Diagnose Kanker lotgenotenforum

Mijn man is onlangs overleden op 73 jaar aan longkanker,we waren 45jaar getrouwd
Ik ben zo ongelukkig , zo boos . zo triest ,zo bang ,zo eenzaam ,ik weet met mijn emoties geen raad .
Ik weet niet of ik deze situatie aankan,ik ga dood van verdriet,
Ik zie geen enkel lichtpunt meer in mijn bestaan,ik mis hem zo erg,hij was mijn stok waar ik tenalle tijden op steunde
Het is een pijn die ik niet kan beschrijven
Zijn er op dit forum nog mensen die deze verschrikkelijke ervaring ook beleven of beleefd hebben?

Ja, het is verschrikkelijk moeilijk om verder te gaan.
Een uur lijkt maar niet om te gaan, een week lijkt om voordat je er erg in hebt.
De wereld leeft maar door en zelf heb je het gevoel stil te staan en geen deel meer uit te maken van de wereld.
Hoe kan trouwens de wereld zomaar doorgaan, terwijl jezelf zo'n verdriet hebt.
In 1999 is mijn man overleden, ik was toen 41.
Wat mij een beetje hielp was het bijhouden van een agenda.
Hier tekende ik op als ik even een fijn gesprek of contact had gehad.
Als ik dan na een paar dagen terugkeek, dan bleek het geen doffe ellende te zijn, maar waren er ook enkele lichtpuntjes geweest.
Ga langs je huisarts en vraag daar om hulp. Samen met je huisarts kun je bekijken wat jou zou kunnen helpen.
Vooral beslissingen nemen vond ik heel moeilijk in het begin en dan dacht ik na wat mijn man gezegd zou hebben en of ik het met hem eens geweest zou zijn. Dat gaf me toch een beetje het gevoel het niet helemaal alleen te hoeven doen.
Heel veel sterkte, je bent welkom hier.