Is er leven na Kanker

Is er leven na de kanker?
M.a.w. hoe ervaar jij het, hoe anderen?


stans
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Wo 27 Nov 2002 14:31

Is er leven na Kanker

Berichtdoor stans » Do 28 Nov 2002 23:09

Is er leven na kanker?
Natuurlijk wil ik mijn gedachten hier over met jullie delen.
Wat gebeurt er ??? Je krijgt de diagnose, als je een beetje geluk hebt, als je wat ouder bent.
Je laat in je snijden en opeens ben je een stuk van jezelf kwijt. Daarna laat je je vol gieten met vergif en je laat je verbranden en wat heb je je beroerd gevoeld.
Dan zeggen de doktoren dat was dat, nu maar afwachten.
In de behandel tijd heb ik ondervonden dat vrienden geen vrienden bleken. Dat sommige oppervlakkige kennissen goud waard bleken te zijn.
Als ik in de spiegel kijk blijk ik scheef te zijn. In de tijd dat ik kaal was kon ik geen reclame zien over al die shampo's. Ik leerde mezelf als jaloers kennen.
Maar goed de behandeling is voorbij. Over naar de orde van de dag. Verder leven.

Ik heb me wel eens afgevraagd waarom we allemaal weer aan het werk willen?
Is het omdat je in eerste instantie opgevoed bent met als het kan een opleiding volgen die zo hoog mogelijk ligt. Veel geld verdienen of om aan je omgeving laten zien: Kijk eens, ik ben dit of dat.
Ik tel mee in de maatschappij. Een slimme meid is toch op haar toekomst voorbereid????
Jaren lang heb je 8 uur per dag tussen je collega''s geleefd en als je geluk hebt 4 uur per dag met je vrienden doorgebracht. (Die hebben het ook allemaal zo druk.)
Waarom wil je blijven werken? Het geld?? Tel je anders niet meer mee? Ben je eenzaam zonder je collega''s? Weet je niet hoe je anders alle dagen door moet brengen? Ben je bang voor de vraag: " Wat doe jij?" En als je dan antwoordt: " Ik werk niet." Zouden ze dan denken dat je niet interessant bent en minder bent misschien zelfs wel saai? Want je moet toch wat doen !!!!!!
Zo vliegen de vragen door me heen en voor iedereen zal het antwoord anders zijn.

Maar goed ik dwaalde af.
Wat blijkt? Je geeft jezelf wat tijd om te herstellen, vooral niet te lang, want je wilt weer in het volle leven meedraaien.
De energie die je had, helaas die is niet meer.
Gevolg je loopt op je tenen om alles bij te houden.
Als je pech hebt kan je je niet zo goed meer concentreren, ook blijk je dan veel dingen gewoon te vergeten.
Je loopt achter bij je collega's en je gooit er nog een tandje boven op om ze bij te houden en te voldoen aan...
Alle vrije tijd die je hebt heb je nodig om weer bij te tanken. Is er nog energie over voor de dingen die jij belangrijk vindt??
Dan heb je ook nog dat je plotseling een pijntje hier of daar voelt. Heluuuupppp.... Angst. ZOU??
Je valt iets af of je komt iets aan........Wat is er aan de hand? Je mag geen griep krijgen en je slikt misschien ook nog medicijnen.
Je hebt gewoon leren leven (hoe oud ben je 20.30.40.50.?) 40 jaar? Maar nu moet je gaan leren leven met de beperkingen die je van de ene op de andere dag hebt gekregen.
Is er een school voor????
Een hoeveel jarige opleiding is dit????

Ik had de pech dat na 4 jaar, de kanker terug kwam: de andere borst moest er ook af.
Nu ben ik tenminste in evenwicht. De doktoren hebben nooit de mogelijkheid van reconstructie genoemd. Eerlijk gezegd zou ik er nu niet meer aan beginnen. Maar als het in het begin genoemd was, dan weet ik niet wat ik gedaan zou hebben.

Om op het onderwerp terug te komen. Is er leven na kanker?
Als ik weer eens een dag gevloerd lig (de prijs van een dagje uit of zo) denk ik terwijl ik misselijk ben van moeheid. Als het zo moet?????????????
Op de goede dagen die er gelukkig genoeg zijn roep ik: JA
Maar ik loop wel steeds tegen beperkingen en angst aan.
Wat denken jullie?????
Is er leven na kanker???
Hoe doe je dat???
Blijf je werken en waarom????

Stans

Guusje
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Zo 24 Nov 2002 18:15
Locatie: Schipluiden

is er leven na kanker

Berichtdoor Guusje » Vr 29 Nov 2002 09:44

[color=darkblue][/color][b]

Lieve Stans

zeker is er leven na de diagnose kanker. helaas wel in een zeer andere vorm. Door mijn beperkingen voor wat betreft mijn spierziekte had ik al de nodige moeilijkheden. Ach daar was ik inmiddels aan gewend soms lijkt je 18 en de andere dag 80.
Inmiddels was ik gestopt met werken. En wat bleek! ik kreeg veeeeel meer sociale kontakten ! toen ik werkte kende ik nog niet eens mijn buren en nu stond ik op "de Markt" zomaar ineens een uur te praten met andere mensen... wat een verademing... eens iets anders te horen dan het gewauwel op het bedrijf over : de vakantie... de belasting....
Toen kwam daar dus de kanker zich ermee bemoeien.... weg geordend leven.... chaos in je lijf en in je hoofd...... bedrogen..... woede...... berusting... afscheid.
Mensen die je in de steek laten en weer nieuwe lieve mensen die je wel steunen in je strijd om te overleven.
Het zomaar overvallen van een intense moeheid (ik leg het niet meer uit aan anderen) het niet meer kunnen lezen ervaren als een groot gemis (concentratiestoornissen) de zenuwpijn na amputatie..... en de angst om het weer opdoemen van het grote kankerspook.

Het wordt nooit meer zoals voorheen... maar ! het is LEVEN ! en daar blijf ik dankbaar voor. Ik heb er al te veel in mijn omgeving zien sterven...

Ik leef met de dag en geniet !

veel liefs van Guusje :) [/b]

rianneb
Lid
Berichten: 2
Lid geworden op: Di 26 Nov 2002 17:23
Locatie: utrecht

leven na kanker

Berichtdoor rianneb » Za 07 Dec 2002 23:07

lieve stans,

met dezelfde vraag loop ik al 12 maanden in mijn hoofd en ik kan er maar 1 antwoord opgeven. zeker is er leven na kanker. al wordt het hoe groter de klachten hoe moelijker deze overtuiging te houden. Ik heb vorig jaar, 1 dag na mijn 27e verjaardag te horen gekregen dat ik een ongeneeslijke vorm van maagkanker heb. de prognoses waren niet goed. ik heb nooit precies willen weten hoe lang ik zal leven en weet dat nu nog niet. aankomende maandag krijg ik te horen of mijn laatste, experimentele kuur aanslaat. zo niet ben ik uitbehandeld en wordt het afwachten en aftellen.
het afgelopen jaar heb ik zeer genoten van mijn leven. ik ben nooit meer teruggekeerd op de werkvloer. ik moest de leegte van het dagelijks bestaan en het niet meer hebben van een toekomst vullen. dit is mij goed gelukt door veel dingen te gaan doen waarvan ik dubbel en dwars heb genoten. en dat is geen wereldreis of iets dergelijks. ik heb veel tijd met vrienden doorgebracht en leuk vrijwilligerswerk gedaan. ik ben bewuster geworden en ben de verbondenheid met mensen en kracht die je aan elkaar kan doorgeven meer gaan waarderen.
de woede die iedereen verwachtte heb ik nooit gevoeld. ik weet gewoon niet op wie of wat ik kwaad moet zijn. ik probeer niet bezig zijn met de donkere kant maar met de lichte kant van mijn bestaan. ik geeft toe dat hoe meer het einde nadert en het moment dat ik afscheid moet nemen van mijn dierbaren het volhouden van deze positieve houding steeds lastiger wordt.
ik hoop dat jij ook de kracht hebt om met elke cel in je lijf te genieten van elke dag die je krijgt. dat het nog maar vele dagen mogen zijn!
rianne

Max
Lid
Berichten: 43
Lid geworden op: Di 27 Aug 2002 19:10

leven na kanker

Berichtdoor Max » Di 17 Dec 2002 19:11

Hallo stans,
JA, er is leven na kanker!!!toen mijn borst eraf was en ik chemo kreeg dacht ik,ik geef het op.ik kon niet meer.mijn moeder en mijn man zeiden dat als ik zou stoppen met de chemo ik alles voor niets had gedaan.ik mocht niet opgeven van ze.godzijdank heb ik geluisterd.na mijn chemo was ik zo extreem moe-ik hoef je het niet uit te leggen gelukkig hoe moe- maar ik wilde absoluut doorgaan met mijn leven.zo goed als zo kwaad het ook mocht gaan.Ik probeerde van alles en wat me lukte,daar was ik zo trots op.hoe moe ik ook was,ik had iets ondekt wat ik kon doen.nu heb ik een dubbelzijdige reconstructie achter de rug en mijn enegie voor 80% teruggekregen.ik heb een kindje van 4 (hij was anderhalf toen ik ziek werdt) en een baan voor 11 uur in de week.ik ben hartstikke gelukkig met mijn leven hoewel ik nog dagelijks problemen van mijn ziekte ondervind.Ik ben blij met m'n leven.groetjes en sterkte van Max.

miebe

is er leven na de kanker

Berichtdoor miebe » Zo 22 Dec 2002 20:27

Ja Stans, zoveel herkenbare vragen. In eertse instantie zei ik ja er is leven na de kanker. Omdat na een borstamputatie en bestraling ook ik (zo snel mogelijk) weer aan het arbeidsproces ging deelnemen. Waarom ??????? Opvoeding, het meetellen, te goed voor de wao, schuld, ontelbare vragen en geen antwoorden. Dus gewoon voor 100%, nee voor 150% ,want ik had ook nog het gevoel de"verloren"tijd in te moeten halen, weer aan de slag. Het ging goed 3, 4 5 6 jaar. En toen kwam het terug, ondanks een preventieve borstamputatie aan de andere kant.
Tumor na tumor, gemiddels 2 operatie per jaar en toch na iedere operatie weer aan de slag, werken, gewoon zoals iedereen zijn, flink zijn, ook nog trots op de complimenten "jij bent dapper". Nu zeg ik opnieuw "ja " er is leven na de kanker, maar dan op mijn manier, niet meer aangepast gedrag, geen flink gedoe meer, gewoon zeggen ik zit in de wao, zonder schuldgevoel. Een enorm proces met z'n ups en vooral met z'n downs.
Maar ik ben er bijna, ik geniet van het leven, zonder werk, zonder schuldgevoel, ik geniet van de gewone dagelijkse dingen, een wandeling, sport, de tuin, de zon, een boek, de sociale contacten (bijna) zonder schuldgevoel. Natuurlijk met de nodige spanning, wat voel ik, is dit weer een nieuwe...., onderzoeken, wachten op uitslagen etc etc, maar met veel meer rust. Dus Stans, ja er is leven, maar je moet het leren door vallen en opstaan en volgens mij zijn er geen boeken voor.

Laurens
Lid
Berichten: 13
Lid geworden op: Vr 01 Mar 2002 14:18
Locatie: Ridderkerk

is er leven na kanker

Berichtdoor Laurens » Do 16 Jan 2003 13:57

Beste Stans,

Vorig jaar (2002) had ik lymfklierkanker in de buik en sinds juli 2002 ben ik, zoals dat heet “kankervrij”. Het is voor mij nog maar kort geleden. Tot nog toe (januari 2003) gaat het best wel goed! Nauwelijks last van moeheid. Wel nog steeds last van slaapvoeten en prikkelende vingertoppen. Verder nog wat stug haar en mijn nagels zijn nog niet helemaal goed terug.
Jouw vraag: is er leven na kanker?
Hierop kan ik bevestigend antwoorden voor mezelf. Ik herken me in je verhaal over weer aan de slag willen gaan met werken, liefst zo snel mogelijk en zo volledig mogelijk.
Bij mij is dat gelukt! Sinds half november 2002 werk ik weer voor 100 %.
Wel wordt je leven sterk beheerst door de gedachte aan kanker, mede door de controles (om de 2 maanden) met uiteraard tussendoor bloedprikken en e.v.t. een CT scan laten maken.
Ook heb ik na mijn ziekhuisperiode in juli 2002 trombose opgelopen, waardoor de linker liesader zo goed als verstopt zit. Daarvoor moet ik om de 2 á 3 weken naar de trombosedienst om bloed te laten prikken en op basis daarvan dagelijks sintron tabletjes slikken. Zodoende word je ook dagelijks ermee geconfronteerd.
Als ik al die verhalen van anderen lees, niet alleen als antwoord hier op jouw vraag, maar ook elders, dan ben ik héél blij dat het met mij nog zo goed gaat.

Ik wens iedereen die met nasleep zit van kanker dan ook héél veel sterkte!

Hartelijke groet van Laurens

p.s. ik moest bij deze vraag ook direct denken aan een bijna gelijkluidende vraag:
Is er Leven ná dit leven?
Vanuit mijn geloof mag ik hier ook in geloven (een leven bij God en Jezus, mijn Zaligmaker) en dat was mijn houvast tijdens de moeilijke periode van de diagnose te horen krijgen dat je kanker hebt en de zware tijd van chemokuren.

Inge Strijbos

Zeker leven na kanker!

Berichtdoor Inge Strijbos » Vr 17 Jan 2003 11:44

Lieve Stans,

Er is zeer zeker leven na kanker, hetzij onder een heel andere vorm dan ik gewend was te leven.
Ik was een doe het al, en als ik bij mezelf dacht, dat ga ik doen, was ik er ook al aan begonnen.Ik kon werken zonder echt uitgeput te raken.
Maar na mijn borstamputatie en de vele chemo, ben ik daar wel van af moeten stappen.

De vermoeidheid slaat ongenadeloos toe, iedere keer weer, en dat zelfs na zes jaar.Het is geen gewone vermoeidheid, het overvalt je telkens en het duurt soms dagen vooraleer je bekomen bent.

Ook het lymfe-oedeem waar ik mee zit, legt me wel sterk aan banden.

Maar er is zeer zeker leven, alleen een leven van aanvaarding en dat is niet gemakkelijk.Het steeds weer tegen je eigen beperkingen aanlopen is niet leuk.Maar ik geniet van iedere dag die ik kreeg, extra kreeg.En heel erg.

Maar als mensen soms zeggen, ik heb er veel van geleerd, nu ik ook, maar de prijs die we ervoor moeten betalen is soms wel héél erg hoog.En dan zeg ik soms wel, ik had het liever nooit gehad, ik heb ervan geleerd, dat is zeker.Maar moest dat op deze manier?

Liefs
Inge

ceeszomers
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Vr 29 Nov 2002 11:49
Locatie: Hilversum
Contact:

Leven na kanker

Berichtdoor ceeszomers » Wo 29 Jan 2003 11:23

:o Lieve Stans,
Ja verrassing om te ondekken en pas na jaren of er leven is na de kanker
:arrow:
zie het zo er zijn er (De mens bedoel ik) die aan de olypische spelen kunnen meedoen en er zijn er die kunnen dat niet
Daar tussen zitten er allerlei die andere dingen doen
hoe belangrijk is dat dan
In mijn ogen is aanvaarden de eerste stap
let wel ik praat nog lang niet over accepteren
Waar ik persoonlijk zoveel moeite mee heb dat er anderen zijn die je steeds door hun houding wilt gaan uitleggen waarom je dingen anders wilt doen en anders wilt zijn.
MAAR dat zit tussen je oren weet ik inmiddels en ben ervan afgestapt
Ik doe het niet meer uitleggen dus
Maar ik ben inmiddels 12 jaar verder, zal het best mee te maken hebben
Jammer is wel dat de regegering van ""ons"" hollanders verwacht dat mensen moeten kunnen werken en dat werkgevers daar nog steeds moeite mee hebben je aan te nemen als je niet valt onder de ""altijd gezond geweest en nooit ziek"caterogie.
Wens je sterkte en wijsheid in je tocht naar balans
Liefs Cees
Profiel Burkitt lymphoom>behandeling acad med.centrum Leiden Beenmergtransplantatie
Ride to the horizon with the sun in your face

Inge Strijbos

Reactie van Elma

Berichtdoor Inge Strijbos » Wo 26 Feb 2003 21:28

lieverds
het thema
is dat we veel hebben moeten inleveren en nog
ik was van de week weer bij en dokter en weer word het onweken als ik antwoord wil op vragen
ook ik ben dood moe heb altijd zere benen veel kramp
m,n geheugen vooral het korte is hopeloos
concentratie heb ik totaal niet
m,n werk in ons eigen bedrijf lukt voor geen meter
het is bij mij niet de angst
en ik wil o ik wil zo graag weer terug wat vroeger was
maar dat is er niet ,
geen energie om de hobbys uit oefenen kleine dingen zoals borduren en pachwork tegen de tijd dat ik alles heb opgezocht zie ik door de bomen het bos niet meer
oude meibels opknappen en rommelmarkten lopen
al helemaal niet de tuin mijn geliefde tuin een griebus is het
m,n huis houden nog net zo gaotisch als vroeger alleen het is vuiler
en weet je wat je kan niet terug en je moet accepteren en ik doe het ik wil het want het heeft geen zin om dat restje leven wat we nog hebben te sippen ik wil gelukkig zijn en lachen
al is dat echte ontspanne vrolijke er van af
maar ik voel het word beter en ik prijs me gelukkig
ik doe niet veel op een dag het hoeft ook niet
ik kan m,n eigen tempo bepalen
ik zou willen dat wij met z,n alle dat de wereld nou is kunnen laten begrijpen dat de mensen die kanker gehad hebben die stijd hebben elke dag
ik werd van de week boos op zalm die zat in discussie met agnes kant
over de wao dat kanker patienten die niet aan kunnen tonen de laatste 5 jaar gewerkt te hebben niet meer in aanmerking komen voor wao maar dus gedoemt zijn tot bijstand
dat zijn dingen die recht gezet moeten worden
ze moeten weten wat er van ons over is na diagnose kanker en gelukkig zijn we beter alleen daar stopt het niet
over het algemeen hebben we de zelfde klachten
waarom draaien ze daar omheen
en als wij onze mond houden dan komen ze dat nooit te weten
ik wil gewoon niet aangekeken worden of ik de boel zit te bedonderen
als je bij de instantie zit dat ze denken dat ik een goed boek heb gelezen
en ik wil niet het idee hebben dat ik me aansteld
ik wil voor vol aangezien worden
heerlijk is dit
ik denk dat ik maar een party opricht als chakka het kan kan ik het ook

Inge Strijbos

Reactie van Rita

Berichtdoor Inge Strijbos » Wo 26 Feb 2003 21:29

Hallo allemaal,

Hier wil ik ook graag even reageren.
Ik heb me eigenlijk altijd heel goed gevoeld. Stressig kort voor de steeds terugkerende controles, paniekerig als er eens iets niet was zoals het hoorde te zijn of als de radioloog 'iets' zag wat er niet moest/mocht zijn. Maar dat is allemaal normaal denk ik.
Wat ik wel heb is dat ik het de laatste tijd moeilijk heb met sommige mensen (o.a. mijn collega's). Dat had ik (bij mijn weten) vroeger niet. Ik voel me soms zo'n ernorme zeurpiet. Komt het door wat er allemaal met mij gebeurde? Ligt het aan het ouder worden. (ben toch al 54) Normaal zou men denken dat iemand die kanker heeft gehad alles toch beter kan relativeren, wel... bij mij is dat niet zo. Ik trek me alles zo erg aan dat ik zelfs geen zin meer heb om te gaan werken. Zou willen stoppen maar ja...
Ik voel me ook zo lui, heb geen zin om veel te doen, zie tegen alles op als tegen een hoge berg. Wat ik wel graag doe is mijn vrijwilerswerk, die dingen doe ik met heel veel plezier. En computeren ... zelfs daar heb ik soms geen zin in. Raar maar waar, ik weet echt niet wat me scheelt. Ben boos om het minste wat er gebeurt, traantjes vloeien (vooral als ik het NIET wil!) Ben heel emotioneel bij discuties, enfin ik ken mezelf soms niet meer. Wil dit niet allemaal op het 'ex-patient' zijn steken maar soms denk ik wel eens waarom moet ik altijd zorgen dat overal alles loopt zoals het moet lopen? enz. enz.
Oei, ik ben nu wel echt aan het klagen en ik heb eigenlijk helemaal geen reden. Ik ben (denk/hoop ik) gezond, lieve man, lieve kinderen, schat van een kleindochter, wat wil ik nog meer?

Lieve groetjes,

Rita

Inge Strijbos

Reactie van Agnes

Berichtdoor Inge Strijbos » Wo 26 Feb 2003 21:30

hallo allemaal

ik ben het in grote mate eens met inge . het heeft weinig zin om stil te staan bij het verleden. ikdoe dat ook niet meer althans probeer dat niet te doen. ja ik heb ook last van de vermoeidheid maar als je daar steeds bij stil staat wordt het toch alleen maar moeilijker . je kan toch veel beter iedere dag lekker leven en blij zijn dat je nog leeft. zo leef ik althans ik denk eigenlijk nergens over ik leef gewoon mijn leven en als ik moe ben dan neem ik mijn maatregelen. in mijn vorige relatie is het denk ik fout gegaan omdat ik teveel nadacht over het feit dat ik ziek ben geweest. mijn toenmalige partner was ook slachtoffer geweest van deze ziekte en als je dan twee mensen heb waar steeds maar weer het onderwerp vermoeidheid naar boven komt dan trek je elkaar naar beneden en in mijn geval werd het saai. het leven is zo mooi en beperkingen zijn nooit leuk maar soms is het gewoon niet anders. en moet je gewoon leven. en totdat er iets tegen deze vermoeidheid is gevonden kan j
e ook niet anders doen dan leven toch?
ik hoop dat je wat aan deze woorden heb gehad arna ik wil niemand kwetsen met deze mail hoor . ik denk dat het gevoel van vermoeidheid voor iedereen anders is. de een is nou eenmaal wat sterker dan de ander.
heel veel groetjes
agnes

Inge Strijbos

Reactie van Alice

Berichtdoor Inge Strijbos » Wo 26 Feb 2003 21:31

Als je net hebt gehoord dat je kanker hebt komt er ontzettend veel op je af.
Waarschijnlijk heb je al de deur van het ziekenhuis platgelopen voor allerlei onderzoeken en na de onderzoeken komt de behandeling.
Die is natuurlijk voor iedereen anders maar zeker is dat ze geen leuke dingen met je van plan zijn.
In mijn geval viel de behandeling me niet heel erg zwaar, ik ben bestraald en kon het goed verdragen.

Ik kan ook niet zeggen dat ik zoals Arna dat wel is nog steeds moe ben van de bestraling. Maar ik heb ook niet dezelfde verplichtingen. Ik zou er niet aan moeten denken om iedere ochtend vroeg op te staan, een eind te fietsen en dan met de trein naar Utrecht te gaan. Ik heb mijn omstandigheden kunnen aanpassen aan de vermoeidheid en dat maakt een wereld van verschil.
Er zijn natuurlijk ook veel dingen die ik niet meer kan, vooral na de longontsteking die ik in oktober kreeg. Maar het is in ieder geval niet zo dat ik dingen moet doen waar ik de energie eigenlijk niet voor heb.
Ik denk dat ik dan voortdurend zou rondlopen met een gevoel van tekortschieten.

Waar ik wel last van heb is schuldgevoel tegenover mijn moeder en Jerome. Mijn moeder is al een kind kwijtgeraakt aan longkanker en toen ik nauwelijks tien maanden nadat mijn broer was overleden haar moest zeggen dat ik ook longkanker had kneep mijn hart samen. Uiteindelijk heeft mijn schoonzusje aangeboden om erbij te zijn toen ik het vertelde.
Tegenover Jerome voel ik me ook erg schuldig, al zijn familie zit in Canada en de USA. Als er wat met mij gebeurt blijft hij alleen achter met een kind met schizofrenie.

Dat was het voor nu
Liefs en een dikke knuffel
Alice

Inge Strijbos

Reactie van Rinus

Berichtdoor Inge Strijbos » Wo 26 Feb 2003 21:32

Ik las wat over bestraling en de reakties daarop hoe het na je kanker is.
Ik moet echt god op me blote knieen bedanken dat ik geen chemo en
bestralingen heb gehad.
Voor me kanker dacht ik het is altijd iemand anders, ik ben nog jong.
Ik dacht er niet over na.
Ook ik ben verandert door me kanker.
Toen ik uit het ziekenhuis kwam was ik blij dat ik schoon was.
Ik kon toen wel geen 2 meter lopen maar ik leefde nog.
Ik had een stijgende lijn met me conditie, het ging steeds beter.
Ik zag wel eens een kankerpatient die geestelijk in de put zat, ik kon
dat niet begrijpen, je leefde toch.
Na 2 jaar kreeg ik die geestelijke dreun.
Toen besefte ik pas wat ik niet meer kon door de kanker.
Ik voelde me 100 % geestelijk en lichamelijk, maar iedere keer viel ik om.
Moe en krampen diaree enz,
Wat had me vrouw en kinderen nu nog aan me, ik was lichamelijk echt een
wrak af en toe.
Ik dacht toen dat het mischien beter geweest dat ik gewoon dood was
gegaan, het is zielig voor je naasten maar eens moet je toch.dood, het
blijft zielig.
Ik besefte wel dat ik zo niet moest denken, dus naar de dokter gegaan
die me door verwees naar een psychloge.
Sindsdien ben ik weer het ventje :-)
De eerste 2 jaar had ik nodig gehad om boven op van de kanker te komen.
En toen besefte ik pas wat ik niet meer kon.
Dank zij de psychologe geniet ik weer van alles, maak me nergens meer
druk om.
Ik kan echt alles, alleen niet lang achter elkaar, morgen weer een dag
denk ik nu.
Ik weet nu donders goed dat iedereen een keer dood moet gaan.
En daarom maak ik me nergens meer druk om, geniet van alles en van elke dag.
Het is alleen jammer dat ik daar kanker voor nodig heb gehad.
Laurens heeft dacht ik eens geschreven.
Ik het begin dacht hij " waarom ik" en nu " waarom ik niet"
Dat vond en vind ik nog steeds een hele goede uitdrukking.
Ziektes horen bij het leven, en eens komt er iets waar je aan overlijd.
Ik denk daar niet meer overna.
Maar dank zij de kanker heb ik ook jullie ontmoet, waar ik echt dankbaar
voorben.
We maken gein, maar als iemand een dipje heeft zijn we er voor elkaar.
Dat kan je van de meeste mensen niet zeggen die zogenaamd je vrienden zijn.
Ik hou van jullie allemaal.

knuf,

Rinus

Christa

Is er leven na kanker

Berichtdoor Christa » Vr 28 Feb 2003 08:06

Hallo allemaal,

jazeker er leven na kanker, maar of het na kanker het goede antwoordt is weet ik niet. Kanker blijft altijd bij je.
Toen ik 17 was is bij mij eierstokkanker met metastasen naar de darmen geconstateerd. Nu 19 jaar later heb ik een zeer rijk leven, met heel veel mooie dingen maar ook hele nare dingen.
Ondanks mijn heftige vermoeidheid die ik nu sinds 2 jaar onder controle heb deed ik nog veel leuke dingen en ik genoot van de dingen waar anderen aan voorbij lopen.
maar toch blijft de kanker bij je, ook al ben je genezen verklaard. Je zoekt een baan, je wilt bloed geven, een huis kopen... voor anderen zo simpel maar voor mij een strijd om het voor elkaar te krijgen. Maar het is gelukt, maar het vraagt weer zoveel extra energie en je wordt weer aan de kankerperiode herinnert.
Vorige week is bij een goede vriendin kanker geconstateerd, dan ben je er voor haar want je weet hoe het voelt. Woensdag hebben we gehoord dat het er allemaal niet goed voor staat en dat de overlevingskansen vrijwel nihil zijn.
Dan sta je dus weer patsboem in je eigen verwerkingspoces ook al is het 19 jaar geleden. Alles komt weer in alle heftigheid naar boven en je hebt er geen controle over. De omgeving reageert van dat het er allemaal bij hoort, maar voor mij was het een dreun. Ik dacht dat ik het een plek had gegeven in mijn leven. Ik heb een fantastische man, lieve fam en vrienden en een leuke baan. Doe alles wat een ander ook doet, misschien met wat meer compassie. Maar nu weet ik weer kanker blijft altijd bij je, het is gelukkig niet in mijn fysieke gestel, maar in je mind zal het waarschijnlijk altijd blijven.
Het is een langer stuk geworden dan ik had bedoeld. Maar er is zeker leven na de behandeling van kanker, maar het blijft wel bij je

Laurens
Lid
Berichten: 13
Lid geworden op: Vr 01 Mar 2002 14:18
Locatie: Ridderkerk

reactie nav verhaal Christa

Berichtdoor Laurens » Vr 28 Feb 2003 11:47

Hallo Christa,

inderdaad kan ik me voorstellen dat het je erg aangrijpt als je te horen krijgt dat een vriendin van je kanker heeft gekregen en de kansen zó ontzettend klein zijn! Een machteloos gevoel krijg je daarvan.
Zo heb ik pas te horen gekregen dat een zoon van 11 van mijn neef kanker heeft en ook hij heeft niet zulke beste kansen (25 procent!).
Je leeft mee en denkt tegelijkertijd: waarom krijgen zij zo weinig kans en ben ik er nog wel?
Zo lees ik ook regelmatig de overlijdensadvertenties in de weekkrant van mijn woonplaats en omstreken. Ook dáár kom je zo vaak tegen dat mensen door kanker zijn overleden en de leeftijd die je daar dan in ziet staan maakt je ook weer klein.

Heel veel sterkte in ieder geval gewenst bij het steun geven aan je vriendin! En natuurlijk ook voor jezelf!

Hartelijke groet van Laurens

Martijn.k

leven na kanker?

Berichtdoor Martijn.k » Di 10 Jun 2003 15:22

Hé mensen,

voor mij bleek er zeker leven na kanker te bestaan.
Nadat ik 11 weken te vroeg geboren was wegens zwangerschapsvergiftiging en aan een waterhoofd en een open ductus geopereerd was, bleek ik op mijn 14e zaadbalkanker te hebben. Toen de tumor door m'n linkerlies verwijderd was, kreeg ik vier chemo's en een afsluitende operatie waarbij ik van borstbeen tot schaambeen opengesneden en weer dichtgeniet werd.
Na deze operatie werd ik genezen verklaard en kon ik gaan herstellen. Na nooit aan sport gedaan te hebben, wilde ik nu toch wel wat met m'n lichaam gaan doen. Ik besloot te reageren op een sportschoolfoldertje dat toevallig door de bus gleed.
Inmiddels ben ik bijna 20 en doe bijna 5 jaar met veel plezier aan karate. Mijn lichamelijke conditie is beter dan ooit; anderhalve week geleden ben ik zelfs geslaagd voor de bruine band en over een paar weken gaan we met de hele handel op zomerkamp. Ik train 2 x per week en elke training voelt als weer een overwinning op de kanker.
De littekens die ik heb, zijn voor mij geen last, maar bewijzen van de gevechten die ik heb moeten leveren om te komen waar ik nu ben. Ik schaam me er absoluut niet voor.
Ik besef dat er meer dan genoeg mensen zijn die niet zoveel geluk als ik hebben (gehad), en hen wens ik dan ook alle kracht van de wereld toe. Hopelijk zijn er mensen die hier iets aan hebben. En al is dat maar één persoon; dan heb ik m'n tijd, besteed aan het tikken van dit bericht, in elk geval nuttig gebruikt.

jolanda1971

leukemie

Berichtdoor jolanda1971 » Di 02 Sep 2003 13:56

8)ik was 16 toen ik te horen kreeg dat ik acute leukemie
had en heb er voor gevochten na 4 zware chemo's en een
beenmergtransplantatie.
ben ik na een tijdje weer gaan werken eerst halve dagen
toen 4dagen nu werk ik volle 5 dagen en geniet van het leven
ik doe alles weer.ik ben nu 32jaar.
alleen mag ik niet alle pijnstillers hebben voor hoofdpijn en daarvoor
was ik nooit ergens alergie,s voor.je bent wel vatbaarder als een anders
sneller griep/longonsteking etc maar je gaat bewuster leven,doen,eten
je ziet het leven mooier dan dat het was je gebiet nu van elke dag en heb nog meer begrip voor de medemensen,maak niet uit wat ze hebben.
alleen ja als iemand ziek is dan denk ik gelijk het ergste dat is 1 nadeel
maar dat ligt aan mij.

Kdbraven
Lid
Berichten: 7
Lid geworden op: Vr 24 Okt 2003 17:00
Locatie: Vijfhuizen (NH)
Contact:

Berichtdoor Kdbraven » Do 30 Okt 2003 11:35

In 2002 werd er melanoom met metastasen geconstateerd bij mij, de artsen gaven mij 20/30% kans op overleving. De kanker accepteerde ik, de kansen op overleving niet. Men probeerde het tot stilstand te brengen en dan heel misschien zelfs iets terug te dringen. Gezien de mate van uitzaaiingen had niemand daar veel hoop op. Inmiddels ben ik helemaal kankervrij, dat werd op 23 november 2002 geconstateerd, en weer helemaal terug aan het werk. Toch is er veel veranderd, het werk boeit mij niet meer zo veel, het plezier in het werk is er ook niet en ik denk maar bij mijzelf dat er toch ergens een baan moet zijn voor mij met minnder stress en werkdruk. Ik heb dat allemaal niet nodig ben ikachter gekomen. Ja, je leert heel veel.
Nu ik er aantoe ben om alles een beetje te gaan afsluiten, voor zover mogelijk, komt mijn arts met de mededeling dat ik een immunotherapie met interferon ga doen, een half jaar lang. Dat haalt weer heel veel naar boven. Het is preventief, maar toch...zou hij mij wel alles verteld hebben??? Dat blijft door mij hoofd spoken, ook al geloof ik zelf niet dat hij dingen zou verzwijgen. Toch is er leven na kanker, een heel mooi leven zlefs want ondanks alle narigheid heb je geleerd dat er zoveel moois om je heen is dat je voorheen niet zag. Ik geniet van heel veel dingen, erger mij minder snel. In januari 2004 gaan de behandelingen beginnen, ze schijnen zwaar te zijn; ik weet het niet. Maar als ik tien chemokuren aankan, kan ik ook dit aan.
Ja, leven na kanker bestaat en ik geniet er elke dag van.

Sterkte allemaal.

Kjeld

http://kanker.web1000.com
In 2002 uitgezaaid melanoom gehad. Gelukkig ben ik er vanaf na 10 chemokuren (4 Temozolomide en 6 DTIC). Zie ook mijn website.

Ano niem

Berichtdoor Ano niem » Do 30 Okt 2003 14:56

Beste Kjeld,
Ik las je bericht en ik heb ook je website gevolgd en was blij te vernemen dat je ziekte een goede afloop had (ondanks dat je nu weer aan de medicijnen moet). Maar de reden dat ik eigenlijk reageer is het volgende. Jij schrijft onder andere dat het werk je niet meer boeit en dat je eigenlijk een baan wilt met minder verantwoordelijkheden en een minder grote werkdruk. Ik ben ook kankerpatient (nog steeds niet genezen verklaard) en ik ben afgekeurd. Ik werk 3 tot 4 x in de week op therapeutische basis. Ik dacht dat als ik maar weer ging werken dat alles dan goed zou komen en mijn leven weer zijn gangetje zou gaan. Maar wat schets mijn verbazing, ik vind werken niet meer leuk, wat ik vroeger leuk vind, kan me niet meer zo boeien. Constant denk ik van waar maken ze zich druk om!!! (ze refereer ik dan aan mijn collega's). Er zijn meer dingen in het leven om je druk te maken. Ik ben er nog steeds niet over uit of ik wel wil blijven werken. Als ik mijn baan opzeg dan ben ik mijn baantje kwijt en dan krijg ik misschien spijt. Want stel je voor dat ik dan over een paar maanden zeg van ik wil weer werken, welke werkgever zit dan op een kankerpatient te wachten? Ik geniet volop van het leven en mijn gezin maar het werken, ik kan er niet meer warm van worden. Misschien komt dat wel weer, ik weet het niet. Ook het feit dat ik na een ochtend werken gewoon moe ben. Ik ben in ieder geval blij om te lezen dat ik niet de enige ben die vroeger het werken heel leuk vond en nu gewoon niet meer. Bedankt voor het luisterend oor.
Veel sterkte verder in januari
Ano niem

stefan van der meulen

Berichtdoor stefan van der meulen » Vr 31 Okt 2003 16:30

Ik ben van mening dat er leven is na kanker.Alleen op veel dingen wordt je voorbereidt in het leven(school,ouders,eigen ervaring) maar op kanker niet.Na de behandeling ,zo heb ik het teminste gevoeld wordt je behoorlijk aan je lot overgelaten.De medische wereld steekt absoluut geen helpende hand uit .Vrienden en familie vinden het fantastisch dat je nog in hun midden bent en denken dat je nog steeds dezelfde persoon als voordat de diagnose kanker gesteld werd.Je ziet er nog hetzelfde uit alleen als persoon ben je natuurlijk erg veranderd.Vermoeidheid die soms op onverklaarbaare momenten de kop opsteekt.Lichamelijke gebreken zoals bij mij lymfoedeem.Niet meer dezelfde lichamelijke inspanningen kunnen doen als voorheen.Concentratie problemen of gedrags problemen die in de maatschappij niet getolereerd worden.Je hebt een totaal andere manier van denken gekregen.Daar had ik in het begin zelf ook behoorlijke problemen mee.Als je kanker hebt wordt je door je omgeveing behoorlijk in de waten gelegd.Niets wordt ervan je verlangd Het enige wat belangrijk is ,is dat je beter wordt.Na mijn ziekte bleef ik eerst in dit patroon steken.Na mijn idee was ik nog steeds patient en onderbewust wilde ik ook graag zo behandeld worden.Nadat ik er een keer op gewezen ben door een vriend van mij heb ik daar lang over nagedacht.Aan de ene kant heeft hij gelijk maar aan de andere kant ben ik wel een totaal ander mens geworden met daarbij enige gebreken die voortvloeien uit mijn ziekte.Toch is het een eye opener geweest.Ik sta weer midden in het leven.Heb alleen door mijn ziekte wat meer baggage dan menig ander mens

Edo Mathijssen
Lid
Berichten: 6
Lid geworden op: Zo 17 Feb 2008 16:57
Locatie: Rijsbergen
Contact:

Natuurlijk is er leven na de kanker !

Berichtdoor Edo Mathijssen » Zo 17 Feb 2008 17:19

Beste Stans en rest,


Ik heb 14 jaar geleden te horen gekregen dat ik kanker had. Daarna is mijn leven drastisch veranderd. Als ik kijk naar de grote lijnen (lees voor details mijn scriptie) ben ik op zoek gegaan naar de zin van bestaan (zo heet mijn scriptie dan ook). Nu na een lange tijd is de boel zeg maar op de rit. Getrouwd geweest, vervolgens gescheiden en nu dan fijn samenwonend. Vanuit het bedrijfsleven de zorg in en daarnaast een eigen praktijk als psychosociaal therapeut met jawel als specialisatie coaching kankerpatienten. Wat belangrijk is om te zeggen van jongens het leven dient geleeft te worden. Soms zijn er harde wake - up cals nodig. Maar de wil is sterk hoor. Ga op zoek naar je wil, waarheid en het licht.

Veel liefs voor verdere info mijn site.

Lucas
Lid
Berichten: 1
Lid geworden op: Di 17 Mar 2009 13:21

Re: Is er leven na Kanker

Berichtdoor Lucas » Di 17 Mar 2009 15:43

Hallo allemaal,
Er is zeker een leven na kanker. Misschien iets gecompliceerder dan een leven zonder maar alles is een plaatsje te geven als je kanker overwonnen hebt. Ik ben een man van 56 jaar die in 1976 met Non-Hodgkin in de lies geconfronteerd werd. Ik was toen 23 jaar oud en had geen idee van dat wat mij later te wachten stond. In 1976 bestond de behandeling uit ruim wegsnijden (milt en lymfeklieren in de buik), drie weken na de operatie beginnen met zo intensief mogelijk bestralen d.m.v. harde röntgen op de gehele buik en de onderrug en elektronen bestraling in beide liezen en gelijk met de bestraling beginnen met de heftige chemokuren. Zuigen op ijsklontjes werd toen nog gezien als een probaat middel tegen misselijkheid dus u begrijpt, de W.C.pot en ik hadden in die tijd een intensief verstandshuwelijk. Ik ben 1.84 m. maar woog toen nog maar 34 kg. Gelukkig had ik een vriend die toen besloot mij een paar keer per week wat marihuana te geven en had de afdeling van het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis waar ik lag een balkon. Het ging meteen een stuk beter met de bijverschijnselen van de behandeling, ik kwam zelfs weer aan en mocht ambulant patiënt worden. Jaren heb ik moeten knokken om de naweeën van dit alles te overwinnen. Nazorg bestond niet, de artsen waren heel trots op me maar niet geïnteresseerd in de gevolgen van de behandelingen en de vreselijke vermoeidheid die ik voelde (ook nu nog, maar je gaat gewoon door) was maar inbeelding. Voor mijn familie en vele vrienden was het over tot de orde van de dag, ik was immers genezen en over kanker werd niet gepraat. Studeren kon ik niet meer, ik ging weer werken in de reclame (toen een erg vrij beroep). Voor mijn toenmalige vriendin werd alles ineens veel moeilijker, later heeft ze me verteld dat voor haar toen de hel zich opende. De eerste jaren na mijn kanker was ik eigenlijk een wilde en egoïstische levensgenieter die alles mee wilde maken. Toch ga je dat en je fysieke problemen een eigen plekje geven en zet je je leven weer op de rails. Ook de angst en nachtmerries worden minder en je leven gaat steeds meer mainstream worden. Ondanks banken, verzekeringsmaatschappijen en andere draken komt er weer plaats voor huisje boompje beestje. Een goede relatie. Een kind. Een eigen bedrijfje. Succes in het leven. En dan bang!!! Noodstop. De 50 voorbij en fysiek veel ouder zijn. Problemen met de maag, de darmen, de blaas en urinegeleiders. Alles wat zo heftig bestraald is geweest blijkt ernstig misvormt te zijn, ik raak beperkt en eindig in de WAO. En toch, ik leid een mooi rijk leven, ontvang en geef veel liefde en vriendschap en begin nog steeds vol overtuiging aan nieuwe uitdagingen. Leven na kanker? Gewoon doen maar niet vergeten. Laat ‘het lijden aan’ maar aan anderen over. Want leven na/met kanker doe je door tegen de klippen op en vol overtuiging je rauwe klauwen in het leven te slaan en nooit, maar dan ook echt nooit, aan loslaten te denken.
Groet, Lucas

r.landouw
Lid
Berichten: 453
Lid geworden op: Ma 17 Aug 2009 10:12

Re: Is er leven na Kanker

Berichtdoor r.landouw » Za 05 Sep 2009 12:32

Er is zeker leven na kanker.
Maar je moet wel openstaan voor alle positieve dingen die er nog zijn.
Om niemand te kwetsen beperk ik me tot mijzelf:
Stel dat mij dit zou zijn overkomen in (ik noem maar iets) Zimbabwe?
Hoe zou het dan met mij zijn afgelopen.
Bovendien:
Je hebt fijne gezinsleden, familie, vrienden, die echt met je meeleven.
Die warmte geven en liefde.
Nu is ontvangen vaak moeilijker dan geven.
Nogmaals: je moet er voor openstaan.
Natuurlijk: je leven staat (wellicht voor de zoveelste keer) op zijn kop.
Een ieder beleeft het anders, op zijn/haar manier.
Dat je leeft betekent ook dat je veel kunt geven. Advies, warmte, liefde, genegenheid.
Je kunt een ieder in je omgeving duidelijk maken wat je voor ze voelt (in positieve zin dan), hoe belangrijk ze voor je zijn.
Vanzelfsprekend heb je ups en downs. Zo is het leven nu eenmaal.
"Onderzoek alle dingen, en behoudt het goede."
Een ieder veel sterkte, warmte, medeleven en liefde gewenst.


Terug naar “Is er leven na de kanker?”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten