezien als het enige antwoord van de medische wereld tot op dit moment.
Na de chemokuur zijn 33 bestralingen afgewerkt, ook puur preventief. Daarvan heeft zij helemaal geen "last" gehad, tenminste geen lichamelijke ongemakken. Geestelijk heeft zij e.e.a. erg goed verwerkt, moet ik zeggen. De angst om aan kanker dood te gaan is bij haar heel snel overgegaan in een sterke wil om te overleven, maar er ook van te leren.

Voor jou geldt natuurlijk een totaal ander scenario. Jij zit in een situatie die voor jou elk moment levensbedreigend is. Jij kan het niet accepteren, dat is natuurlijk een wezenlijk verschil. Het is niet vanzelfsprekend dat je welke vorm van kanker dan ook zou accepteren. In onze beleving verstaan wij onder acceptatie iets anders dan alleen maar aannemen dat de kanker er is en er niets aan gedaan kan worden. Wij zien acceptatie veel meer in de zin van begrip, respect en waardering voor het feit, dat we in staat zijn te leren begrijpen waarom die cellen ontaardden.
Dat is heel erg gecompliceerd Renate en ik zal me nooit aanmatigen om te zeggen dat ieder mens dit zou moeten kunnen doen.
Emoties spelen een zeer belangrijke rol, want hoe we ons rationeel ook inspannen om te begrijpen wat er aan de hand is, de bijbehorende emoties zijn van een geheel andere aard, nietwaar?

Mijn vrouw kijkt ook elke ochtend in de spiegel, dat doe ik ook. We kijken beide verschillend in de spiegel en zien alleen maar ons zelf. Daarnaast leerden wij in een figuurlijke spiegel kijken, in de spiegel van ons karakter, van onze persoonlijkheid, ieder op zijn of haar eigen manier.
Zo kwam het dat we nu heel optimistisch en met een goed gevoel verder leven.
Ik gun je van ganser harte de kracht en de moed om jezelf ook op die wijze in de spiegel te bekijken, ook op je 41e. Wie weet wat er allemaal gebeurt? Als je er angst voor hebt is dat in orde. Probeer de moed bijeen te rapen om een nieuwe poging te wagen. De confrontatie kan keihard zijn maar de uitwerking is liefdevol.

Van harte beterschap.

Jacques
Kanker is meer dan een ziekte; ga op zoek naar de diepere betekenis.


Terug naar “Is er leven na de kanker?”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 8 gasten