Hoe verwerk je het allemaal ?
Geplaatst: Do 14 Jun 2012 11:26
Mijn pa is nu 3.5 maand geleden gestorven aan slokdarmkanker.(hij kon het niet aanvaarden en stierf (vechtend) al enkele weken na de diagnose. Ik heb ook geen vrede met de laatste uren voor zijn dood en weet niet met wie ik hierover kan praten.
Vijftien jaar geleden verloor ik ook mijn moeder aan kanker. (drie weken na diagnose is ze overleden - zij had er haar wel bij neergelegd en is heel rustig gestorven)
Toen m'n mama stierf was ik hoogzwanger en had al een zoontje van 20 maanden. Het immense verdriet werd wat verzacht door de zorg voor de kindjes (lees overbezorgdheid ..) en stilletjesaan kreeg dit verdriet een plaatsje (dacht ik).
Intussen zijn die kleintjes pubers geworden .. en sinds m'n pa nu ook is gestorven voel ik me totaal verloren. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Het lijkt ook wel of niemand (afgezien van mijn zus en broers) begrijpt hoe zwaar dit emotioneel valt. "Je moet erdoor- het leven gaat verder - de gang van het leven ..." allemaal goedbedoelde woorden maar ik heb daar nu echt geen boodschap aan. Ik rouw om mijn beide ouders, maar 'k moet dit in alle stilte en ver van iedereen doen.
Als m'n schoonma (91 in super conditie fysiek en mentaal) dan elk week-end komt zagen hoezeer ze haar verveelt (eigenlijk moeten we haar elke dag gaan entertainen terwijl ze dagelijks bezoek heeft van een vriendin buurvrouw en haar broer en schoonzus die ook naast haar wonen) ... kan ik ontploffen. Mijn verdraagzaamheid is ineens nul geworden op dat vlak. En ik voel me daar best schuldig over maar .. 't is sterker dan mezelf. Mijn mama was 57, mijn pa 75 .. die hebben de tijd niet gekregen om zich te "vervelen" ..
Het ligt natuurlijk aan mezelf maar hoe geraak ik uit deze negatieve spiraal ? Of is dit herkenbaar voor iemand ?
Ben blij dat ik het eens kunnen uiten heb .. gelukkig is er dit forum !
Dankjewel hiervoor
Ann
Vijftien jaar geleden verloor ik ook mijn moeder aan kanker. (drie weken na diagnose is ze overleden - zij had er haar wel bij neergelegd en is heel rustig gestorven)
Toen m'n mama stierf was ik hoogzwanger en had al een zoontje van 20 maanden. Het immense verdriet werd wat verzacht door de zorg voor de kindjes (lees overbezorgdheid ..) en stilletjesaan kreeg dit verdriet een plaatsje (dacht ik).
Intussen zijn die kleintjes pubers geworden .. en sinds m'n pa nu ook is gestorven voel ik me totaal verloren. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Het lijkt ook wel of niemand (afgezien van mijn zus en broers) begrijpt hoe zwaar dit emotioneel valt. "Je moet erdoor- het leven gaat verder - de gang van het leven ..." allemaal goedbedoelde woorden maar ik heb daar nu echt geen boodschap aan. Ik rouw om mijn beide ouders, maar 'k moet dit in alle stilte en ver van iedereen doen.
Als m'n schoonma (91 in super conditie fysiek en mentaal) dan elk week-end komt zagen hoezeer ze haar verveelt (eigenlijk moeten we haar elke dag gaan entertainen terwijl ze dagelijks bezoek heeft van een vriendin buurvrouw en haar broer en schoonzus die ook naast haar wonen) ... kan ik ontploffen. Mijn verdraagzaamheid is ineens nul geworden op dat vlak. En ik voel me daar best schuldig over maar .. 't is sterker dan mezelf. Mijn mama was 57, mijn pa 75 .. die hebben de tijd niet gekregen om zich te "vervelen" ..
Het ligt natuurlijk aan mezelf maar hoe geraak ik uit deze negatieve spiraal ? Of is dit herkenbaar voor iemand ?
Ben blij dat ik het eens kunnen uiten heb .. gelukkig is er dit forum !
Dankjewel hiervoor
Ann